ตอนที่ 4

หลังจากวางหยกไว้ในมือของนักร่ายรำ หลิงจางก็ลุกขึ้นเดินออกไป เขาต้องหาที่หาที่ซ่อนเพื่อรอชมงิ้วโรงใหญ่

แต่ในขณะที่เขาหันหลังกลับไปเขารู้สึกปวดศีรษะกะทันหัน ราวกับมีมือขนาดใหญ่บีบ และบดขยี้กะโหลก เขาหอบหายใจ โกยอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่ ภาพที่อยู่ตรงหน้าพร่ามัวและมืดลง เขาเดินโซเซเกือบจะสะดุดล้มลงกับพื้น

"อา - เกิดอะไรขึ้น? "

หลิงจางกดลงบนหน้าผากของเขา

"ทำไมถึงเจ็บปวดขนาดนี้กัน? "

หลิงจางกัดฟันแน่นและเริ่มหอบหายใจอย่างรุนแรงบังคับตัวเองไม่ให้ล้มลงในขณะที่เขาเดินไปยังมุมห้องที่เงียบสงบ เมื่อพบที่ซ่อนเขาเคลื่อนตัวไปยังมุมอับสายตานั้นด้วยความยากลำบาก

เมื่อเข้ามายังที่ซ่อนหลิงจางไม่สามารถทนความเจ็บปวดได้เขาหมดสติไปในที่สุด

หลังจากฟื้นขึ้นมา จู่ๆ ก็มีสิ่งแปลกประหลาดมากมายปรากฏขึ้นในหัว เกิดความสับสนเล็กๆ เขารู้สึกว่ามันคุ้นเคยมาก แต่ความทรงจำของเขาพร่ามัวมากราวกับว่าเคยผ่านเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อนภาพความจำที่ขาดๆ หายๆ แวบเข้ามาในหัวอีกครั้ง ทำให้เขาต้องขมวดคิ้วแล้วเริ่มเค้นความทรงจำ

ภาพของคนบางคนที่กำลังวาดเขียนอะไรบางอย่าง ภาพที่มีคนผู้หนึ่งจับมือและสอนให้เขียนพู่กัน

“ใครสอนเจ้าให้เขียนแบบนี้?”

เสียงคนผู้นั้นอ่อนโยนแต่ก็เข้มงวดในเวลาเดียวกัน มันคุ้นเคยจนทำให้เขาอยากจะร้องไห้ ความอบอุ่นค่อยๆ ซึมออกมาจนถึงก้นบึ้งของหัวใจ เขาจำได้ มันเป็นเสียงมารดาของเขา

นานแค่ไหนแล้วที่ข้าไม่ได้ยินเสียงท่านแม่?

มารดาของเขาเสียชีวิตด้วยอาการป่วยและต่อมาไม่นานบิดาของเขาก็หายตัวไป นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้รู้สึกถึงความอบอุ่นของครอบครัว

เขายังจำได้ว่าตอนที่มารดาของเขาจากไปมีหนังสือมากมายที่มารดาของเขาทิ้งไว้เบื้องหลัง แต่หนังสือทั้งหมดถูกบิดาของเขาเผาทิ้งในเวลาต่อมาเพราะบิดาของเขาบอกว่าสิ่งเหล่านี้ทำให้มารดาของเขาต้องจากไป

หลังจากเผาหนังสือทิ้งหมดในครั้งนั้น บิดาของเขาก็หายตัวไป ท่านปู่ของเขาและท่านลุงรองไม่อยากให้เขาต้องจมอยู่กับความโศกเศร้าพวกเขาจึงห้ามให้บ่าวรับใช้ที่จวนกล่าวถึงบิดามารดาของเขาอีก หลังจากที่เขาผ่านการศึกษาอย่างเป็นทางการของสถาบันแล้วเขาก็ค่อยๆ ลืมเกี่ยวกับรูปแบบที่มารดาของเขาเคยสอนเขา

ถ้าเขายืนกรานที่จะเข้าสำนักศึกษาและไม่ลืมครอบครัวหลิง ในชีวิตก่อนหน้านี้ของเขาจะเป็นแบบหรือไม่? อย่างน้อยเขาก็มีกำลังต่อรองมากขึ้น ทุกสิ่งอย่างมันจะแตกต่างออกไปไหม? ท้ายที่สุดเขาได้เขาทำได้เพียงถามตัวเอง และยังสับสนกับสิ่งที่มารดากระทำ

น่าเสียดายที่ไม่มีสิ่งที่เรียกว่า 'ถ้าหาก' โศกนาฏกรรมในอดีตของเขาได้เกิดขึ้นแล้ว หลิงจางจะไม่ยอมให้โศกนาฏกรรมนั้นเกิดขึ้นอีกในชีวิตนี้

หลิงจากรวบรวมความทรงจำ และเหตุการณ์สำคัญๆ ที่จะเปลี่ยนชีวิตของเขาไว้ในหัว

หลังจากที่หลิงจางรวบรวมความทรงจำทั้งหมดอย่างสมบูรณ์แล้ว เหมือนกับเวลาได้ผ่านไปเนิ่นนาน

แต่ในความเป็นจริงผ่านไปแค่จิบชาเท่านั้น สวนด้านนอกยังคงไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ

ทันทีที่หลิงจางตื่นขึ้นเขาก็ออกมาจากที่ซ่อนทันทีและดวงตาของเขาก็มืดลง

มันกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว