บทที่ 588 อายุสั้นไม่รู้ตัว
ดวงตาของดรุณีน้อยเปล่งประกายเมื่อได้ยินอีกฝ่ายเรียกชื่อของตนเอง เป็นแน่ชัดแล้วว่า นางมิได้จำคนผิด แม้กาลเวลาจะผ่านมานานถึง10ปีแต่นางก็ยังคงจดจำพี่รองของนางได้แม่น “เป็นท่านจริงๆ พี่รองของข้า เป็นท่าน” ขณะกล่าวออกน้ำเสียงของโหย่วเยี่ยนพลันสั่นไหว ดวงตาทั้งสองข้างเต็มไปด้วยหยาดน้ำใสไหลอาบแก้ม ความปิติ...
