70 - ผมจะไม่ตีเพื่อนอีกแล้ว
70 - ผมจะไม่ตีเพื่อนอีกแล้ว
ผู้เฒ่าจาง ยกกำปั้นขึ้นเพื่อให้กำลังใจหลินฟ่านมือของเขายังเจ็บอยู่เล็กน้อย ร่างกายของหลิวไคมีความพิเศษจริงๆ
หลิวไคยังคงมั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเอง
แน่นอนว่าความมั่นใจของเขาเกิดขึ้นเมื่อใช้กับคนธรรมดา แต่หากเป็นสิ่งชั่วร้ายเขาจะไม่มีความกล้าขนาดนี้
เป็นเรื่องน่ายินดีที่การฝึกเต๋าเล็กๆน้อยๆสามารถทำให้ผู้ป่วยทางจิตสองคนมีความสุขมาก
“อย่ากังวลไปเลย ไม่ต้องกลัว มาเถอะ” หลิวไคยิ้ม
ระหว่างการติดต่อในช่วงเวลานี้ เขาพบว่าโลกของผู้ป่วยทางจิตดูเรียบง่ายมาก และการแสวงหาความสุขก็ง่ายมากเช่นกัน บ่อยครั้งที่เรื่องเล็กน้อยสามารถทำให้พวกเขามีความสุขได้
ไม่น่าแปลกใจที่ ผอ.ฮ่าว ให้ความสนใจหลิวไค
เด็กหนุ่มคนนี้มีพรสวรรค์จริงๆ
"ถ้าอย่างนั้นผมเริ่มแล้วนะ"
หลินฟ่านยืนอยู่ข้างหน้าหลิวไค เขามองไปที่กำปั้นแล้วตั้งท่าจะชกอยู่หลายครั้ง
ไม่ไกล
บัณฑิตจบใหม่คนอื่นๆก็กำลังสื่อสารกับผู้ป่วยทางจิตได้เป็นอย่างดี
คนไข้คนหนึ่งหยิบซูโอน่าอันเป็นที่รักของเขาออกมาแล้วเป่ามันอย่างสนุกสนาน
"ดูเหมือนมีบางอย่างผิดปกติ"
หลิวไคได้ยินเสียงของซูโอน่าและมองเข้าไปในระยะไกลอย่างโง่เขลา
มันเป็นฉากที่เต็มไปด้วยความบันเทิง แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง หัวใจของเขาก็เต้นรัวเล็กน้อย ความรู้สึกนั้นยากที่จะบอกได้ และเขาไม่รู้ว่ามันมาจากไหน
แต่แล้วเขาก็คิดอะไรบางอย่าง
ซูโอน่าเป็นเครื่องดนตรีที่ยมทูตใช้ชักนำวิญญาณของผู้เสียชีวิตให้เดินทางสู่นรก
"ฮ่าๆ ไร้สาระจริงๆทำไมฉันถึงคิดไปถึงเรื่องนั้น!"
หลิวไคส่ายหัวและโยนสิ่งที่ไม่สมจริงเหล่านี้ออกไป จากนั้นพยักหน้าให้หลินฟ่าน
"มาเลย!"
มีรอยยิ้มที่มุมปากของเขา
การใช้สิ่งที่ได้เรียนรู้เพื่อทำให้ผู้ป่วยทางจิตมีความสุขคือเจตนารมณ์ในการมาที่นี่ของพวกเขา
ในตอนนั้นหลินฟ่านกระแทกกำปั้นออกไปทันที
เมื่อหมัดของหลินฟ่านแตะที่ท้องของหลิวไค หลิวไคก็มีรอยยิ้มจางๆบนใบหน้า มันเป็นรอยยิ้มที่มั่นใจ
แต่ในไม่ช้ารอยยิ้มของเขาก็ค่อยๆแคบลง ปากของเขาเปิดออกเล็กน้อย ลิ้นของเขาจุกปาก แม้แต่ดวงตาก็แทบจะถลนออกมาจากเบ้า
ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเร็วมาก
มันเป็นเวลาเพียงชั่วพริบตา
บูม!
หลิวไคบินกระเด็นกลับไปด้านหลัง เขาเห็นท้องฟ้าสีฟ้าและเมฆสีขาว พระอาทิตย์ที่แผดเผา ช่างเป็นทิวทัศน์ที่สวยงามจริงๆ
ตอนนี้เขาพบว่าสติของเขาค่อยๆหายไป
มีของเหลวบางอย่างทะลักออกจากปากของเขา เขาไม่รู้ว่ามันเป็นอะไร บางทีอาจเป็นน้ำลาย?
ไม่รู้ทำไม.
ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงซูโอน่าดังมาอย่างแผ่วเบา
มีคนสังเกตเห็นสถานการณ์ที่นี่
แต่พวกเขาไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่
อย่างมากที่สุดพวกเขาก็แค่คิดว่าหลิวไคลงทุนกับการแสดงมากเกินไปเท่านั้น
หลิวไคบินกลับหัวห่างออกไปกว่าสิบเมตร เมื่อเขากระแทกบนพื้นร่างกายของเขายังกระเด้งกระดอนสองสามครั้งก่อนจะลงจอดอย่างสนิท
เลือดจำนวนมากไหลออกจากปากและจมูกของเขา แม้กระทั่งที่ท้องของเขายังมีรอยกำปั้นขนาดใหญ่ติดอยู่
สติสุดท้ายคือ...
"ฉันกำลังทำอะไร?"
