ตอนที่ 471+472 การเข้าร่วม

“ให้เขาสี่แสน อีกหนึ่งแสนเป็นค่าผ่าตัด” ลู่ชิงสีอธิบาย

เจียงเหยาสูดหายใจเข้าอย่างแรง เธอไม่ได้คาดหวังสิ่งนั้นจากลู่ชิงสี

“คุณสมควรได้รับเงินสำหรับค่าเหนื่อยของคุณ ไม่ใช่เหรอ?” ลู่ชิงสีตบศีรษะเธอเบา ๆ “เหวยฉีเขาก็มีเงินเก็บของเขาบ้างอยู่แล้ว เขาไม่รอแต่เงินของตระกูลโจวหรอกที่ไม่ค่อยจะให้อะไรกับตัวเขาหรอก”

แม้ว่าเขาจะไม่ได้มีฐานะดีเท่ากับเพื่อน ๆ คนอื่น แต่เขาก็ไม่ได้ขัดสน

พวกเขานั่งคุยกับจนพระอาทิตย์ตกดิน เจียงเหยาไม่รู้จะออกไปที่ไหน

พวกเขาจึงพูดคุยและนั่งอยู่ในอ้อมกอดของกันและกันอยู่อย่างนั้น กระทั่งเจียงเหยาผล็อยหลับไป พอตื่นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองอยู่ในรถแล้ว รถกำลังเคลื่อนสู่เมืองคิน ขณะที่เธอลืมตาขึ้น แสงแดดอ่อน ๆ ส่องลงมาบนใบหน้าของเธอ

ลู่ชิงสีเป็นคนทำอาหารค่ำ เจียงเหยาทานของว่างในตอนบ่ายมาเสียมากมาย จึงไม่อยากอาหาร หลังจากทานอาหารเย็นไปสองสามช้อน เธอก็ลุกไปอาบน้ำ ขณะที่ลู่ชิงสีล้างจาน

ตอนกลางคืนเพิ่งจะ สองทุ่มกว่า เธอไม่คิดว่าลู่ชิงสีคิดจะทำอะไรตลก ๆ อีก หลังจากที่เพิ่งผ่านศึกหนักมาเมื่อคืนวาน เธอย้ายไปนอนที่มุมด้านในของเตียงเพื่อ เหลือพื้นที่ว่างให้กับเขา นอนคุยกันเรื่องว่าจะเดินทางออกจากที่นี่กี่โมง

“พิธีมอบรางวัลจะเริ่มตอนเก้าโมง ผมต้องไปถึงกองทัพก่อนเก้าโมง เราต้องแวะไปรับผู้พันหลินกับคุณนายหลินด้วย เราควรออกจากที่นี่ก่อนเจ็ดโมงเช้า”

ลู่ชิงสีพูดต่อ “ผู้พันหลินกับผมจะกลับมาที่เมืองจินโดในตอนบ่าย เพื่อไว้อาลัยให้กับทุกคนที่เสียสละในภารกิจนั้น ถ้าคุณเหนื่อย คุณรออยู่ที่กองทัพก็ได้”

“คุณนายหลินไปด้วยไหมคะ?” เจียงเหยาถาม

“ผมคิดว่านาจะไป สมาชิกในครอบครัวของทุกคนที่เข้าร่วมภารกิจในครั้งนี้ก็อยู่ที่นั่นด้วย” ลู่ชิงสีกังวลว่าเจียงเหยาจะไม่สามารถเดินทางมากเกินในช่วงสองสามวัน “ถ้าอยากมาร่วมงานไว้อาลัย เราก็กลับกันตอนเช้า หลังจากนั้น เราจะกลับไปที่เมืองจินด้วยกัน”

“คุณคิดว่าฉันเป็นใคร? ผู้หญิงที่อ่อนแอ ไร้เรี่ยวแรงหรือไง” เจียงเหยาหัวเราะคิกคัก “ฉันอยากไปร่วมงานไว้อาลัยและพิธีมอบรางวัลของคุณ”

แน่นอน ลู่ชิงสีเห็นว่าเจียงเหยาเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอและอ่อนโยนได้อย่างไรกัน เขายังนึกถึงผู้หญิงที่รับกับพละกำลังของเขาในคืนนั้นที่โรงแรมในเมืองหนานเจียงได้

เพราะต้องตื่นแต่เช้าตรู่ในวันถัดมา เจียงเหยาคิดว่าพวกเขาควรจะนอนกันตั้งแต่หัวค่ำ

เธอไม่คิดว่าลู่ชิงสีจะผลักเธอเข้าไปใต้ร่างกายของเขาทันที หลังจากที่พวกเขาพูดคุยกันจบ

ไม่มีทางที่เจียงเหยาจะสามารถต้านทานชายคนหนึ่งที่ตั้งใจไว้แล้วได้

โชคดีที่ลู่ชิงสียังรู้ดีถึงสิ่งที่ควรทำ เขากอดเธอและเข้านอนหลังจากผ่านไปเพียงสองครั้งเท่านั้น

เจียงเหยาโกรธมาก เขาเพิกเฉยต่อคำแนะนำของหมออีกแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้น เจียงเหยาเสนอตัวเป็นคนขับรถ พวกเขาไปที่โรงพยาบาลก่อน เพื่อรับผู้พันหลินและคุณนายหลินกลับไปเมืองจินพร้อมกัน

การเดินทางเป็นไปอย่างราบรื่นไม่มีสะดุด และพวกเขาก็มาถึงกองทัพได้ตรงเวลาตอนเก้าโมงเช้า

