เกิดใหม่อีกครั้งกับการแย่ง ตอนที่ 120 เธอก็คือ!

ตอนที่ 120 เธอก็คือ!

อาเลียที่กำลังยืนอยู่ด้วยท่าทางเขินอายหลบตาของผมไม่มา ซึ่งมันก็แน่ละแต่งตัวแบบนั้นจะแสดงท่าทางกำลังอายออกมาก็ไม่แปลกหรอกเพราะเธอกำลังอยู่ในชุดสีขาวที่บางมาก บางจนเห็นสัดส่วนร่างกายได้แบบชัดเจน

นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น

ทำไมอาเรียถึงเข้ามาในห้องของเราในสภาพแบบนั้น???

เวลานี้ในหัวของผมเต็มไปด้วยความสงสัย เพราะไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิดรู้แต่ว่ากำลังจะหลับแล้วแต่กลับมาเจอเรื่องแบบนี้เชยเลย จะเรียกว่าโชคดีก็คงไม่ใช่หรือโชคร้ายก็คงไม่เชิง

“อะ- อาเรียนี่เธอกำลังจะทำอะไร”

“กะ- ก็ตอบแทนองค์ชะ- ชายไงคะ..”

อาเรียยังคงตอบมาแบบหลบหน้าของผมอยู่ ถ้าอายขนาดนั้นก็ไม่ต้องมาตั้งแต่แรกสิไม่เข้าใจเธอเลยจริงๆ เฮ้อ~

ว่าแต่ว่า

ถ้าพูดถึงเรื่องการตอบแทนก็น่าจะเป็นเรื่องตอนนั้นสินะที่บอกว่าจะยอมทำเรื่องอย่างว่าด้วย และบวกกับที่เราพูดกับเธอก่อนที่จะออกจากห้องทำงานก่อนเริ่มงานเลี้ยงอีกมันก็เลยคิดว่าเราต้องการแบบนี้จริงๆ

ให้ตายสิ!

รูปร่างแบบนั้นเห็นแล้วทางนี้เองหวั่นไหวเหมือนกันนะ แต่ไม่ได้หรอกจะมาใช้อำนาจเพื่อให้เธอทำเรื่องแบบนี้มันก็เหมือนการใช้ข่มขู่นั่นแหละ แล้วอีกอย่างเธอก็เปรียบดั่งสมองที่สองของเราจะมาบังคับเธอแบบนี้ไม่ได้

จากนั้น

“เธอไม่ต้องฝืนทำเรื่องแบบนี้หรอก”

“ไม่คะ!”

หลังจากที่ผมพยามจะปฏิเสธอาเลียก็เสียงแข็งพร้อมกับดวงตาทั้งสองที่มองมาทางผมเหมือนกับดวงตาที่ตัดสินใจได้ แววตาแบบนี้เข้าใจดีเลยละแววตาของการตัดสินใจอย่างแน่วแน่นั่นมันไม่ใช่เรื่องที่ไม่เต็มใจแน่

แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกันเราเองก็ห่างหายเรื่องพวกนี้ไปนาน หลังจากที่ทุกอย่างเริ่มลงล็อคแบบนี้ก็พักบ้างก็แล้วกัน ยิ่งกว่านั้นถ้าอาเลียออกไปคืนนี้เราก็คิดเรียกสาวใช้คนอื่นเข้ามาแทนอยู่แล้วเห็นหุ่นเธอแบบนี้อดใจเอาไว้ไม่ไหวหรอก แค่ไม่เข้าไปหาเธอตอนนี้ก็เต็มที่แล้ว

“เธอแน่ใจแล้วใช่ไหม”

“แน่นอนคะ ถ้าเป็นองค์ชายขะ- ข้าไม่ขัดอะไรอยู่แล้ว ตะ- แต่ว่านี้เป็นครั้งแรกของข้าอาจจะทำให้ท่านพอใจไม่ได้นะคะ”

อาเรียพูดออกมาพร้อมกับเอียงสายตาลงต่ำเล็กน้อย แต่แบบนี้แหละดีแล้วผู้ชายไม่มีทางรู้สึกไม่พอใจกับครั้งแรกของผู้หญิงกันหรอก ถึงมันจะสนุกไม่เท่าผู้หญิงที่มีประสบการณ์มาแล้วก็จริง แต่ในแง่ความรู้สึกมันดีกว่าหลายเท่า

“ถ้างั้นก็ตกลง”

“คะ- ค่ะ”

ในคืนนี้ทำให้ผมกับอาเรียมีความสัมพันธ์ลึกซึ่งกันครั้งแรก โดยพวกเราทั้งสองคนต่างก็พอใจซึ่งกันและกัน โดยทั้งคืนอาเรียก็นอนกลับผมไม่ได้ออกไปจากห้องเลยแม้แต่ก้าวเดียว

[จากนักเขียน.อยากเขียน NC ให้นะครับแต่มันจะโดนแบนเอาเพราะงั้นจิตนาการเองนะ หรือไม่ก็รอซื้ออีบุ๊คใน MEB! น่าจะได้เขียน55555]

############

เช้าวันต่อมา

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดเมื่อยไปทั้งตัว ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงที่เป็นเมดรับใช้กำลังซุบซิบกันเกี่ยวกับเรื่องของอาเลีย ส่วนเรื่องอะไรตอนนี้ก็คงไม่ต้องอธิบายเพราะอาเลียเองเมื่อคืนก็คงเหนื่อยเหมือนกันแหละ ถึงได้นอนหลับแบบไม่สนอะไรบนแขนของผมแบบนี้

