ตอนที่ 475+476 ความเสียใจ

ตอนที่ 457 ความเสียใจ

ลู่ชิงสีรู้ดีในการหาคำตอบจากเจียงเหยา เขาเป็นคนช่างสังเกตและเพียงสังเกต การแสดงออกของเจียงเหยา เขารู้ว่าคำตอบนั้นไม่เป็นในเชิงบวกอย่างที่เขาต้องการให้เป็น

เมื่อพวกเขากลับมาถึง ที่บ้านไม่ได้อาหารมากนัก หลังจากทำความสะอาดบ้านเสร็จ พวกเขาเลือกที่จะไปซื้ออาหารที่โรงอาหาร บังเอิญผู้พันหลินและนางหลินก็อยู่ที่นั่น นางหลินโบกมือให้กับพวกเขา เรียกให้พวกเขามาทานข้าวด้วยกัน

“ผมจะไปเอาของกินมาให้เอง คุณไปรอที่นั่นนะ” ลู่ชิงสีผลักเจียงเหยาไปทางคุณนายหลิน

“ทำงานหนักเลยสิท่า?” นางหลินถามอย่างร่าเริง “บ้านของเราก็เหมือนกัน ไม่ได้อยู่นาน ฝุ่นเต็มไปหมด”

“อยากให้ช่วยไหมคะ คุณนายหลิน” เจียงเหยามีลู่ชิงสีคอยช่วยทำความสะอาด แต่ผู้พันหลินคงไม่สามารถช่วยอะไรนางหลินได้ เธอจึงเสนอช่วยอีกฝ่าย

“ไม่ต้องหรอก คุณนายหลิน เธอจัดการเองได้” ผู้พันหลินตอบ

นางหลินก็คิดเช่นเดียวกัน เธอถามเจียงเหยาว่าต้องการไปซื้อของที่ตลาดชาวบ้าน เช้าวันพรุ่งนี้ไหม การที่ต้องออกมาทานข้าวที่โรงอาหารทุกวันไม่สะดวกนัก เพราะตอนนี้ที่บ้านมีผู้ป่วยอยู่ด้วย

เมื่อลู่ชิงสีกลับมาพร้อมกับอาหาร เจียงเหยาก็บอกว่านางหลินว่า เธอเพิ่งได้รับใบขับขี่ของตัวเอง พรุ่งนี้พวกเขาจะใช้รถของลู่ชิงสีออกไปซื้อของ ซึ่งน่าจะสะดวกกว่าการเรียกรถจากทหารในกองทัพ

“ผมได้ยินโจวจุนหมินบอกว่าจ่าเก๋อถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลในบ้านเกิดของเขาเมื่อสองสามวันก่อน?” ลู่ชิงสีมองไปที่ผู้พันหลิน “คุณรู้เรื่องหรือยังครับ?”

“อืม ฉันรู้แล้ว” ผู้พันหลินรู้สึกหดหู่เมื่อพูดถึงจ่าเก๋อ “แม่ของเขามาที่เมืองจินเพียงสองวัน แล้วก็บอกว่าต้องกลับบ้านไปดูแลหลาน ๆ กับต้องไปดูแลไร่นา ก่อนจากไป เห็น ๆ กันอยู่ว่าจ่าเก๋อปฏิเสธที่จะรับลูกของพี่ชาย โดนแม่ของเขาต่อว่า เธอเอาแต่ตำหนิต่อว่าจ่าเก๋ออย่างไม่ไว้หน้า”

“นี่น่ะเหรอที่บอกว่าแม่รักลูกอย่างไม่มีเงื่อนไข” เจียงเหยาพูดออกมา

“น่าเสียดาย จ่าเก๋อปฏิบัติภารกิจก่อนงานวันชาติไว้ดีมาก ถ้าไม่ใช่เพราะซุนฉีเหม่ย ปีหน้าเขาคงได้เลื่อนตำแหน่ง” นางหลินส่ายหน้า ผู้ชายที่ดีแถมยังเป็นทหารที่มีความสามารถ อนาคตของเขากลับถูกทำลายโดยภรรยาของเขาเอง

__

ตอนที่ 476 ความเห็นของเธอ

ลู่ชิงสีเงียบ เพราะยังไงเสีย เขาก็ได้ทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ให้กับจ่าเก๋อแล้ว

