ตอนที่ 501+502 ผู้บงการ

ตอนที่ 501 ผู้บงการ

เมื่อเขารู้ว่าเจียงเหยาถูกติดตาม ความคิดที่ว่าตัวตนของเขากำลังถูกเปิดเผย และศัตรูที่มาตามเจียงเหยา คงมาแก้แค้นเขา ก็แล่นเข้ามาในหัวเขาเป็นครั้งแรก

ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา พวกเขามักจะถูกพบเห็นในที่สาธารณะร่วมกันที่เมืองจินโด ลู่ชิงสีไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังความจริงที่ว่าเจียงเหยาคือภรรยาของเขา

เขาไม่ได้เปิดเผยสถานการณ์แต่งงานของเขาด้วยเช่นกัน แต่ไม่เคยมีใครเห็นเขามีผู้หญิงอยู่ข้างกาย คนที่อยากรู้ความจริงก็ไม่ต้องขุดคุ้ยเพื่อให้ได้คำตอบ

ขณะที่เขากำลังเดินทางมาที่นี่และค้นหาตำแหน่งของเจียงเหยา ท้องของเขาปั่นป่วน หัวใจเต้นแรง มีช่วงเวลาที่เขาเสียใจที่พาเจียงเหยาเข้าสู่วงสังคมของเมืองจินโด

“ได้ ฉันจะไปก่อน ไว้โทรหาฉันทีหลัง บอกฉันด้วยว่าเรื่องมันเป็นมายังไง”

นางเหลียงมองดูเสื้อผ้าของเขาแล้วดูเสื้อผ้าลำลองของลู่ชิงสี เขารู้ว่าไม่สมควรที่จะถูกพบเห็นในที่สาธารณะ ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องราวต่าง ๆ คลี่คลายโดยที่เจียงเหยาและกลุ่มเด็ก ๆ ปลอดภัย คนของเขาไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไป

ลู่ชิงสีกระโดดลงจากรถและพุ่งไปที่เจียงเหยา

“ชิงสี!” เธอเห็นเงาของคนที่วิ่งเข้ามาหาเธอและโบกมือ รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอสดใสกว่าดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงอยู่ข้างหลัง

“เจ็บตรงไหนมั๊ย” ลู่ชิงสีจับมือเธอแน่นและถามอย่างประหม่า

“ฉันไม่เป็นไรค่ะ โชคดีที่ซวีเหยามาทันเวลา” เจียงเหยาส่ายหน้า เมื่อเห็นว่าลู่ชิงสีขมวดคิ้วเสียลึก เธอรู้ว่าเขาคงกลัวมาก ตอนที่ได้รับโทรศัพท์จากเธอ

“เกิดอะไรขึ้นที่นี่?” ลู่ชิงสีดึงเจียงเหยาเข้ามากอดก่อนที่จะโยนคำถามไปที่เฉินซวีเหยาและโจวเหวยฉี

“พวกกลุ่มอันธพาลข้างถนนที่นางโจวจ้างให้มาลักพาตัวเหวยฉี ดูสิ เธอเป็นคนให้รูปถ่ายนี้กับพวกเขา” เฉินซวีเหยาหยิบรูปถ่ายที่ตกอยู่บนพื้นและมอบให้กับลู่ชิงสี “น่าสนุก พวกเขาไม่มีแม้แต่รูปของเหวยฉีในครอบครัวโจว ดูนี่ นี่มันรูปจากบัตรนักเรียนของเขาตอนที่ยังเรียนอยู่ ให้เดานะเขาคงลืมมันทิ้งไว้ที่ไหนสักที่ในตระกูลโจว”

“คิดจะทำอะไรของเธอกันแน่ถึงพยายามลักพาตัวเหวยฉี เขาไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลโจวอีกต่อไปแล้วไม่ใช่เหรอ” ใบหน้าของลู่ชิงสีเหี้ยมโหด เมื่อเขาเดินเข้าไปใกล้ กลุ่มอันธพาลถึงกับตัวสั่นอยู่บนพื้น “ใครรับผิดชอบ?”

“ผู้ชายคนแรกที่อยู่ตรงนั้น” เจียงเหยาชี้ไปที่หลินฟู่เหลียนที่หมอบอยู่ตรงมุม “เขากำลังจะขับรถตู้หลบหนี แต่ซวีเหยายิงยางรถยนต์เสียก่อน ตอนนี้เขากลัวจะแย่อยู่แล้ว ห่วยมาก”

อย่างไรก็ตาม ดูจากปฏิกิริยาของพวกเขาแล้ว ที่พูดไปไม่ได้เกินจริงเลย

ด้วยการใช้ชีวิตถึงสองชีวิต นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นการใช้อาวุธปืนจริง ๆ

ผู้ลักพาตัวไม่ใช่อาชญากรที่กระหายเลือดจริง ๆ พวกเขาเป็นเพียงอันธพาลข้างถนนทั่วไป

แม้แต่รอยสักที่เห็นบนตัวของอันธพาล ส่วนใหญ่ก็เป็นเพียงรอยสักหลอก ๆ เพื่อทำให้ตัวเองดูน่ากลัวและดุร้ายก็เท่านั้น เพียงใช้น้ำเล็กน้อย ก็สามารถลบรอยสักเหล่านั้นได้แล้ว

พวกเขาเข้าร่วมการกระทำในครั้งนี้ก็เพราะตู้หร่งเซิ่น หรือนางโจวจ่ายเงินให้ก็เท่านั้น เป้าหมายของพวกเขาคือหนุ่มเสเพลที่ไร้ค่า พวกเขาเพียงจะลักพาตัว ทำให้เขาต้องทุกข์ทรมานเพียงเล็กน้อย ก่อนจะส่งตัวเขาไปให้นางโจว ไม่ได้คิดจะฆ่าแกงแต่อย่างใด นางโจวใจกว้างให้เงินมาเยอะพอที่ พวกเขาจะสามารถหาสมาชิกเพิ่มในการปฏิบัติภารกิจครั้งนี้ได้

