ตอนที่ 477+478 ฉันทำได้เหรอคะ?

ตอนที่ 477 ฉันทำได้เหรอคะ?

“ยาที่คุณให้ผมเอาไปใช้ในตอนนั้นหรือเปล่า?” ลู่ชิงสีถาม จำได้ว่ามันมีประโยชน์อะไรบ้าง

เจียงเหยาพยักหน้า “อย่างน้อยนั่นก็เป็นสิ่งที่ฉันพอจะทำได้บ้าง ฉันไม่อยากเห็นศพถูกฝังในสุสานของผู้พลีชีพมากไปกว่านี้อีก ถึงแม้พวกเขาจะเสียแขน เสียขา แต่ก็ยังดีกว่าต้องเสียชีวิต”

ลู่ชิงสีหลังจากเงียบไปนาน เขาลูบผมของเจียงเหยาอย่างอ่อนโยนและยิ้ม

“ได้สิ! พรุ่งนี้ผมจะส่งรายงานการฝึก นี่เป็นข้อเสนอที่ดีมากเลยล่ะ!” ลู่ชิงสีกล่าว “ถ้าได้รับอนุมัติ คุณจะเป็นคนดูแลการฝึกอบรมนะ ผมไม่ไว้ใจหมอคนอื่นนอกจากคุณ”

“ฉันทำได้เหรอคะ?” ดวงตาของเจียงเหยาเบิกกว้าง “ฉันเป็นเพียงนักศึกษาปีหนึ่งของมหาวิทยาลัยแพทย์เองนะ!”

“ไม่ต้องกังวลไปหรอก คุณทำได้” ลู่ชิงสียืนกราน “คุณรู้ในเรื่องที่คุณรู้ อีกอย่าง ผมเชื่อว่าคุณทุ่มเทมากกว่าคนอื่น”

เขาไม่ลืมว่า ถ้าให้เธอเป็นคนดูแลโปรแกรมการฝึกอบรม เธอก็จะต้องอยู่ที่กองทัพอย่างน้องหนึ่งหรือสองสัปดาห์ นั่นหมายความว่า เธอจะได้อยู่กับเขาบ่อยขึ้น

ความสามารถของเจียงเหยาเป็นที่รู้จักกันดี โดยเฉพาะผู้พันหลินและตระกูลเหลียง คำแนะนำของลู่ชิงสีที่จะให้เจียงเหยาดูแลโปรแกรมการฝึกอบรมจะได้รับการอนุมัติ

“เดินหน้ากับบริษัทยาเถอะ ปรึกษาผมหรือพี่เหลียงก็ได้ ถ้าคุณต้องการความช่วยเหลือ ถ้ายาผลิตได้มากแล้ว ผมจะดูแลส่วนที่เหลือให้เอง” ลู่ชิงสีรักผู้หญิงในอ้อมกอดของเขาจนหมดใจ

“ได้ค่ะ!” เจียงเหยาพยักหน้าอย่างจริงจัง “อย่างไงก็ตาม ถ้าหัวหน้าของคุณปฏิเสธฉันในฐานะผู้รับผิดชอบโปรแกรมการฝึกอบรม คุณอย่าได้ไปงัดข้อกับเขานะคะ เข้าใจไหม? ให้คนอื่นรับช่วงต่อได้ก็ดี”

“โง่น่า!” ลู่ชิงสีบีบจมูกของเจียงเหยา ใครจะไม่เห็นด้วย ในเมื่อเขามีตระกูลเหลียงหนุนหลัง?

เช้าวันรุ่งขึ้น เจียงเหยาให้นางหลินนั่งรถไปตลาดในเมืองจินด้วยกัน ทั้งคู่ต่างอารมณ์ดีและพูดคุยกันอย่างสนุกสนานระหว่างไปและระหว่างทางกลับ พวกเขาแวะที่บ้านของนางหลินเพื่อรับลูกชายของเธอ

......

กลับมาที่กองทัพ ลู่ชิงสีเดินตรงไปที่สำนักงานของเขาและเตรียมรายงานทันทีเพื่อยื่นต่อผู้พันหลิน

ผู้พันหลินผู้ที่ไม่สามารถอยู่แต่ในบ้านได้ ทันทีที่นางหลินออกไปข้างนอก เขาก้เดินโซเซไปที่ห้องทำงานที่ชั้นล่าง

เมื่อเห็นลู่ชิงสี ชายทั้งสองคนก็สบตาพร้อมกัน

“โฮะโฮะ ร้อยเอกลู่ทำงานหนักเชียวนะ?” ผู้พันหลินแซว

ลู่ชิงสียิ้ม เขาวางรายงานไว้บนโต๊ะของผู้พันหลินแล้วพูดคุยกับอีกฝ่าย “ผมไม่ใช่คนบ้างานอย่างผู้พันหลินหรอกครับ”

ผู้พันหลินรู้ดีว่าเขาดูตลกขนาดไหน เมื่อเห็นสิ่งที่ลู่ชิงสีวางไว้บนโต๊ะ เขารู้สึกทึ่ง

“ฉันอยากจะรู้นักว่าใครบ้างานมากกว่ากัน ฉันเพิ่งมาถึง แต่ร้อยเอกลู่กลับทำรายงานเสียเสร็จแล้ว” ผู้พันหลินพูดติดตลกขณะเปิดดูรายงาน

ตอนแรก เขายังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แต่เมื่ออ่าน รอยยิ้มของเขาก็จางหายไป ทำให้เกิดท่าทีที่น่าประหลาดใจ

