87 - เด็กดีเฉียนเสี่ยวเป่า
87 - เด็กดีเฉียนเสี่ยวเป่า
แม้ว่าพวกป้าแม่ครัวจะรู้สึกว่ามันแปลกๆที่ต้องมาเคี่ยวน้ำซุปอีกา แต่ที่นี่คือโรงพยาบาลจิตเวชซึ่งเพิ่งเพิ่มค่าแรงให้พวกเขา
สามร้อยหยวน พวกเขาจึงลบความสงสัยออกจากใจอย่างรวดเร็ว
ทางเข้าโรงพยาบาลจิตเวช
เสี่ยวฉีอยู่ในห้องรักษาความปลอดภัยและดูละครทีวีตามปกติ ละครที่เขาดูน่าติดตามจริงๆ ตัวอย่างเช่น "ยอดผู้พิทักษ์หัวใจยัยเฉิ่มเบ๊อะ" ที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับองครักษ์ซึ่งมีความเกี่ยวข้องกับเขาอยู่บ้าง
ตัวเอกคือเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่สังหารกองทัพทั้งหมดจากทุกประเทศในโลกด้วยพลังของเขาเอง และเขาต่อสู้เพื่อสันติภาพของโลกตลอด 20 ปี
ต่อมาเขาต้องการมีชีวิตที่ธรรมดา และเร้นกายกลายเป็นยามรักษาความปลอดภัยที่ไม่โดดเด่นก่อนจะพบเจอกับสาวสวยมากหน้าหลายตา
เลือดของเสี่ยวฉีเดือดปุดๆ เขาสมมุติว่าตัวเองเป็นพระเอกของเรื่องเป็นที่เรียบร้อย
นิ้วของเขาเลื่อนบนหน้าจออย่างรวดเร็ว หากต้องการดูตอนต่อไปต้องสมัครสมาชิก VIP ก่อน 10:00 น ไม่อย่างนั้นจะต้องสมัครรายเดือนแทน
แต่ในขณะที่เขากำลังสแกนจ่ายค่าบริการ VIP ก็มีเสียงรถดังขึ้นที่ด้านหน้า
เมื่อเสี่ยวฉีได้ยินเสียงรถ เขาก็เงยหน้าขึ้นและมองออกไปข้างนอก รถยนต์หรูคันหนึ่งแล่นนำหน้าจากนั้นรถหรูอีกหลายคันก็วิ่งตามหลังมาอย่างรวดเร็ว
เขาตกอยู่ในอาการประสาทหลอน
รถหรูหยุดลง กลุ่มคนชุดดำก็วิ่งมาที่ด้านหน้าของเขาและกล่าวด้วยความเคารพว่า
“คุณเสี่ยวพวกเรามาถึงแล้วครับ”
ตัวตนของฉันถูกค้นพบแล้วเหรอ?
โลกตกอยู่ในอันตรายอีกแล้ว พวกเขาไม่สามารถขอความช่วยเหลือจากใครได้นอกจากฉัน?
แต่ในความเป็นจริง
รถคันหรูคันยาวเปิดประตูออกอย่างช้าๆ
รองเท้าหนังสีเข้มปรากฏขึ้นเป็นอย่างแรก น่าเสียดายที่ขาของเจ้าของรองเท้าดูเหมือนจะสั้นไปหน่อย
เนื่องจากสายตาของเสี่ยวฉีถูกประตูรถขวาง เขาจึงไม่เห็นว่าเจ้าของขาข้างนั้นเป็นใคร
แต่นั่นไม่สำคัญ กลิ่นอายความร่ำรวยของคนผู้นี้แม้แต่เขาที่อยู่ในป้อมยามก็ยังสามารถสัมผัสได้
ทรงผมของเฉียนเสี่ยวเป่าเฉียบคมเหมือนเช่นทุกวัน ชุดนักเรียนสีดำมีบรรยากาศของชนชั้นสูง กระเป๋านักเรียนด้านหลังแสดงความไร้เดียงสา
เขากัดอมยิ้มในปาก มองดูสภาพแวดล้อมโดยรอบ ใบหน้าของเขาไม่แยแสและโบกมือให้เสี่ยวฉีซึ่งกำลังตกตะลึง
"มานี่หน่อยซิ"
เสี่ยวฉีดูประหลาดใจและชี้มาที่ตัวเองราวกับกำลังถามว่า คุณกำลังพูดถึงผมอยู่หรือเปล่า?
