ต่างโลกกับเทพบริหาร ตอนที่ 183 หรือจะเอา

ตอนที่ 183 หรือจะเอา

“ขออนุญาตครับท่านขุนนาง แต่คนติดตามของท่านต้องเอาดาบฝากเอาไว้กับทางเราก่อน ตามกฎของสมาคมท่านกับคนติดตามไม่สามารถนำอาวุธเข้าไปด้านในได้”

‘หึ! นึกว่ามีเรื่องอะไรตั้งแต่ยังไม่ได้เข้าสะอีก’ ไมล์คิดในใจ “ดัสทำตามกฎของที่แห่งนี้สะ”

“แต่ว่า…” ดัสแสดงสีหน้าเป็นกังวลพร้อมเสียงแผ่ว เพราะการทำแบบนี้ก็หมายความว่าเข้าไปแบบไม่มีอะไรป้องกันตัวเลยสักอย่าง แล้วตอนนี้ไมล์ก็เป็นที่ไม่พอใจกับคนในเมืองหลวงหลายคน จึงรู้สึกว่าการปลดอาวุธแล้วเข้าไปมันไม่ใช่ทางเลือกที่ดีนัก

“ข้าสั่งให้ทำก็ทำ” ไมล์สั่งอรกครั้งด้วยเสียงแข็ง ‘แต่มันก็ไม่ผิดหรอกที่หมอนี่จะกังวล แต่ว่าแค่ไม่มีดาบก็ไม่ได้หมายความว่าจะตายสักหน่อย ถ้าเรื่องการต่อสู้ด้วยมือเปล่าเราเองก็มั่นใจตัวเองเหมือนกัน’ ไมล์เข้าใจดีกับท่าทางเป็นกงัวลของดัส แต่ทว่าตัวไมล์ที่ทำหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดมาหลายปีแล้วต้องเจอกับคู่ต่อสู้ที่เป็นนักฆ่าที่สามารถสู้ได้หลายแบบก็ไม่ได้กังวลกับสถานการณ์ตอนนี้

โดยถ้าเป็นมือเปล่ากับศิลปะการป้องกันตัวไมล์ก็สามารถชนะทหารระดับสูงได้ไม่ยาก ถึงจะยังไม่เคยแสดงฝีมือให้ใครบนโลกใบนี้เห็นก็ตามทีแต่ความสามารถเป็นของจริงแน่นอนเพราะเคยสู้มานับครั้งไม่ถ้วน

จากนั้นดัสที่ได้รับคำสั่งอีกครั้งก็เอาดาบคาดเอวส่งให้พวกชายด้านหน้า แล้วก็มีดสั่นสองเล่มที่แอบเอาไว้ตามชุดเกราะ

‘จำได้ว่าเราไม่เคยสอนใช่มีดสั่นไม่ใช่หรือไง???’ ไมล์แปลกใจเล็กน้อยกับอาวุธที่ดัสเอาออกมา แต่ด้วยสถานการณ์ตอนนี้ยังไม่เหมาะแก่การถามเลยไม่ได้สนใจอะไรมันมากนัก

จากนั้นทั้งสองคนก็เดินเข้าสมาคมการค้าโอทอนแบบไม่มีปัญหาอะไร

เมื่อเดินเช้ามาด้านในไมล์ก็แปลกใจกับภาพที่เห็นด้านหน้าเล็กน้อย เพราะด้านหน้าตอนนี้เป็นร้านค้าจำนวนมากตั้งอยู่ภายในตึก โดยแต่ละส่วนมีการแบ่งแยกกันอย่างดีว่าขายอะไรบ้าง

อาหารทั้งหมดเองก็เป็นอาหารระดับสูงกว่าด้านนอกเยอะ รวมถึงพวกอาวุธหรือเสื้อผ้าก็มีอยู่ในนี้เช่นกัน ‘มันเล่นเปิดตลาดในนี้เลยเหรอ เหอะๆ’ ไมล์คิดระหว่างกวาดสายตามองภายในตึก

แต่ทว่าผู้คนที่กำลังเดินไปด้านในตุกต่างจากด้านนอกอย่างสิ้นเชิง เพราะมีแต่พวกขุนนางทั้งนั้นที่เดินเข้ามาแล้วกำลังเลือกซื้อของกัรอยู่ ‘พวกบ้านี่มันไม่เดือดร้อนเรื่องเงินกันเลยหรือไง ทั้งๆที่เรายึดสมบัติพวกมันจำนวนมากไปแล้ว ชิ!’

ไมล์เกิดความไม่สบอารมณ์กับภาพที่ได้เห็น

เพราะหลังจากที่กองทัพเดินทางเข้าเมืองหลวงเพื่อยึดคืน พวกที่สนับสนุนวีนัสและสนับสนุนการทำสงครามก็โดนกวาดล้างจนหมด แล้วพวกขุนนางที่เป็นกลางภายในเมืองหลวงก็โดนยึดสมบัติ 50% เพื่อแลกกับรักษาตำแหน่งของตัวเองเอาไว้ แต่พวกขุนนางกลับมาเดินเลือกซื้อของแบบสบายใจกันอยู่เลย ต่างจากผู้คนด้านนอกที่ต้องรับผลกระทบรุนแรงจากสงครามกลางเมือง

“ยินดีตะ… เอ่ะ??? บะ บารอนไมล์!!!” เสียงของชายที่ใส่ชุดพนักงานตอนรับดังขึ้นมาทางด้านซ้ายของไมล์