“มีอะไรให้น่าพูดมากขนาดนั้นเลยหรือไง ตอนนี้มันใช้เวลามายืนตรงนี้ไหม”

ผมเสียงแข็งใส่พวกเมดรับใช้ทั้ง 3 คน ที่ยืนอยู่ปลายเตียง จากนั้นพวกเมดก็พากันเดินออกไปทันทีด้วยท่าทางเป็นเร่งรีบ แต่จะไปว่าพวกนั้นก็ไม่ได้เพราะการที่พวกเธอเข้ามาทุกเช้าและมาปลุกผมเพื่อเตรียมตัวออกจากห้องก็เป็นเรื่องปกติ

ที่เสียงแข็งไปก็เพราะอารมณ์เสียนิดหน่อยเท่านั้น

แต่จะว่าไปอาเรียเวลามองใกล้ๆ แบบนี้ก็สวยกว่าปกติอีกแหะ ถึงแม้ว่าตอนนี้ผมของเธอจะกระจุยกระจายไม่เป็นทรงก็ตามแต่ใบหน้าที่กำลังหลับอยู่บนแขนของเราแบบนี้พึ่งเคยเห็นเป็นครั้งแรกเลย เมื่อคืนเองก็พยามทำตามที่บอกมาด้วยแถมยังทำได้ดีอีกต่างหากไม่คิดเลยว่าจะทำกันเกือบถึงเช้าได้

ตามจริงก็อยากปล่อยให้เธอนอนอยู่หรอกนะ

แต่ว่า

ตอนนี้ไม่ไหวแล้ว เพราะไม่รู้ว่าโดนเอาหัวกดทับแขนนานเท่าไหร่แขนของผมตอนนี้มันแทบไม่รู้สึกอะไรแล้ว ชาไปหมด ถ้าขืนมากกว่านี้แขนอาจจะตายได้เพราะเลือดไม่ไปเลี้ยงได้แน่ๆ แต่จะให้ปลุกมามันก็ยังไงอยู่ใบหน้าแบบนี้เราเองก็อยากให้มันเรื่อยๆ

เอายังไงดี???

ระหว่างที่ผมลังเลอยู่อาเรียก็ลืมตาขึ้นมาเล็กน้อย เป็นใบหน้าของคนพึ่งตื่น

“เอ่ะ”

เป็นอะไรของเธอ นี่กำลังตกใจอะไรอยู่อย่าบอกนะกำลังตกใจที่เห็นฉันนี่ลืมไปแล้วหรือไงว่าเมื่อคืนตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง อาเลียหลังจากที่ลืมตาขึ้นมาก็อุทานด้วยน้ำเสียงตกใจทันทีที่เห็นหน้าของผมกำลังมองเธออยู่ จากนั้นก็เริ่มพูดต่อด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ “ปะ- ปล่อยข้าเถอะคะองค์ชาย”

ปล่อย???

ออ!

หลังจากที่ได้ยินเธอพูดมาผมก็แปลกใจนิดหน่อย แต่พอลองกวาดสายตาไปดูก็เห็นอีกมือของผมกำลังกุมมือของเธอเอาไว้อยู่ซึ่งก็น่าจะเป็นผลมาจากน้ำสุดท้ายที่หลับไปแบบไม่รู้ตัวเพราะเหนื่อยมากมันก็เลยอยู่ในสภาพแบบนี้

ให้ตายสิ! ขนาดเรายังลืมตัวเลยเหรอเนี่ย~

ผมก็เริ่มปล่อยมือจากเธอทันทีตามที่บอก แล้วอาเลียก็เด้งตัวขึ้นพร้อมกับเอามือขวาของเธอปิดส่วนบนของเธอเอาไว้โดยมีผ้าห่มขวางเอาไว้ พร้อมกับกวาดสายตาซ้ายทีขวาที่ด้วยท่าทางเร่งรีบ

กำลังหาอะไร???

“เธอกำลังหาอะไร?”

“เสื้อผ้าไงคะ วันนี้ข้าต้องรีบไปเตรียมรับน้องของข้าที่จะเดินทางมาถึงแล้วตอนนี้มันก็น่าจะเกินเวลาแล้วด้วย”

อาเรียตอบและโดดลงไปจากเตียงแล้วรีบสวมเสื้อผ้าของเธอเมื่อคืนทันที ตามจริงตอนแรกผมก็สงสัยว่าเธอเดินผ่านพวกทหารมาด้วยชุดแบบนั้นได้ยังไงแต่ตอนนี้ก็เข้าใจแล้วเพราะเธอมีผ้าคลุมสีขาวอีกอันนี่เอง เมื่อคืนคงมืดมากจนผมไม่ทันเห็นช่วงที่เธอถอดออก หรือผมคงไม่ได้สนใจอะไรมาก

ตามจริงก็อยากต่ออีกสักครั้งก่อนออกไปอยู่หรอก แต่เมื่อดูจากพวกเมดรับใช้เดินเข้ามาปลุกเราเมื่อกี้ก็แปลว่ามันเวลา 07.00 น เข้าไปแล้ว เพราะงั้นปล่อยเธอไปก่อนก็แล้วกัน เฮ้อ~

ชักติดใจเธอสะแล้วสิ แบบนี้เรื่องราชินีที่คาสันบังคับให้เราหามาตลอดหลายเดือนก็ไม่ต้องเป็นกังวลแล้วละ เพราะถ้าวัดจากความมัน… ไม่สิ! ความสามารถของอาเลียต่อให้เป็นคาสันก็ต้องยอมรับได้แน่