47 - พ่อ ช่วยหนูด้วย!
47 - พ่อ ช่วยหนูด้วย!
ทุกคนที่อยู่โดยรอบต่างก็ตกใจในการกระทำของรองผอ.หลี่
รองผอ.หลี่เผชิญหน้ากับสิ่งชั่วร้ายด้วยท่าทางสงบ แต่ในความเป็นจริงหน้าผากของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ หากไม่ใช่ว่าชุดยาวสีขาวปกคลุมขาของเขาไว้ทุกคนคงมองเห็นขาของเขาที่สั่นพับๆแล้ว
“คุณอยากได้อะไรเดี๋ยวผมจะหามาให้ พวกเราแกล้งเล่นด้วยกันสักพักได้ไหม?”
รองผอ.หลี่พยายามต่อรองกับปลาหมึกยักษ์โดยหวังว่ามันคงเข้าใจภาษามนุษย์
หนวดของปลาหมึกยักษ์บิดเป็นเกลียวคลื่น ทันใดนั้นมันก็ฟาดหนวดข้างหนึ่งเข้าหารองผอ.หลี่อย่างรวดเร็ว
“พลั่ก!”
“ผอ.ครับ”
คนขับเห็นรองผอ.บินกลับมาเขาก็ลืมทุกอย่างและรีบวิ่งเข้าไปรับรองผอ.หลี่ด้วยร่างกายของตัวเอง
ชายหนุ่มที่ได้รับบาดเจ็บซึ่งเขียนตัวอักษร 'sos' ยังคงนอนอยู่ที่เดิม เมื่อเขามองเห็นร่างทั้งสองบินเข้ามาอย่างรวดเร็วเขาก็เบิกตากว้างด้วยความกลัว แต่มันสายไปแล้วที่เขาจะคลานหนี
ปัง!
“ผอ. คุณโอเคไหม” คนขับถามอย่างยากลำบาก
หลี่ไหลฟู่กล่าวว่า "ไม่เป็นไร แค่ผมไม่ได้ออกกำลังกายมาหลายปีแล้ว คุณต่างหากที่เป็นอะไรหรือเปล่า ถ้าครั้งนี้พวกเรารอดไปได้ผมจะตอบแทนคุณอย่างแน่นอน"
“ขอบคุณ...ขอบคุณครับผอ.”
“ผมหนีไม่รอดแล้วถ้าคุณยังมีแรงคุณก็วิ่งไปกับคนอื่นเถอะ”
“ครับ”
พูดจบทั้งสองคนก็สลบลงกับที่
หลินฟ่านและผู้เฒ่าจางมองหน้ากันและเห็นความสงสัยในสายตาของฝ่ายตรงข้าม
“พวกเขามีปัญหาที่นี่หรือเปล่า” หลินฟ่านถามชี้ไปที่หัวของรองผอ.หลี่
“บางทีสมองของเขาอาจได้รับการกระทบกระเทือน” ผู้เฒ่าจางวิเคราะห์อย่างใจเย็น
ในเวลานี้ปลาหมึกชั่วร้ายได้เข้ามาแล้ว มันมีความแข็งแรงมากและยานพาหนะทุกคันที่ขัดขวางการเดินของมันก็ถูกทำลายในทันที
“ท่าเดินของมันน่ารักมาก”
"อืม น่ารักจริงๆ"
หลินฟ่านรู้สึกหิวจนตาลาย
ผู้เฒ่าจางมองไปรอบๆด้วยสีหน้าร้อนรนและกล่าวว่า
“พวกเราควรจัดการมันให้เร็วที่สุดไม่อย่างนั้นอาจมีคนเอาตัวมันไป”
อย่างรวดเร็ว.
ปลาหมึกยักษ์มาหาหลินฟ่าน หลินฟ่านก็มองไปที่ปลาหมึกยักษ์ด้วยความสงสัย ทั้งคู่มองกันไปกันมาอยู่หลายวินาที
หลังจากนั้นหนวดยาวของปลาหมึกยักษ์ก็ยื่นเข้าหาหลินฟ่านด้วยความหิวโหย
หลินฟ่านมองไปที่หนวดที่เรียบเนียนและน้ำลายของเขาก็ไหลออกมาจากมุมปากเช่นกัน
เขาได้กลิ่นทะเล ไม่สิมันคือเกลือ
"มันต้องอร่อยแน่ๆ"
หลินฟ่านทนความหิวไม่ไหว เขาคว้าหนวดปลาหมึกนั้นและกัดลงไปคำใหญ่ในทันที
กรี๊ด!!!
