บทที่ 616 พูดจนลืม
บทที่ 616 พูดจนลืม “ฮ่าฮ่าฮ่า แกนี่รู้ดีจริงๆว่าอะไรดีกับตัวแกน่ะ” เมื่อพูดจบ ปีศาจโลหิตก็หัวเราะดังลั่น ร่างที่สูงกว่าสามเมตรของมันได้กลายเป็นหยดเลือดสีแดงฉานก้อนใหญ่ พร้อมเผยออ้ากว้างรับบอลเลือดของเฉินเฉียงเข้าไปในทันใด นี่คือสิ่งที่มันถวิลหาอยู่ในตอนนี้ แก่นเลือดที่หาได้ยากยิ่ง เพียงได้แก่นเลือดส...