เกิดใหม่เป็นทารกขั้นเทพ ตอนที่ 37 : สมบัติของข้าหายไป???
ตอนที่ 37 : สมบัติของข้าหายไป???
แท่นบูชาทรุดโทรมที่ตั้งอยู่กลางป่าของแดนรกร้าง...
แท่นบูชาห้าสีนี้ราวกับอยู่ที่แห่งนี้มาเนิ่นนานจนไม่อาจนับเวลาได้ ช่างเก่าแก่และผุพังยิ่ง เมื่อมองไปรอบๆ บริเวณของมันนับว่ามิได้ใหญ่โตนัก มีรัศมีเพียงร้อยฉื่อเท่านั้น
รอบด้านปกคลุมไปด้วยวัชพืชรกชัฏผสมกับเศษไม้ใบหญ้าทั้งหลาย ดูเงียบเหงาและเปล่าเปลี่ยวยิ่ง ดูเหมือนว่าคงเป็นเวลานานมากแล้วที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดย่างกรายเข้ามา หมอกสีเทาบางเบาลอยเอื่อยเฉื่อยในอากาศ ยิ่งกว่านั้น ที่นี่ไม่มีทั้งเหตุการณ์หรือกลิ่นอายใดหลุดลอดออกมาแม้แต่น้อย ช่างสามัญนัก
“นี่คือสิ่งที่หลินซวนต้องการ?” หลินเปาพูดออกมาอย่างงไม่ค่อยเชื่อถือเท่าใดนัก
เขาเพียงเดินไปข้างหน้า ต้องการจะไปยังแทนบูชานั้นเพื่อมองให้ชัดเผื่อมีสิ่งใดหลงเหลืออยู่ ทันใดนั้น ก่อนหลินเปาจะไปถึงแท่นบูชา ซวนหยานหรานก็ส่งเสียงออกมาด้วยความประหลาดใจ!
วูบ!
ปราณม่วงรอบกายของหลินซวนจู่ๆก็ถูกดูดเข้าไปในร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว! จากนั้น เนตรสวรรค์นัยน์ตาหยินหยางก็เปิดขึ้น!
แกร่ก แกร๊ก!
แสงศักดิ์สิทธิ์นับไม่ถ้วนระเบิดออกมาจากดวงตาและศีรษะของหลินซวนทันที! ปรากฏดวงดารามากมายและแสงสว่างเป็นประกายระยิบระยับ!
เมื่อแสงเหล่านี้ปะทุขึ้น หลินเปาและเหล่าคนแซ่ซวนก็พลันรู้สึกราวกับตัวเองกำลังอยู่ในยุคดึกดำบรรพ์ทันที! ช่วงเวลาที่โลกกำลังก่อกำเนิด ทุกสิ่งปรากฏขึ้นเป็นครั้งแรก และความโกลาหลครั้งปฐมกาลกำลังหมุนวน!
โลกก่อตัวขึ้น ทันใดนั้น เสียงสว่างจากดวงตาของหลินซวนก็ระเบิดออกเติมเต็มไปทั่วทั้งจักรวาล!
“มารดามันเถอะ!!” หลินเปาสบถออกมาอย่างหยาบคาย
แต่เพียงครึ่งประโยคเท่านั้น ก่อนตาสายตาของตาแก่เปาจะตกตะลึงจนแทบจะหลุดออกมา! สิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าเขาตอนนี้ทำเอาเขาอยากจะตายแล้วเกิดใหม่เพื่อพิสูจน์ว่ามันไม่ใช่ความจริงขึ้นมาเสียอย่างนั้น!
เนื่องจากเนตรสวรรค์และนัยน์ตาหยินหยางของหลินซวนระเบิดปะทุพลังออกมา รูปแบบของอักขระบางอย่างที่งดงามและทรงพลังยิ่งกำลังปรากฏขึ้นบนแท่นบูชาห้าสีนั้นต่อหน้าต่อตาของหลินเปา!
เหม่อมองไปยังเส้นแสงของอักขระเหล่านั้น ก่อนที่หลินเปาจะได้พิจารณาถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ลำแสงสามสีก็พุ่งตรงเข้ามา! มันคือพลังจากเนตรสวรรค์และนัยน์ตาหยินหยางของหลินซวน!
ดวงตาของทารกน้อยบัดนี้เต็มเปี่ยมได้รูปแบบของอักขระเก่าแก่ทรงพลังและซับซ้อน!
ด้วยการช่วยเหลือของทักษะนัยน์ตาหยินหยางและพลังของเนตรสวรรค์ เขาใช้พลังแห่งความโกลาหลที่ได้รับมาเพื่อปะทะกับค่ายกลบนแท่นบูชา และผลักดันให้มันกลับมาทำงานอย่างเต็มที่!
เส้นแสงจากดวงตาของเขาตกกระทบแท่นบูชานั้นและกระจายออกมาเป็นประกายแสงมากมายคล้ายหมู่ดาว ปราณสีขาวและดำกำลังหลั่งไหลออกมารายล้อมไปทั่วทั้งบริเวณ!
จากนั้น หลินซวนก็หายใจเข้าลึกสุดปอด ก่อนจะใช้พลังทั้งหมดของเขาออกมา!
ตูม!
เพียงพริบตา หลุมลึกรัศมีมากกว่าห้าสิบจั้งก็ปรากฏต่อสายตาของทุกคน!
