บทที่ 60: คนหนึ่งต้องก้มศีรษะเมื่ออยู่ใต้ชายคา (2)
บทที่ 60: คนหนึ่งต้องก้มศีรษะเมื่ออยู่ใต้ชายคา (2)
เหยียนเฉินพยักหน้าและซุบซิบ “ว่ากันว่าเมื่อชายชราคนนั้นยังเด็ก ครูสอนประวัติศาสตร์ของเขามักพบข้อบกพร่องในตัวเขา ซึ่งทำให้เขามีเงาทางจิตใจที่ร้ายแรง ดังนั้นเขาจึงเลือกเป็นครูสอนประวัติศาสตร์เพื่อค้นหาข้อบกพร่องกับนักเรียนของเขาเพื่อเดินออกจากเงามืด”
โม่เฟย “…” ไอ้บ้า! ทฤษฎีอะไรเนี่ย!
“ทำไมเขาไม่กลับไปหาครูสอนประวัติศาสตร์ของเขาเอง แทนที่จะทรมานนักเรียนอย่างเรา!” โม่เฟยพูดอย่างไม่พอใจ
“เขาหวังว่าเขาจะได้แม้กระทั่งกับครูสอนประวัติศาสตร์ของเขา น่าเสียดายที่เมื่อเขาไปหาครูสอนประวัติศาสตร์ ครูสอนประวัติศาสตร์ของเขาถึงแก่กรรมแล้ว” เหยียนเฉินกล่าวอย่างช่วยไม่ได้
โม่เฟย “…”
ซูจื่อหาน มองไปที่ โม่เฟย ด้วยรอยยิ้มเย็น ๆ ที่มุมปากของเขา
“บรรดาผู้ที่สามารถสอนใน Imperial College ล้วนแล้วแต่มีพรสวรรค์ แต่บางครั้ง คุณก็รู้พวกเขาจะมองข้ามตาปลาหาไข่มุก แต่ครูสอนประวัติศาสตร์ก็มีสายตาที่เฉียบคมจริงๆ เพียงชำเลืองมองเพียงครั้งเดียวเขาก็สามารถบอกได้ว่านายเป็นคนโง่” ซูจื่อหานเยาะเย้ย
จากนั้น โม่เฟย ยิ้ม "ฉันได้ยินมาว่าคนที่สามารถลงทะเบียนเรียนใน Imperial College ล้วนมีพรสวรรค์และฉันอยู่ภายใต้แรงกดดันอย่างมาก แต่เมื่อฉันเห็นนาย จู่ๆ ฉันก็รู้สึกว่า Imperial College ก็เป็นเช่นนั้น และฉันก็โล่งใจขึ้นมาก”
ซูจื่อหาน มองไปที่ โม่เฟย ใบหน้ามืดลงทันที “หมายความว่าอย่างไร”
โม่เฟยเยาะเย้ย “คำพูดของฉันมันเข้าใจยากจริงหรือ? ถ้าไม่เข้าใจคำง่ายๆ เช่นนั้น แสดงว่านายก็…โง่จริงๆ!”
“โม่เฟยอยากโดนต่ิยใช่ไหม?!” ซูจื่อหาน กล่าวอย่างดุเดือด
โม่เฟย พูดอย่างไม่เป็นทางการว่า “มาเลย! มาเร็ว! คิดว่าฉันกลัวเหรอ?”
เหยียนเฉินดึงโม่เฟยออกมาและกล่าวว่า “โม่เฟย หยุด!”
โม่เฟยพูดอย่างไร้เดียงสาว่า
“ไม่ใช่ฉัน มีคนรังแกฉันตั้งแต่เขามีคนรักที่แข็งแกร่ง”
ซูจื่อหาน มองไปที่ โม่เฟย ด้วยใบหน้าบูดบึ้ง "โม่เฟย องค์ชายอวี้ จะหย่ากับนาย ไม่ช้าก็เร็ว เจ้าโง่!"