__

ตอนที่ 472 พิธีมอบรางวัล

เมื่อเข้าไปในค่ายทหาร พวกเขาเห็นทหารจำนวนมากกำลังทำงานอยู่ทั้งในและรอบ ๆ สนามกขนาดใหญ่ ทั้งปูพรมแดง ตกแต่งและจัดสถานที่ สำหรับพิธีมอบเกียรติบัตร เห็นได้ชัดว่านี่เป็นเหตุการณ์สำคัญ การมีที่จัดที่สนามหมายความว่าทุกคนที่อยู่ที่นี่ในตอนี้คาดว่าจะเข้าร่วม

ลู่ชิงสีและผู้พันหลินติดธุระในทันทีที่มาถึง เขาจึงผละตัวออกจากภรรยาของพวกเขา เจียงเหยาและคุณนายหลินกลับไปที่บ้านของพวกเขา ทั้งจัดและทำความสะอาดอย่างเมามัน กระทั่งมีพลทหารเข้ามาแจ้งว่าพิธีกำลังจะเริ่มในไม่ช้า

เจียงเหยาเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วและออกจากบ้านทันที หลังจากนั้นเธอก็ได้พบกับนางหลินที่รออยู่ชั้นล่างก่อนแล้ว ทั้งคู่รีบไปที่สนามพร้อมกัน

พวกเขามาถึงช้า ตอนมาถึงทั้งสนามก็เต็มไปด้วยฝูงชนจำนวนมากแล้ว เจียงเหยายืนอยู่ด้านข้าง ที่ที่สามารถมองเห็นลู่ชิงสีและผู้พันหลินที่อยู่บนเวที ทั้งคู่มีพวงดอกไม้ขนาดใหญ่คล้องคอยาวมาถึงหน้าอก ตอนนี้ลู่ชิงสีดูอาการดีกว่าผู้พันหลินที่ต้องใช้ไม้ค้ำอยู่หน่อย

มันเป็นภาพที่น่าขบขัน แต่ยิ่งเธอจ้องมองมากเท่าไหร่ ทุกสิ่งทุกอย่างกลับดูเคร่งขรึมมากขึ้นเท่านั้น

ทหารทั้งสองยืนอยู่บนเวที รับคำชมเชยจากผู้ชม พวดอกไม้ที่เขาได้รับเป็นเกียรติแก่คนอื่น ๆ ที่ฝันถึงเท่านั้น ทว่าเพื่อให้บรรลุความรุ่งโรจน์อย่างเช่นวันนี้ ทั้งลู่ชิงสีและผู้พันหลินเกือบจะเสียชีวิต

ทั้งเจียงเหยาและนางหลินยืนอยู่ในจุดที่ไม่เด่นนัก เธอเห็นนางหลินยิ้มทั้งน้ำตา

ท่านนายพลอยู่บนเวที กำลังมอบเหรียญเกียรติยศ โดยติดพวกมันไว้ที่กระเป๋าเสื้อของพวกเขา มันสะท้อนแสงสว่างจ้าเสียยิ่งกว่าแสงแดดยามบ่ายที่กำลังแผดเผา

ลู่ชิงสียืนอยู่บนเวที สายตาของเขามองลงมาที่ผู้ชม แม้ว่านายพลจะติดเหรียญให้กับเขาอยู่ก็ตาม เรื่องนี้ดูเหมือนจะทำให้ท่านนายพบรู้สึกผิดหวังอยู่ไม่น้อย

“สนใจซะหน่อยสิ! ไม่เห็นภรรยาสักสองสามนาทีจะตายเลยรึไง” ท่านนายพลตีลู่ชิงสี สร้างความสนุกสนานให้กับผู้ชม ไม่นานเสียงหัวเราะก็ปะทุดังไปทั่วทั้งสนาม

ลู่ชิงสีจึงหันความสนใจของเขากลับมาที่ท่านนายพล

พิธีเป็นเพียงระยะเวลาสั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ได้รับรางวัลได้รับบาดเจ็บ ท่านนายพลจึงกล่าวสุนทรพจจน์สั้น ๆ หลังมอบเหรียญเกียรติยศและกล่าวปิดพิธี

เมื่อฝูงชนแยกย้ายกันไปแล้ว ในที่สุดลู่ชิงสีก็พบกับเจียงเหยา เขาโบกมือให้กับเธอ

“ที่รัก! วันนี้ผมหล่อไหม?” ผู้พันหลินพูดเสียโจ่งแจ้งยิ่งกว่าลู่ชิงสี ขณะที่เขาเรียกนางหลิน

“ใช่! ผู้พันหลินดูร้อนแรงกว่าจ่าลู่เสียอีก!” ฝูงชนได้ตอบกลับเขา

“ชู่ว! ไม่มีใครถามความเห็นนายเสียหน่อย!” ผู้พันหลินใช้ไม้ค้ำ เดินโซเซเข้าไปใกล้นางหลิน

ทั้งเจียงเหยาและนางหลินรีบวิ่งไปหาผู้ชายของตน นางหลินช่วยพยุงให้ผู้พันหลินยืนได้มั่นคง ขณะที่เจียงเหยายืนอยู่ข้าง ๆ ลู่ชิงสีและสัมผัสพวงดอกไม้ขนาดใหญ่ที่ห้อยลงมาจากคอของเขา “คุณดูคล้ายกับเจ้าบ่าวในสมัยก่อนเลย”

ลู่ชิงสีหัวเราะคิกคัก “คืนนี้คุณอยากจะเป็นเจ้าสาวอีกครั้งหรือเปล่าล่ะ”

เจียงเหยาแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดของลู่ชิงสี ไม่ว่าเธอจะตอบอะไรไป เขาก็คงจะหยอกล้อเธออยู่ดี