เกิดใหม่เป็นทารกขั้นเทพ ตอนที่ 55 : การผงาดขึ้นของบรรพชนตระกูลหวัง

ตอนที่ 55 : การผงาดขึ้นของบรรพชนตระกูลหวัง

บัดนี้ ตระกูลต่างๆ ทั้งในและนอกอาณาจักรฉีซานต่างก็รับรู้ข่าวการประกาศสงครามระหว่างจ้าวแห่งห้วงเหวลึกในตำนานกับสกุลหลินโดยทั่วกัน ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่คิดว่าสกุลหลินจะสามารถต่อต้าน “เขา” ได้ มีกระทั่งบางคนให้ความเห็นว่าคนแซ่หลินทั้งหลายควรหลบหนีไปซ่อนตัวกันเสียเพื่อให้พ้นจากความตายที่กำลังคืบคลานเข้ามา

เหล่าสมาคมพ่อค้าและกองกำลังบางส่วนเริ่มมีความคิดจะถอยห่างและขีดเส้นกั้นระหว่างพวกเขากับตระกูลหลินขึ้น มิใช่ว่าพวกเขาเหล่านั้นต้องการจะทรยศ แต่ในสถานการณ์เช่นนี้ นี่เป็นหนทางเดียวเท่านั้น เพราะพวกเขาย่อมไม่คิดว่าสกุลหลินจะสามารถต่อกรกับจ้าวหุบเหวได้อย่างแน่นอน

เกล็ดหิมะปลิวไปตามกระแสลม ณ ยอดเขาแห่งหนึ่ง บนหินก้อนใหญ่ที่ล้อมรอบไปด้วยทุ่งหิมะขาวโพลนมีชายชรานั่งสมาธิอยู่ตรงนั้น

สายลมหวีดหวิว ดอกบัวดำล่องลอยอยู่รอบตัวชายแก่ ในรัศมีร้อยจั้งรอบตัวเขา ไม่มีสิ่งใดสามารถกล้ำกรายผ่านเข้าไปได้ ราวกับบริเวณนั้นกลายเป็นสุญญากาศไปเสียแล้ว

ทุกห้วงลมหายใจ คล้ายกับเขากำลังได้รับรู้ถึงความลึกซึ้งของโลกใบนี้

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน เขาค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้น นัยน์ตาเป็นสีเขียวเข้มราวกับมรกตในความมืดรูม่านตาเป็นขีดตั้งคล้ายงู ประกายเย็นชาและจิตสังหารเข้มข้นสะท้อนอยู่ภายใน

“เกิดอะไรขึ้น?”

ทันทีที่กล่าวจบ ก็ปรากฏร่างเงาหนึ่งขึ้นเบื้องหน้าในลักษณะคุกเข่าแก่เขา ก่อนจะเอ่ยออกมา

“บรรพบุรุษ ท่านส่งผู้นำเพื่อไปสังหารเซียนน้อยแซ่หลิน บัดนี้พวกเราได้รับข่าวกลับมาแล้วขอรับ”

บรรพชนแซ่หวังเงยหน้าขึ้นมาช้าๆ เพียงหายใจหนึ่งครั้ง ปราณวิญญาณมากมายหมุนวนล้อมรอบเขา

“ผลเป็นเยี่ยงไร? เจ้าเด็กนั่นตกตายแล้ว?”

เงาเลือนรางด้านหน้าเพียงคุกเข่าอยู่แบบนั้นด้วยความหวาดกลัวที่ปะทุขึ้นในใจ มิกล้าที่จะเอ่ยสิ่งใดตอบไปอยู่พักใหญ่

“ข้าไม่ได้มีความอดทนมากนัก” แววตาของบรรพชนแซ่หวังเข้มข้นขึ้นด้วยแรงอารมณ์

สายลับตระกูลหวังผู้นั้นจึงจำใจกัดฟันแน่นก่อนจะพูดออกมา

“บรรพบุรุษ ภารกิจลอบสังหารล้มเหลว ดูเหมือนว่าสกุลหลินจะคาดการณ์ถึงสิ่งนี้ได้และเตรียมการรับมือไว้ก่อนแล้ว...”

“ท่านผู้นำตระกูล และอาวุโสที่ส่งไป.....”

“ถูกสังหารหมดสิ้น!”

