ตอนที่ 453+454 ความระทมทุกข์

ตอนที่ 453 ความระทมทุกข์

นายโจวออกจากบ้านด้วยความโมโห ไม่มีใครรู้ว่าเขาไปที่ไหน

“หร่งเจิ้น! เธอต้องรู้จักจัดการกับอารมณ์ร้าย ๆ ของเธอซะบ้างนะ!” ตู้ซื่อหัวโกรธจัด ลู่ชิงสีเกือบจะยอมให้พวกเขาได้พบกับเทวแพทย์อยู่แล้ว แต่น้องสาวของเขาเองที่ทำให้มันพังไปเสียหมด

“ฉันคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงของเหวยฉี! ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าลู่ชิงสีกับเธอมีความเกี่ยวข้องกัน!” นางโจวกำลังร้องไห้ เธอยกมือขึ้นซบกับใบหน้า “เธอเป็นคนผลักหนิงในงานประมูล!”

“ฉันเห็นนายพลเหลียงและนายพลเฉินพูดคุยกับผู้หญิงคนนั้นในงานประมูลวันนี้ ดูเหมือนพวกเขาจะรู้จักกันดี อีกอย่าง เธอยังดูสนิทกับเฉินซวีเหยา เธอไม่ใช่คนที่เธอนึกถึงอย่างแน่นอน ลู่ชิงสีประมูลเครื่องประดับผมในราคามหาศาลให้เธอด้วยเฉพาะ ถ้าฉันเดา เธอน่าจะเป็นคู่หมั้นหรือภรรยาของเขา” ตู้ซื่อหัวอธิบาย เขาแน่ใจว่าการคาดเดาของเขานั้นใกล้เคียงกับความจริงมาก แต่ยิ่งคาดเดาได้อย่างนั้น เขาก็ยิ่งเกลียดน้องสาวของเขามากขึ้น เพราะเธอทำเสียเรื่อง เป็นพวกแกว่งเท้าหาเสี้ยนเสียจริง

สมมติว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นภรรยาของลู่ชิงสีจริง ๆ คงไม่มีเหตุผลที่ลู่ชิงสีจะตอบตกลงช่วยเหลือตระกูลตู้ หลังจากที่ตู้หร่งเจิ้นดูถูกผู้หญิงคนนี้ไปเสียมาก หากรู้จักลู่ชิงสีแล้วล่ะก็ ถือเป็นเรื่องมหัศจรรย์ถ้าเขาตัดสินใจที่จะไม่แก้แค้นตระกูลโจว

หลังจากผ่านไประยะหนึ่งแล้ว เจียงเหยา เจียงเหยาดึงเสื้อของลู่ชิงสีและถามว่า “เมื่อกี้คุณโทรหาใคร?”

“เพื่อนเก่า” ลู่ชิงสีตอบอย่างตรงไปตรงมา ขณะที่เขายังคงอารมณ์ไม่ดี “ไม่มีเหตุผลที่ภรรยาของผมต้องถูกดูหมิ่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า! ผมจะไม่ปล่อยให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก!”

เขารู้สึกสงบขึ้นหลังจากพูดออกไปแล้ว เขาหันไปทางเจียงเหยาและถามว่า “เงื่อนไขสองข้อที่คุณคิดไว้คืออะไร?”

เจียงเหยายืดหลังของเธอและหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน “สองเงื่อนไข  อย่างแรกก็คือให้นายโจวตีพิมพ์ประกาศในหนังสือพิมพ์รายใหญ่ทุกเจ้าในเมืองจินโด เพื่อประกาศการตัดความสัมพันธ์พ่อลูกกับโจวเหวยฉี ส่วนเงื่อนไขที่สอง คุณก็รู้ว่าการผ่าตัดไม่ใช่เรื่องง่าย ดังนั้นฉันก็ต้องอยากจะได้อะไรตอบแทนบ้าง”

“การผ่าตัด?” ลู่ชิงสีเยาะเย้ย

“เราแค่ตกลงที่จะติดต่อเทวแพทย์ให้กับพวกเขา ไม่มีใครพูดอะไรเกี่ยวกับการรักษาขาของตู้เฉินเสียหน่อย”

เจียงเหยามองไปที่ลู่ชิงสี เขาไม่ได้วางแผนที่จะให้เจียงเหยารักษาตู้เฉิน นี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งของแผนจัดการกับตระกูลโจวและตระกูลตู้ก็เท่านั้น

ไอ้พวกชั่ว!

แต่เธอก็ชอบบุคลิกที่เจ้าเล่ห์ของเขา

“ผมไม่ได้ห้ามถ้าคุณต้องการจะรักษา คุณสามารถทำให้ตู้เฉินกลับมายืนได้อีกสักสองสามปี หลังจากนั้นเขาก็ต้องกลับไปนั่งรถเข็นเหมือนเดิม ดูนะ? การให้ความหมดและบดขยี้พวกเขาอย่างไร้ความปรานี เป็นความคิดที่ดีทีเดียว!” ลู่ชิงสีพอใจกับความคิดของเขา “นี่มันแย่ยิ่งกว่าการไม่ให้ตู้เฉินกลับมามีโอกาสยืนได้อีกครั้งด้วยซ้ำ”

นี่ล่ะสิคือที่มาของชื่อ ‘ยมทูตลู่’

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ทุกคนในกองทัพรู้ว่าคนเดียวที่พวกเขาไม่สามารถรุกรานได้คือลู่ชิงสี