จากนั้นทุกคนที่กำลังเดินซื้อของภายในห้องกันอยู่ก็มองมายังทางเข้าของตึกด้วยสายตาเดียวกัน สายตาที่กำลัมองตรงไปทางไมล์ล้วนเป็นสายตาที่แสดงถึงความตกใจและสงสัย ‘สายตาแบบนั้นมันอะไร ฉันจะมาซื้อของบ้างมันผิดด้วยหรือไง เฮ้อ~’ ไมล์คิดเมื่อเห็นสายตาของพวกขุนนางที่มองตนอยู่ ราวกับว่ามันเป็นเรื่องประหลาด

จากนั้นก็หันไปทางพนักงานที่แสดงท่าทางตกใจอยู่ “ข้าต้องการเจอกับหัวหน้าสมาคมการค้าแห่งนี้ สามารถเข้าพบได้เลยไหม?”

“นะ แน่นอนครับ!” พนักงานตอบรับด้วยเสียงสั่น ‘มันมาทำอะไรที่แห่งนี้กัน  แล้วไหนยังเรียกเจอหัวหน้าของพวกเราอีกหรือจะมาจัดการพวกเรา! ไม่ดีแล้วสิแบบนี้’ ในหัวของพนักงานหลังตอบรับก็เต็มไปด้วยความสงสัย เพราะสมาคมการค้าโอทอนไม่ได้ซื้อขายอะไรกับดยุคทรยศ เลยยังสามารถอยู่ในเมืองหลวงได้แบบนี้โดยไม่โดนกำจัด แต่พนักงานก็ยังกังวลกับการมาของไมล์อยู่ดี

“ถ้างั้นเชิญท่านบารอนตามข้ามาได้เลยครับ” พูดจบพนักงานก็เริ่มออกเดิน

ทางไมล์และดัสก็เดินตามแบบที่ขอไม่ได้ปฏิเสธหรือตอบอะไรกลับ โดยระหว่างที่กำลังเดินกันอยู่พวกขุนนางต่างก็พากันพยามหลบหน้า หรือหลบสายตาของไมล์กันหมดเพราะกลัวว่าตัวเองจะกลายเป็นเป้าได้

และแล้วภายในเวลาไม่นาน เหล่าขุนนางเมื่อรู้ข่าวที่ไมล์เดินทางเข้ามาในสมาคมการค้าโอทอน พวกขุนนางที่เลือกซื้อของกันอยู่ก็พากันออกไปกันหมด เพราะไม่อยากมีปัญหา ทำให้สมคมการค้าโอทอนขายของอะไรไม่ได้เลยในวันนี้

…

….

…..

ในเวลาต่อมา

“เชิญท่านบารอนไปนั่งรอด้านในก่อนเลยครับ เดี๋ยวทางข้าจะไปเรียกหัวหน้าสมาคมมาพบกับท่านเอง” พนักงานหยุดลงที่ประตูห้องสีทองขนาดใหญ่ แล้วหันมือไปทางประตูเพื่อระหว่างมองกลับมาทางไมล์

“อ่า”

ไมล์ตอบกลับแล้วเปิดประตูเข้าห้องทันทีตามที่พนักงานบอก ภายในห้องก็ประดับไปด้วยของสีทองแวววาวมากมาย รวมถึงรูปสวยงานที่ติดตามผนังห้อง ใจกลางห้องเองก็เป็นชุดโต๊ะขนาดใหญ่ตั้งเอาไว้อยู่

ไมล์เมื่อเห็นจึงเดินเข้าไปนั่งแบบปกติ ส่วนทางดัสก็ยืนอยู่ด้านหลังแบบพวกคนติดตามปกติทั่วไป

“ท่านไมล์ข้าขอถามอะไรหน่อยได้ไหมครับ?” ดัสเอ่ยขึ้นเมื่อไมล์นั่งลงสักพัก

“อะไร”

“ข้าอยากรู้ว่าท่านจะทำอะไรกับพวกมัน ข้าพอเข้าใจอยู่ว่าที่อาหารมันแพงแบบนี้เป็นเพราะสมาคมการค้าโอทอร แต่ว่า ถ้าไม่ใช่กำลังทหารจัดการท่านจะทำยังไง?”

“อันดับแรกถ้าพวกเราใช้กำลังทหารจัดการมันไม่ได้ช่วยอะไร”

“อันดับแรก เหรอครับ…”  ดัสยังคงสงสัยกับคำตอบที่ไมล์ได้ตอบมา เพราะมันไม่ได้ตรงกับคำตอบที่ตัวเองต้องการเลยสักนิด เพียงแต่ตอนนี้ยังไม่กล้าถามอะไรต่อ

“ส่วนเรื่องที่ข้าจะทำอะไรเจ้าก็รอดูเอง เพราะสิ่งที่ข้าจะทำมันไม่ใช้การตัดปัญหาหรือใช้กำลัง แต่มันเป็นการถอนลากถอนโคลนพวกมันต่างหาก หึหึ!” ไมล์เริ่มยิ้มมุมปากระหว่างพูด ‘ตอนแรกว่าจะมาจัดการ แต่เห็นของที่พวกมันขายเริ่มมีความคิดอื่นเพิ่มมาแล้วสิ!’

“คะ ครับ…”  ดัสพยามตอบแบบไม่มีปัญหา แต่ในใจ ‘สรุปก็คือต้องรอสินะ ไม่น่าถามไปเลยเรา’