เพียงจบประโยคนั้น ชายหนุ่มผู้โชคร้ายก็รับรู้ได้ถึงความโกลาหลที่เกิดขึ้นในบรรยากาศรอบตัวจากลมปราณที่ปะทุขึ้นด้วยความโกรธของบรรพบุรุษหวัง พื้นดินสั่นสะท้าน แรงกดดันมากมายถาโถมออกมาจากกายของชายชรา ทุกสิ่งโดยรอบกลายเป็นฝุ่นผง ก้อนเมฆบนฟ้าสลายหายไป จารชนชุดดำของสกุลหวังที่มาแจ้งข่าวถูกส่งลอยละลิ่วก่อนจะพุ่งกระแทกกับก้อนศิลา กระดูกหลายส่วนแตกหัก เลือดลมตีขึ้นมาในอกปรากฏโลหิตหยดย้อยออกมาจากมุมปาก

ทว่า ก่อนที่เขาจะได้เช็ดเลือดที่มุมปากของตน โสตประสาทก็ได้ยินเสียงนกหวีดแหลมสูง ก่อนจะรู้ตัว คอของเขาก็อยู่ในอุ้งมือของตาแก่แซ่หวังเสียแล้ว ตาเฒ่าหวังบีบคอของชายดวงตกคนนั้นแน่น น้ำเสียงเกรี้ยวกราด ดวงตาหนาวเหน็บเหมือนน้ำแข็งพันปี

“ไหนลองพูดอีกครั้งซิ?”

“ต่อให้หวังก้านคุนจะไร้ประโยชน์เพียงใด แต่มันก็บรรลุปราณถึงแดนอาณาเขตม่วง! ประกอบกับนักฆ่าจำนวนไม่น้อยที่สามารถต่อสู้ข้ามดินแดนปราณได้แล้ว เหตุใดพวกมันจึงพ่ายแพ้และถูกสังหารอย่างง่ายดาย!?”

“การรวบกลุ่มที่ทรงพลังเยี่ยงนี้ อย่าได้กล่าวถึงการสังหารเด็กสวะแซ่หลิน ต่อให้เผชิญหน้ากับตาแก่หลินด้วยตัวเอง พวกมันก็ควรกลับมาอย่างปลอดภัยเสียด้วยซ้ำ!”

เมื่อพูดจนจบ บรรพบุรุษตระกูลหวังก็ไม่สามารถระงับโทสะของตัวเองได้อีกต่อไป เสียงของเขากลายเป็นคลื่นพลังปราณที่อัดกระแทกจนสายลับสกุลหวังกระอักเลือดออกมา

“บรรพชนท่าน...โปรดยังมือ....มีศิลาบันทึกภาพเคลื่อนไหวส่งกลับมาด้วย....” ชายหนุ่มดวงกุดหอบหายใจอย่างหนักหน่วงเนื่องจากชีวิตน้อยๆ ของมันเกือบโดนพรากไปเสียแล้ว ทำได้เพียงเร่งรีบหยิบเอาศิลาบันทึกออกมาและส่งให้ตาเฒ่าหวังโดยเร็ว

ตาแก่ตระกูลหวังใบหน้าเยียบเย็น และเกือบจะบดขยี้ศิลาบันทึกในมือจนเป็นเศษ แต่เขาก็ยั้งมือไว้แล้วเริ่มส่งปราณเข้าไปกระตุ้นการทำงานของศิลา

วูบ

ม่านแสงเล็กๆ ปรากฏขึ้นต่อหน้าของเขา

ม่านแสงนั้นฉายภาพของหวังก้านคุนและนักฆ่าในนั้น หากแต่ไม่มีภาพของหลินซวน หลินเฮ่า หรือซวนยู่ปรากฏอยู่ มีเพียงฉากที่หวังก้านคุนและคนที่เหลือถูกจับได้และฆ่าตายอย่างง่ายดาย!

มองเหตุการณ์นั้น บรรพชนสกุลหวังหอบหายใจอย่างหนักหน่วง จิตสังหารเข้มข้นปรากฏในแววตา คมมีดวายุเชือดเฉือนกระจายออกไปรอบด้าน ตัดผ่านทุกสิ่งจนกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

ตูม!

เมื่อภาพสุดท้ายจากศิลาฉายออกมาจนจบ ตาแก่สกุลหวังก็กำมือแน่น บีบศิลาบันทึกในมือจนกลายเป็นชิ้นๆ ปราณของเขาพวยพุ่งเป็นสายกระจายออกไปทั่ว!

“เหตุใดพวกสกุลหลินจึงทรงพลังถึงเพียงนั้น?”

“อีกทั้ง ข้าสัมผัสได้ว่าตาแก่หลินแข็งแกร่งยิ่งกว่าเดิม มันต่างจากเมื่อก่อนโดยสิ้นเชิง แต่ทว่าข้าเพิ่งพบหน้ามันไม่กี่วันมานี้! หรือมันโชคดีได้พบการสมบัติศักดิ์สิทธิ์ใดขึ้นมา? มันจะสามารถก้าวขึ้นไปยังดินแดนปราณในตำนานได้จริงน่ะหรือ?”

“ไม่ ย่อมเป็นไปไม่ได้! แดนปราณที่ทุกคนใฝ่ฝันจะเหยียบย่างไปถึงต้องเป็นข้าเท่านั้นที่ได้บรรลุ มิใช่เจ้าลูกเต่าแซ่หลินตัวนั้น!”

