ระบบเส้นทางแห่งสวรรค์ บทที่ 42 แบบฟอร์มการ์เดี้ยน
วาเรี้ยนเปิดประตูและเห็นมายา เธอผอมบางและตัวเล็กเช่นเคยและให้ความรู้สึกถึงความใจดี
“สวัสดีมายา ไคล์เป็นยังไงบะ บะ บ้าง ...” วาเรี้ยน หยุดชั่วคราวเมื่อเห็นชายคนหนึ่งที่คลุมศีรษะด้วยผ้าพันแผล เขาเดินกะเผลกๆออกมา
เนื่องจากมีรอยฟกช้ำบนใบหน้า วาเรี้ยนจึงจำเขาไม่ได้ในทันที แต่ชายคนนี้ก็ให้ความรู้สึกที่คุ้นเคยกับเขาเป็นอย่างมาก
“ไคล์!” วาเรี้ยนเดินไปหาเขาและตบไหล่เขา “ฉันรู้อยู่แล้วว่านายต้องรอดไอ้เพื่อนรัก”
"โอ๊ย" ไคล์คร่ำครวญเมื่อวาเรี้ยนจับไกล่ของเขา
วาเรี้ยนเลยดึงมือของเขาออกและพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "อาการบาดเจ็บบางอย่าง... มันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้"
“นายอยากให้ฉันตายจริงๆ ใช่ไหม” ไคล์พูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ หลังจากที่ฉันกลับถึงบ้าน ฉันรู้สึกปลาบปลื้มกับตัวเองที่เป็นอันดับ 1 แล้วมายาก็มาหาที่ห้อง
ฉันคิดว่าเธอมาเพื่อฉลองกับฉัน แต่เธอกลับทั้งเตะทั้งต่อยฉันโดยไม่พูดอะไร ปาทุกอย่างในบ้าน ตั้งแต่ของใช้ไปจนถึงของประดับตกแต่งถูกใช้เป็นอาวุธ และฉันทำได้แค่หลบและไม่ตอบโต้เพราะฉันทำผู้หญิงที่ฉันรักไม่ลง ฉันขอความเมตตาและตอนนี้ที่ฉันกำลังจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจของตัวเอง ข้อความของวาเรี้ยนก็ส่งมา
"มายาเข้ามา" วาเรี้ยนไม่สนใจไคล์ที่กำลังพูดและยินดีต้อนรับเธอ แน่นอนว่าไคล์ตามพวกเขาเข้ามา
ไคล์ มายา และวาเรี้ยนนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น เป็นห้องที่เรียบง่ายไม่มีเครื่องตกแต่งใดๆ มีเพียงโซฟา โต๊ะ และเก้าอี้บีนแบ็กไม่กี่ตัว (เก้าอี้ที่เป็นทรงถั่วนิ่มๆ)
“กินข้าวเช้าด้วยกันไหมเดี่ยวฉันสั่งให้” วาเรี้ยนถาม
"กิน" ไคล์พูดออกมาดังๆ และมายาก็พยักหน้า หลังจากศึกอันแสนโหดร้ายที่ตอบโต้ไม่ได้ ห้องกินข้าวของฉันก็ไม่มีอีกแล้วละ
"ดี" วาเรี้ยนพยักหน้าและสั่งอาหารจานเป็นเนื้อสัตว์เวทมนตร์และผักจากพืชที่ปลูกเป็นพิเศษ
“ทำไมสั่งของแพงจัง” มายาถาม เธอรู้ว่าวาเรี้ยนไม่ได้ยากจน แต่เขาก็ไม่รวยเช่นกัน แต่ตอนนี้ทุกอย่างที่วาเรี้ยนสั่งนั้นมีราคาแพง อาหารเช้าจะมีค่าใช้จ่ายอย่างน้อย 1,000 cp รายได้เฉลี่ยของผู้ใหญ่เพียง 5,000 cp
“ทุกอย่างในสถาบันต้องการคะแนน MP คะแนนเครดิตของฉันก็ไร้ประโยชน์ที่นั่น ฉันจะใช้ให้หมดภายใน 4 วันก่อนที่จะไปอยู่ที่สถาบันหน่ะ” วาเรี้ยนพูด
