บทที่ 66: ทายา (2)
บทที่ 66: ทายา (2)
ปัง! โม่อี้เคาะประตูเปิด ก่อนที่ โม่อี้จะเข้ามา ในเสี้ยววินาที หลัวอวี้ ก็รีบคลุมร่างของ โม่เฟยด้วยผ้าห่ม ซ่อนผิวที่บอบบางและขาวของโม่เฟยไว้
โม่เฟยมองไปที่ โม่อี้และถามอย่างแปลกใจเล็กน้อยว่า "อี้อี้เข้ามาทำไม"
โม่อี้หัวเราะแบบกลวงๆ “ผมได้ยินเสียงนายน้อย ดังนั้นผมจะมาตรวจสอบคุณในกรณีที่คุณถูกใครซักคนบังคับให้ทำอะไรโดยที่คุณไม่เต็มใจ”
หลัวอวี้ จ้องไปที่ โม่อี้อย่างขุ่นเคือง “คุณคิดว่านายน้อยของคุณมีค่าควรแก่ฉันที่จะทำอย่างนั้นหรือ”
โม่อี้เหลือบมองหลัวอวี้อย่างฉุนเฉียว “องค์ชาย อย่าดูถูกนายน้อยของเรา! นายน้อยของเรา บางคนถึงกับยอมตายเพื่อเขาด้วยซ้ำ”
หลัวอวี้ เลิกคิ้วแสดงความสนใจอย่างมาก “โอ้? มีคนเต็มใจที่จะตายเพื่อนายน้อยของคุณ? มันยากที่จะจินตนาการได้”
โม่อี้พูดอย่างไม่พอใจว่า “มันยากที่จะจินตนาการเหรอ? ไม่ใช่แค่หนึ่งหรือสองคนเท่านั้นที่ยอมตายเพื่อนายน้อยของเรา บางคนถึงกับไม่กินไม่นอนจนเสียน้ำหนักไปถึง 30 จิน (1 จินเท่ากับ 0.5 กก.) เขาคนนั้นเกือบตายเพราะขาดสารอาหาร บางคนถึงกับมีอาการประสาทหลอน มีพี่น้องฝาแฝดที่ทะเลาะกันเพื่อนายน้อยของเราและต้องเข้ารับการรักษาตัวในโรงพยาบาลตลอดทั้งเดือนเนื่องจากการดวลที่ดุเดือด”
หลัวอวี้ มองดู โม่อี้ด้วยรอยยิ้มจอมปลอม จับแขนของเขาไว้ “แต่ฉันได้ยินมาว่าคู่หมั้นคนที่สองของนายน้อยของนายตกใจกลัวกับสิวเต็มหน้าของนายน้อยของนาย และไม่กล้ากินอะอะไรลงท้องเลยตลอดทั้งเดือน ในที่สุดคนๆ นั้นก็เหลือเพียงแค่ผิวหนังและกระดูกเท่านั้น และเมื่อคู่หมั้นคนที่เจ็ดนัดบอดกับนายน้อยของนาย นายน้อยของนายก็เป็นโรคที่รักษาไม่หาย เขากลัวที่จะติดเชื้อและกลายเป็นโรควิตกกังวลและสงสัยอยู่เสมอว่าเขาเองก็เป็นโรคที่รักษาไม่หาย และพี่น้องฝาแฝดนั้น หลังจากที่เห็นผมยุ่งๆ ของนายน้อยของนาย ฟันเหลือง และปานใหญ่ที่เปลือกตา เพื่อไม่ให้นัดบอดกับคุณ พวกเขาทะเลาะกันอย่างยากเย็น และสุดท้ายทั้งคู่ก็ถูกส่งตัวไปโรงพยาบาล”
จากนั้น โม่อี้ก็หันไปหา โม่เฟยด้วยใบหน้าที่แข็งทื่อ ในขณะที่ โม่เฟยทำได้เพียงถูจมูกของเขาอย่างช่วยไม่ได้
หลัวอวี้จึงพูดอย่างตื่นตระหนกว่า “โม่อี้ ดังนั้นคนที่อ้างว่ายอมตายเพื่อนายน้อยของนายคือคนพวกนั้น?”
โม่อี้ฝืนยิ้มไม่พูดอะไร
“คุณแอบสืบประวัติฉันลับหลัง!” โม่เฟยกล่าวคร่ำครวญ
"ลับหลัง? โม่เฟย เธอต้องคิดให้ถูก เธอคือภรรยาของฉัน. ในฐานะสามี ฉันคิดว่าฉันมีสิทธิ์ที่จะรู้จักเธอให้มากขึ้น” หลัวอวี้ กล่าวอย่างอ่อนโยน
โม่เฟยพูดอย่างเขินอาย “อันที่จริงฉันไม่มีอะไรคู่ควรที่จะต้องขุดคุ้ยเป็นพิเศษ ฉันก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง”
หลัวอวี้ มองไปที่ โม่เฟยพูดอย่างไม่พอใจ “ทำไม! ถ่อมตัวขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ในทุกแง่มุม เธอไม่ควรถูกจัดอยู่ในประเภททั่วไป ยิ่งฉันรู้จักมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งอยากรู้อะไรๆมากขึ้นเท่านั้น…”
“มีเสน่ห์มากขึ้น?” ถาม โม่เฟย
หลัวอวี้ ยิ้ม “น่ารำคาญมากขึ้น”
โม่เฟยบีบเสียง “การค้นพบครั้งใหม่ของคุณน่ารำคาญจริงๆ ซึ่งทำให้ฉันเศร้ามาก”
หลัวอวี้ ยิ้มและถามว่า “รู้สึกเศร้า? ฉันไม่เห็นสิ่งนั้นเลย”
โม่เฟยยิ้มและกล่าวว่า “ถ้าฉันแสดงด้านที่อ่อนแอ คุณต้องจ่ายค่าเสียหายทางจิตใจให้ฉัน ฉันจะทำเพื่อคุณในระดับนักแสดงนำชายยอดเยี่ยม อย่างที่คุณรู้ ฉันเป็นดาราดัง ค่าตัวฉันแพงมาก”
หลัวอวี้“…”
“โม่เฟย ฉันรู้จักเธอดี แต่เธอรู้อะไรเกี่ยวกับฉันไหม” หลัวอวี้ ลดร่างกายของเขาและมองเข้าไปในดวงตาของ โม่เฟย
โม่เฟยเอนหลังเล็กน้อย “แน่นอน เรานอนใกล้กันทุกคืน เป็นไปได้ยังไงที่ฉันไม่รู้เกี่ยวกับคุณ”
หลัวอวี้พยักหน้า “โอ้ จริงเหรอ!?”
“แน่นอน คุณเป็นสามีของฉัน และมันเป็นหน้าที่ของฉันที่จะรู้เรื่องของคุณ” โม่เฟยกล่าว
หลัวอวี้ ยิ้มอย่างสดใสและพูดว่า “ตั้งแต่คุณรู้จักฉันดี คุณรู้ไหมว่าวันเกิดของฉันคือวันไหน”
โม่เฟยกระพริบตาและพูดด้วยความลังเลว่า “เมื่อวานนี้หรือเปล่า?”
หลัวอวี้ หัวเราะอย่างน่ากลัว “ไม่ วันมะรืนนี้”
โม่เฟย “เหอเหอ”
“ขอโทษที ฉันจำผิด” โม่เฟยกล่าวอย่างงุ่มง่าม
หลัวอวี้พูดเรียบๆ “ไม่เป็นไร ตราบใดที่เธอไม่ลืมซื้อของขวัญวันเกิดให้ฉัน”
โม่เฟย “…”
