59 - เหล่าจางเป็นหน้าที่คุณแล้ว
59 - เหล่าจางเป็นหน้าที่คุณแล้ว
แผนกผู้ป่วยในอยู่ตึกถัดไป
เมื่อเดินลงมาชั้นล่างในแผนกผู้ป่วยใน
เหล่าหวังถือหนังสือพิมพ์เพื่อปิดบังใบหน้าของตัวเอง เขารู้สึกว่าหน้าของเขาคันมาก มันคล้ายกับว่ามีสิ่งมีชีวิตบางอย่างชอนไชอยู่ในดวงตาของเขา
เขาส่ายหัวพยายามเรียกสติกลับมา การมองเห็นของเขาเบลอและเขาเริ่มรู้สึกหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลา
“ใช่ ฉันจะไปหาเสี่ยวหลี่ ฉันลืมไปได้ยังไง”
เขาเดินเซไปเรื่อยๆ
เมื่อผู้สัญจรไปมาเห็นเหล่าหวังเดินเซในขณะที่น้ำลายสีเขียวไหลยืดออกมาจากปากของเขาผู้คนก็กรีดร้องด้วยความตกใจ
"อะไร!"
"อย่า ผมป่วยเล็กน้อยเท่านั้นอย่ากลัวผม"
เหล่าหวังก้มศีรษะลงและกดลิฟต์ ตอนนี้เขารู้สึกไม่สบายมากและพร้อมที่จะเป็นลมได้ตลอดเวลา
สิวรอบดวงตาแตกออกอย่างต่อเนื่อง และของเหลวหนืดสีเขียวก็ไหลลงมา ตอนนี้สิ่งที่หลุดร่วงลงพื้นไม่ใช่สิวอีกต่อไปมันคือดวงตาของเขา
"แย่แล้ว"
เหล่าหวังหันไปหาคนรอบข้างพร้อมกับตะโกน
“ช่วยด้วย! ผมจะตายอยู่แล้ว”
ผู้คนที่เดินผ่านไปมารีบวิ่งออกห่างจากลิฟท์ด้วยเสียงร้องโหยหวนน่ากลัว
"ช่วยด้วย ช่วยด้วย..."
…………
ภายในวอร์ด.
“ทำไมลุงหวังยังไม่มาอีก”
หลี่อั้งตั้งหน้าตั้งตารอ เขาอยากจะขอบคุณลุงหวังจริงๆ ถ้าไม่ใช่ลุงหวัง เขาไม่มีทางที่จะรู้จักกับผู้หญิงที่ดีถึงขนาดนี้
ในเวลานี้ ผู้หญิงคนนั้นก้มศีรษะลงและไอ ใบหน้าของเธอแดงก่ำเล็กน้อย อุณหภูมิร่างกายของเธอสูงขึ้นอย่างกะทันหัน และสภาพของเธอแย่มาก
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า มีอะไรหรือเปล่า”
หลี่อั้งรู้สึกหวาดกลัว แฟนของเขาไออย่างหนัก มันเหมือนกับอาการเจ็บป่วยที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน
นี่คือผู้หญิงที่เขารัก เธอดูแลเขามาตลอด เธอทำซุปไก่มาให้เขากินทุกวันแม้ว่าขาไก่พวกนั้นจะมีสภาพยับเยินไม่แตกต่างจากการถูกฉีกออกจากกัน แต่ก็ไม่เป็นไร เพราะเขาไม่เคยสนใจเรื่องนั้น
“ไม่เป็นไร จู่ๆก็รู้สึกอึดอัดนิดหน่อย” ผู้หญิงคนนั้นกล่าวเบาๆ
หลี่อั้งรู้สึกลำบากใจจริงๆ เขาอยากบอกเสมอว่าอย่ากินไอศกรีมตอนกลางคืนเพราะมันไม่ดีต่อสุขภาพ
แต่เขาไม่ได้พูด
เพราะนี่เป็นงานอดิเรกเพียงอย่างเดียวของหญิงสาว เขาไม่สามารถกีดกั้นความสุขเล็กๆน้อยๆของเธอได้
………
ทางเดินของโรงพยาบาล
"สัตว์ประหลาด, สัตว์ประหลาด"
สมาชิกในครอบครัวของผู้ป่วยเห็นสัตว์ประหลาดในโถงทางเดินพวกเขาต่างก็ส่งเสียงกรีดร้องด้วยความกลัว
“ข้างนอกมีสัตว์ประหลาด”
สถานการณ์ของเหล่าหวังแย่มาก
ร่างกายของเขาเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวราวกับแมลงปีกแข็งในขณะที่มีปีกสองคู่งอกออกมาจากหลังของเขา
จิตใจของเขาค่อยๆวุ่นวายและมีภาพแปลกๆปรากฏขึ้นในหัว
ในภาพมันเป็นตอนที่เขาเดินไปร้านอาหารทะเล เขาจ้องมองแซลมอนชิ้นหนึ่ง และในพริบตาแมลงวันแมลงวันก็ตกลงมา ฝังลงในเนื้อปลาแซลมอนโดยตรง
นั่นคือแมลงวัน!
