ต่างโลกกับเทพบริหาร ตอนที่ 184 ออดโต้!

ตอนที่ 184 ออดโต้!

ในเวลาต่อมาระหว่างที่ไมล์กำลังอยู่ในห้องประตูห้องก็เปิดออก แล้วก็มีชายแก่หนวดเคราสีขาวยาวพอประมาณเดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม ‘ดูจากเสื้อผ้าและการแต่งตัว  แล้วก็ท่าทางที่เดินเข้ามาแบบนี้แปลว่ามันเป็นหัวหน้าสมาคมสินะ’ ไมล์สามารถเข้าใจได้ทันทีเมื่อเห็นชายที่กำลังเดินเข้ามาว่าเป็นใคร

ซึ่งชายที่กำลังเดินเข้ามาตอนนี้เป็นหัวหน้าของสมาคมการค้าโอทอน และมีชื่อว่า ออดโต้!

หลังจากที่ได้เข้ามาในห้องออดโต้ก็ตรงไปยังเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของไมล์ทันที โดยภายในใจก็รู้สึกร้อนรนไปด้วย ‘สรุปมันมาทำอะไรละเนี่ย คนแบบมันมาที่นี่ยังไงก็ต้องมีเรื่องอะไรแน่นอน’ ออดโต้คิดแบบนี้ตั้งแต่ที่ได้ยินคนของตัวเองไปรายงาน เพราะไมล์เมื่อเดินทางไปไหนก็เกิดเรื่องตลอด

จนตอนนี้พวกขุนนางและคนรวยอย่างพ่อค้าในเมืองหลวงต่างก็กลัวไมล์กันหมด  เพราะถึงแม้ว่ายศของไมล์จะเป็นเพียงบารอนก็ตาม แต่ทว่าก็ได้รับสิทธิ์ขาดในการจัดการใครก็ได้จากราชาแบบเต็มรูปแบบ ก็เท่ากับว่า ถ้าไมล์ไม่พอใจใครในเมืองก็สามารถจัดการได้อย่างง่ายดาย ถึงแม้ว่าจะเป็นขุนนางระดับดยุคก็ตาม

“ยินดีต้อนรับครับท่านบารอน ข้าเป็นหัวหน้าสมาคมการค้าโอทอนเองครับ ชื่อว่าออดโต้ ไม่ทราบว่าวันนี้ท่านบารอนต้องการอะไรถึงได้เดินทางมาที่สมาคมการค้าของเราเช่นนี้” ออดโต้เริ่มพูดเมื่ออยู่ด้านหน้าของไมล์พร้อมใบหน้าปั้นยิ้ม ‘แค่เพียงมันมาก็ทำให้ขายของไม่ได้แล้ว เป็นตัวปัญหาจริงๆ ชิ!’

“ทำไม ข้าจะมาไม่ได้หรือไง” ไมล์ตอบเสียงแข็ง ดวงตาทั้งสองก็จ้องมองไปยังออดโต้ที่ด้านหน้าแบบไม่พอใจ

“ปะ เปล่าครับ …ทางข้ายินดีต้อนรับท่านอยู่แล้ว” ออดโต้มีเหงื่อออกตามใบหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็ลากเก้าอี้ออกเพื่อที่จะนั่งลง แต่ทว่าก่อนที่จะนั่ง

“ใครบอกให้แกนั่ง”

“เอ่ะ???” ออกโต้หยุดแล้วมองไมล์แบบแปลกใจ ‘นั่งยังนั่งไม่ได้เลยเหรอ นี่มันเป็นบ้าหรือไง มาคุยแต่ไม่ให้เรานั่งเนี่ยนะ’

ออดโต้เริ่มไม่พอใจในตัวของไมล์กับคำพูดพอสมควร แต่ถึงแบบนั้นก็ไม่ได้พูดอะไรกลับ เพราะเข้าใจดีว่าถ้าตัวเองพูดไม่เข้าหู หรือทำอะไรไม่เข้าตาของไมล์ตอนนี้มันได้กลายเป็นปัญหาแน่

อีกอย่าง ตัวของออดโต้เองก็เข้าใจสาเหตุที่ไมล์เดินทางมาแล้วเช่นกัน ว่าต้องเป็นเรื่องราคาของภายในเมืองที่ผิดปกติในตอนนี้ แต่ที่ยังถามอยู่ก็เพราะไม่อยากเป็นคนเปิดประเด็นก่อนก็เท่านั้น

“ยืนแบบนั้นแหละ!”

“ครับ...” ออดโต้มีสีหน้าสลดลงเล็กน้อย ‘อย่าให้ถึงคราวของทางนี้บ้างแล้วกัน ชิ!’

“วันนี้แกรู้ไหมว่าข้าทำไม?”