แทนบูชาห้าสีทั้งหมดรวมถึงบริเวณโดยรอบถูกทารกน้อยดึงขึ้นจากพื้นดินด้วยการช่วยเหลือของนัยน์ตาหยินหยาง! จากนั้นก็สะบัดขว้างเอาดินก้อนใหญ่นี้ใส่หลินเปาทันที!
ตาแก่เปามองฉากที่เกิดขึ้นด้วยลำคอแห้งผาก เขาหัวเราะมิได้ร้องไห้มิออก ทำได้เพียงรับเอาแท่นบูชาไว้เท่านั้น
“ซวนเอ๋อร์ เจ้าต้องการให้ข้านำเอาแท่นบูชานี้กลับตระกูลของเราหรือ?”
ในห่อผ้า แม้หลินซวนจะไม่ได้ขยับ แต่ดวงตาก็สื่อความหมายออกมา
‘ก็ต้องเป็นท่านสิ ไม่เช่นนั้นจะเป็นผู้ใด? หรือจะให้ข้าแบกสิ่งนี้กลับตระกูล? ท่านโง่งมไปแล้วหรือไร?’
ตาเฒ่าเปาทำได้เพียงส่ายหัวอย่างรู้สึกช่วยไม่ได้ขึ้นมา เจ้าทารกนี้กำลังดูถูกเขาอยู่หรือ?
หลินเปายกแท่นบูชาขึ้นด้วยมือเดียวและหรี่ตามองง
บนท่านบูชานั้น นอกจากปราณบางเบากับค่ายกลที่พิกลพิการแล้ว เขาก็มองไม่เห็นว่าจะมีสิ่งใดอีกเป็นพิเศษ แต่ถึงกระนั้น เขาก็รับรู้ได้สิ่งนี้จะต้องมิใช่สามัญเช่นตาเห็นแน่นอน
“เช่นนั้นก็กลับกันเถิด ไว้ค่อยให้คนในตระกูลเราช่วยกันศึกษามันภายหลัง”
ณ ตอนนี้ ท้องฟ้าเบื้องบนก็มืดดำราวกับหมึกแล้ว หลินเปาไม่ต้องการจะอยู่ที่นี่ต่อเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่อาจจะตามมา การได้รับสมบัติมาก็ถือว่าเป็นสิ่งที่ดี แต่หากเทียบกับอันตรายที่หลินซวนจะได้รับแล้ว หากมีสิ่งใดเกิดขึ้นเขาคงจะต้องเสียใจไปตลอดชีวิต
ตาเฒ่าเปาโบกแขนเสื้อเบาๆ และนาวาล่องอากาศก็ปรากฏขึ้น เขาว่าแท่นบูชาลงและเอาหินวิญญาณระดับสูงออกมา ใช้มันเป็นพลังงานให้กับนาวาของเขา เพียงครู่เดียว พวกเขาก็เหาะกลับไปยังสกุลหลินด้วยความรวดเร็ว
....
ในเวลาเดียวกับที่หลินซวนดึงเอาแท่นบูชาขึ้นมา ส่วนที่ลึกที่สุดของหุบเหวไร้ก้น ณ อาณาเขตต้องห้ามในแดนรกร้างที่ห่างไกลออกไปสุดจะนับได้นั้น สิ่งมีชีวิตที่ดวงตาใหญ่โตเท่าภูเขาบัดนี้กำลังสับสนยิ่งนัก หลังจากนิ่งเงียบและใช้สัมผัสของตนอยู่ครู่ใหญ่ โทสะมากมายก็ปะทุขึ้น!
ตูม!!
ในห้วงเหว รอยแตกมากมายกำลังปรากฏขึ้น แม้กระทั่งเทือกเขาโบราณและแม่น้ำสายกว้างเบื้องบนก็ถล่มลงมาคล้ายกับเศษดินเท่านั้น!
ใกล้กับหุบเหวลึกไร้ก้น สีหน้าของสัตวอสูรทรงพลังมากมายกำลังย่ำแย่อย่างถึงที่สุด! พวกมันทำได้เพียงรีบบินหนีไปบนท้องฟ้าพร้อมคร่ำครวญด้วยความหวั่นเกรง!
ช่างน่าเสียดาย ก่อนที่พวกมันจะหนีไปได้ คลื่นพลังบางอย่างก็กวาดผ่าน สีสันของโลกเปลี่ยนไป แม้แต่อาทิตย์และจันทราก็หม่นแสงลง สิ่งมีชีวิตทั้งหมดล้วนตกตายสิ้น!
ทุกสิ่งในระยะที่คลื่นแห่งความตายนี้กวาดผ่าน ไม่ว่าจะเป็นพืช สัตว์ รวมถึงสิ่งไร้ชีวิตเช่นขุนเขาหรือแม้น้ำล้วนกลายเป็นเพียงฝุ่นผงเท่านั้น!
ในรัศมีกว่าหมื่นลี้ พื้นที่สั่นไหวราวกับคลื่น เสียงที่เต็มไปด้วยโทสะแรงกล้าดังสะท้อนไปทั้งแดนรกร้าง
“มันผู้ใด?!”
“มันผู้ใดอาจหาญมาขโมยสมบัติสวรรค์ของข้า!?”
ใกล้กับแดนรกร้าง หลินซวนจากไปพร้อมแท่นบูชาห้าสีที่เขาขโมย...นำมาจากป่าทึบ
ทางด้านเมืองต้าหยาน มีบางสิ่งกำลังเกิดขึ้นเช่นกัน....
