เกิดใหม่อีกครั้งกับการแย่ง ตอนที่ 40 พื้นที่นอกเมือง

วันต่อมา

ณ ด้านนอกเมือง

เมื่อวานระหว่างที่กำลังเดินทางดันมีเรื่องเกิดขึ้นก่อน วันนี้ผมก็เลยเดินทางออกมาตั้งแต่เช้า แสงอาทิตย์ที่ยังส่องออกมาไม่เต็มที่ทำให้บรรยกาศดูเงียบสงบอย่างมาก อากาศเองก็หนาวมากเช่นกัน เพราะมันเป็นช่วงทีหนาวที่สุดของปี ขนาดพวกทหารองครักษ์รอบตัวของผมที่ฝึกกนมาอย่างดียังยืนตัวสั่นกันงกๆ กันเลย

เราเอาพวกนี้มาทรมานเล่นหรือป่าวนะ เหอะๆ

" องค์ชายท่านต้องการอะไรจากที่แห่งนี้กันคะ "

เอมิเลียเดินเข้ามาถามผมด้วยความสงสัย ส่วนสาเหตุที่เธออยู่ที่นี่ก็เป็นเพราะว่าชไนน์เดอร์กำลังตามจับตัวครอบครัวของโฮดี้อยู่ เธอก็เลยมาเป็นหัวหน้าองครักษ์แทน

" ข้าจะใช้ที่นี้เป็นค่ายทหาร "

" ค่ายทหาร? " เอมิเลียเอียงคอเล็กน้อยด้วยความสงสัย แล้วก็เริ่มพูดออกมาต่อว่า " ถ้าค่ายทหารในเมืองมันก็มีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ "

ถูกต้อง! ที่เธอพูดออกมามันถูกแล้ว ตามจริงในเมืองก็มีค่ายทหารอยู่แล้ว เพียงแต่ว่ามันสามารถบรรจุทหารเข้าค่ายได้ครั้งละ 2,000 คน เท่านั้น แต่ตอนนี้ทหารของผมมันมีมากกว่านั้นไปเยอะแล้ว ทหารฝึกเอง 2,000 คน ทหารเก่าในเมืองอีก 1,000 คน ถ้ายังปล่อยเอาไว้แบบนี้กำลังทหารก็เพิ่มขึ้นยาก เพราะไม่มีที่พักอาศัย และเก็บอาวุธสงคราม

ด้วยเหตุนี้ผมก็เลยต้องมายืนอยู่ตรงนี้เพื่อสำรวจพื้นที่ เพื่อจัดตั้งค่ายทหารขึ้นมาใหม่ เพราะเมื่อสินสุดฤดูหนาวผมต้องการมีทหารอยู่ที่ 5,000 - 6,000 คน เพื่อที่จะไปจัดการกับพวกคนเถื่อนที่คอยรุกลานตลอดเวลา ถึงตอนนี้จะเงียบสงบไปแล้วแต่อีกไม่นานพวกมันต้องโผ่ลออกมาอีกแน่ เพราะงั้นต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลมดังคำที่ว่า การป้องกันที่ดีที่สุดคือการโจมตี! จึงเป็นทางออกที่ผมคิดได้

" ทหารตอนนี้มีมากเกินไปมันไม่พอนะสิ! "

ผมเริ่มตอบคำถามของเอมิเลีย

" ออ~

เข้าใจงานจังเลยแหะ! ถ้าเป็นชไนน์เดอร์คงถามเรื่องอะไรไร้สาระที่เราขี้เกียจตอบไปแล้ว แต่เธอกลับไม่ถามอะไรกลับมา เปลี่ยนตัวหัวหน้าองครักษ์เลยดีไหม เหอะๆ

" งั้นก็เอาพื้นที่ตรงนี้ก็แล้วกัน ช่วยไปเอากระดาษกับหมึกมาให้ข้าหน่อย "

" ค่ะ "

เอมิเลียหลังจากที่ตอบผม เธอก็เดินไปเอาของในรถม้าที่ผมนั่งมาทันที

ส่วนที่ให้เธอไปเอาของมาก็เป็นเพราะ ผมต้องกำหนดพื้นที่แบบคร่าวๆเอาไว้ เพื่อให้คาสันสามารถสั่งคนมาก่อสร้างได้ตามแบบที่ต้องการ เพราะถ้าไมทำแบบนี้มันก็จะเป็นแบบเหมืองเหล็กที่ต้องการแค่พื้นที่ตีนภูเขาเท่านั้น แต่คาสันดันสั่งไปทำภูเขาทั้งลูก