“มะ ไม่รู้ครับ” ออดโต้พยามหลบตาและเบนที่จะตอบคำถาม เพราะถ้าตอบก็หมายความว่าตัวเองมีความผิดทันที

‘ท่าทางของมันแบบนั้นต้องรู้แล้วแน่ นี่ยังมีหน้ามาพูดว่าไม่รู้อีกก็ดีถ้างั้นเล่นกับมันหน่อยก็แล้วกัน’ เพียงมองท่าทางกับน้ำเสียงที่ได้ยินไมล์ก็เข้าใจว่าตอนนี้ออดโต้กำลังโกหกอยู่ เพราะไมล์สามารถเข้าใจได้จากประสบการณ์ที่มีในโลกเก่า

จากนั้นไมล์ก็หันไปทางดัสที่อยู่ด้านหลัง

“ไปตัดนิ้วของมันออกทีละนิ้ว จนกว่ามันจะรู้ว่าข้ามาทำอะไร”

“ครับท่าน!”

“รู้แล้วครับท่านบารอน ข้ารู้แล้ว …วันนี้ท่านมาหาข้าเพราะเรื่องราคาของอาหารที่มันแพงเกินจริงสินะครับ” ออดโต้ตอบแบบร้อนรน พร้อมสะบัดมือทั้งสองไปมาเพื่อให้ดัสหยุดเดินเข้าไปหา

“ถ้างั้นก็ช่วยอธิบายเหตุผลมาด้วย ว่าทำไมมันถึงได้เป็นแบบนั้น”

“คือว่า…” ออดโต้พยามหาข้ออ้างแบบเต็มที่ในการทำให้ตัวเองมีชีวิตรอด แต่ด้วยการที่ราคาอาหารเพิ่มขึ้นจนผิดปกติมันไม่มีสาเหตุอะไรที่จะอธิบายได้เลยสักอย่าง ก็เลยยังไม่สามารถตอบได้

ส่วนค่าอาหารที่เพิ่มขึ้นเหตุผลมันมาจาก ความโลภ! ของสมาคมการค้าโอทอนเพียงอย่างเดียวเท่านั้น เพราะถึงแม้จะมีสงครามกลางเมืองแต่อาหารในคลังของขุนนาง อาหารคลังของเมืองหลวง และอาหารจากแหล่งอื่นก็ยังไม่ได้ขาดแคลนอะไรขนาดนั้น

แต่ทว่าเมืองทางสมาคมการค้าเห็นโอกาสในครั้งนี้จึงบีบพวกพ่อค้าให้ขายราคาแพง ถ้าไม่ขายก็ไม่ขายส่งให้ รวมทั้งกว้านซื้ออาหารทั้งหมดจากหมู่บ้านโดยรอบและพ่อค้าเร่ที่กำลังจะเดินทางเข้าเมืองแห่งนี้ รวมทั้งอาหารในเมืองเองสมาคมการค้าก็ใช้เส้นสายจนไม่สามารถเอามาขายได้จึงควบคุมตลาดได้ 100%

“ว่าไงคิดนานเกินไปไหม… ไม่สิ! ต่อให้เจ้าคิดให้ตายก็คงคิดไม่ออกหรอก เพราะยังไงที่อาหารราคาขึ้นก็เป็นเพราะพวกแกทำกันเอง” ไมล์เสียงแข็งใส่ออดโต้หลังจากที่รอคำตอบสักพัก

ตัวของออดโต้ถึงแม้จะโดนพูดใส่แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับ เพราะสิ่งที่ไมล์พูดออกมามันเป็นความจริงทั้งหมด ต่อให้คิดยังไงก็หาเหตุผลมาลองรับไม่ได้และเข้าใจความผิดของตัวเองเป็นอย่างดี

“ท่านบารอนเรื่องนี้พวกเราสามารถตกลงกันได้นะครับ”

“ตกลง! ตกลงเรื่องอะไร”

“ก็เรื่องของการแบ่งสัดส่วนระหว่างสมาคมการโอทอนของเรายังไงละครับ ถ้าท่านยอมปล่อยเรื่องนี้ทางเราสามารถแบ่งส่วนแบ่งให้ท่านได้แน่นอน” ออดโต้เริ่มมีใบหน้าชื้นขึ้นหน่อยระหว่างอธิบาย ‘ตอนนี้ต้องยอมมันไปก่อน ยังไงถ้าเรายังไม่ตายหรือมันไม่ทำลายสมาคมการค้าของเรา การที่จะหาเงินมาใหม่ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร’

ในหัวของออดโต้ตอนนี้มีแต่ต้องทำให้ตัวเองและสมาคมการค้าโอทอนรอดเท่านั้น จึงได้เสนอเรื่องนี้ออกมาใช้กับไมล์ เพราะปกติแล้วเมื่อขุนนางพูดแบบนี้ทางออดโต้ก็ใช้ไม้นี้เพื่อจบเรื่องตลอด แล้วเรื่องครั้งนี้เองก็เช่นกัน

หลังจากที่ออดโต้อธิบายข้อเสนอของตัวเองออกมาไมล์ก็พูดว่า….