เมื่อร้านกำจัดแมลงวัน ปลาแซลมอนชิ้นนั้นก็ถูกล้างด้วยน้ำสะอาดแล้วใส่กลับเข้าไปในกล่อง จากนั้นเหล่าหวังก็เข้าเดินเข้ามาแล้วหยิบกล่องปลาแซลมอนไป
“ที่นี่เสียงดังมาก เสียงดังมาก เสี่ยวหลี่อยู่หอไหน?”
เหล่าหวังเซไปทางด้านหน้า ตอนนี้เขากำลังไปที่วอร์ดที่เสี่ยวหลี่อยู่ มีผู้คนกำลังวิ่งหนีตายกันอลหม่าน เหล่าหวังจับใครบางคนโยนอัดกำแพงด้วยความรำคาญ!
อย่ารบกวนฉัน
เหล่าหวังเดินไปจนสุดทางและเห็นหอผู้ป่วยอยู่ตรงนั้น
ภายในวอร์ด.
หลินฟ่านและผู้เฒ่าจางนั่งเคียงข้างกันบนเตียงของโรงพยาบาล พลางเขย่าเท้าพร้อมกับส่งเสียงหัวเราะอย่างสนุกสนาน
เด็กหญิงตัวเล็กๆมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ และเธอก็ไม่ได้รู้สึกแปลก ๆ ในรอยยิ้มของพี่ใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า ในทางกลับกันมันทำให้เธออบอุ่นเป็นอย่างมาก
จางหงหมินรู้สึกประหม่าเล็กน้อยและพูดอะไรบางอย่างที่ไม่สำคัญ โดยหวังว่าจะดึงดูดผู้ป่วยทางจิตทั้งสองเพื่อไม่ให้พวกเขาจ้องมองลูกสาวของเขามากเกินไป
หลังจากนั้นผู้เฒ่าจางก็หยิบกล่องเข็มเงินออกมาด้วยรอยยิ้ม
นี่คือเครดิตของหลินฟ่าน แพทย์ต้องการพาเขาไปตรวจร่างกาย แต่เขาไม่ยอมไป เขาจะไม่ไปจนกว่าผู้เฒ่าจางจะได้รับกล่องเข็มคืน
เป็นเรื่องยากสำหรับแพทย์ที่จะจัดการกับมัน
หากเป็นผู้ป่วยธรรมดา พวกเขาจะดุด่าอย่างรุนแรงไปแล้ว แต่สองคนข้างหน้าเป็นผู้ป่วยทางจิต และพวกเขามีความคิดที่แตกต่างจากคนปกติทั่วไปโดยสิ้นเชิง
เนื่องจากไม่มีทางที่พวกเขาจะอ่อนข้อดังนั้นแพทย์ทั้งหลายจึงได้แต่ยอมให้พวกเขา
ปัง!