ทำแบบนั้นมันก็ดีอยู่หรอก แต่ว่ามันเปลืองต้นทุนการผลิตในหลายต่อหลายความหมาย ด้วยเหตุผลนี้ผมจะยอมพลาดครั้งที่สองไม่ได้เด็ดขาด เพราะตอนนี้เรื่องงบประมาณเองก็ลดลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ยังดีที่ได้ทรัพย์สินของโฮดี้มา ก็เลยทำให้เมืองเดินหน้าต่อไปได้ไม่มีปัญหาอะไร เพราะผมยึดมาทั้งหมด

ตามจริงเงินมันก็พออยู่หรอก แต่ว่าตัวผมเร่งการพัฒนา และลงทุนกับของที่คืนทุนช้าอย่างเช่นการเลี้ยงสัตว์ไป เงินมันก็เลยจมลงไปตรงนั้นหมด แต่เมื่อคิดถึงการลงทุนระยะยาวแล้วมันก็เป็นเรื่องที่คุ้มค่าอย่างมาก ขอเวลาเพียง 1 ปี อณาเขตทางเหนือก็็จะสามารถอยู่ได้ด้วยตัวเองโดยไม่ต้องซื้อของจากเขตอื่นของประเทศได้แล้ว ถ้าเป็นตามแผนที่ผมวางเอาไว้ทั้งหมด

" นี่คะองค์ชาย "

" ขอบใจ "

เอมิเลียยืนกระดาษแผ่นขนาดใหญ่มาทางผม โดยที่มือของเธอกำลังถือหมึกกับขนนกเอาไว้อยู่ ผมก็ตอบรับเธอแล้วก็รับกระดาษจากมือเธอมา จากนั้นก็เริ่มวาดรูปแผนที่ของค่ายทหารตามที่ตัวเองได้คิดเอาไว้

ค่ายทหาร! มันไม่ใช่ว่าเป็นเพียงค่ายที่พักเท่านั้น เพราะจากการคิดแบบถีถ้วนของผม ผมจะทำให้มันเป็นค่าฝึกไปด้วย จะได้ไม่ต้องเดินทางไปฝึกไกล เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเมืองอย่างเช่นเหตุการณ์คนเถื่อนบุกผมจะสามารถเข้าไปช่วยได้ทันที และตัวค่ายเองก็ต้องแข็งแรงพอเป็นที่หลบภัยของชาวบ้านได้ด้วย เพื่อมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นที่เมืองที่นี้ก็จะเป็นจุดหลบภัยแทน

เพราะงั้นค่ายทหารที่ผมจะสร้างมันต้อง แข็งแรงทนท่าน! มีขนาดใหญ่! มีพื้นที่สำหรับฝึกทหารใหม่! และอย่างสุดท้ายที่ขาดไม่ได้เลยก็คือ จะต้องเป็นที่หลบภัยแทนเมืองได้! ตามจริงมันน่าจะเรียกว่าป้อมปราการไปเลยดีกว่า เหอะๆ

" คุ้มกันองค์ชาย!!!! "

ระหว่างที่ผมกำลังนั่งวาดแผนที่อยู่ก็มีเสียงหนึ่งในทหารองครักษ์ตะโกนดังขึ้นมา เสียงที่ดังขึ้นมามันเป็นเสียงเพื่อเตือนให้องครักษ์คนอื่นวิ่งมาเพื่อคุ้มกันผม และเมื่อสิ้นเสีย งพวกทหารองครักษผ์ก็พากันวิ่งเข้ามาทางผมเพื่อป้องกันตัวผมเอาไว้โดยหันหลังเข้ามาทางผม และใช้ปลาบงยดาบชี้ออกไป เมื่อผมกวาดสายตาไปมาด้วยความสงสัยว่ามันกำลังเกิดอะไรอยู่สักพัก ผมก็ไปสะดุดที่ด้านซ้ายมือของผมที่ผมกำลังเห็นอยู่ตอนนี้ก็คือ...