“ใช่แล้วคุณนั่นแหละ”
ด้วยความตื่นเต้นเสี่ยวฉีวิ่งไปหาเฉียนเสี่ยวเป่าพร้อมกับย่อตัวลงทำท่าทางนอบน้อมและกล่าวว่า
"มีอะไรให้ผมช่วยครับท่าน"
สำหรับเรื่องพระเอกจากละคร “ยอดผู้พิทักษ์หัวใจยัยเฉิ่มเบ๊อะ” นั้นเป็นเพียงเรื่องไร้สาระ
แม้ว่าเสี่ยวฉีจะทำงานเป็นรปภที่โรงพยาบาลจิตเวชมา 5 ปี เขาก็ไม่ได้ปัญญาอ่อนพอที่จะเอาละครมาผูกกับเรื่องจริง
ตอนนี้เขาเป็นแค่คนธรรมดา มันเป็นเรื่องถูกต้องอยู่แล้วที่คนตัวเล็กๆอย่างเขาจะต้องแสดงความเคารพต่อผู้มีอำนาจ
“แจ้งผอ.ของคุณให้ออกมาพบผม” เฉียนเสี่ยวเป่ากล่าว
เขามาหาผู้อำนวยการของที่นี่และเพื่อนทั้งสองของเขา
วันนี้โรงเรียนไม่ได้หยุด
แต่เขาต้องการวันหยุด
โรงเรียนจึงต้องกำหนดวันหยุดขึ้นใหม่
เงินสามล้านที่เขามอบให้โรงเรียนเพียงพอที่จะทำให้วันที่ 12 ของทุกเดือนเป็นวันหยุด และในวันนี้จะไม่มีใครไปทำงาน หากใครฝ่าฝืนจะต้องเป็นศัตรูกับเฉียนเสี่ยวเป่าไปโดยปริยาย
“กรุณารอสักครู่นะครับ”
ด้วยรอยยิ้มที่ประจบสอพลอบนใบหน้า เสี่ยวฉีวิ่งไปที่ห้องรักษาความปลอดภัยเพื่อเรียกผอ.ก่อนจะกลับมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและกล่าวว่า
"ผอ.ได้รับแจ้งแล้ว เขาจะมาถึงเร็วๆนี้ครับ ยังมีอะไรให้ผมช่วยอีกหรือเปล่า"
เฉียนเสี่ยวเป่าเพิกเฉยต่อเสี่ยวฉีแต่สายตาของเขามองไปยังผู้คุ้มกันที่อยู่ด้านข้าง
ผู้คุ้มกันที่แข็งแกร่งหยิบเงินจำนวนหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อแล้วโยนให้เสี่ยวฉี
“นายน้อยของเราให้รางวัลคุณแล้ว ตอนนี้กลับไปเถอะ”
เนื้อเรื่องของละครน้ำเน่าปรากฏอยู่ในใจของเสี่ยวฉี
คิดจะทำให้คนแบบฉันอับอายด้วยเงินอย่างนั้นหรือ?
ตัวเอกได้แสดงตัวตนที่แท้จริงและเข้าซื้อกิจการของฝ่ายตรงข้ามทันที
แม้ว่าครอบครัวของเด็กหนุ่มที่หยิ่งผยองคนนั้นจะคุกเข่าร้องไห้มากแค่ไหน แต่สิ่งที่ตัวเอกของเรื่องทำก็เพียงแค่สูบซิก้าและหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
แต่ความเป็นจริง...