__

ตอนที่ 502 เป็นไปไม่ได้

สำหรับคนเหล่านี้ ซึ่งอาศัยอยู่ในสังคมระดับล่าง อาวุธปืนเป็นวัตถุในตำนานที่ได้ยินเพียงชื่อเท่านั้น เขาไม่เคยเห็น และมันคือของที่มีเพียงหน่วยงานทางกฎหมายเท่านั้นที่สามารถครอบครองได้

เมื่อเห็นปืนกวัดแกว่ง ก็พอที่จะทำให้พวกเขาคุกเข่าอ้อนวอนของความเมตตาทันที โดยคิดว่าพวกเขาได้ทำให้หัวหน้ากลุ่มมาเฟียท้องถิ่นโกรธเข้าให้เสียแล้ว

“อ้อ ตู้หร่งเซิ่นคงจะให้มาลักพาตัวโจวเหวยฉี เพื่อสอนบทเรียนให้เขาสินะ” ลู่ชิงสีบีบฝ่ามือของเจียงเหยาเล็กน้อย เธอเห็นว่าเขาสงบนิ่ง แท้ที่จริงเดือดดาลอยู่ภายใน

หัวหน้าอันธพาลพยักหน้าอย่างรวดเร็ว ลู่ชิงสีตั้งข้อสังเกตว่า “จำเรื่องนี้ไว้ให้ขึ้นใจ ตู้หร่งเซินมาจ้างพวกแกให้ฆ่าคน เธอต้องการให้พวกแกฆ่าสองคนนี้”

“ไปแจ้งตำรวจกันเถอะ”

“ไม่! ไม่! หยุดก่อน! ไม่ได้! ถึงพวกเราจะไม่รู้กฎหมาย แต่พวกเราก็รู้นะว่าการพยายามฆ่าเป็นอาชญากรรมร้ายแรงกว่าการลักพาตัว! ถ้าเราพูดออกไปอย่างนั้น เราเสร็จแน่!” หลินฟู่เหลียนส่ายหน้าอย่างรุนแรง

“นี่ไม่ใช่การขอความเห็น แกไม่มีทางเลือก แกจะตายหรือจะสารว่าเป็นฆาตกรรับจ้าง หากทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี ฉันจะหาทนายดี ๆ ให้นาย หรือใช้เงินเล็กน้อยเพื่อให้โทษจำคุกของพวกแกสั้นลง” ลู่ชิงสีกล่าว “ฉันต้องการให้ตู้หร่งเซิ่นถูกตัดสินว่ามีความผิดฐานสมรู้ร่วมคิดในการฆาตกรรม เข้าใจไหม”

เมื่อมองไปที่การส่ายหัวอย่างรุนแรงของพวกอันธพาล เฉินซวีเหยาก็รู้สึกหงุดหงิด “มีอะไรผิดปกติกับสมองของพวกแก หะ? เราจะเอาเรื่องกับผู้หญิงคนนั้น ระยะเวลาจำคุกของพวกแกก็ขึ้นอยู่กับความร่วมมือของพวกแก จะทำหรือไม่ทำ”

“ครับ! ครับ! ครับ! เราจะทำ”

เพราะมีปืนจ่ออยู่ที่หัว พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตอบตกลง

“อย่าคิดเปลี่ยนคำให้การตอนไปถึงสถานีตำรวจล่ะ ไม่มีใครในเมืองจินโดหนีฉันพ้นและมีชีวิตรอดหรอกนะ!” เมื่อเห็นว่าพวกเขาพยักหน้า เฉินซวีเหยาจึงเก็บปืนของเขาลง

หลังจากที่ลู่ชิงสีโทรไปที่สถานีตำรวจ ประมาณห้านาทีตำรวจก็มาถึง ลู่ชิงสีวางแผนที่จะกลับบ้านพร้อมกับเจียงเหยา แต่คิดว่าเธอก็ตกเป็นเป้าของแผนการว่าจ้างฆาตกรรมด้วย พวกเขาจึงต้องไปที่สถานีตำรวจเพื่อให้ปากคำ

ระหว่างทางไปสถานีตำรวจ ลู่ชิงสีโทรหานายเหลียง และเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้เขาทราบเรื่อง เขายังบอกเรื่องที่ตู้หร่งเซิ่นจ้างวานฆ่า

เมื่อไปถึงสถานีตำรวจ เธอถูกจับและถูกนำตัวไปที่นั่นเช่นกัน เมื่อพวกเขาเดินเข้าไป ร้อยเวรที่รับผิดชอบคดีนี้สภาพกับพวกเขามาก

ไม่คาดคิดว่าตัวเองจะถูกจับกุม ตู้หร่งเซิ่นดูตื่นตระหนกเล็กน้อย เธอหัวไปมองโจวเหวยฉี ราวกับว่าเธอต้องการจะบีบคอเขาทันทีตรงนั้น กระนั้นเธอยังคงปั้นหน้า แสดงสีหน้าเฉย

ต่อมาเมื่อตำรวจสอบปากคำ และได้ยินคำให้การจากพวกอันธพาลว่าได้รับเงินจากเธอในการว่าจ้างฆ่า

“โกหก! โกหก! คุณตำรวจ พวกนี้มันโกหก! ฉันไม่รู้จักพวกเขา!” นางโจวตกใจ “พวกนี้คือใคร! พวกเขากำลังใส่ร้ายฉัน!”