ตอนที่ 41+42 มอนเตอร์

หมาป่า!

ไม่สิ! ที่โลกนี้พวกมันไม่ได้โดนเรียกว่าหมาป่าแต่เป็นมอนเตอร์ชื่อว่าวูฟย์แฮงค์ พวกมันมีลักษณะเหมือนกับหมาทั่วไปที่ขนาดตัวไม่เล็กกว่ามนุษยเท่าไหร่ ยืนสี่ข้า ความสูงประมาณ 50 เซน แต่ที่ไม่เหมือนหมาป่าปกติก็คือขนของมันแข็งเหมือนกับเหล็ก ฟันและเคี้ยวของมันก็ยาวออกมากว่าหมาป่าปกติมาก ชนิดที่ว่าถ้าโดนมันกัดเข้าไปหนึ่งครั้งเรียบร้อยแน่

กรงเล็บของมันเองก็ปรากฏออกมาให้เห็นได้ชัดทั้งสี่ขา และพวกวูฟย์แฮงค์มันก็มีประมาณ 200 ตัว ที่ผมกำลังมองเห็นอยู่ตอนนี้ ระหว่างที่กำลังกวาดสายตามองพวกมันอยู่ทหารองครักษ์ก็พากันพูดออกมา

" -นี่มันเกิอะไรขึ้่นทำไมพวกมอนเตอร์ถึงได้ออกมาเวลาแบบนี้ "

" -เขตนี่น่าจะโดนกวาดล้างไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอ??? "

" -พวกมันถึงจะไม่แข็งแกร่งแต่จำนวนเยอะกว่าพวกเรามาก ! "

ถูกอย่างที่พวกทหารองครักษ์พูดมา เขตตรงที่ผมกำลังยืนอยู่โดนกวาดล้างไปจากหน่วยทหารที่ผมฝึกเองกับมือไปแล้วหนึ่งครั้ง ในระยะ 20 กิโลเมตร นับจากตัวเมือง ต่างก็โดนกวาดล้างไปจนหมด พวกมันไม่น่าจะมีปรากฏตัวให้เห็นได้ แต่ว่าตอนนี้กลับเกิดเรื่องที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ขึ้น แถมพวกมันยังมีนับร้อยตัวอีก

" องค์ชายคะท่านรีบหนีดีกว่าคะ "

เอมิเลียหันมาพูดกับผม ด้วยหน้าตาที่เห็นถึงความหวาดกลัวออกมาได้ชัด แต่ที่เอมิเลียกับทหารเป็นกังวลกันแบบนี้ก็ไม่แปลกเพราะพวกมันถูกจัดว่าเป็นมอนเตอร์ระดับกลาง ที่ต้องใช้อัศวินสู้แบบ 1 ต่อ 1 ถึงจะสามารถชนะได้ สรุปคือพวกมันเก่ง!

" หนี? เธอจะบ้าหรือไงคิดว่าม้ามันจะหนีวูฟย์แฮงค์ทันงั้นเหรอ "

ความเร็วของม้าอยู่ที่ 20 - 30 กิโลเมตรต่อชั่วโมง เมื่อเอามาเทียบกับวูฟย์แฮงค์ที่สามารถวิ่งได้ 40 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ผลมันก็ออกมาตั้งแต่ที่ผมไม่ได้ขึ้นรถม้าไปแล้ว เพราะยังไงก็ไม่รอด

" -องค์ชายข้ามีทางเลือกให้ท่านครับ "

หนึ่งในทหารที่กำลังล้อมผมอยู่พูดขึ้นมา

" อะไร? "

" ถ้าท่านขึ้นมาของข้าไปละก็ ท่านจะสามารถหนีพวกันได้อย่างแน่นอนครับ "

ทหารที่พูดอยู่เสนอออกมาโดยมองไปที่ม้า 1 ตัวทีถูกผูกกับต้นไม้เอาไว้ ซึ่งมันเป็นม้าขององครักษ์ยศสูงที่ขี่ขนาบรถม้าของผมระหว่างเดินทาง และม้าพวกนี้มันเป็นม้าคัดพิเศษความเร็วของมันตอนวิ่งจะอยู่ประมาณ 40 กิโลเมตรต่อชั่วโมง แถมยังวิ่งได้ยาวนานเพราะโดนฝึกมา

มันก็จริงถ้าใช้ม้าตัวนั้นผมจะรอดแน่ แต่ว่าปัญหามันดันมาอยู่ที่ผมขี่ม้าไม่เป็นนี่สิ! ก็จะทำยังไงได้ โลกยุคสมัยใหม่ที่เคยอยู่มันไม่มีความจำเป็นอะไรต้องขี่ม้าเลยสักนิด แค่ขึ้นรถก็เร็วกว่าขี่ม้าหลายเท่า และมันคงไม่มีใครคิดหรอกว่าจะได้เกิดใหม่ที่ต่างโลกที่เป็นโลกยุคกลางแบบนี้

"ไม่ละข้าไม่ไป"

ผมพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังและส่ายหน้าไปมา

" -แต่ว่า... "

" จะให้ข้าทิ้งพวกเจ้าแล้วหนีไปคนเดียวไม่ได้หรอก อีกอย่างระดับพวกเจ้าต่างก็เป็นสุดยอดทหารที่โดนคัดเลือกมา ข้ามั่นใจในตัวพวกเจ้าว่าจะสามารถจัดการกับมอนเตอร์ระดับนี้ได้แน่ "

ถ้าบอกไปว่าขี่ม้าไม่เป็นอายแย่เลย เฮ้อ~

ด้วยคำพูดที่ผมพูดออกไปเมื่อคู่ทำให้พวกทหารมองหน้ากันไปมาดวยความสงสัยสักพัก จากนั้นก็พากันร้องออกมา

โอ้ว!!!!

และวิ่งตรงเข้าไปยังจุดที่พวกวูฟย์แฮงค์กำลังยืนอยู่ ด้วยท่าทางที่เหมือนกับว่ามีลูกหึดแบบสุดๆ อะไร? นี่เราพูดอะไรที่มันเป็นการปลุกใจนาดนั้นเลยเหรอ? เมื่อกี้ก็แค่พูดไม่ให้พวกทหารถามว่าทำไมถึงไม่ขึ้นม้าหนีไปเอง แต่ได้ผลแบบนี้มันก็ดีเหมือนกัน เหอะๆ