ตอนที่ 529+530 อดทน

ตอนที่ 529 อดทน

“ถ้าอย่างนั้น ปิดเทอมฉันจะไม่มาอีกแล้ว!”

เจียงเหยาโกรธ เธอผลักใบหน้าของเขาออกไปแล้วจ้องมองไปที่เขา ไม่มีทางที่เธอจะไปถึงเที่ยวบินได้ทันเวลาในวันพรุ่งนี้ ถ้าเธอให้เขายุ่งกับเธอตลอดทั้งคืน

ลู่ชิงสีก้มหน้าลงบนฝ่ามือของเจียงเหยา ทำให้เธอจั๊กจี้เพราะเคราของเขา เธอจึงถูกบังคับให้ดึงมือออก

เมื่อเห็นท่าทางซุกซนของเขา เจียงเหยาขู่กลับ “ฉันไม่ได้ล้อเล่นนะ!”

“ไม่หรอก คุณไม่ทำอย่างนั้นหรอก” ลู่ชิงสีมั่นใจ “คุณจะไม่ปล่อยให้ผมต้องฉลองปีใหม่คนเดียวหรอก”

เขารู้ดีว่าเธอจะไม่ทำเช่นนั้น จึงตอบไปอย่างไม่ลังเล

เจียงเหยาพูดไม่ออก

ก่อนหน้านี้ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อน เมื่อใดก็ตามที่เขาพูดกับเธอ คำพูดของเขาให้ความรู้สึกถึงการประนีประนอม ราวกับว่าเขากลัวที่จะทำร้ายเธอ

หลังจากตระหนักถึงความรักและความเสน่หาของเจียงเหยาที่มีต่อเขา ความน่ารักก็ถูกโยนทิ้งไปนอกหน้าต่าง และในที่สุดเขาก็เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขาออกมา

เขามั่นใจอย่างยิ่งว่าเจียงเหยาไม่สามารถทนได้ หากต้องปล่อยให้เขาอยู่ลำพัง

พูดตามตรงเจียงเหยาก็คิดเช่นเดียวกัน แม้ว่าคำพูดของเธอจะแตกต่างไปจากสิ่งที่อยู่ในใจก็ตามที

“เหยาเหยา หลังจากคืนนี้เราจะไม่ได้เจอกันอีกนานเลยนะ คุณต้องเข้าใจความรู้สึกของผมสิ...” เขาพูดต่อด้วยเสียงทุ้มต่ำ “และมันก็ด้วย....”

เขาสะกิดเธอด้วยอวัยวะเล็ก ๆ ของเขา และปิดปากเธอด้วยปากของเขาทันที ทำให้เธอไม่มีโอกาสสู้กลับ

แต่เพราะเข้าใจความรู้สึกของเธอและสภาพร่างกายของเธอในเช้าวันรุ่งขึ้น เขาจึงเข้านอนหลังจากทำกิจกรรมไปเพียงสองรอบ โดยมีเจียงเหยานอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา

วันรุ่งขึ้น หลังจากทานอาหารเช้าที่โรงอาหารแล้ว ลู่ชิงสีก็พร้อมที่จะไปส่งเจียงเหยาที่สนามบิน

ทหารรู้ก่อนแล้วว่าเธอกำลังจะจากไป ที่ประตูทางออกของค่าย จึงแออัดไปด้วยผู้คนรอบ ๆ ประตู ทุกคนมาเพื่อส่งเธอ

แม้ว่าพวกเขาจะรู้จักกันเพียงช่วงสั้น ๆ แต่ทัศนคติที่จริงใจของเธอในการจัดโปรแกรมการฝึกอบรมทำให้ทหารหลายคนพ่ายแพ้ พวกเขาเรียนรู้มากมายจากเธอและเสียใจที่เห็นเธอจากไป

จากกองทัพใช้เวลาเพียงสี่สิบห้านาทีก็มาถึงสนามบินของเมืองจิน อารมณ์ของพวกเขาลดลงเล็กน้อย ตลอดทางที่เดินทางมา พวกเขาไม่ได้พูดคุยกันเลย

ท่ามกลางความเงียบงัน รถก็มาถึงทางเข้าหลักของสนามบิน

เจียงเหยามองไปที่ลู่ชิงสี หลังจากรู้ว่าเขาจะไม่พูด เธอปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วถามว่า “คุณจะเข้าไปด้วยหรือเปล่า?”