เขามักจะปล่อยให้สิ่งต่าง ๆ ดำเนินไปอย่างไหลลื่น แต่เมื่อเขากำหนดเป้าหมายไปที่ใคร เขาจะทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อกำจัดมัน

สวนกล้วยไม้สีม่วงเป็นสวนจีนโบราณที่ใหญ่โตและเก่าแก่ เล่าขานกันว่า ที่นี่เคยเป็นที่พักของนายพลเมื่อหลายศตวรรษก่อน อย่างไรก็ตาม ตลอดหลายปีที่ผ่านมา เจ้าของคนปัจจุบันได้เข้ามาจัดการและทำให้ที่นี่กลายเป็นสวนกล้วยไม้สีม่วงที่รู้จักกันในปัจจุบัน

__

ตอนที่ 454 มันไม่ได้แย่ขนาดนั้น

ทั้งสี่คนมาพบกันที่ทางเข้าสวนกล้วยไม้สีม่วง ลู่ชิงสีรับโทรศัพท์ก่อนจะเข้าไปพร้อมกับคนอื่น พวกเขาเดินตรงไปข้างหน้าและหยุดอยู่ตรงหน้าชายวัยกลางคนในชุดคลุมสีน้ำเงิน

เป็นเรื่องยากที่จะเห็นใครคนหนึ่งสวมชุดคลุมโบราณในยุคนี้ ไม่ต้องพูดถึงชายอายุห้าสิบเศษที่ดูมีเสน่ห์ในชุดนี้

“นี่คือที่ปรึกษาของผม” ลู่ชิงสียืนอยู่ข้างหน้าคุณข่าย และแนะนำให้เขารู้จักกับเจียงเหยา ก่อนที่จะหันหลังกลับและพูดว่า “นี่ภรรยาฉัน ฉันพาเธอมาเยี่ยมชมที่นี่”

เจียงเหยาขยับผ้าพันคอของเธอออกจากใบหน้าและยิ้มให้กับคุณข่าย เธอไม่แน่ใจว่าจะพูดกับเขาอย่างไร ดังนั้นจึงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจตามลู่ชิงสีและทักทาย “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณข่าย ฉันเจียงเหยาค่ะ”

ใบหน้าบูดบึ้งของคุณข่ายสว่างขึ้นทันทีเมื่อพบกับเจียงเหยา “เรียกผมว่าลุงข่ายเถอะครับ ผมไม่เคยยอมรับว่าเขาเป็นลูกศิษย์ลูกหาของผมเลย ต้องบอกว่าชิงสีโชคดีที่มีภรรยาแบบคุณ!”

“จุ๊ – จุ๊” เขาพูดต่อ “จะพูดแบบนี้ไม่ได้นะสาวน้อย มีผู้ชายบนโลกเสียมากมาย แต่คุณกลับเลือกเขา? น่าเสียดาย น่าเสียดาย!”

“มีอะไรผิดปกติกับพี่ลู่กัน?” โจวเหวยฉีพึมพำภายใต้ลมหายใจของเขา “ฉันคิดว่าพวกเขา เวลาอยู่ด้วยกันออกจะเหมาะ”

คุณข่ายโบกมือราวกับว่าจะขับไล่พวกเขาออกไป “ไป! ไป! ฉันรู้น่าว่าพวกนายไม่ได้มาที่นี่เพื่อเจอฉัน”

เฉินซวีเหยายิ้มเยาะโจวเหวยฉี แต่ดูแล้วคุณข่ายมีความสุขมากจริง ๆ ที่ได้พบกับลู่ชิงสีและเจียงเหยา เขาแสร้งทำเป็นอย่างอื่นเพราะเขายังคงอารมณ์เสียกับเรื่องไม่สบอารมณ์ก่อนหน้านี้ของลู่ชิงสี

“เดี๋ยวเรากลับมา” ลู่ชิงสีบีบฝ่ามือของเจียงเหยาและโบกมือให้เธอพันผ้าพันคอให้แน่นขึ้น บริเวณข้างในไม่มีเครื่องทำความร้อน และลมก็เริ่มเย็นมากขึ้น

พวกเขากำลังจะจากไป เมื่อได้ยินว่าผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาและร้องออกมาอย่างแผ่วเบาว่า “ปู่!”

“จ้านชิวเหอ!”

โจวเหวยฉีจำคนนี้ได้

“ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?” โจวเหวยฉีเดินเข้าไปหาเธอทันที และถาม ดูเหมือนว่าเขาจะลืมไปว่ามีคนอื่นอยู่บริเวณนี้ด้วย สายตาของเขาจับจ้องไปที่เธอ เขายืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถามว่า “แต่งหน้าด้วยเหรอ? สวยจัง”

“รู้จักกันเหรอ” คุณข่ายดึงจ้านชิวเหอไปข้างหลังเขาทันที หลังจากเห็นการเข้าหาอย่างกะทันหันของโจวเหวยฉี

“คนนั้นแหละที่เหวยฉีสนใจ” ลู่ชิงสีอธิบายเมื่อเห็นว่าเจียงเหยาทำท่างง เธอมองดูหญิงสาวตามสัญชาตญาณและสังเกตเห็นรอยบุ๋มบนแก้มของหญิงสาวทันที ไม่ชัดนัก แต่เมื่อเธอเริ่มพูดจะสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน