ตอนที่ 463+464 ขอโทษ
ตอนที่ 463 คำขอโทษ
“พ่อครับ แม่ครับ ไม่เป็นไร นี่ก็ผ่านมาหลายปีแล้ว ผมชินกับมันแล้วล่ะครับ ทำไมพ่อกับแม่ต้องไปขอความช่วยเหลือคนอื่นให้ตัวเองต้องอับอายด้วยล่ะครับ?” ตู้เฉินปลอบพ่อแม่ของเขา
“ไม่ ไม่เป็นไร! ลูกเป็นลูกชายคนเดียวของเรานะ! ต่อให้แม่ตาย แม่ก็ต้องทำให้ลูกยืนขึ้นให้ได้ แม่จะทำ!” นางตู้เช็ดน้ำตา และกล่าวกับนายตู้ว่า “น้องสาวของคุณกับโจวหนิงควรไปขอโทษคุณชายลู่! เราต้องของความช่วยเหลือจากโจวเหวยฉี ยังพอมีวิธี! ฉันคิดออกแล้ว!”
ในที่สุดตู้ชื่อหัวก็กลับมาได้สติอีกครั้ง ตู้หร่งเจิ้นและโจวหนิงต้องไปขอโทษ นั่นคือเรื่องที่แน่นอน ไม่ว่าเทวแพทย์จะเป็นเพียงจินตนาการหรือไม่ คู่แม่ลูกนั่นก็ต้องทำ
ตระกูลโจวยุ่งเหยิงในตอนนี้ โจวฉางข่างกลับมาที่บ้านตระกูลโจวอย่างเหน็ดเหนื่อย หลังจากได้นอนไปเพียงไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น เขาส่ายหน้าไปมา ราวกับจะพังทลาย
“พ่อเป็นไงบ้าง” โจวหนิงไม่ได้นอนเลยตั้งแต่นายโจวถูกพาตัวไป ตั้งแต่เที่ยงคืน กระทั่งเช้าตรู่ ครอบครัวโจวพยายามติดต่อขอเยี่ยมนายโจว แต่ไม่ได้สามารถได้เจอกับนายโจว
โจวฉางข่างมองดูแม่และน้องสาวของเขา ราวกับมองดูตลกในคณะละครสัตว์
“พ่อถูกพาตัวไปเพราะไปทำให้คนอื่นไม่พอใจ ฉันใช้พลังอย่างมากเพื่อหาว่าเรื่องทั้งหมดนี้ตระกูลเหลียงอยู่เบื้องหลัง แต่คนที่สั่งขังคือลู่ชิงสี”
โจวฉางข่างโกรธมาก “ลุงตู้เพิ่งโทรมาบอกเมื่อกี้ ว่าทั้งสองคนไปดูถูกภรรยาของคุณชายลู่ต่อหน้าเขาถึงสองครั้ง? แม่กับน้องสาวที่รัก ช่างกล้าหาญนัก”
โจวฉางข่างไม่รู้ว่าเมื่อคืนวานเกิดอะไรขึ้นที่บ้านตอนที่เขาไม่อยู่ เขารีบกลับบ้านหลังจากได้รับโทรศัพท์จากตู้ชื่อหัว
“อะไรนะ?! ภรรยา?” ร่างกายของนางโจวสั่นอย่างรุนแรง เธอเพิ่งทำตัวไม่ดีกับผู้หญิงคนหนึ่งไปเมื่อวานนี้ หลังจากที่นายโจวจากไปอย่างโกรธเคืองเมื่อคืน นางโจวก็ตระหนักว่าผู้หญิงคนนั้นอาจเป็นคนสำคัญของลู่ชิงสี แต่เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าผู้หญิงคนนั้นคือภรรยาของลู่ชิงสี!
“เป็นไปไม่ได้! ฉันไม่เคยได้ยินข่าวเกี่ยวกับการแต่งงานของลู่ชิงสีเลย!” โจวหนิงส่ายหน้าอย่างไม่เชื่อ “ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ภรรยาของลู่ชิงสีหรอก! แนไม่เคยเห็นเธอในแวดวงสังคมที่เมืองจินโดมาก่อนเลยสักครั้ง ทำไมลู่ชิงสีถึงได้แต่งงานกับคนที่ไม่มีชื่อเสียงและไม่มีเงินทอง ทั้งยังเป็นคนที่ไม่เป็นที่รู้จักอีก? ไม่มีใครไปงานแต่งของเขาด้วย!”
“คุณชายลู่เป็นคนพูดกับลุงตู้ด้วยตัวเอง เธอคิดว่าเขาโกหกพวกเราเหรอ? เธอคิดว่าเราเป็นใคร? ตระกูลโจวเลยช่วงรุ่งโรจน์ไปแล้ว! เธอไม่เข้าใจอีกเหรอ อีกอย่างชายลู่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับเรา ทำไมเขาต้องเชิญเราไปงานแต่งงานของเขาด้วย” โจวฉางข่างโกรธถึงกับทุบมือลงบนโต๊ะ
โจวหนิงตกตะลึงกับการระเบิดอารมณ์อย่างกะทันหันของเขา จนร้องไห้
“ตอนนี้เราสามาถทำอะไรได้บ้าง” หากไม่มีนายโจว โจวฉางข่างก็คือผู้นำของตระกูล
“จะอะไรอีกล่ะ? แม่กับหนิงก็ต้องไปหาคุณชายลู่และขอโทษเขา!” โจวฉางข่างพูดออกมา
โจวหนิงตอบทันทีว่า “ฉันไม่ไป! ถึงตาย ฉันก็ไม่ไป!”
__
ตอนที่ 464 ไปตายซะ
“งั้นก็ไปตายซะ! แค่พูดคำว่าขอโทษ บางทีคุณชายลู่อาจจะปล่อยพ่อก็ได้!”
นางโจวกังวล “มีวิธีอื่นอีกไหม?”
“ถ้าอยากให้พ่อติดคุกหลังจากเข้าพบคณะกรรมการวินัย ก็อยู่บ้านเฉย ๆ ไม่ต้องทำอะไรกับหนิงก็แล้วกัน! บางทีแม่อาจจะทานข้าวเช้ากับลูกสาวแม่ สาย ๆ ก็ออกไปช็อปปิ้ง และก็เริ่มทำไม่ดีกับคนที่แม่ไม่ชอบ บางทีอีกไม่นานผมก็คงได้เข้าไปอยู่ในคุกกับพ่อ ถ้าเป็นอย่างนั้น ตระกูลโจวก็ตกอยู่ในการควบคุมของแม่แล้ว สิ่งที่ผู้หญิงสองคนต้องการจะทำ ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเราอีก!”
โจวฉางข่างออกจากบ้านไปด้วยความโกรธ
ทั้งตระกูลโจวและตระกูลตู้ต่างตกอยู่ในความวุ่นวาย ในขณะที่เมืองคิน เจียงเหยาตื่นเช้ามาอย่างรื่นรมย์และเงียบสงบ
ลู่ชิงสีพูดเสียงดังทางโทรศัพท์ในห้องนั่งเล่น เจียงเหยารู้ว่าเขากำลังคุยกับคนแบบไหน แต่เธอไม่ได้สนใจที่จะถามอะไรเพิ่มเติม
หลังจากนอนอยู่บนเตียงได้พักหนึ่ง เธอก็ได้กลิ่นบางอย่างลอยมาในครัว เจียงเหยาไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป เธอสวมเสื้อแจ็คเกต เดินตามกลิ่นไป
ลู่ชิงสีสวมเสื้อผ้าเรียบง่าย พร้อมกับผ้ากันเปื้อนวุ่นวายอยู่ในครัว โทรศัพท์ของเขาถูกทิ้งไว้บนเคาน์เตอร์ครัว เขาได้ยินเสียงดังบางอย่างมาจากทางประตูทางเข้า ทำให้เขาต้องเลื่อนสายตากลับไปมอง
“หิวแล้วเหรอ? ไม่กี่นาทีซุปก็เสร็จแล้ว” ลู่ชิงสีกล่าว “ไปล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นก่อนเถอะ”
เจียงเหยาพยักหน้าและหายใจเข้าลึก ๆ “ซุปสาหร่ายกับไข่!” เธอยิ้มอย่างพอใจและเดินไปเข้าห้องน้ำ
ฝีมือทำอาหารของลู่ชิงสีนั้นดีที่สุด อย่างน้อยอาหารก็สามารถกินได้
....
เธอชอบอาหารรสจืด ซุปสาหร่ายและไข่จึงทำให้เธอรู้สึกพอใจ
“ตระกูลตู้หรือตระกูลโจวคะ ที่โทรมาเมื่อเช้านี้? คุณพูดอะไรกับพวกเขาไปบ้าง?” เจียงเหยาถามหลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จแล้ว “เราจะกลับพรุ่งนี้หรือคืนนี้คะ”
“พรุ่งนี้เช้า” ลู่ชิงสีกล่าว “ตระกูลตู้ เมื่อคืนผมให้นายโจวไปพบคณะกรรมการสอบวินัย”
เจียงเหยาพูดไม่ออก เธอยกนิ้วให้กับลู่ชิงสีแทนคำพูด
“เมื่อกี้ เพื่อนผมเพิ่งให้ข้อมูลพวกเขาไป ว่าพวกเขาไปยั่วยุและดูถูกใคร ถึงทำให้นายโจวต้องพบกับเรื่องหายนะแบบนั้น” เขามองไปที่ชามเปล่าของเจียงเหยาและถามว่า “เอาอีกไหม?”
เจียงเหยาส่ายหน้า เธอยืนขึ้นและแสดงให้ลู่ชิงสีเห็นพุงเล็ก ๆ ของเธอ
“แบนซะขนาดนั้น คุณควรจะกินให้เยอะอีกหน่อย เมื่อคืนก็ใช้แรงไปตั้งเยอะ”
เจียงเหยาเกือบสำลัก เธอหยิบมะเขือเทศเชอรี่โยนใส่ลู่ชิงสี “ฉันแค่จะแสดงให้เห็นว่าฉันอิ่มแล้ว!”
ลู่ชิงสีรับมะเขือเทศที่เธอโยนมาได้อย่างสบาย ๆ เขามองดูมันด้วยท่าทางรังเกียจ “ผมไม่กินไอ้นี่”
“ก็ไม่ได้เอาให้คุณกินนี่!” เจียงเหยากลอกตาและจัดมะเขือเทศลงในปากของเธอ เธอชอบกินมัน รสเปรี้ยว ๆ หวาน ๆ ทำให้เธอสดชื่น
พวกเขาออกจากบ้านหลังจากทานอาหารกลางวันเรียบร้อยแล้ว ลู่ชิงสีไม่ได้วางแผนว่าจะไปไหน เขาแค่อยากพาเจียงเหยาออกมารับแสงแดดข้างนอกก็เท่านั้น
“คุณอยากไปที่ไหนไหม?” ลู่ชิงสีขับรถช้า ๆ เขาไม่มีประสบการณ์ในการออกเดตกับผู้หญิง แต่เขาก็ไม่ต้องการปล่อยให้วันที่สวยงามเช่นนี้จำกัดอยู่แต่ในบ้าน