"แต่ว่าของฉันนะเริ่มเรียนคลาสแรกพรุ่งนี้แล้วละ" มายากล่าว “ฉันก็มีอะไรอยากจะพูดเหมือนกัน”
ด้วยเหตุนี้เธอจึงยืนขึ้นและโค้งคำนับ
"เห้ย! เธอทำอะไรหน่ะ?" วาเรี้ยนพยายามจะหยุดเธอ แต่เธอก็ยังก้มต่อไป
“ไคล์บอกฉันว่าเกิดอะไรขึ้นตอนสอบเข้า” ตัวของเธอสั่น และเธอก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงที่กำลังร้องไห้ “ไคล์น่าจะตายไปแล้ว แต่วาเรี้ยนเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยไคล์”
หน้าของมายาตอนนี้อาบไปด้วยน้ำตา "ฉันดีใจจริงๆ... ที่ฉันและไคล์มีเพื่อนเหมือนคุณ"
วาเรี้ยนรู้สึกไม่สบายใจ แม้ว่าเขาจะไม่พยายามคิดมาก แต่ก็เป็นความจริงที่เขาเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยไคล์จนเกือบตาย
ในยุคนี้ไม่ใช่เรื่องแปลกที่พี่น้องจะแทงข้างหลังกันหรือให้ลูกชายฆ่าพ่อ
ความสัมพันธ์แบบนี้หาได้ยากมาก ...
วาเรี้ยนถอนหายใจและพูดว่า “ฉันไม่ได้ขอให้เธอขอบคุณ หากเธอยังทำแบบนี้ มันจะทำให้ฉันรู้สึกเหมือนว่าฉันทำเพื่อต้องการ 'คำขอบคุณ' ของเธอ”
มายาลุกขึ้นปาดน้ำตา
วาเรี้ยนจ้องไปที่ไคล์ และไคล์มองมาที่เขาด้วยหน้าตาขอโทษ เขาบังเอิญพูดเรื่องนี้ออกมาตอนที่เขากำลังโดนมายากระทืบอยู่
นั่นเป็นเหตุผลที่ทำไมเธอถึงมาขอบคุณนาย แต่เธอก็ไม่ได้ทำสีหน้าผิดปกตินะตอนนั้น
การที่เราเอาเรื่องที่เราเกือบตายเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วมาพูดกันเป็นเรื่องปกตินี่มันเป็นเรื่องปกติหรอ แต่โชคดีหรือโชคร้ายก็ไม่รู้ที่เราทั้ง 3 คนเป็นคน "ไม่ปกติ" ฮ่าฮ่า
{คำสั่งซื้อของคุณมาถึงแล้ว} AI แจ้งและวาเรี้ยนส่งสัญญาณให้ไคล์พามายาออกจากห้อง
ตั้งแต่เขาแก้แค้นไคล์เมื่อวาน ตอนนี้ไคล์จะมีโอกาสคืนดีกับมายา
ไคล์ยกนิ้วให้และเริ่มปลอบมายา
"ที่รัก ผมไม่เป็นไร ผมยังมีชีวิตอยู่"
“ฉัน... เกือบเสียเธอไป”
“ถ้าผมไปในที่อันตรายผมจะบอกนะที่รัก”
"สัญญา?"
"ผมสัญญา"
มายาเงยหน้าขึ้นและเหลือบมองไคล์ ไคล์รู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะและโน้มตัวลงไปที่—
“บูม!”
ไคล์ และ มายา ตกใจจนสะดุ้งและเห็นอาหารถูกกระแทกลงบนโต๊ะ วาเรี้ยนมองดูพวกเขาและไอ
"แค่ก แค่กๆๆ" "กินข้าวไปคุยกันไป" เขาเริ่มอาหารเช้าพร้อมกับด่าพวกเขาในใจว่า 'พวกแก... ฉันยังโสดอยู่ ถ้าจะจูบก็ไปจูบในห้องนอนของพวกแกสิ ทำไมต้องมาจูบที่บ้านของฉัน?'