"มันเยี่ยมมาก" เมื่อเห็นหลิวไคกระเด็นออกไปไกลๆ ผู้เฒ่าจางก็ปรบมืออย่างตื่นเต้น
“หลินฟ่าน คุณชกเขาให้ตายด้วยหมัดเดียว”
หลินฟ่านยิ้มอย่างแผ่วเบา "ผมไม่คิดว่าผมจะเก่งขนาดนี้"
เขาต้องการเล่นกับหลิวไคต่อไป
แต่เขาก็ค่อยพบว่าหลิวไคนอนอยู่นิ่งอยู่ตรงนั้นโดยไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย
หลินฟ่านรีบวิ่งไปข้างหน้าและผู้เฒ่าจางเดินตามหลังอย่างใกล้ชิด
ทั้งสองวิ่งไปที่นั่น แต่ยืนอย่างโง่เขลาโดยไม่เคลื่อนไหว
“เขา…”
ผู้เฒ่าจางชี้ไปที่หลิวไคซึ่งเต็มไปด้วยเลือด ร่างกายของเขาสั่นเทาด้วยความกลัว
เมื่อเห็นเพื่อนตกอยู่ในสภาพที่น่าสังเวชแบบนี้ รอยยิ้มของหลินฟ่านก็ค่อยๆแข็งขึ้น เขาพบว่าลมหายใจของหลิวไคอ่อนลง และเขาก็กำลังจะตาย...
“ผม…ผมฆ่าเพื่อนของตัวเองไปแล้ว”
หลินฟ่านมองดูกำปั้นของตัวเองอย่างไม่เชื่อ นี่เขาทำอะไรลงไป?
เหล่าจางเห็นว่าหลินฟ่านรู้สึกผิดเขาก็รู้สึกเศร้าไปด้วย
“อย่าเศร้าไปเลย ผมจะช่วยเขาเอง เชื่อมือผม”
จากนั้นผู้เฒ่าจางก็ถือเข็มเงินด้วยสีหน้าจริงจัง
เข็มแรกปักลงไปอย่างรวดเร็ว!
หลินฟ่านยังคงยืนอยู่ด้านข้างและโทษตัวเองไม่หยุด
แม้ว่าเขาจะเป็นผู้ป่วยทางจิต แต่เขาก็จริงใจต่อคนที่ยินดีจะคบหาสมาคมกับพวกเขา เขาไม่คิดว่าตัวเขาจะทำร้ายหลิวไคจนได้รับบาดเจ็บแบบนี้
เข็มที่สอง!
ผู้เฒ่าจางทุ่มเทเป็นอย่างมาก เหงื่อหยดหนึ่งไหลลงมาจากปลายจมูกของเขา
เข็มที่สาม!
...
ทำต่อไป.
ในทางเดิน
เจ้าหน้าที่แผนกพิเศษชี้ไปพวกหลินฟ่านและกล่าวด้วยเสียงหัวเราะว่า
“ผอ.ฮ่าว คุณดูพวกเขาสิ เด็กคนนั้นมีพรสวรรค์มาก เขาฝึกฝนวิชาเสื้อเกราะเหล็กจนถึงระดับสูงสุด แต่ตอนที่เขาถูกผู้ป่วยทางจิตต่อยเขาก็แกล้งกระเด็นไปหลายเมตร ฮ่าๆๆ”
“คุณว่าไงนะ?”
ผอ.ฮ่าวมีสีหน้าเคร่งเครียด หลังจากนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์ออกมากดหมายเลขอย่างชำนาญ
“ที่เดิม โอเคพวกเรารู้แล้ว” เสียงตอบกลับมาจากโทรศัพท์
หลังจากนั้นผอ.ฮ่าวก็วิ่งไปในทิศทางนั้นด้วยความตื่นตระหนก
พนักงานของแผนกพิเศษขมวดคิ้วเขาวิ่งตามผอ.ฮ่าวด้วยความรู้สึกแปลกๆ ผอ.ฮ่าวตื่นตระหนกอะไร เขาคิดว่านักเรียนที่จบจากวิทยาลัยทั้งสี่อ่อนแอขนาดนั้นเลยเหรอ?
สิ่งที่คุณควรทำคือตรวจดูบาดแผลที่กำปั้นของผู้ป่วยจิตเวชของคุณมากกว่า
เข็มที่สิบสามกดลงไปแล้ว
เฮือก!
หลิวไค่ที่ลมหายใจขาดห้วงไปนานในที่สุดก็ตื่นขึ้นอีกครั้ง
“ผมช่วยเขาได้ เขารอดแล้ว ในที่สุดเขาก็รอดแล้ว” ผู้เฒ่าจางตะโกนพร้อมกับกระโดดโลดเต้นอย่างมีความสุข
หลินฟ่านยิ้ม “เขารอดแล้ว”
"ผมบอกแล้วไงว่าไม่ต้องห่วง" ผู้เฒ่าจางกล่าว
“ผมจะไม่ตีเพื่อนอีกแล้ว”
หลินฟ่านมองไปที่กำปั้นของตัวเอง เขาตั้งใจแล้วว่าจะไม่ใช้กำปั้นนี้อีก
ณ ขณะนี้.
ผอ.ฮ่าวมาและเจ้าหน้าที่แผนกพิเศษก็วิ่งมาถึง เขาไม่ได้พูดอะไร แค่แววตาของเขาเต็มไปด้วยความสงสาร
เจ้าหน้าที่ของแผนกพิเศษจ้องมองที่เกิดเหตุก่อนจะคำรามออกมาด้วยความตกใจ
“หมอ...มีใครเรียกหมอหรือยัง คนที่จบจากวิทยาลัยแพทย์รีบมาตรงนี้ด่วน!”