พวกเขากลับบ้านหลังจากทานอาหารที่โรงอาหารจนอิ่มแล้ว ลู่ชิงสีปิดหน้าต่างทันทีหลังจากเขาเข้าไปในบ้าน เขาเป็นกังวลว่าเจียงเหยาจะรู้สึกเย็น

เมื่อคืน นั่งฟังวิทยุ ส่วนเจียงเหยานั่งอ่านหนังสืออยู่ข้าง ๆ และจ้องไปที่เขา

เธอยิ้มออกมาเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นและสบตากับเธอ

“มานี่สิ” ลู่ชิงสีกำลังอารมณ์ดี เขารู้ว่าเจียงเหยามองมาที่เขาตลอดเวลา และเขารู้สึกดีกับมันมาก

เธอเข้ามาใกล้และถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดของเขา เธอนั่งลงบนตักของเขา

เพราะในห้องมีแต่พวกเขาเพียงลำพัง จึงสามารถทำอะไรก็ได้ที่พวกเขาต้องการ เธอจิ้มหน้าอกเขา ก่อนจะพูดว่า “ฉันคิดอะไรได้ล่ะ คุณอยากจะฟังไหม? เกี่ยวกับทหารในกองทัพของคุณ”

ลู่ชิงสีรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “อืม”

เขาไม่ได้คาดหวังให้เธอพูดถึงงานของเขา

“ทหารในกองทัพของคุณ ฉันคิดว่าคงมีไม่กี่คนที่จบมาจากวิทยาลัยเตรียมทหารจริง ๆ?” เจียงเหยากล่าว “ในประเทศของเราก็มีวิทยาลัยเตรียมทหารไม่มากด้วยสิ อีกอย่างคนที่จบจากที่นั่นอย่างเหวยฉีและซวีเหยา ก็เลือกที่จะไม่เป็นทหารหลังจากเรียนจบ”

“ใช่” ลู่ชิงสีพยักหน้า ทหารส่วนใหญ่ไม่ได้รับการศึกษาที่สูงนัก ส่วนใหญ่เช่นเดียวกับจ่าเก๋อ เขาเคยเกณฑ์ทหารอยู่ครึ่งหนึ่ง หลังจากนั้นก็ถูกย้ายให้ไปประจำการอยู่ทั่วประเทศ

“มีพวกคุณเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่เรียนวิธีปฐมพยาบาลในเวลาฉุกเฉิน ทหารส่วนใหญ่ไม่ได้มีภูมิหลังที่พิเศษ และไม่ได้เรียนต่อในมหาวิทยาลัย ฉันคิดว่าพวกเขาไม่น่าจะรู้วิธีปฐมพยาบาล ดังนั้น ฉันแนะนำให้ทางกองทัพสอนและฝึกทักษะการปฐมพยาบาลให้กับทหาร นอกเหนือจากการฝึกฝนร่างกายประจำวัน มันเป็นทักษะที่สำคัญที่ควรรู้นะ บางทีอาจจะใช้ช่วยชีวิตของพวกเขาได้”

เจียงเหยาผุดความคิดนี้ขึ้นหลังจากเข้าร่วมพิธีรำลึก อย่างน้อยที่สุดเธอก็สามารถคิดทำอะไรเพื่อทหารได้บ้าง

“การปฐมพยาบาลเบื้องต้นจะช่วยรักษาชีวิตทหารก่อนที่จะถึงมือหมอได้” เจียงเหยามองไปที่ลู่ชิงสี ตาของเขากระตุก แสดงว่าเขาตั้งใจฟัง “เราสามารถสอนให้พวกเขารู้จักสมุนไพรและพืชบางชนิดที่พบได้ทั่วไป โดยใช้ประโยชน์จากสิ่งแวดล้อม เพื่อช่วยตัวเอง”

เจียงเหยารู้ว่าทหารมักจะทำภารกิจหรือฝึกในป่า การมีความรู้เกี่ยวกับสมุนไพรและพืชสมุนไพรบางชนิดเป็นประโยชน์ เนื่องจากช่วยให้ระบุได้ว่าพืชชนิดไหนสามารถช่วยห้ามเลือดได้ พืชชนิดไหนช่วยลดอาการบวม และอื่น ๆ ได้

“ถ้าฉันกลับไปที่หนานเจียง ฉันวางแผนจะตั้งบริษัทผลิตยา ฉันจะเตรียมสายการผลิตสำหรับกองทัพโดยเฉพาะ” เจียงเหยามองไปที่ลู่ชิงสี หลังจากที่เธอหยุดพูด