ตอนที่ 487+488 ยุ่งไม่เข้าเรื่อง

ตอนที่ 487 ยุ่งไม่เข้าเรื่อง

“คุณรู้บ้างไหมว่าโครงการฝึกอบรมสำหรับทหารเหล่านั้นมีความสำคัญเพียงใด? ชีวิตของพวกเขาขึ้นอยู่กับความรู้ที่พวกเขาได้รับ ทำไมลู่ชิงสีถึงให้คุณเป็นผู้ดูแลแทน?”

เจียงเหยายิ่งตกใจมากขึ้น นี่คือสิ่งที่เฉินเฟยถังต้องการจะพูดเหรอ?

“เฉินเฟยถังมีคน มีคนบอกว่าคุณรู้สึกกับลู่ชิงสีมาโดยตลอด ฉันคิดว่ามันตลกดีนะที่คุณรู้จักเขาแล้วยังบอกว่าชอบเขาได้อีก? ไม่น่าขันไปหน่อยเหรอ?” เธอหันหลังให้กับเฉินเฟยถังและเริ่มเดินจากไป

ไม่จำเป็นต้องอธิบาย ในความคิดของเฉินเฟยถัง ลู่ชิงสีเป็นทหารโดยไม่คำนึงถึงชีวิตของสหายของเขา? ทำไมเจียงเหยาต้องใช้ความพยายามในการพูดคุยกับเธอ?

“เจียงเหยา!” เมื่อพูดไม่ออก เฉินเฟยถังจึงร้องออกมา “ฉันชอบลู่ชิงสี! แล้วจะทำไม? ฉันไม่ยอมแพ้หรอก! ฉันจะไม่ยอมแพ้!”

“แล้วไง? ลู่ชิงสีเป็นสามีฉัน ชื่อของเขาก็ถูกพิมพ์ถัดจากชื่อฉันในทะเบียนสมรสเป็นลายลักษณ์อักษรแล้ว!” เจียงเหยาเลิกคิ้วของเธอ

“ฉันไม่ได้หวังว่าผู้หญิงคนอื่นจะไม่ชอบลู่ชิงสีหรอกนะ แต่ฉันดีใจที่รู้ว่าเขามีตาไว้มองเพียงแค่ฉันเท่านั้น สำหรับคุณ ฉันไม่สนใจหรอกว่าคุณจะรู้สึกยังไง”

เจียงเหยาพยายามขยับมือให้หลุดจากมือของเฉินเฟยถัง น่าเสียดายที่ไม่ว่าจะสะบัดแค่ไหน เฉินเฟยถังก็จับแน่นเกินกว่าที่จะสะบัดให้หลุดพ้นได้ง่าย ๆ

“ปล่อยเธอ เฉินเฟยถัง”

เสียงทุ้มลึกของลู่ชิงสีดังขึ้นในทันใด ใครก็ตามที่รู้จักนิสัยเขาก็รู้ว่าเขากำลังโกรธจัด

“เฉินเฟยถัง เรื่องนี้มายุ่งอะไรด้วย? พยายามที่จะรบกวนความสงบของกองทัพเมืองจินเหรอ?” ลู่ชิงสีเดินไปและบีบมือของเฉินเฟยถัง กระทั่งเธอเจ็บและปล่อยมือเจียงเหยาในที่สุด

“ถ้าไม่พอใจกับการกระทำของฉัน ก็ไปรายงานเบื้องบนเถอะ”

เขาจับมือเจียงเหยาและเข้าไปในบ้านพร้อมกับเธอ “ยัยโง่ ที่นี่หนาวมาก ทำไมคุณไม่เข้าไปอยู่ในบ้านล่ะ? แม้แต่เด็กสามขวบก็ยังรู้ว่าไม่ควรคุยกับคนแปลกหน้า แล้วคุณล่ะ?”

คนแปลกหน้า เมื่อได้ยินคำนั้นจากชายที่เธอแอบรัก ใบหน้าของเฉินเฟยถังก็เปลี่ยนเป็นขาวซีดราวกับกระดาษแผ่นหนึ่ง

เจียงเหยาจ้องลู่ชิงสีอย่างหนักก่อนที่จะกระตุ้นให้เขาเล่าเรื่องที่เขาพูดคุยกับผู้อาวุโส ตอนที่เธอนั่งลงบนโซฟากับเฉินซวีเหยา

เฉินเฟยถังไม่ได้เข้าไปในบ้านของตระกูลเหลียง เธอจากไปหลังจากนั้นไม่นาน

เช้าวันรุ่งขึ้น เมืองจินโดต้องพบกับความโกลาหลด้วยข่าวประกาศที่ตีพิมพ์ในหนังสือพิมพ์รายใหญ่ทุกฉบับ

ครอบครัวโจวไม่ใช่คนในแวดวงสังคมชั้นสูงของเมืองจินโด แต่การประกาศตัดความสัมพันธ์ระหว่างพ่อและลูกชาย ทำให้ครอบครัวโจวทุกคนต่างเป็นที่สนใจของคนทั้งเมือง

