ตอนที่ 449+450 รายชื่อ

ตอนที่ 449 รายชื่อ

“อืม ผู้พันหลินจะออกจากโรงพยาบาลวันนั้นด้วย ฉันจะไปรับเขาระหว่างทางกลับกองทัพ” ลู่ชิงสีพยักหน้า ไม่ได้แสดงความตื่นเต้นและคาดหวังมากนักเกี่ยวกับการเข้าร่วมพิธีมอบรางวัล

พิธีมอบรางวัลจัดขึ้นเพื่อเป็นเกียรติแด่ความพยายามของผู้พันหลินและลู่ชิงสี กองทัพที่เมืองจินโดได้ส่งตัวแทนทั้งสองไปทำภารกิจกู้ภัย และพวกเขาสามารถกลับมาได้อย่างปลอดภัย แม้จะได้รับบาดเจ็บก็ตาม

“ชิงสี ฉันได้ยินจากคุณปู่ว่า ผู้บังคับบัญชากำลังวางแผนจะมอบเหรียญเกียรติยศระดับสูงให้ทั้งคุณและผู้พันหลินใช่ไหม” หลัวเหลาหรุนขัดจังหวะ “ฉันได้ยินมาอีกว่า กองทัพของเมืองจินวางแผนจะจัดตั้งหน่วยกองกำลังพิเศษ โดยกำลังพิจารณาให้ทั้งผู้พันหลินและคุณอยู่ภายใต้หน่วยงานนั้น”

“ใช่แล้วล่ะ แต่คงใช้เวลาสักครู่จนกว่าหน่วยกองกำลังพิเศษจะเริ่มทำงาน ปีนี้คงยังไม่ได้เกิดขึ้นหรอก” นี่คือเรื่องที่เขารู้มาจากนายพลเหลียงเป็นการส่วนตัวในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา

เจียงเหยารู้สึกงุนงงเล็กน้อยเมื่อได้ยิน เธอไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับพิธีมอบรางวัลหรือการก่อตั้งหน่วยรบพิเศษ เธอใช้เวลาเกือบทุกชั่วโมงในการตื่นนอนพร้อมกับลู่ชิงสี แต่เขายังสามารถปกปิดข้อมูลมากมายจากเธอได้

แต่เรื่องนี้ก็ไม่ได้ทำให้เจียงเหยาอารมณ์เสียอะไร

ก่อนอื่น ลู่ชิงสีไม่ใช่คนที่จะอวดความสำเร็จของเขา นอกจากนี้ก่อนที่สิ่งต่าง ๆ จะได้รับการยืนยันและชัดเจน เขาจะไม่เปิดเผยเรื่องนี้ให้ใครทราบ

“เฟยถังก็ได้รับการพิจารณาให้เข้าร่วมหน่วยรบพิเศษเหมือนกัน” นายพลเฉินร้องออกมาก่อนที่จะมองไปที่เฉินเฟยไป่และถอนหายใจ “แต่อีกคน เฟยไป่นี่กำลังทำให้ฉันแทบบ้า!”

ผู้คนที่โต๊ะอาหารต่างประหลาดใจที่ได้ยินว่าเฉินเฟยถังก็ได้รับพิจารณาให้เข้าร่วมหน่วยกองกำลังพิเศษด้วย มีเพียงนายพลเหลียงเท่านั้นที่ไม่ได้รู้สึกประหลาดใจ ซึ่งหมายความว่าเขาเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องมาก่อนแล้ว แม้แต่ลู่ชิงสีและกลุ่มเพื่อนของเขาก็ไม่มีใครรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย

เจียงเหยาจำได้ว่าได้ยินจากลู่ชิงสีว่านายพลเฉินชอบเด็กผู้ชาย แต่ดูเหมือนว่าเขาจะมีความสุขมากกับเฉินเฟยถัง ในฐานะหลานสาวของเขา

นั่นไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของความกังวลของเจียงเหยา แต่เธอกลับกังวลว่าเฉินเฟยถังและลู่ชิงสีจะได้รับการยอมรับให้เข้าร่วมเป็นสมาชิกหน่วยกองกำลังพิเศษ นี่หมายความว่าเฉินเฟยถังจะได้อยู่ร่วมกับลู่ชิงสีทุกวันน่ะสิ

ถือเป็นข่าวร้ายสำหรับเจียงเหยา

เธอตกใจกับความคิดนั้น ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิด เธอเตะเข้าที่หน้าแข้งของลู่ชิงสี ชายหนุ่มที่กำลังยุ่งอยู่กับการกิน ปฏิกิริยาที่สับสนของเขาทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น

ทำไมสามีของเธอถึงได้ดูดีมาก? มันทำให้เจียงเหยาหงุดหงิดเมื่อรู้ว่าลู่ชิงสีเป็นที่ชื่นชอบในหมู่ผู้หญิง

แม้จะทานอาหารเย็นกันเสร็จแล้วก็ไม่มีวี่แววว่าโจวเหวยฉีจะมา

ลู่ชิงสีมองดูนาฬิกาของเขาและดึงเจียงเหยาไปที่โซฟา เขาสวมผ้าพันคอและหมวกให้เจียงเหยาและพูดกับเฉินซวีเหยาที่กำลังยุ่งอยู่กับการล้อเลียนเจียงเหยาที่ด้านข้างว่า “เรากำลังจะไปรับเหวยฉีที่ตระกูลโจว แล้วพบกันที่สวนกล้วยไม้สีม่วง”

