ตอนที่ 8

ผู้คนที่มาร่วมงานพวกเขาไม่ได้โง่เง่าถึงกับมองเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ไม่ออก เมื่อเห็นว่าเจียหยวนหลิงยังพยายามที่จะกล่าวหาหลิงจางทุกคนก็เริ่มโกรธและด่าทอเจียหยวนหลิง

เจียหยวนหลิงเซถอยหลังไปสองสามก้าว เขามองไปที่หลิงจาง ทั้งร่างของเขาสั่นสะท้านเมื่อดวงตาของเขาสบกับสายตาที่เยือกเย็นและเย้ยหยันของหลิงจาง ตอนนี้เขาตระหนักได้ถึงความจริงบางอย่าง

เจียหยวนหลิงถูกบังคับให้ถอยออกไปอีกสองสามก้าวด้วยคำถามของหลิงจาง เขารู้สึกผิดและตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าหลิงจางรู้แผนการของพวกเขาตั้งแต่แรกแล้ว แม้ว่าเขาจะรู้อย่างชัดเจนว่าคำตอบของหลิงจางนั้นไม่เกี่ยวข้อง แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับหลิงจางต่อหน้าทุกคน

“ถ้าเจ้าต้องการยืนยันจะว่าข้าทำผิด แต่พวกเจ้าทำอะไรไว้ย่อมรู้ดีแก่ใจ หลังจากนี้จะหาว่าข้าเป็นคนโหดเหี้ยมไม่ได้”

เจียหยวนหลิงมองหน้าหลิงจากอย่างตื่นตระหนก

“นี่เจ้า”

ท่าทางที่น่าสังเวชของเจียหยวนหลิงนั้นน่าพึงพอใจอย่างแท้จริง หลิงจางลอบกำหมัดแน่น พยายามระงับความโกรธเกรี้ยว และความแค้นเคืองในใจ นับจากที่เขาคลานกลับมาจากความตายคราวนั้น แค่นี้มันยังไม่เพียงพอสิ่งที่เขาต้องการนั้นมากเกินกว่าที่จะพอใจได้เพียงแค่นี้

"นายท่านเถา บุตรชายและอนุของบิดาจะถูกตัดสินว่าเป็นชู้กัน ตามธรรมบัญญัติต้องถูกลงโทษอย่างไร"

เมื่อหลิงจางกล่าวจบทั้งสวนก็เงียบลง ทุกคนจ้องมองไปที่หลิงจาง

พวกเขาทั้งหมดได้เห็นการกระทำและน้ำเสียงของหลิงจางก่อนหน้านี้ ตอนนี้พวกเขากำลังมองเขาด้วยสายตาที่สื่อความหมายถึงกัน

นายน้อยของตระกูลหลิงนั้นดุแปลกตาอย่างยิ่ง คนที่อ่อนโยน สุภาพ จนเกือบจะอ่อนแอก่อนหน้านี้กลับกลายเป็นดุร้ายและโหดเหี้ยม ทำให้ผู้คนสงสัยว่าเขาแกล้งทำเป็นแกะน้อยที่แสนเชื่องมาก่อนและตอนนี้คือหมาป่าดุร้ายที่ห่มด้วยหนังแกะ หรือนี่คือตัวตนของหลิงจางจริงๆ

ชาวตันหยางก็คิดเช่นกัน ทุกคนที่อยู่ท่ามกลางเหตุการณ์นี้ ทำเพียงลอยตัวอยู่รอบนอกปัญหา ทุกคนล้วนเป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ วิธีที่ดีที่สุดในการจัดการกับสถานการณ์นี้กับตระกูลเจีย คือปล่อยให้พวกเขาจัดการกันเองไม่ว่าพวกเขาจะอยู่ฝ่ายไหนก็ตาม ขืนอยู่ต่อไปพวกเขาจะมีแต่ปัญหา ดังนั้นเขาจึงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อทำตัวให้ลีบเล็ก ห่างจากการมองเห็นของหลิงจาง แต่ก็ยังถูกหลิงจางพูดถึง

ถ้าเป็นในอดีตเถาเฟิงอาจจะคิดว่าหลิงจางเป็นคนโง่ แต่ตอนนี้เถาเฟิงอดไม่ได้ที่จะเดาว่ามีแรงจูงใจอื่น ๆ อยู่เบื้องหลังการกระทำของหลิงจางหรือไม่

"ถ้าคนในตระกูลเจียต้องรายงานเจ้าหน้าที่หลวง เจียหยวนหลิงและนักร่ายรำจะถูกตัดสินว่าประพฤติผิดหลักธรรมเนียมทั้งคู่ และเจียหยวนหลิงจะถูกตัดสินให้ถูกเนรเทศเป็นเวลาสิบปี นักร่ายรำจะถูกตัดสินจำคุก”

แน่นอนว่าานางอาจถึงแก่ความตายหากคนในตระกูลเจียจัดการกันเอง ตามธรรมเนียมแล้วการล่วงประเวณีหรือมีชู้ คนในตระกูลสามารถตัดสินโทษกันเองได้ตามแต่บัญชาของประมุขในจวน และนี่ยังป็นเรื่องหลังบ้านของตระกูลเจียอีก

คำตอบของเถาเฟิงนั้นระมัดระวังมากและดูเหมือนมีเป้าหมายมากเช่นกัน

ถ้าจะกล่าวหาใครสักคน แม้ว่าหลิงจางจะไม่มีความสามารถ แต่เขาก็ยังมีตำแหน่งเป็น ศิษย์พิเศษของสำนักศึกษาหลวง

ทุกท่านน่าจะได้ยินว่าเจียหลวนหลิงใส่ร้ายข้า ถ้าตอนนี้ข้าจะรายงานต่อทางการ เขาจะโดนลงโทษแบบไหน เจียหยวนหลิงจะรับได้ไหม?” หลิงจางถามอีกครั้ง

เถาเฟิงตัวสั่น ในที่สุดเขาก็เข้าใจสิ่งที่หลิงจางพยายามทำ เขากำลังวางแผนที่จะสร้างความเสื่อมเสีย และความอับอายแก่ตระกูลเจีย

เถาเฟิงสบสายตากับหลิงจางและเขาพูดช้าๆ

"ความผิดในการในการกล่าวหา ใส่ร้ายบุคคลที่มีชื่อเสียง บุคคลที่ถูกกล่าวหายิ่งมีระดับความนับหน้าถือตาเท่าใด โทษจะเพิ่มขึ้นหนึ่งระดับ ตามกฎหมาย จะถูกกักขังเป็นเวลาสิบปี หรือถูกเนรเทศเป็นระยะทางสามพันลี้"

เจียหยวนหลิงล้มลงบนพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง บ่าวรับใช้ของตระกูลเจียก็หวาดกลัวเช่นกัน แต่เจียอวิ๋นยังไม่ได้สติ ไม่มีใครจากตระกูลเจียที่สามารถยืนหยัดได้