"ขอบคุณครับนายน้อย"
ด้วยเงินก้อนนี้มันทำให้เขามีความสุขเป็นอย่างมาก ต่อให้ไม่ได้นับเขาก็รู้ดีว่ามันมีจำนวนไม่ต่ำกว่าหมื่นหยวนแน่นอน
นี่มันมากกว่าเงินเดือนครึ่งปีของเขาด้วยซ้ำ
เสี่ยวฉีถอยห่างออกไปยืนอย่างนอบน้อม หากนายน้อยคนนี้ต้องการความช่วยเหลืออะไรเขาพร้อมที่จะวิ่ง 100 เมตรใน 9 วินาทีอย่างไม่เกียจคร้าน
เมื่อผอ.ฮ่าวรับสายและบอกว่ามีคนต้องการพบเขา ปฏิกิริยาแรกของเขาคือบอกให้คนพวกนั้นขึ้นมาพบเขาด้วยตัวเอง
แต่คำพูดของเสี่ยวฉีที่บอกว่ามีรถยนต์หรูหรามากมายวิ่งมาที่นี่ มันทำให้เขาเปลี่ยนใจอย่างรวดเร็ว
ผอ.ฮ่าวเดินลงมาจากสำนักงานของตัวเองด้วยรอยยิ้ม
แขกทุกคนที่มายังโรงพยาบาลจิตเวชชิงซานควรได้รับการรับรองด้วยตัวของเขาเอง นี่คือมารยาทสูงสุดของเจ้าบ้านที่พึงกระทำ
ไม่ว่างานจะยุ่งแค่ไหนเขาก็พร้อมที่จะจัดสรรเวลาให้
ใช้เวลาไม่นาน
ผอ.ฮ่าวก็มาพร้อมกับรอยยิ้ม และเมื่อเขาเห็นแถวของรถหรูข้างนอกดวงตาของเขาก็แดงก่ำด้วยความปรารถนา
“ยินดีต้อนรับสู่โรงพยาบาลจิตเวชชิงซาน ผมเป็นผอ.ที่นี่ เรียกผมว่าผอ.ฮ่าวก็ได้”
เขายื่นมือออกไปต่อหน้าเฉียนเสี่ยวเป่า
ไม่ว่าพวกเขาจะเป็นเด็กหรือไม่ก็ไม่สำคัญ
คนที่อยู่ข้างหน้าเขาเป็นผู้ยิ่งใหญ่ในท้องถิ่น ไม่ว่าเขาจะอายุเท่าไหร่ แม้ว่าเขาเพิ่งจะเกิด เขาก็สมควรได้รับความเคารพที่แตกต่างจากคนธรรมดา
“เฉียนเสี่ยวเป่า”
เฉียนเสี่ยวเป่าจับมือกับผอ.ฮ่าวแล้วพูดว่า
"ผมมาที่นี่เพื่อหาเพื่อน หลินฟ่านและเหล่าจาง ผมต้องการพาพวกเขาเอาไปเที่ยวเล่นข้างนอก"
ผอ.ฮ่าวต้องการจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เมื่อเขาได้ยินบทสนทนา เขาก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย
หลินฟ่านและเหล่าจางเป็นเพื่อนของเด็กน้อยคนนี้?
บ้าไปแล้ว!
มันเป็นไปไม่ได้?