ตาเฒ่าสกุลหวังเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยวและริษยายิ่งนัก โทสะที่พุ่งสูงทำเอาหนวดเคราของเขากระตุกไม่เป็นจังหวะ ดูเหมือนว่าครานี้ตระกูลหวังของเขาจะประสบกับการสูญเสียครั้งใหญ่เสียแล้ว ในทีแรก เขาเพียงคิดว่ามันคงเป็นการลอบสังหารที่มีความเสี่ยงบ้างเท่านั้น แต่มิได้คาดไว้ว่ามันจะจบลงเช่นนี้!

“ท่านบรรพชน อันที่จริงแล้ว....เมื่อวานนี้...แค่กๆๆ มีข่าวดีบางอย่าง....”

ชายชุดดำที่บัดนี้บาดเจ็บหนักและชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้ายกำลังเอ่ยออกมาด้วยความยากลำบาก

“วันที่ผ่านมา นายเหนือแห่งห้วงเหวจากแดนต้องห้ามได้ประกาศสงครามกับตระกูลหลิน เขากล่าวว่าจะทำลายคนแซ่หลินทั้งหมดให้สิ้นสูญ!”

“อะไรนะ?”

ได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้น บรรพบุรุษตระกูลหวังชะงักไป ก่อนที่สายตาของเขาจะจับจ้องไปยังชายบาดเจ็บ น้ำเสียงเย็นชาของเขาถามอีกฝ่าย

“อย่าได้คิดจะล้อเล่นกับข้า มิเช่นนั้นเข้าคงจะรู้ผลที่ตามมาดี”

“ข้าไม่บังอาจขอรับ!”

เพียงชายคนหน้ายืนยันออกมา จิตสังหารของตาแก่หวังก็ดูจะเบาบางลงไปไม่น้อย สายสืบสกุลหวังมาเห็นหนทางรอดชีวิตของตน เขาจึงรีบกล่าวอธิบายทุกอย่างที่รู้ด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

เมื่อได้รู้ข่าวที่เกิดขึ้น บรรพชนสกุลหวังก็มีสีหน้าดีขึ้นทันที แม้ดวงตาจะยังหลงเหลือประกายไม่พอใจเล็กน้อยก็ตาม ชายแก่มิได้สนใจจารชนใกล้ตายของตนแม้แต่น้อย เขาลูบคางตนเองเบาๆ ก่อนจะมองไปรอบยอดเขาอย่างกำลังใช้ความคิด

“เข้าใจแล้ว จ้าวห้วงเหวต้องการที่จะทำลายตระกูลหลิน เหตุใดเจ้าไม่คิดจะบอกข้าก่อนหน้านี้?”

ชายบาดเจ็บคนนั้น แม้ไม่เหลือเรี่ยวแรงใดก็ยังรีบร้อนแค้นพลังเฮือกสุดท้ายของตนเพื่อคุกเข่าลงบนพื้นก่อนกล่าวด้วยเสียงกระท่อนกระแท่น

“ข้า ข้าน้อยสมควรตาย!”

ตาแก่หวังหันกลับไปมองเขาอยู่เป็นเวลานาน

“เป็นข่าวดี เป็นข่าวดี!”

ตาเฒ่าตระกูลหวังเงยหน้าขึ้นบนฟ้าก่อนหัวเราะออกมาดังลั่น ดวงตามีประกายยินดีเป็นล้นพ้น

“ข้าจะจดจำเจ้าไว้ ชื่อของเจ้า?”

“ข้ามีนามว่าหวังฮุ่ยขอรับ” ชายชุดดำเนื้อตัวสั่นสะท้าน

“ไปรับรางวัลของเจ้า!” ตาแก่หวังสะบัดเล็กน้อยก่อนร่างบาดเจ็บจะลอยเข้ามาในเงื้อมือเขา จากนั้นเขาก็ลากผู้โชคร้ายลงจากยอดเขาไปด้วยโดยที่มิสนใจว่าอีกฝ่ายจะรอดหรือไม่...

“เอาล่ะ ตระกูลหลิน พวกเจ้าจบสิ้นแล้ว! แม้พวกเจ้าจะสังหารอาวุโสสกุลข้าไปหลายคน แต่ในครานี้พวกเจ้าไม่มีทางรอดเงื้อมือของนายเหนือแห่งห้วงเหวไปได้ ต่อให้เป็นเจ้าเด็กสวะคนนั้นก็ตาม!”

“ต่อให้พวกเจ้าเลือกจะส่งสวะน้อยผู้นั้นแก่จ้าวหุบเหวไร้ก้น แต่เขาไม่มีทางปล่อยพวกเจ้ารอดให้ไปได้อย่างแน่นอน!”

“ข้าอยากเห็นวิธีรับมือกับปัญหาของพวกเจ้ายิ่งนัก”