__

ตอนที่ 478 การขอบคุณ

“ภรรยาของผม เธอบอกว่าจะเริ่มทำบริษัทผลิตยา หลังจากที่เธอกลับเมืองหนานเจียง นอกจากนั้น เธอจะผลิตยาสำหรับทางการทหารเท่านั้น” ลู่ชิงสีพูดด้วยความภาคภูมิใจอย่างมาก

ผู้พันหลินเงยหน้าขึ้นและสังเกตลู่ชิงสี ไม่แปลกใจที่ แม้ขณะที่เขากำลังพูดใบหน้าของเขาจะไร้ความรู้สึก ทว่าดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความอ่อนโยนบางอย่าง โดยเฉพาะเมื่อเขาพูดคำว่า ‘ภรรยาของผม’

“เธอเป็นคนที่ดีจริง ๆ” จู่ ๆ ผู้พันหลินก็พบว่าตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอึดอัด ไม่สามารถหาคำพูดอธิบายภรรยาของลู่ชิงสีได้

ผู้พันหลินตระหนักได้ว่าเขาไม่สามารถหาคำมาอธิบายที่เหมาะสมเกี่ยวกับเจียงเหยาได้ เขาติดหนี้ชีวิตเธอ โดยที่ก่อนหน้านี้ ใคร ๆ ต่างก็คิดว่าเขาจะกลายเป็นทหารพิการคนหนึ่งแน่

“เราต้องขอบคุณภรรยาของนายไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง” ผู้พันหลินเดินออกมาด้วยไม้ค้ำพร้อมกับถือรายงานของลู่ชิงสีในมือ เห็นได้ชัดว่าเขาจะรีบส่งรายงานให้กับหัวหน้าใหญ่อีกต่อ เพราะมันเป็นสิ่งที่เขาคาดหวังไว้มาก

ลู่ชิงสีรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง เขาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เขาอยากจะขอบคุณภรรยาของเขาด้วย

เขาควรทำอย่างไรดี?

การแสดงความขอบคุณบนเตียง เธอคงจะชอบมากแน่ ๆ

ลู่ชิงสีเดินไปรอบ ๆ สนามกลางขนาดใหญ่หลังจากออกจากห้องทำงานของผู้พันหลิน นี่เป็นวิธีเดียวที่เขาจะรักษาความฟิตของร่างกาย และสามารถออกกำลังกายได้

การกลับมาที่กองทัพของเขาไม่ได้หมายความว่าเขากลับมาเป็นปกติแล้ว ตอนนี้เขายังคงต้องรักษาอาการบาดเจ็บของเขาอยู่ เพราะมีเวลาว่างเหลือเฟือ เขาจึงอ้อมไปที่โรงอาหาร พูดคุยกับพ่อครัวแม่ครัวเรื่องขอให้เขาทำเมนูอาหารกลางวันที่เขาต้องการ

เจียงเหยาใช้เวลามากกว่าสองชั่วโมงในการเดินทางไปซื้อของ เธอกำลังจะขึ้นไปชั้นบน ก็พบกับลู่ชิงสีเข้าเสียก่อน

“ส่งมาให้ผม” ลู่ชิงสีคว้าถุงที่มือเธอมาอย่างรวดเร็ว เจียงเหยาไม่ได้ใส่ใจที่จะแย่งมันคืน

หลังจากเข้ามาในบ้าน เจียงเหยามองไปที่ลู่ชิงสีเป็นเวลานาน

“คุณโอเคไหม? อย่าฝืนตัวเองมากเกินไปนะคะ” อากาศเย็นลงทำให้สามารถเก็บผักและผลไม้ได้นานกว่าปกติ ดังนั้นเจียงเหยาจึงซื้อของสดมาค่อนข้างเยอะ

ลู่ชิงสีไม่ได้สนใจ ว่าเจียงเหยาจะสงสัยในความเป็นชายของเขาหรือเปล่า? เขาหันไปหิ้วของทุกอย่างเข้าไปในครัวแทน

โทรศัพท์มือถือของเขาดั่งขึ้น เมื่อเขาเดินเข้าไปในห้องครัว มือเขาไม่ว่าง เขาจึงหันไปหาเจียงเหยา และบอกกับเธอ “โทรศัพท์ของผมอยู่ในกระเป๋า คุณช่วยรับแทนที”

ทุกคนในกองทัพรู้ว่าเขากำลังพักรักษาตัวอยู่ ดังนั้นจึงไม่น่าจะใช้เรื่องงาน ซึ่งหมายความว่าอาจจะเป็นเพื่อนคนใดคนหนึ่งของเขา หรือคนจากครอบครัวโจวหรือครอบครัวตู้ ที่โทรมา

มือของเจียงเหยาเย็นเฉียบ ขณะที่เธอสอดนิ้วเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของเขา มือของเธอปัดถูกผิวหนังของเขาผ่านผ้าบาง ๆ ทำให้ลู่ชิงสีส่งเสียงร้องออกมา

“อะ!” เจียงเหยาสอดมือทั้งหมดของเธอเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเขาพร้อมกับลูบไปที่ต้นของเขาอย่างขบขัน แต่ล้วงมือเข้าไปหยิบโทรศัพท์ก็สามารถทำให้ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวได้

“ซวีเหยา โทรมา” ลู่ชิงสีเห็นชื่อคนโทรเข้าและมองไปที่เจียงเหยา เธอรู้สึกแปลกใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปสนใจกับการจัดของที่เพิ่งซื้อมาให้เข้าที่

แม้ว่าเฉินซวีเหยาจะโทรหาลู่ชิงสี แต่เขาก็ไม่แปลกใจเลยที่จะได้ยินเสียงปลายสายเป็นเจียงเหยา