ปลาหมึกยักษ์ตัวสั่นด้วยความเจ็บปวด น้ำตาของมันไหลออกมาไม่หยุด แม้ว่ามันจะพูดไม่ได้แต่มันก็มีความคิดอยู่ในใจ
“พ่อ มาช่วยหนูที มนุษย์กัดหนู”
"มันเจ็บ."
"มือของหนูถูกกัด"
ปลาหมึกยักษ์กระโดดถอยหลังด้วยความเจ็บปวด
"จะไปไหน?"
ปลาหมึกยักษ์ประหลาดใจและแข็งค้างอยู่ครู่หนึ่ง เห็นได้ชัดว่ามันไม่คิดว่าหลินฟ่านจะจับตัวมันได้
ทันทีหลังจากนั้น
มันพบว่าดูเหมือนว่ามันถูกดึงกลับอย่างรวดเร็ว และมนุษย์คนนั้นก็ฟาดมันลงกับพื้นอย่างรุนแรง
บูม!
บูม!
ทุกครั้งที่มันถูกฟาดลงพื้นมันจะส่งเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดในขณะที่น้ำตาของมันไหลออกมาไม่หยุด
“พ่อ ช่วยหนูด้วย...”
ปลาหมึกยักษ์เต็มไปด้วยความกลัว มันเกิดขึ้นได้ยังไงกัน ฉันเป็นปลาหมึกชั่วร้าย ฉันมีพลังมาก แต่ทำไมฉันถึงถูกทุบตีอย่างหนักได้
หลินฟ่านยืนจับหนวดปลาหมึกข้างหนึ่งและฟาดปลาหมึกลงกับพื้นอย่างสนุกสนาน
เขารู้สึกว่าปลาหมึกตัวนี้น่ารักน่าชังมาก มันจะต้องสนุกที่ได้เล่นกับเขาอย่างแน่นอน!
ผู้เฒ่าจางกำลังมองหาบางอย่างในรถคันอื่นๆที่อยู่โดยรอบ สุดท้ายเขาก็ได้เตาย่างบาร์บีคิว หัวหอม รวมทั้งเครื่องเทศชนิดอื่นๆ
เขารู้จักสิ่งเหล่านี้
รายการ "บาร์บีคิวแสนอร่อย" เคยออกอากาศทางทีวีมาก่อนและเขาถึงกับน้ำลายสอ เครื่องมือในนั้นล้วนอยู่ในใจ หลังจากชมรายการแล้ว เขายังมองหาเครื่องมือดังกล่าวอยู่เป็นเวลานาน
“เรื่องนี้บังเอิญจริงๆ”
ผู้เฒ่าจางกำลังถือเครื่องมืออย่างมีความสุข น้ำตาของเขาแทบจะไหลออกมาด้วยซ้ำ เขาเชื่อเสมอว่าเครื่องมือเหล่านี้มีเฉพาะในทีวีเท่านั้น
ไม่คิดว่าวันหนึ่งเขาจะได้ครอบครองมันจริงๆ
ในขณะที่ผู้เฒ่าจางกำลังเพ้อฝันก็มีเสียงเรียกมาจากอีกด้านหนึ่ง
“เหล่าจาง มาเถอะ ดูเหมือนว่ามันจะตายแล้ว”
เมื่อได้ยินเสียงผู้เฒ่าจางก็รีบวิ่งออกไปพร้อมกับบางสิ่งในอ้อมแขน
"เกิดอะไรขึ้น?"