ประตูของวอร์ดถูกผลักเปิดออกอย่างแรง
สำหรับเหล่าหวัง ภาพตรงหน้าเขาพร่ามัวจริงๆ แต่เขามองเห็นสิ่งต่างๆได้มากขึ้น เขาเห็นคนสองคนนั่งอยู่บนเตียงด้วยสีหน้าเรียบเฉย
พวกเขาจ้องมองกันและกันก่อนจะหัวเราะออกมา
หลังจากนั้นไม่นาน
เหล่าหวังก็ตะโกนด้วยความโกรธ
“เสี่ยวหลี่ไม่ได้อยู่ที่นี่ ผมมาผิดที่อย่างนั้นเหรอ”
เหล่าหวังหันหลังเดินจากไป ในสมองของเขาเพียงต้องการค้นหาเสี่ยวหลี่ ความคิดอื่นๆสับสนมาก
เขายังคงบ่นพึมพำว่า ฉันเป็นแมลงวัน ฉันซ่อนตัวเองไว้อย่างดีแล้ว แต่ทำไมพวกเขาถึงยังหาเจอและฆ่าฉัน?
ไม่... ฉันยังไม่ตาย ฉันเป็นปรสิต ฉันไม่ใช่แมลงวันธรรมดา!
หลินฟ่านและผู้เฒ่าจางมองเหล่าหวังดวงตาที่เป็นประกาย
ผู้เฒ่าจางพูดว่า "หลินฟ่านเขาบาดเจ็บสาหัส"
หลินฟ่านพูดอย่างใจเย็น "เราต้องให้ความช่วยเหลือเขา"
พวกเขาชำเลืองมองกันและกัน สีหน้าของทั้งคู่เริ่มแน่วแน่ แม้ว่าพวกเขาจะป่วยทางจิต แต่พวกเขาก็ห่วงใยผู้คนและไม่ควรนั่งดูเฉยๆเมื่อผู้อื่นได้รับบาดเจ็บ
หลินฟ่านลุกจากเตียงด้วยเท้าเปล่า วิ่งไปที่ประตู คว้าเหล่าหวังแล้วลากเข้ามาในห้อง เหล่าหวังแข็งแกร่งมาก เขาถูกครอบงำด้วยสิ่งชั่วร้าย ไม่มีทางที่คนธรรมดาจะทำอะไรได้
แต่น่าเสียดาย...
คนที่ลากเขาไม่ใช่คนธรรมดา แต่เป็นหลินฟ่าน
“อย่าขยับ คุณบาดเจ็บสาหัส ถ้าคุณไม่รับความช่วยเหลือคุณจะตายทันที?” หลินฟ่านผลักเหล่าหวังลงบนเตียง จากนั้นมองไปที่ผู้เฒ่าจางอย่างเคร่งขรึม
"เหล่าจาง ตอนนี้ต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่คุณแล้ว"
ผู้เฒ่าจางหยิบกล่องเข็มออกมาแล้วตบที่หน้าอกของตัวเองก่อนจะพูดว่า
“ไม่ต้องกังวล ผมอยู่ที่นี่แล้ว”
จางหงหมินกอดลูกสาวของเขาพร้อมกับขดตัวอยู่ที่มุมห้องด้วยความกลัว
………..
ในสำนักงานรองผอ.
หลี่ไหลฟู่กำลังฮัมเพลงเบาๆ เขารู้สึกว่าชีวิตของตัวเองเต็มไปด้วยสีสัน แต่แล้วโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขายื่นมือไปกดรับอย่างเกียจคร้าน
“มีอะไร…”
“ผอ.ครับ มีบางอย่างเกิดขึ้น สิ่งชั่วร้ายปรากฏขึ้นในแผนกผู้ป่วยใน”
ว้าว!
หลี่ไหลฟู่ยืนขึ้นอย่างดุเดือด การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก สิ่งชั่วร้ายปรากฏขึ้นในโรงพยาบาล?