วาเรี้ยนกินอย่างตะกละตะกลาม ราวกับว่าเขากำลังล้างแค้นอาหารอยู่ ไคล์และมายากินกันแบบคนปกติ ต่างกับวาเรี้ยน
มายาหัวเราะคิกคัก “วาเรี้ยนควรจะหาแฟนนะได้ไม่อิจฉา”
วาเรี้ยนหยิบเนื้อขึ้นมาและก้มหน้ากินและพูดว่า "ฉันไม่ได้อิจฉา"
ไคล์แซวว่า “นั้นหน่ะหรอ... ปฎิกิริยาของคนไม่อิจฉา”
วาเรี้ยนมองดูพวกเขาสักครู่แล้วกินสเต็กอีกชิ้นนึง เขากำลังวางแผนแก้แค้นในหัวอีกแล้ว
'ฉันไม่สนใจที่จะหาแฟนในตอนนี้ แต่เมื่อฉันมี ฉันจะพาไปที่บ้านของพวกนายและจูบเธอในห้องนั่งเล่นของนาย'
พวกเขากินอาหารเช้าเสร็จและวาเรี้ยนกินไปครึ่งนึงจากที่เขาสั่ง โชคดีที่เขาสั่งเยอะและเพียงพอสำหรับทุกคน
"ว่าแต่นายหน่ะ?"
“นายยังไม่ได้กรอกแบบฟอร์มการ์เดี้ยนใช่ไหม” ไคล์ถาม
วาเรี้ยนพยักหน้า ผู้ปกครองจะได้รับแจ้งเมื่อนักเรียนนายร้อยได้รับบาดเจ็บหรือต้องการความช่วยเหลือเกินกว่าที่สถาบันจะช่วยได้
ตัวอย่างเช่น การพักฟื้นในกรณีที่ได้รับบาดเจ็บรุนแรงจากออร่าอาจใช้เวลาถึงสัปดาห์หรือเป็นเดือน
หุ่นยนต์ทางการแพทย์ไม่เพียงพอสำหรับการรักษาผู้บาดเจ็บในกรณีเช่นนี้
นักเรียนนายร้อยทุกคนจึงต้องกรอกแบบฟอร์มผู้ปกครอง ถ้าเด็กกำพร้าก็ไม่ต้องกรอกอะไรเลย แต่นั่นเกือบจะหมายความว่าพวกเขาจะตกอยู่ในอันตรายหากต้องเผชิญกับความเสี่ยง บางครั้งการรักษาจำเป็นต้องใช้ยาราคาแพง และมีเพียงคนใกล้ชิดเท่านั้นที่จะจ่ายเงินให้นายได้
บางครั้งอัจฉริยะก็กลายเป็นคนพิการได้ และสถาบันการศึกษาก็ให้การรักษาเท่าที่พวกเขาจะทำได้เท่านั้น มีเพียงชื่อที่นายกรอกในใบการ์ดเดี้ยนของนายเท่านั้นที่ดูแลถ้าหากว่านายเกิดเป็นอะไรขึ้นมา
“กรอกชื่อแม่ฉัน” ไคล์พูดและโยนข้อมูลของเธอให้วาเรี้ยน
“แม่ของนาย… ฉันไม่เคยเห็นเธอเลย” วาเรี้ยนเอียงศีรษะและนึกขึ้นได้ เขารู้จักไคล์มาเกือบปีและไปบ้านตั้งหลายครั้ง แต่ไม่เคยเห็นเธอเลย
“ก็… ฉันเห็นเธอประมาณ 10 ครั้งในช่วง 5 ปีที่ผ่านมา” ไคล์ไอ
วาเรี้ยนกลอกตาไปมา
“ไม่ต้องห่วง เธอบอกว่าฉันจะติดต่อเธอได้ในกรณีฉุกเฉิน นั้นก็รวมถึงนายเหมือนกันเพื่อน” ไคล์ตบหน้าอกของเขาและยืนยันกับวาเรี้ยน
วาเรี้ยนยังคงลังเล
มายาพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชันว่า “นายต้องเผชิญกับการต่อสู้ที่เสี่ยงอยู่ตลอดเวลา หากนายได้รับบาดเจ็บสาหัส ใครจะดูแลนาย หุ่นยนต์พยาบาลในสถาบันมันไม่เพียงพอหรอกถ้านายบาดเจ็บสาหัส พวกเขาจะให้แค่การรักษาแบบปกติ อย่างน้อยก็อาจจะเป็นการรับประกันชีวิตนายได้”
