ตอนที่ 457+458 ใบหน้าที่คุ้นเคย

ตอนที่ 457 ใบหน้าที่คุ้นเคย

เจียงเหยาตั้งใจฟังสิ่งที่เฉินซวีเหยาเล่า เธอไม่เคยคิดว่าลู่ชิงสีจะเป็นคนประหลาดเช่นนี้

ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินซวีเหยา เธอคงไม่มีวันได้รู้ว่าระหว่างที่เขาเรียน ลู่ชิงสีเป็นอย่างไร

เขาอาจจะเป็นผู้ชายที่พูดไม่กี่คำ แต่เขามีจิตวิญญาณที่อิสระนัก – เป็นตัวตนของชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่เวลาผ่านไป เขาก็มีความเป็นผู้ใหญ่และน่าเชื่อถือมากขึ้น โดยทิ้งตัวตนในวัยเยาว์และไร้กังวลของเขาไปตามกาลเวลา

เจียงเหยารู้สึกเสียใจเล็กน้อยกับตัวเองที่เธอไม่ได้อยู่ที่นั่นกับเขาในช่วงวัยเยาว์ของเขา

ลู่ชิงสีไม่ได้ขัดจังหวะเฉินซวีเหยาในขณะที่เขาเล่า โดยเห็นว่าเจียงเหยาตั้งใจฟังเขาซะขนาดนั้น เมื่อเฉินซวีเหยาเล่าจบ ลู่ชิงสีก็คว้าตัวเจียงเหยาและดึงเธอเข้าหาตัวเองเบา ๆ

“ที่นี่คนเยอะ ระวังด้วย” ลู่ชิงสีเตือนเธอว่า “มีหลายคนที่ถือหินอยู่รอบ ๆ ถ้าชนเข้าจะเจ็บเอานะ”

“คุณไม่ถามเหรอว่าคืนนี้ลุงข่ายเขามาทำอะไร?” ลู่ชิงสีชี้ไปที่คนที่กำลังดำเนินการเกี่ยวกับงานของพวกเขาและกล่าวว่า “เขามาที่นี่เพื่อตีความหิน เจ้าของสวนกล้วยไม้สีม่วงรู้จักกับลุงข่ายเป็นอย่างดี ถ้าจัดกิจกรรมเมื่อไหร่ ลุงข่ายก็มักจะมาช่วยทุกครั้ง”

ลู่ชิงสีชี้ไปที่หินหยาบที่อยู่ใกล้ ๆ สายตาของเขา พวกดูเหมือนอิฐคอนกรีตข้างถนนทั่ว ๆ ไป

“หินหยาบแบ่งออกเป็นเกรดต่าง ๆ งานคืนนี้เป็นงานที่น่าสนใจทีเดียว หินหยาบขายตามน้ำหนัก ตัวเลขข้างหน้าราคาต่อกิโลกรัม หลังจากที่คุณเลือกแล้ว คุณก็ต้องจ่ายเงิน และถ้าคุณต้องการ ก็นำไปให้ลุงข่ายดูมีในหินนั้นมีอะไรอยู่” ลู่ชิงสีลากเจียงเหยาออกจากทางของชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะแบกหินที่มีน้ำหนักอย่างน้อยห้าสิบกิโลกรัม “งานเพิ่งจะเริ่ม ที่ที่ลุงข่ายอยู่ตอนนี้เลยดูเงียบหน่อย สักพักเดี๋ยวตรงนั้นก็จะมีคนเยอะขึ้น”

พวกเขาเดินไปมาสักพักก็พบว่าตัวเองอยู่ในบริเวณที่อยู่ลึกเข้าไปในสถานที่จัดงาน เป็นสถานที่เงียบสงบ มีผู้คนอยู่รอบ ๆ น้องลงเมื่อเทียบกับบริเวณก่อนหน้านี้ที่พวกเขาเดินผ่านมา

ผู้คนที่พบอยู่ที่นี่ล้วนแต่เป็นคนร่ำรวยหรือมีอำนาจมาก

“นี่คือที่ขายหินหยาบเกรดสูงสุดเหรอคะ?” เจียงเหยาเดา

ทันใดนั้นเธอก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย!

“คุณหวง!” เจียงเหยามีความสัมพันธ์ที่ดีต่อนายหวง เพียงแค่เห็นเขา เธอก็เรียกเขาออกมา

เธอถูกห่อหุ้มไว้ราวกับลูกบอลและดูเหมือนนักเรียนมัธยมปลายภายใต้ขนปุยนั่น แม้ว่าหวงเฉิงจิ้งจะได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเรียกเขา แต่เขาก็ไม่รู้ว่าเสียงนั่นมาจากไหน กระทั่งเขาเห็นลู่ชิงสี และห่อผ้าเป็นลูกบอลเล็ก ๆ ที่อยู่ข้างเขา

หวงเฉิงจิ้งพูดอย่างรวดเร็วกับผู้ช่วยของเขาและเดินเข้ามาหาเจียงเหยาและกลุ่มเพื่อน ๆ เขามองชุดของเธอและหัวเราะ “แปลกจริง ๆ คุณเจียง ดูยังกับเฉินเฉิน! ถ้าไม่เห็นคุณลู่อยู่ที่นี่ คงไม่รู้ว่าเป็นคุณ”

__

ตอนที่ 458 หินก็ดี

เจียงเหยายิ้มให้หวงเฉิงจิ้ง “ยินดีที่พบคุณที่นี่ค่ะ คุณหวง!มาที่นี่เพื่อเดิมพันหินด้วยเหรอคะ?”