ความจริงที่ว่าโจวเหวยฉีเป็นลูกสมรสก็เป็นที่รู้กันทั่วด้วยเช่นกัน คนที่รู้จักครอบครัวโจวเป็นการส่วนตัวโทรหาพวกเขาเพื่อสอบถามข้อมูลเพิ่มเติม แต่คนทั่วไปต่างเล่าต่างออกความเห็นเป็นเอกฉันท์ว่านางโจวและโจวฉางข่างเป็นคนขับไล่โจวเหวยฉีลูกนอกสมรสออกไป ทำให้เขาไม่มีสิทธิ์ได้รับมรดกใด ๆ จากตระกูลโจว

__

ตอนที่ 488 หยุดมอง

ช่วงเวลาที่ลู่ชิงสีอ่านประกาศในหนังสือพิมพ์ เขาออกจากบ้านพร้อมกับเจียงเหยา พวกเขาอ้อมไปยังโกลเด้นฮาเบอร์ และให้โจวเหวยฉีนั่งรถไปที่บ้านตระกูลโจวด้วยกัน เพื่อเข้าไปเก็บของส่วนตัวของเขา ตามที่ลู่ชิงสีคาดไว้ นายโจวอนุญาตให้โจวเหวยฉีเอาไปเฉพาะของ ของเขาเท่านั้น ทุกอย่างที่ตระกูลโจวเคยมอบให้ อย่างรถของเขาและเงินสดทั้งหมดที่อยู่ในความครอบครองของเขาจะต้องถูกส่งคืนให้กับตระกูลโจว ไม่มีอะไรที่เขาสามารถนำติดตัวมาด้วยได้เลย

โจวเหวยฉีเดินออกมาโดยไม่หันกลับไปมองด้านหลังเลย

เงินถูกโอนเข้าบัญชีธนาคารของเขาเมื่อวานตอนบ่ายเมื่อวาน ขณะที่พวกเขาทานอาหารเย็น เขาสวมกอดลู่ชิงสีน้ำตาไหลอาบแก้ม

ขณะที่ลู่ชิงสีขับรถอยู่ด้านหน้า เขาแอบมองโจวเหวยฉีที่นั่งอยู่เบาะหลัง “ฉันให้คนโอนกรรมสิทธิ์บ้านที่โกลเด้นฮาเบอร์ให้กับนายนะ ตอนนี้บ้านหลังนั้นเป็นของนายแล้ว”

โจวเหวยฉีรู้สึกประหลาดใจ เขาหันไปมองเจียงเหยา

“อะไร?” เจียงเหยาถาม

“ฉันกลัวว่าเจียงเหยาจะฆ่าพี่ลู่หรือฉัน” โจวเหวยหัวเราะคิกคัก “บ้านจริง ๆ เหรอ”

“แล้วตัดสินใจจะเป็นเหลียงเหวยฉี หรือลู่เหวยฉีล่ะ?” เจียงเหยายิ้ม

“ไม่ล่ะ ฉันค่อยเปลี่ยนตอนแต่งงาน ฉันจะใช้นามสกุลภรรยาฉัน”

หลังจากส่งโจวเหวยฉีลงที่โกลเด้นฮาเบอร์แล้ว ลู่ชิงสีและเจียงเหยากลับไปที่เมืองคิน เขามัวแต่ยุ่งกับการคุยทางโทรศัพท์กับผู้อำนวยการลีเรื่องจะเข้าไปที่โรงพยาบาลในช่วงบ่ายของวันนี้

ผู้อำนวยการลีจะไม่อยู่ด้วยในช่วงบ่าย ดังนั้นเขาจึงให้ผู้ช่วยผู้อำนวยการจัดการเรื่องนี้แทน ลู่ชิงสีมีชุดที่ดูเป็นทางการสำหรับตอนกลางวันให้เจียงเหยาได้เปลี่ยน เธอสวมชุดสีดำ สวมหมวกและหน้ากาก มีเพียงดวงตาของเธอเท่านั้นที่เปิดเผยให้เห็น

พวกเขามาถึงตรงเวลาและเข้าไปในห้องว่างที่ผู้ช่วยผู้อำนวยการจัดเตรียมไว้ ตระกูลตู้ รวมทั้งนางโจวและโจวหนิงมารออยู่ที่นั่นด้วย

เมื่อทุกคนอยู่ในห้องแล้ว ผู้ช่วยผู้อำนวยการก็จากไป

“คุณชายลู่!” ตู้ซื่อหัวทักทาย

นางตู้จ้องมองไปที่ร่างลึกลับด้านหลังลู่ชิงสี

“เทวแพทย์เป็นผู้หญิงเหรอคะ?” นางตู้รู้สึกประหลาดใจ เธอสันนิษฐานว่าเทวแพทย์เป็นชายในวัยห้าสิบ เช่นเดียวกับผู้เชี่ยวชาญในโรงพยาบาลที่มีอายุมาก

“ใครบอกว่าเทวแพทย์ต้องเป็นผู้ชาย” ลู่ชิงสีโต้กลับอย่างเย็นชา

เจียงเหยามองไปที่ตู้เฉินที่นั่งอยู่บนรถเข็นและพบกับความประหลาดใจที่ส่องประกายไปทั่วใบหน้าของเขา ถึงกระนั้น มันก็รู้สึกแตกต่างไปจากปฏิกิริยาแปลกใจแบบเดียวกันของนางตู้

“ฉันขอดูประวัติการรักษาก่อนหน้าของคุณหน่อย” เจียงเหยาลดเสียงของเธอและให้ระบบการแพทย์ทำการสแกนตู้เฉิน