ตอนที่ 30 ภาพหลอน

ฮะ…

ฉันอ่อนแรงมาก

ฉันเจ็บไปทั้งตัว…

ทั้งหมดนี้มัน

ฉันขยับกรามพยายามทำอะไรสักอย่าง

มีบางอย่างหนักมากทับฉันอยู่

ฮึ…

ฉันกัดมัน กัดมัน เคี้ยวมัน และกลืนมันเข้าไป

ฉันกินและกินต่อไป

ฉันใกล้จะหมดลมหายใจแล้ว…

ฉันเกือบจะหมดสติไปหลายครั้ง

ระหว่างภาพหลอนแปลกๆ ฉันก็กินต่อไป

ได้ยินเสียงแปลกๆ...

เสียงของพี่สาว...

พ่อ…

พี่ชายของฉัน…

แม่…

เพื่อนบ้าน

เสียงร้องของแมวของฉัน

ฉันรู้สึกเวียนหัว หลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นรอบตัวฉัน

ฉันคิดว่าฉันมีรอยฟกช้ำบางอย่าง…หรืออะไรบางอย่าง

เอ่อ…

ฉันพยุงตัวเองขณะที่ได้ยินเสียงแปลกๆ เสียงบางอย่างวิ่งไปมา อสูรร้ายส่งเสียงครวญครางที่หูของฉันขณะที่พวกมันลิ้มรสเนื้อของฉันและดื่มเลือดของฉัน

ฉันสัมผัสได้ถึงความหนาวเย็นที่จะพรากชีวิตของฉันไปขณะที่ฉันถูกแช่แข็งทั้งเป็น

มีเพียงความอบอุ่นที่แผ่ขยายที่ใต้ท้องไปถึงหัวของฉัน

แล้วความเย็นก็กลับมาพร้อมกันหลังจากนั้น

ฉันดิ้นรน ฉันเคี้ยว กัด ฉีกเป็นชิ้นๆ และกลืนเข้าไป

ฉันได้ยินเสียงของสิ่งมีชีวิตที่มองฉันดู พวกมันเป็นใคร?

ฉันเริ่มได้ยินเงาแปลกๆ บอกฉันในสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจ

ฉันเริ่มได้ยินเสียงของคนที่ฉันรักเรียกชื่อฉัน

วินาทีต่อมา ฉันได้ยินเสียงของบางอย่างแตก ของบางอย่างที่เป็นอันตรายมาก

เสียงคำรามของหมาป่านับไม่ถ้วนดังก้องอยู่ในจิตใจของฉัน แล้วมันก็หอน

ฉันรู้สึกราวกับว่ามีหนามแหลมนับไม่ถ้วนแทงเข้ามาในเนื้อของฉัน

ฉันได้ยินคำพูดของวิญญาณบอกฉันว่า...

ทำต่อไป

นี่คืออะไร?

ฉันอยู่ที่ไหน?

ฉันกำลังทำอะไร?

เกิดอะไรขึ้นตอนนี้?

ฉันรู้สึกเหมือนโลกรอบตัวฉันบิดเบี้ยว ฉันมองเห็นแต่ความมืดมิด แต่รู้สึกเหมือนเห็นสีสัน

ขากรรไกรที่แทงทะลุของหมีบดขยี้ร่างกายของฉันและฉีกฉันออกจากเป็นชิ้นๆ

เสียงกลืนในลำคอขณะที่กรามของฉันกินและกินไม่หยุด

ฉันใช้กรงเล็บเฉือนและกินต่อไปไม่หยุด

ทุกอย่างมึนงง มืดครึ้มไปหมด

ฉันกำลังทำอะไร?

สิ่งเดียวที่ฉันมีตอนนี้คือสัญชาตญาณที่จะกิน… กินต่อไปเรื่อย ๆ

ฉันยังคงกิน กลืน อิ่ม แต่ก็ยังกิน

ความอบอุ่นปกคลุมร่างกายของฉัน และจากนั้นความเย็นก็เข้าครอบงำอีกครั้ง

ความรู้สึกนี้คืออะไร?