หวงเฉิงจิ้งพยักหน้า เมื่อเห็นลู่ชิงสีและเจียงเหยามือเปล่า เขาสันนิษฐานว่าพวกเขามาที่นี่เพื่อมองหาหินรอบ ๆ เช่นกัน เขากล่าวต่อ “ผมกำลังวางแผนจะเริ่มทำธุรกิจเครื่องประดับกับเพื่อน พอได้ยินข่าวว่ามีงานแสดงหินหยาบที่นี่เลยแวะมาดูเสียหน่อย บางทีอาจจะโชคดี ได้สินค้าดี ๆ บ้างก็ได้”

ขณะที่หวงเฉิงจิ้งกำลังคุยกับเจียงเหยา ผู้ช่วยของเขาก็ถือหินหยาบชิ้นหนึ่งที่เขาเคยสังเกตมาก่อนหน้านี้เข้ามา ดูเหมือนว่าเขาพร้อมที่จะจ่ายเงินแล้ว

เมื่อเห็นเช่นนั้นเจียงเหยาก็ยุติการสนทนากับเขาและกระตุ้นให้หวงเฉิงจิ้งกลับไปทำงานของเขา พวกเขาตกลงที่จะทานอาหารเย็นด้วยกันอีกครั้ง เมื่อพวกเขากลับไปที่เมืองหนานเจียงและมีเวลาว่าง เธอขอให้หวงเฉินจิ้งพาลูกสาวของเขา หวงเฉินเฉินออกมาพร้อมกับเขาด้วยในการพบกันครั้งต่อไป

“ใครคือหวงเฉินเฉิน?” เฉินซวีเหยาถาม

“ลูกสาวของคุณหวง” ลู่ชิงสีเล่าว่าเจียงเหยาเคยพูดถึงเฉินหวงหวงอย่างไร เธอดูรักสาวน้อยคนนั้นจริง ๆ และนั่นคือเหตุผลที่ลู่ชิงสีต้องการมีลูกสาวกับเจียงเหยา

ทั้งสามคนเดินไปรอบ ๆ บริเวณพร้อมกับที่ลู่ชิงสีได้อธิบายเรื่องของหินมรกตและการเดิมพันหิน

เธอไม่เคยรู้เลยว่ามีหลายสิ่งให้เรียนรู้เกี่ยวกับมรกต รวมถึงโครงสร้างที่ซับซ้อนของอัญมณีชนิดนี้ด้วย

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น เธอจึงแตะหินหยาบ ๆ ที่อยู่ข้าง ๆ เธอคิดในใจว่ามันต้องแพงขนาดไหนกัน

ทันใดนั้น เธอตระหนักว่าหินที่เธอสัมผัสเริ่มเรืองแสงออกมา หินที่มืดมนแต่เดิมเริ่มฉายแสงสีเขียวจาง ๆ

ด้วยความตื่นตระหนก เธอถอยมือโดยคิดว่าเธอทำให้หินนั้นเสียหาย เธอมองไปที่ลู่ชิงสีและสังเกตว่าเขากำลังมองเธออยู่ จากนั้นเธอก็ชี้ไปที่หิน

“คุณอยากได้มันเหรอ?” ลู่ชิงสีถาม

เจียงเหยาส่ายหน้าของเธออย่างรุนแรง เธอกำลังจะพูดว่าหินได้รับความเสียหาย เมื่อเธอมองย้อนกลับไปและพบว่ามันกลับมาเป็นปกติแล้ว แสงสีเขียวจาง ๆ ก็หายไปแล้ว

ไม่นะ! ไม่ใช่หินที่ได้รับความเสียหาย ตาของเธอต่างหากเล่า!

“มีอะไรผิดปกติงั้นเหรอ?” ลู่ชิงสีเป็นกังวลเล็กน้อย

“ไม่มีอะไร” เจียงเหยายิ้มและตัดสินใจที่จะเข้าสู่ระบบการแพทย์ในคืนนั้นและขอความช่วยเหลือจากผู้ดูแลระบบ

“ฉันคิดว่าเจียงเหยา คงนิ่งไปเพราะคิดว่าหินน่าเกลียดนี่จะมีราคาแพงขนาดไหน ใช่ไหมล่ะ” เฉินซวีเหยาอุทาน “ทำไมฉันต้องติดกับธุรกิจของฉันที่นี่? ฉันควรไปขุดหินที่ต่างประเทศ บางทีนั่นอาจเป็นสิ่งที่ฉันต้องการก็ได้”

“ใช่” เจียงเหยาไม่ได้สังเกตเห็นป้ายราคาบนหิน

ทั้งสามคนออกจากบริเวณนั้น ขณะที่โจวเหวยฉีและจ้านชิวเหอเดินผ่านมา ผู้หญิงคนนั้นเงียบและขี้อายมาก ในทางกลับกัน โจวเหวยฉีกลับพูดเสียงดัง ใครต่อใครต่างได้ยินเสียงเขาก่อนที่จะมองเห็นตัวเสียอีก