ตอนที่ 531+532 เรียกผมว่าสามี

ตอนที่ 531 เรียกผมว่าสามี

เจียงเหยาหัวศีรษะไปรอบ ๆ มองไปที่มือของเธอที่อยู่ในมือของลู่ชิงสีและเขย่าเบา ๆ ไปมา จากนั้นเธอก็ถามว่า “คุณมีความปรารถนาไหม? ทุกครั้งที่เราจากกัน ฉันอยากจะเติมเต็มความปรารถนาที่คุณมี”

เธอแค่อยากทำให้เขามีความสุข

เขามองเธอด้วยท่าทางประหลาดใจ หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พยักหน้า “แน่นอนสิ!”

ก่อนที่เจียงเหยาจะถาม เขาก้มลงและกระซิบที่ข้างหู “เรียกผมว่าสามีสิ”

เธอหยุดนิ่งและเกาหูที่แดงของเธอ เธอถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล “นี่คือความปรารถนาของคุณเหรอคะ?”

“ใช่” เขาพยักหน้าอย่างจริงจัง “อย่าบอกนะว่าคุณไม่สามารถทำความปรารถนาง่าย ๆ แบบนี้ให้สำเร็จได้น่ะ?”

ด้วยความประหลาดใจ เจียงเหยาคิดว่ามันเป็นน่าจะเป็นคำขออะไรเช่น ขอให้เธอมาเยี่ยมเขาทันทีที่ปิดเทอมหน้าหนาว หรืออาจจะเป็นบางอย่างเกี่ยวกับการปล่อยให้เขานอนบนเตียงในตอนกลางวัน เธอไม่ได้คาดหวังว่ามันจะเป็นอะไรที่...เรียบง่าย

หลังจากได้สติ เธอก็ยิ้มออกมาและเรียกอย่างหวานว่า “สามี...”

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอแสดงความรักใคร่ถึงขนาดเรียกเขาอย่างน่าเอ็นดู

เธอเห็นดวงตาของเขาสั่นไหวในขณะที่เขายิ้มกว้างและบีบแก้มเธอ พร้อมกับขอร้องอีก “เรียกอีกครั้งสิ! นะ เรียกอีกครั้ง!”

เธอจับแขนเขาอย่างยอมจำนน “สามี.. สามี!”

แม้ว่าเธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องการจนถึงขั้นยืนกราน มันต้องมีเหตุผลในตัวมัน และเธอเองก็พอใจที่จะทำด้วย

ตั๋วอยู่ในมือของเจียงเหยาแล้ว พวกเขายืนอยู่ที่ด้านหลังแถวขึ้นเครื่อง ก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับผู้โดยสารที่เหลือ

ดูเหมือนคนจะเยอะ แต่ในเวลาเพียงสิบนาทีก็ถึงคิวของเธอ

เธอยื่นตั๋วเครื่องบินให้กับเจ้าหน้าที่หน้าทางเข้า ขณะที่ลู่ชิงสีตบศีรษะของเธอ “ครั้งต่อไปที่เจอกัน ผมของคุณน่าจะยาวขึ้นแล้วล่ะ”

“อืม” เธอพยักหน้า

“มานี่ ผมขอกอดหน่อย” ลู่ชิงสีเปิดแขนของเขาและรอให้เธอเข้ามากอดก่อนที่จะกอดเธอแน่น แน่นมาก เขาอยากให้เธออยู่ตลอดไปอย่างนี้

เจ้าหน้าที่ประตูก็อดทนและยิ้มให้พวกเขา หลังจากที่พวกเขาโผล่ออกจากอ้อมกอดกันในที่สุด ถึงอย่างนั้น เจียงเหยาก็ลูบจมูกของเธอด้วยความเขินอาย

ลู่ชิงสีรอจนกว่าเครื่องบินของเจียงเหยาจะขึ้นก่อนจะเดินทางออกจากสนามบิน

เธอเพิ่งจากไป แต่ทุกอย่างในรถทำให้ลู่ชิงสีนึกถึงเจียงเหยาแล้ว

แทนที่จะขับรถออกไป เขาเลื่อนกระจกลงและนั่งในรถพร้อมกับบุหรี่ในปากของเขา รำลึกถึงเสียงหวานและมีเสน่ห์ของเจียงเหยา

ก้นบุหรี่ซ้อนขึ้นเป็นเนินเขาเล็ก ๆ กล่องบุหรี่ตอนนี้ว่างเปล่า

ลู่ชิงสีเงยหน้าของเขาไปด้านข้างและนึกถึงดวงตาที่บวมและจมูกสีแดงของเธอ เมื่อเดินผ่านประตูและมองกลับมาที่เขาตลอดเวลา

ไม่นานรถออกจากสนามบินและรวมเข้ากับการจราจรที่พลุกพล่านหายลับไปจากสายตา

__

ตอนที่ 532 เมืองหนานเจียง

เครื่องบินลงจอดตรงเวลาที่สนามบินเมืองหนานเจียง ในขณะที่เมืองจินมีอากาศหนาวเย็น อุณหภูมิที่เมืองหนานเจียงกลับสูงถึงสามสิบองศา เจียงเหยารู้สึกร้อนอบอ้าวในขณะที่เธอก้าวเข้าไปในอาคารผู้โดยสารของสนามบิน

“เจียงเหยา! เจียงเหยา! ตรงนี้!”