“ไปเถอะ!” เฉินซวีเหยาหัวเราะ “ในสายตาของพี่ลู่ เจียงเหยาคงเป็นคนทำอะไรไม่เป็นล่ะสิท่า เขาถึงต้องทำทุกอย่างให้เธอ ถ้าเขาทำได้ คงจะแบกเธอไว้บนหลังตลอดเวลา เพราะกลัวว่าเธอจะเดินจนปวดขา”

การล้อเล่นของเฉินซวีเหยาทำให้ทั้งลู่ชิงสีและเจียงเหยาหน้าแดงด้วยความเขินอาย

__

ตอนที่ 450 ไม่ใช่ความผิดของคุณ

เฉินซวีเหยาหลบหมอนที่เจียงเหยาขว้างใส่เขา แต่ไม่สามารถหลบแอปเปิลที่ร่อนมาในทันทีได้

เขาลืมเหลียงเยวี่ยจือและหลัวเหลาหรุนไปได้อย่างไร!

“อยากโดนนักใช่ไหม” หลัวเหลาหรุนเดินไปเตะเข้าที่หน้าแข้งเฉินซวีเหยา “ทำไมยังอยู่ที่นี่อีก? ไปได้แล้ว!”

ลู่ชิงสีหัวเราะ เขาคว้าตัวเจียงเหยา กล่าวอำลาและจากตระกูลเหลียงไป

นี่เป็นเวลาสำหรับการรวมตัวและกลุ่มญาติหลังทานอาหารเย็นเสร็จ แต่สิ่งต่าง ๆ ในตระกูลโจวกลายเป็นการต่อว่าโจวเหวยฉี

นายโจว นางโจว และโจวหนิงอยู่ที่นั่นเพื่อรอโจวเหวยฉี แล้วเมื่อเขามาถึง ตระกูลตู้ก็ตามเข้ามา

เมื่อโจวเหวยฉีมาถึงก็ได้รับการต้อนรับด้วยการต่อว่าจากนายโจว ข้อหาไม่ให้ความเคารพกับนางโจวและโจวหนิง ทำให้พวกเขาต้องอับอาย

นางโจวน้ำตาคลอเบ้า เห็นได้ชัดว่าคงจะทะเลาะกับนายโจว เขาอาจจะทำร้ายเธอเพราะความหงุดหงิด

โจวเหวยฉียืนอยู่ที่มุมหนึ่งอย่างเงียบ ๆ และสูบบุหรี่ ที่เขี่ยบุหรี่ในมือของเขาใกล้จะล้นออกมาอย่างอันตราย นอกจากทักทายพ่อของเขาเมื่อมาถึงแล้ว เขาก็ไม่พูดอะไรเลย

ไม่ว่าเขาจะถูกต่อว่าหรือวิพากษ์วิจารณ์มากแค่ไหน เขาก็ปิดปากเงียบ

เขาเคยชินกับการถูกทำร้าย เขารู้ดีว่าหากตอบสนองต่อคำต่อว่าพวกนั้น มันจะยิ่งไม่จบลงง่าย

การอยู่เงียบ ๆ ไม่ได้หมายความว่าเขากำลังไตร่ตรองถึงการกระทำของตัวเอง มันเป็นเพียงอยู่ให้ห่างก็เท่านั้น

เขาต้องการจะถามพ่อของเขาว่า ทำไมคนอย่างเขา – ลูกชายนอกสมรส ตัวอับอายของครอบครัว – จะต้องถูกคาดหวังให้ดูแลคู่แม่ลูกนั้นในที่สาธารณะด้วย

นางโจรใช้ทุกส่วนของพลังงานที่เธอมีเพื่อตำหนิโจวเหวยฉี ที่ยืนนิ่งราวกับหุ่นไล่กาที่มีเพียงหัวห้อยต่ำไม่พึมพำอะไรออกมาสักคำ จนเธอกระสับกระส่าย มันทำให้เธอรู้สึกเหมือนทุกอย่างที่เธอเพิ่งพูดไป คือการพูดให้คนหูหนวกฟัง

“ก็ได้ ก็ได้ คราวนี้เราจะปล่อยเรื่องนี้ไป น้องสาวของนายกับฉันจะไม่โทษนาย” นางโจวโบกมือชี้ไปที่โซฟาแล้วพูดว่า “นั่งลงคุยกับพวกเราก่อน อย่างมัวแต่ยืนสูบบุหรี่อยู่เลย กลิ่นบุหรี่เหม็นตลบไปหมดแล้ว”

“โทษผมเรื่องอะไร? เรื่องที่ไม่ยกที่นั่งของพี่ลู่ให้อย่างนั้นเหรอ?” โจวเหวยฉีหัวเราะคิกคัก “ไม่ล่ะ ผมจะยืนอยู่ตรงนี้แหละ จะพูดอะไรก็พูดมาเถอะ ผมยังมีที่ที่ต้องไปอีก”

โจวเหวยฉีไม่คิดว่าตู้หร่งเจิ้น ผู้หญิงที่อวดดีและถือตัวมากที่สุดในโลก จะใจดีพอที่จะให้เขานั่งลง เขาสะบัดขี้เถ้าบนที่เขี่ยบุหรี่และสูดควันฟุ้งเข้าไป เมื่อมองดูนาฬิกาก็พบว่าดึกมากแล้ว

“พ่อคะ! ได้ยินที่โจวเหวยฉีพูดไหม?” โจวหนิงรู้สึกไม่พอใจ เธอกระทืบเท้าและจ้องไปที่โจวเหวยฉี