เขามองดูนาฬิกาของเขา “อืม ยังไม่ถึงเวลา รออยู่ในรถสักพักเถอะ ในนี้อากาศอุ่นกว่า”

จากนั้นเขาก็หยิบบุหรี่ออกจากกระเป๋าของเขา จุดไฟ แล้วพ่นลมในขณะที่ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่เจียงเหยา

เธอมองดูเขาสูบบุหรี่อย่างไม่ใส่ใจ

นานมากแล้วที่เธอไม่ได้เห็นเขาสูบบุหรี่ เขารู้ว่าเธอไม่ชอบกลิ่นของมัน ครั้งแรกเขาพยายามสูบให้ห่างจากเธอ แต่หลังจากที่รู้ว่ากลิ่นนั้นยังคงติดตัว เขาก็เลิกสูบบุหรี่ไปอย่างสิ้นเชิง

__

ตอนที่ 530 อยากกอดคุณ

เมื่อเธอมาหาเขาในช่วงวันหยุดวันชาติ เขายังสูบบุหรี่ต่อหน้าเธออยู่เลย แต่หลังจากนั้นสองสามวันก็ไม่พบกลิ่นบุหรี่อีก แม้แต่โจวเหวยฉีและเฉินซวีเหยาก็ถูกลู่ชิงสีห้ามไม่ให้สูบบุหรี่ไปด้วย

ตอนนี้เขาไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป เขาจุดบุหรี่ต่อหน้าเจียงเหยา

เธอมองเขาอย่างเงียบ ๆ และรู้สึกถึงความเจ็บปวดในใจของเธอ

เขาไม่อยากให้เธอจากไป

ทว่าเขาจะพูดอะไรได้อีก?

บางทีเขาอาจไม่ต้องการมาส่งเธอและเห็นเธอจากไปต่อหน้าต่อตาเขา?

เขาไม่ได้พูดอะไรและสูบบุหรี่อยู่ในความเงียบ หลังจากหมดม้วนแล้ว เขาเลื่อนกระจกรถลงแล้วโยนก้นบุหรี่ออกไปนอกรถ เขาหยิบขวดน้ำให้กับตัวเอง แล้วกลั้วคอสองสามครั้งก่อนจะกลืนลงคอไป

“ลู่ชิงสี...”

เจียงเหยาเรียกเขาออกมาอย่างอ่อนโยน

“ผมรู้ ให้เวลาผมสักหน่อย” เขาคิดว่าเธออยากจะจากไปและตอบด้วยน้ำหงุดหงิดอยู่เล็กน้อย เขาวางขวดน้ำลง หันไปทางเจียงเหยา แล้วอุ้มเธอขึ้นวางเธอลงบนตักของเขา

เจียงเหยาตกใจ ท้ายที่สุดแล้วก็มีผู้คนมากมายรอบตัวพวกเขา!

พื้นที่คับแคบและด้วยวิธีการนั่ง ร่างกายของเจียงเหยาถูกผลักไปที่ลู่ชิงสี

เมื่อเห็นท่าทีของเธอ เขาก็หัวเราะออกมา “คุณคิดว่าผมจะทำอะไร?”

“ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ?” เธอโต้กลับ

“ผมแค่อยากจะกอดคุณ” เขากดศีรษะของเธอลงบนหน้าอกของเขา “ถึงแล้วโทรหาผมนะ อย่าลืมโทรหาผมทุกคืนก่อนนอนด้วยล่ะ ผมอยากจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณบ้าง”

“ได้ค่ะ” เจียงเหยาโล่งใจที่เขาไม่ได้คิดทำอะไรแผง ๆ เธอฝังใบหน้าของเธอลงบนหน้าอกของเขา

เขากดมือลงบนศีรษะของเธอเบา ๆ แล้วหายใจออก เขายกคางเธอขึ้นด้วยปลายนิ้วของเขา ทันใดนั้นเขาจูบเธอ

เขาไม่อยากให้เธอไปเลย

แม้ว่าเขาจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเธอจะจากไป ก็ยังเจ็บปวดมากเมื่อวันนี้มาถึง

จูบใช้เวลาประมาณสองนาที ไม่นานมาก แต่ก็เพียงพอสำหรับหัวใจของเจียงเหยาที่จะเต้นอย่างรุนแรง

เธอใช้นิ้วแหย่ลงที่ปลายจมูกของเขา และมองดูเขา “เอาอีก!”

เมื่อเห็นความเฉยเมยของเขา เธอจึงเริ่มจูบเขา

ไม่ว่าพวกเขาจะไม่อยากแยกจากกันมากสักเพียงใด แต่เวลาที่ผันผ่านก็ไม่ยอมคอยท่า

เมื่อได้ยินเสียงประกาศเรียกให้ขึ้นเครื่องบินสำหรับเที่ยวบินที่เจียงเหยาตั้งขึ้น ก็ถึงเวลาที่เธอต้องไปแล้ว

“ไปเถอะ” ในที่สุดเขาก็ปลดเข็มขัดนิรภัยและออกจากรถพร้อมกับเธอที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา

เขาถือกระเป๋าเดินทางไม่กี่ใบที่เจียงเหยามี และจับมือเธอขณะที่พวกเขาเดินไปถึงประตูทางขึ้นเครื่อง

เธอซื้อเสื้อผ้ามากมายที่เมืองจินและเมืองจินโด แต่ไม่ได้ใส่มาในกระเป๋าเดินทางด้วย เธอทิ้งมันไว้ที่นี่เพราะอีกไม่นานเธอก็จะกลับมาอีก

เมื่อมีคนมาเดินเข้าไปในข้างในสนามบิน ลู่ชิงสีและเจียงเหยาก็เป็นเหมือนหยดน้ำในมหาสมุทร