โม่เฟยพูดอย่างง่วง ๆ ว่า
“ไม่ต้องกังวล แม้ว่าเขาจะหย่ากับฉัน แต่นายเป็นคนสุดท้ายที่เขาจะแต่งงานด้วย! ดังนั้นไม่ว่าเขาจะหย่ากับฉันหรือไม่ มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับนายเลย”
ซูจื่อหาน “…”
“โม่เฟย พวกเราทุกคนเป็นเพื่อนร่วมชั้น กัน จำเป็นต้องใจร้อนขนาดนั้นเลยเหรอ?” หลินเฟยอวี้ลุกขึ้นและพูด
โม่เฟย มองไปที่ หลินเฟยอวี้แล้วยิ้มอย่างเขินอาย "ฉันขอโทษจริงๆ! คุณหลิน ฉันรับการกลั่นแกล้งจากคนอื่นไม่ได้ ใครก็ตามที่กัดนิ้วของฉัน ฉันจะกัดแขนเขา ฉันไม่ใช่คนประเภทเดียวกับคุณ ฉันรู้สึกละอายใจจริงๆ”
“บางครั้งความสูญเสียก็เป็นพร” หลินเฟยอวี้พูดขณะมองดู โม่เฟย
โม่เฟย ยิ้ม “โอ้ คุณมีศีลธรรมสูงจริงๆ ฉันหวังว่าฉันจะดีได้ขนาดนั้น!”
หลินเฟยอวี้มองไปที่ โม่เฟย ด้วยแววตาที่ชั่วร้าย
เหยียนเฉิน ดึงแขนเสื้อของ โม่เฟย และไกล่เกลี่ย
"เอาล่ะ เอาล่ะ โม่เฟย ไปห้องสมุดกันเถอะ นายไม่ได้บอกหรอว่า นายต้องการที่จะเรียนให้หนักและได้คะแนนดีๆ?
โม่เฟยพยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่ ไปกันเถอะ” การเสียเวลากับคนที่ไม่คุ้มเป็นทางเลือกที่ผิดจริงๆ เวลาของโม่เฟยมีค่ามาก!
พืชส่วนใหญ่ของ Daybreak Star ต่างจากโลกที่เขามาจาก แม้ว่าสมุนไพรดวงดาวส่วนใหญ่จะดูคล้ายกันจากสมุนไพรจากโลกของเขา แต่คุณสมบัติของสมุนไพรนั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง
เนื่องจากข้อจำกัด วัตถุดิบของสมุนไพรแห่งดวงดาวจำนวนมากจึงไม่สามารถเข้าถึงได้จากผู้ที่มีระดับของเขา และในที่สุดเขาก็ได้รับโอกาส เขาจะคว้ามันไว้และใช้ประโยชน์จากมันให้เต็มที่
โม่เฟย และ เหยียนเฉิน เดินไปที่ห้องสมุด เหยียนเฉิน มองไปที่ โม่เฟย และพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังมาก “โม่เฟย สำหรับการบ้านที่ประวัติศาสตร์ นายไม่สามารถจะลืมมันได้!”
โม่เฟยขมวดคิ้วและถามด้วยความอยากรู้ “เฉินเฉิน ถ้าฉันไม่เขียนล่ะ?”
สีหน้าของเหยียนเฉินเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากนั้นเขาก็พูดว่า
“ฉันไม่รู้ ที่ฉันรู้คือครั้งสุดท้ายเมื่อมีคนด่าครูประวัติศาสตร์ ประวัติศาสตร์ยังสั่งให้เขาเขียน 'ฉันเป็นคนโง่' พันครั้ง แต่เขาไม่ได้เขียน จากนั้นครูสอนประวัติศาสตร์ก็แขวนเขาไว้บนเสาธงและติดกระดาษที่เขียนว่า 'ฉันเป็นคนโง่’ รอบๆตัวเขา”
โมเฟย: โอ้พระเจ้า! คนอย่างครูประวัติศาสตร์น่าเอาใส่กรงหมูแล้วโยนลงน้ำจริงๆ!
“ทำไมอาจารย์ใหญ่ไม่ไล่เขาออกไป” โม่เฟยถามอย่างขมขื่น
เหยียนเฉินมองไปรอบ ๆ แล้วพูดว่า “เมื่ออาจารย์ใหญ่รวบรวมครูจำนวนมากร่วมกันพยายามขับไล่เขาออกไป ผลที่ได้คือเขาส่งครูกลุ่มนั้นทั้งหมดไปที่คลินิก ฉันได้ยินมาว่าอาจารย์ใหญ่ถูกทุบตีและหนีไป…”
โม่เฟย: โชคไม่ดีในปีนี้! เขาจะจ้องตาฉันทำไม!
เหยียนเฉินมองดูโม่เฟยอย่างน่าสงสาร “โม่เฟย อย่าทำเรื่องไร้สาระ!”
โม่เฟย พยักหน้าและพูดอย่างจริงจังว่า “ฉันรู้ ฉันต้องก้มศีรษะลงใต้ชายคาของคนอื่น”