วาเรี้ยนถอนหายใจและพูดว่า “ก็ได้ ฉันจะใช้ชื่อแม่นาย”
เขานึกถึงแบบฟอร์มและข้อความใหม่ของเขาก็เปิดขึ้นโดยอัตโนมัติ
เขาเหลือบดูข้อมูลแม่ของ ไคล์:
(ชื่อ: อลิสัน
อายุ: _______
ระดับ: _____)
เขาลงนามในแบบฟอร์มภายใต้การจ้องมองของพวกเขา
“วาเรี้ยน ฉันรู้ว่านายกำลังจะไปสถาบันฝึกทหารจักรพรรดิด้วยเหตุผลสำคัญบางอย่าง ฉันจะไม่ถามแต่ได้โปรดดูแลตัวเองด้วย” มายายืนขึ้นและพูดอย่างเคร่งขรึม
'นี่คือความรู้สึกของการมีน้องสาวอย่างนั้นหรอ' วาเรี้ยนสงสัยและยิ้มให้เธอ
“ฉันจะระวัง ฉันก็ยังไม่อยากตายเหมือนกัน”
“ฉันรู้ว่านายจะไม่ตาย คนดีอย่างฉันอยู่แค่ร้อยปี คนเลวอย่างนายจะอยู่เป็นพันปี” ไคล์ยิ้มและพูด
ใบหน้าของวาเรี้ยนกระตุก
“นี่คือของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ของเรา” มายาหยิบกล่องของขวัญเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋าของเธอแล้ววางลงบนโต๊ะ
วาเรี้ยนเปิดของขวัญและพบว่ามันเป็นแหวนอวกาศ 5 ดาว
'นี่มันแพงเกินไปนะมายา! ราคาอย่างน้อยก็ 20000 kp.'
“ฉันไม่ยะ อยาก—เฮ้!” วาเรี้ยนเห็นมายาและไคล์วิ่งออกจากบ้านของเขา
“เอาไปเถอะ ยังไงก็ต้องมีอยู่แล้ว” เสียงของไคล์ดังขึ้นและพวกเขาก็หนีออกมาและขึ้นมอเตอร์ไซค์โฮเวอร์
วาเรี้ยนหัวเราะเยาะกับการแสดงตลกของพวกเขาและยอมรับของขวัญของพวกเขา แหวนอวกาศของเขาในปัจจุบันคือสมบัติระดับ 1 ดาว และเต็มไปด้วยคริสตัลออร่า ซึ่งเพียงพอสำหรับตอนนี้
เขาตรวจสอบด้านในของวงแหวนอวกาศระดับ 5 ดาวและตระหนักว่าพื้นที่อย่างน้อยก็เท่ากับคฤหาสน์ทั่วไปหลังนึง
'ถ้าฉันมีแหวนอวกาศนี้ ฉันคงได้คริสตัลออร่าทั้งหมดจากห้องนั้น' เขาจินตนาการว่ามีคริสตัลออร่าทั้งหมด
'แต่ส่วนใหญ่มันถูกบดขยี้ไปแล้ว' เขาส่ายหัวและสวมแหวนอวกาศไว้กับตัวเอง
เขากลับไปที่ห้องนอนเพื่อนอนต่อและกล่องสีดำบนโต๊ะก็ดึงดูดความสนใจของเขา
มันคือกล่องที่เขาพบในซากปรักหักพังของบ้านเก่าของเขา มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถเปิดกล่องได้ ถ้าไม่ใช่เขาเปิดมันจะทำลายของที่อยู่ข้างใน
'ฉันไม่สามารถเปิดมันได้ตอนที่พลังฉันยังไม่ตื่น แต่ตอนนี้ฉันเป็นระดับ 2 ของผู้ปลุกพลังร่างกาย ฉันสงสัยว่าฉันจะเปิดมันได้หรือยัง?'
วาเรี้ยนคิดแล้วตัดสินใจลองดู..