พวกเขาเป็นบ้าและแทบจะใช้เวลาทั้งชีวิตอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวช พวกเขาไปรู้จักกับผู้มีอำนาจท้องถิ่นคนนี้ได้อย่างไร ฉันมีชีวิตอยู่มาเกือบทั้งชีวิตแล้ว และฉันก็ไม่ได้โชคดีขนาดนั้น
นี่คือประเด็นรอง
ส่วนประเด็นสำคัญคือเด็กน้อยคนนี้ต้องการพาพวกเขาออกไปเล่นข้างนอก หากคุณหมายความแบบนั้นจริงๆฉันจะรู้สึกดีเป็นอย่างมาก
และแน่นอนว่านั่นคือสิ่งที่อยู่ในใจของผอ.ฮ่าวเท่านั้น
“พวกเขา... อันที่จริง คุณควรรู้ว่าพวกเขาเป็นผู้ป่วยทางจิตที่นี่ พวกเขาไม่สามารถออกไปข้างนอกได้ เมื่อมันเกิดขึ้น…”
ผอ.ฮ่าวพูดด้วยความเจ็บปวดอย่างมาก แต่เฉียนเสี่ยวเป่าขัดจังหวะก่อนที่เขาจะพูดจบ
ไม่ขนาดนั้นเฉียนเสี่ยวเป่าส่งสายตาไปหาผู้คุ้มกันอีกคนหนึ่ง
ผู้คุ้มกันคนนั้นถือกล่องดำและเปิดมันต่อหน้าผอ.ฮ่าว ภายในกล่องเผยให้เห็นธนบัตรใหม่เอี่ยมที่มีมูลค่าอย่างน้อยก็หลายแสนหยวน
เฉียนเสี่ยวเป่ากล่าวด้วยท่าทางไม่สนใจว่า
"นี่คือหนึ่งล้านสำหรับคุณ"
หลังจากพิจารณาดูแล้ว ผอ.ฮ่าวก็คลายความกระสับกระส่ายในหัวใจของเขาและแสดงออกด้วยความเขินอาย
“มันไม่ใช่ปัญหาเรื่องเงิน โปรดเข้าใจด้วย ผมคือผอ.ที่นี่ ถ้ามีปัญหาคนที่ต้องรับผิดชอบก็คือผมเพียงคนเดียว”
เฉียนเสี่ยวเป่าส่งสายตาอีกครั้ง
ผู้คุ้มกันนำกล่องดำมาอีกใบ
"สองล้าน"
เลือดของผอ.ฮ่าวไหลเร็วขึ้นเล็กน้อย
“มันไม่ใช่เรื่องเงินจริงๆ...”
"ห้าล้าน."
จากนั้นเขาก็รับสัญญาจากบอดี้การ์ดและโยนให้ผอ.ฮ่าว
“นี่คือสัญญา ต่อจากนี้ไปโรงพยาบาลจิตเวชชิงซานจะได้รับการสนับสนุนจากเฉียนเสี่ยวเป่าเป็นจำนวนเงิน 100 ล้านหยวนต่อปี หากยังไม่เพียงพอ เราสามารถเพิ่มให้ได้”
“ผมจะพาเพื่อนออกไปข้างนอกสองสามวัน มีปัญหาอะไรหรือเปล่า”
ผอ.ฮ่าวยืนอยู่ที่นั่นด้วยความตกใจ
“ไม่คิดว่าคนไข้จากโรงพยาบาลของผมจะมีเพื่อนที่พิเศษแบบนี้ หากผมยังขัดขวางต่อไปผมคงดูไร้มนุษยธรรมจริงๆ?
สำหรับเงินนั้นผมไม่สามารถรับไว้ได้ แต่ผมก็ยังยินดีที่จะเซ็นสัญญากับคุณ มันเป็นพรวิเศษจริงๆที่โรงพยาบาลของเราได้รับผู้อุปถัมภ์เช่นคุณเฉียน”
ผอ.ฮ่าวเซ็นสัญญาทั้งน้ำตา มันเป็นน้ำตาที่ออกมาจากหัวใจเขาอย่างแท้จริง
เฉียนเสี่ยวเป่า มองไปที่ผอ.ฮ่าวและกลอกตา
เงินเป็นสิ่งสกปรก
ปัญหาที่แก้ไขได้ด้วยเงินไม่ใช่ปัญหาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว