ตอนที่ 505+506 ซวีเหยา

ตอนที่ 505 ซวีเหยา

ลู่ชิงสียิ้ม

“นึกอะไรได้อย่าง ทำไมซวีเหยาถึงต้องพกปืนไปด้วยทุกทีเหรอ? ดูเหมือนว่าเขาจะมีตัวเก็บเสียงด้วย!เขายิงแม่นเชียว ยิงยางรถตู้ที่กำลังเคลื่อนที่ได้ด้วยล่ะ!”

หากวันนี้เธอไม่เห็นด้วยตาของเธอเอง เธอคงไม่คิดว่าเฉินซวีเหยาที่ร่าเริงจะมีด้านที่น่าสะพรึงกลัวอยู่ในตัวด้วย

เมื่อเขาเปิดฉากยิง ไม่มีความลังเลใจเลยและไม่ต้องกังวลว่าชีวิตจะตกอยู่ในอันตรายหรืออะไรด้วยเช่นกัน

ในสายตาของเขา เจียงเหยาไม่เห็นถึงความเมตตาใด ๆ เลย

“เขาเคยถูกลักพาตัวตั้งแต่ยังเป็นเด็ก” ลู่ชิงสีพูดขึ้นอีก ว่า “พวกนั้นไม่เหมือนที่คุณเห็นในวันนี้หรอก พวกนั้นเป็นอาชญากรที่โหดเหี้ยมจริง ๆ หลังจากช่วยชีวิตเขาได้ เขาไม่ได้ออกจากบ้านเป็นเวลาถึงสองปีเต็ม เขามักจะฝันร้ายและไม่สามารถหยุดได้และมักจะอารมณ์เสีย โชคดีที่นักบำบัดเข้ามาช่วยเหลือเขา อาการของเขาก็เริ่มดีขึ้นมาเรื่อย ๆ ตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมาเขาก็พกปืนติดตัวเสมอ”

“ซวีเหยา...”

“ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างตอนที่เขาถูกลักพาตัว แม้แต่นักบำบัดก็ไม่สามารถรวบรวมข้อมูลอะไรจากซวีเหยาได้” ลู่ชิงสีรู้ว่าเจียงเหยาต้องการถามอะไร เฉินซวีเหยาเป็นคนเดียวเท่านั้นที่จะตอบคำถามนี้ได้

กลุ่มที่ลักพาตัวเขาในตอนนั้น ไม่มีใครมีชีวิตรอดอยู่ถึงตอนนี้อีกต่อไป

และสาเหตุที่เขาถูกลักพาตัว ก็เพราะพ่อของเขาเป็นทหาร

นั่นเป็นเหตุผลที่ลู่ชิงสีตัวแข็งทื่อ เมื่อรู้ว่าเจียงเหยาถูกคนแปลกหน้าติดตาม ไม่มีใครสามารถจินตนาการได้ว่าอาชญากรตัวจริงจะทำอะไรได้บ้าง

เขาคิดมากหลังจากออกจากสถานีตำรวจ

“ผมจะสอนวิธียิงปืนให้กับคุณ ก่อนที่คุณจะกลับหนานเจียง เมื่อคุณกลับไปที่นั่น ผมจะซื้อปืนให้คุณพกติดตัวไปด้วย เผื่อไว้”

รถจอดอยู่หน้าร้านอาหารหม้อไฟ

ก่อนที่เจียงเหยาจะรู้ตัว ลู่ชิงสีก็ก้มตัวและปลดเข็มขัดนิรภัยออก แล้วโน้มตัวมาโอบกอดเธอไว้

ร้านนี้เป็นร้านอาหารเล็ก ๆ แต่อบอุ่น ดูเหมือนกิจการจะดี เป็นทางเลือกที่ฉลาดจริง ๆ ที่จะเปิดร้านหม้อไฟในสภาพอากาศแบบนี้

เหลียงเยวื่อจือและหลัวเหลาหรุนมาถึงทันทีหลังจากสั่งอาหาร เมื่อนั่งลง หลัวเหลาหรุนก็พูดว่า “ตระกูลตู้และตระกูลโจวกำลังยุ่งอยู่กับหาทางให้นางโจวออกมาจากห้องขัง เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ผู้อาวุโสตู้ไม่สบาย พวกเขาเลยกักตัวเขาไว้ที่โรงพยาบาล ตระกูลตู้ไม่กล้าบอกผู้อาวุโสตู้ว่าเกิดอะไรขึ้นน่ะสิ”

เธอมีความสุขในความโชคร้ายของพวกเขา “ผู้หญิงคนนั้นเสียสติไปแล้วหรือไงกัน! ถึงขั้นคิดที่จะลักพาตัวเหวยฉีเพื่อขู่ชิงสี? บ้าเอ๊ย! นี่น่ะเหรอน้าที่ดี! น่าเสียดายว่าเธอจะถูกขับออกจากตระกูลไปด้วยอีกคน ถ้าเธอถูกตัดสินว่ามีความผิด”

นายโจวไม่ต้องการภรรยาที่เป็นอาชญากร เขาไม่ต้องการทำให้ตัวเองต้องอับอาย

“ไม่ใช่หรอก เหตุผลที่แท้จริงที่เธอต้องการลักพาตัวฉัน ก็แค่ริษยา ก็คงทนไม่ได้ที่เห็นฉันจะมีอนาคตที่ดีนั่นล่ะ” โจวเหวยฉีรู้ดี “เถอะน่า คืนนี้ถือเป็นการฉลองให้กับตำแหน่งใหม่ของฉัน! หลัวเหลาหรุน ดื่ม!”

__

ตอนที่ 506 โอกาสพิเศษ

คำเชิญต่อการท้าดวลดื่มเหล้าของโจวเหวยฉี ได้รับการตอบรับจากหลัวเหลาหรุนอย่างเต็มที่ เจียงเหยาใช้เวลาทั้งคืนเพื่อดูทั้งคู่ดื่มกันอย่างไม่หยุด

เรื่องตลกก็คือเหลียงเยวื่อจือเติมเหล้าให้กับหลัวเหลาหรุน ไปด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

เจียงเหยาไม่เข้าใจกับปฏิสัมพันธ์ของทั้งคู่ได้

เธอมองไปที่แก้วโซดาของเธอ ก่อนจะหันไปมองลู่ชิงสีที่กำลังคุยอยู่กับเฉินซวีเหยาอยู่เงียบ ๆ

เขาสั่งโซดาให้กับเจียงเหยา เมื่อมาถึง เขาก็วางมันไว้ตรงหน้าเธอทันที

แม้ว่าเขาจะพูดคุยอยู่กับเฉินซวีเหยาอยู่ก็ตาม สายตาของเขาไม่เคยละไปจากเจียงเหยาเลย เขามองดูชามของเธอ เมื่อเห็นว่าเธอกำลังมองมาที่เขาอย่างตั้งใจ เขาจึงวางแก้วลงและแกะกุ้งให้กับเธอสองตัว “อยากกินอะไรอีกไหม”

เจียงเหยาส่ายหน้า “ฉันได้สิ่งที่ต้องการแล้ว กลับไปคุยต่อเถอะค่ะ”

อาหารเย็นสิ้นสุดตอนประมาณสามทุ่ม หลัวเหลาหรุนเมาแล้วหมดสติ ถูกเหลียงเยวื่อจืออุ้มขึ้นรถ

ขณะที่ลู่ชิงสีดื่มกับกลุ่มเพื่อนของเขา เจียงเหยาจึงเป็นคนขับรถให้กับพวกเขา

เธอไม่แน่ใจว่าเขาดื่มกันไปมากแค่ไหนหรือเมามากแค่ไหน เมื่อพวกเขาขึ้นรถ เขาไม่ได้ทำตัวน่ารำคาญและรัดเข็มขัดนิรภัยตามปกติ เขายื่นมือออกมาและเล่นกับผมจองเจียงเหยาอย่างเงียบ ๆ สายตาของเขาไม่เคยขยับหนีจากเจียงเหยา กระทั่งพวกเขามาถึงจุดหมายปลายทาง

ดูเหมือนเขาจะมีสติครบถ้วน ขณะที่เขาเดินอย่างมั่นคงและปลดล็อกประตูโดยไม่มีปัญหาใด ๆ เลย

เจียงเหยาเปลี่ยนรองเท้าแตะในบ้าน เธอเห็นลู่ชิงสีกระโจนเข้าใส่เธออย่างกะทันหันและกดเธอชิดประตู

เธอตกใจกับการกระทำที่กะทันหันของเขา ใบหน้าของเขาเคลื่อนเข้ามาใกล้ ทำทีจะจูบ แต่ก็ไม่จูบ เขาหัวเราะ “พี่เหลียงชอบตอนที่เหลาหรุนเมาเหมือนลูกแมวที่ไม่มีกรงเล็บ”

“ฮะ?” เจียงเหยารู้สึกประหลาดใจ

“คุณไม่ได้อยากถามผมหรอกเหรอว่าทำไมพี่เหลียงถึงคอยเติมเหล้าให้กับเหลาหรุนตอนที่ทานหม้อไฟกัน? นี่ไงคำตอบที่คุณต้องการ” ริมฝีปากของลู่ชิงสีขดเป็นรอยยิ้ม “เหมือนกับที่ผมชอบ เวลาที่คุณดื่มไง”

เจียงเหยาหน้าแดง เธอเตะเข้าที่หน้าแข้งของเขา

เขารู้ว่าทำไมเธอถึงมองเขาระหว่างทานอาหารเย็น แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้?

เธอต้องยอมรับว่าสามีของเธอเข้าใจเธอได้เป็นอย่างดี

“พรุ่งนี้เราต้องตื่นแต่เช้า ผมเลยไม่ให้คุณดื่ม” จากนั้นเขาก็ปิดผนึกริมฝีปากของเธอด้วยริมฝีปากของเขา

มันเป็นจูบที่อ่อนโยน

เขาใช้เวลาลิ้มลองรสชาติของเธอก่อนที่จะแง้มริมฝีปากออกด้วยลิ้นของเขา