เหวินเสวี่ยฮุ่ยรออยู่ที่สนามบินมาครึ่งชั่วโมงแล้ว เจียงเหยาส่งข้อความถึงเธอเมื่อตอนที่เธอซื้อตั๋วเครื่องบิน และเหวินเสวี่ยฮุ่ยเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเธอสัญญากับเธอว่าจะมารับเธอที่สนามบิน

เจียงเหยาได้ยินเสียงดังและเห็นคนโบกมือในขณะที่หญิงสาววิ่งมาหาเธอ เธอได้รับการต้อนรับทันทีด้วยการกอดแน่น

“ฉันคิดถึงเธอมากเลยรู้ไหม! การพักของเธอนานกว่าปกติรึเปล่า? ตั้งแต่ปลายเดือนกันยา นี่กลับมาเอาเดือนพฤศจิกาเลยนะ” เหวินเสวี่ยฮุ่ยเกาะติดเจียงเหยาและกระโดดไปมาราวกับกระต่าย “สามีของเธอเป็นยังไงบ้าง อาการบาดเจ็บของเขาน่ะ”

“เขาอาการดีขึ้นและคงเริ่มฝึกซ้อนร่างกายได้ในอีก 2 วันข้างหน้า” เจียงเหยายิ้มและตามเหวินเสวี่ยฮุ่ยไปที่รถของเธอ

เหวินเสวี่ยฮุ่ยขับรถของอธิการเหวินออกมารับ แม้ว่าเธอจะเป็นเพียงนักศึกษาใหม่ แต่อธิการบดีเหวินก็ไม่ได้ว่าอะไรถ้าเธอจะขับรถ เพราะเธอมีใบขับขี่แล้ว อีกทั้งด้วยนิสัยที่ดื้อรั้นของเธอด้วย

“ไปหาอะไรกินกันเถอะ! แล้วค่อยไปส่งเธอกลับมหาวิทยาลัย” เหวินเสวี่ยฮุ่ยอ้อนเจียงเหยา ให้เข้าไปในรถ เพราะอากาศข้างนอกนั้นร้อนอย่างไม่น่าให้อภัย

เจียงเหยาเปิดประตูด้านผู้โดยสารและเห็นก้อนกลม ๆ สีขาวที่เบาะหลัง เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดออก มัวก็มองขึ้นมาที่เธออย่างเกียจคร้านและกลับไปนอนต่อโดยไม่พูดอะไร

นั่นคือทั้งหมดที่เธอต้องการรู้ว่าเธอยืนอยู่ตรงไหนในหัวใจของมัว!

เธอถามว่าเขาอยากไปด้วยไหมก่อนที่จะเดินทางไปเมืองจิน แต่ถูกแมวปฏิเสธ เหวินเสวี่ยฮุ่ยพามันกลับบ้านในช่วงวันหยุดและพามันกลับมาที่หอพักอีกครั้งเมื่อเปิดเทอม

“เขาไม่ได้รบกวนเธอใช่ไหม” เจียงเหยาถาม

มัวโวยวายและย้อนถามด้วยความโมโห “ฉันเป็นอะไร? สิ่งมีชีวิตที่ฉลาดน้อยที่จำเป็นต้องได้รับความสนใจอย่างนั้นเหรอ?”

เหวินเสวี่ยฮุ่ยไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด แต่เสียงที่เธอได้ยินคือเสียงร้องเหมียว ๆ ของมัน ทำให้เธอสนใจ เธอมองดูมันอย่างขบขันและพูดกับเจียงเหยาว่า “ดูสิ แม้แต่มัวยังไม่พอใจกับสิ่งที่เธอพูดเลย!”

อารมณ์เสีย? เหมือนเขาถูกเยาะเย้ยด้วยรูปแบบชีวิตโบราณ ๆ

“อย่ากังวลไปเลย เขาดูแลง่ายมาก แม้แต่พ่อแม่ของฉันก็ชอบเขา เขาจะงีบหลับบนโซฟาในระหว่างวันและกินก็ต่อเมื่อมีอาหารให้เท่านั้น” เหวินเสวี่ยฮุ่ยชื่นชอบมัว “แม่ฉันบอกว่าเขาเป็นแมวที่เลี้ยงง่ายมาก ไม่จู้จี้จุกจิกกับอาหารของเขา ต่างจากแมวจากต่างประเทศตัวอื่น ๆ ที่ต้องการการดูแลอย่างมาก”

มัวกระดิกหางอย่างภาคภูมิใจมองไปที่ใบหน้าของเจียงเหยา เมื่อมันได้รับการยกย่องจากเหวินเสวี่ยฮุ่ย น่าเสียดายที่หางของมันสั้นเกินกว่าจะเอื้อมถึงเธอได้

ขณะที่พวกเขาขับรถเข้าไปในเมืองหนานเจียง เหวินเสวี่ยฮุ่ยก็หยุดรถที่หน้าร้านอาหารยือเอีย

เจียงเหยางงงันถาม “ฉันคิดว่าเธอต้องการเลี้ยงอาหารกลางวันฉันเสียอีก นี่มันอะไรกัน”