ความทรงจำของฉันพุ่งเข้าและออกจากหัว ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันเป็นใครอีกต่อไปแล้ว

ฉันกิน…และกินต่อไป…

กิน…

และกิน…

กิน…

และ…

กิน…

…

ฉันได้ยินเสียงพี่สาวขณะนึกถึงบางสิ่งในความทรงจำ

“ไปเถอะ ไปสนุกกัน นี่มันวันเกิดพี่นะ!”

“ผม… เอ่อ… ผมคิดว่าไม่น่าออกไป… ผมไม่ชอบหิมะด้วย”

“อ๊ะ… ทำไมน้องไม่ออกมากับเราล่ะ น้องชอบ… อยู่ในห้อง… พี่รู้สึกเหมือนน้องไม่รักเราเลย… แม่และพ่อมักจะกังวลเกี่ยวกับสิ่งที่อยู่ในใจของนาย… นายไม่เคยบอกอะไรเลย…”

“เอ่อ… ขอโทษ ผมไม่อยากให้พี่เป็นห่วง…”

“นายโอเคจริงๆ ใช่ไหม?”

"ผ โอเคม…"

"จริงนะ?"

“ครับ… ผมไม่เป็นไร เฮ้อ ก็ได้ ไปกันเถอะ… แต่อย่าบอกให้ผมเล่นสกีหรืออะไรทำนองนั้น โอเคไหม?”

“เย้! โอเค ไปอาบน้ำเก็บของกัน!”

“เอ่อ… ก็ได้ ถ้าอย่างนั้น…”

พี่สาว…

ผมคิดถึงพี่…

[วันที่ 20]

ฉันยังมีชีวิตอยู่

ทั้งที่ฉันได้ยินเสียงกระดูกของฉันถูกบดขยี้อย่างชัดเจน

แม้ว่าฉันจะรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าร่างกายของฉันจมอยู่ในกองเลือด

อย่างไรก็ตาม หัวของฉันมีเพียงรอยแตกเล็กๆ ที่กะโหลก และด้วยสัญชาตญาณของมังกร ฉันก็เริ่มกินหมีน้ำแข็ง

อ๋อ มันตายแล้ว

มันตายหลังจากทับฉัน

มันอยากให้ฉันตายไปกับมัน...

สู้บ้าอะไร...

ฉันเกือบตายที่นั่นจริงๆแล้ว

ฉันควรจะตายไปแล้ว

ฉันตื่นขึ้นมาอยู่ในศพของมัน เต็มไปด้วยเลือด เนื้อ และอวัยวะภายในของมัน

ฉันกินมันจากภายในสู่ภายนอกและใช้ร่างกายของมันเป็นที่กำบังเช่นกัน

การกินเนื้อของมันทำให้ฉันได้รับแคลอรีจำนวนมาก และกายอมตะของฉันก็ฟื้นฟูตัวเอง

ฉันเหมือนเกิดใหม่

อันที่จริง ฉันพัฒนามากกว่าเดิมด้วยซ้ำ

ฉันอาจจะกินแกนมานาของมันขณะที่ฉันกำลังเห็นภาพหลอน

ถ้าไม่ใช่เพราะกายอมตะละก็…

กลโกงนี้ดีจริงๆ แม้ว่ามันจะต้องการพลังงานมาก... แต่ตราบใดที่ฉันกินไม่ว่าอะไรก็ตาม ฉันก็สามารถสร้างขึ้นมาใหม่ได้ แม้แต่แขนขาที่ถูกตัดออกไป

หางของฉันกลับมาแล้ว

อันที่จริงตอนนี้ฉันก็ค่อนข้างใหญ่ตัวใหญ่เลยแหละ

ฉันตื่นขึ้นขณะที่ถูกล้อมรอบด้วยกระดูกและขนของอสูรร้าย เนื้อของมันส่วนใหญ่หายไป หัวของมันด้วย ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่กิน ฉันได้ยินเสียงอสูรร้ายมาที่นี่มากมายเพื่อกินหมีอ้วนนั่น ฉันได้ยินเสียงคำรามของพวกมันซึ่งทำให้ฉันฝันร้าย

โชคดีที่พวกมันไม่กินฉันไปด้วย

ฉันรู้สึกเหมือนได้เกิดใหม่อีกครั้ง

ช่างเป็นความรู้สึกที่แปลกประหลาดจริงๆ