หลินฟ่านหมอบอยู่บนพื้น จิ้มนิ้วไปที่หนวดของปลาหมึกและพูดอย่างอึดอัด
“พวกเรากำลังเล่นเกมอย่างมีความสุข แต่เล่นไปสักพักมันกลับไม่ขยับตัว ผมคิดว่ามันคงตายไปแล้ว”
ผู้เฒ่าจางวางเครื่องมือลงบนพื้นและขมวดคิ้วเมื่อมองดูปลาหมึกที่นอนอยู่บนพื้น
"มันยังไม่ตาย"
"แต่มันกำลังจะตาย"
“เดี๋ยวผมจะฝังเข็มรักษามัน”
ผู้เฒ่าจางหยิบกล่องเข็มเงินออกมา นี่เป็นสิ่งที่เขาได้รับมาจากชายตาเดียว แต่ชายตาเดียวไม่ต้องการเป็นเพื่อนกับพวกเขามันทำให้พวกเขารู้สึกเสียใจมาก
ผู้เฒ่าจางปักเข็มเงินลงไปอย่างไม่ลังเล ความชำนาญของเขาเป็นสิ่งที่น่าเหลือเชื่อ ตำแหน่งนั้นแม่นยำ และความลึกในการฝังเข็มก็พอดิบพอดีจริงๆ
ปลาหมึกยักษ์คำรามอยู่ข้างใน
‘ไอ้สารเลวแกบอกว่าพวกเรากำลังเล่นด้วยความสุข แต่แกไม่ได้เล่นกับฉัน แกพยายามฆ่าฉัน!’
หลินฟ่านหมอบอยู่ด้านข้างและมองอย่างระมัดระวังก่อนจะชี้ไปที่ตำแหน่งหนึ่ง
"ผมว่าคุณควรจะฝังเข็มตรงนี้ด้วย"
"ใช่" ผู้เฒ่าจางวางเข็มลงอย่างเด็ดขาด
เข็มที่สอง!
เข็มที่สาม!
...
เข็มที่สิบสาม!
เมื่อเข็มตกลงไป ปลาหมึกชั่วร้ายรู้สึกว่าอาการของมันแย่มาก ความรู้สึกแปลกใหม่ที่สมองไม่สามารถสั่งการร่างกายได้ทำให้มันรู้สึกอึดอัด
พวกมนุษย์ ฉันคือลูกปลาหมึกที่ชั่วร้าย พวกแกทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง
พ่อของฉันจะต้องไม่ปล่อยพวกแกแน่นอน
ผู้เฒ่าจางใส่เข็มเงินลงในกล่องเข็มแล้วกล่าวด้วยความเสียใจ
"ผมพยายามเต็มที่แล้ว แต่ไม่สามารถช่วยชีวิตมันได้"
"น่าสงสารจริงๆ" หลินฟ่านถอนหายใจ
“ใช่ ตอนนี้ยังหิวอยู่หรือเปล่า?” ผู้เฒ่าจางถาม
"หิว หิวมาก" หลินฟ่านใช้มือลูบท้องของตัวเอง
ผู้เฒ่าจางนำเครื่องมือทั้งหมดมาและพูดว่า
“ดูสิ นี่เป็นเครื่องมือที่ผมเจอ พวกเราสามารถใช้มันทำบาร์บีคิวแสนอร่อยได้”
“คุณทำเป็นด้วยเหรอ” หลินฟ่านถาม
“ใช่ เจ้าตัวนี้น่ารักมากมันต้องอร่อยแน่นอน”
อย่างรวดเร็ว.
ซีซี่! เสียงน้ำจากหนวดปลาหมึกหยดลงในเตา
“เหล่าจาง ฝีมือคุณยอดเยี่ยมมาก” หลินฟ่านมองด้วยความตกตะลึง
"ฮิฮิ." ผู้เฒ่าจางกลายเป็นพ่อครัว ตอนนี้เขาย่างหนวดปลาหมึกด้วยความเชี่ยวชาญ
ทั้งคู่ต่างตั้งตารอคอย กลิ่นของมันหอมมาก พวกเขารู้สึกว่ามันจะต้องอร่อยกว่าสุนัขและงูอย่างแน่นอน
น่ารักที่สุดก็ต้องอร่อยที่สุด
ในตอนนี้ปลาหมึกยักษ์ยังไม่ตาย
มันยังมีชีวิตอยู่
"อา! เหล่าจาง มันยังมีชีวิตอยู่"
"อะไร?"
ทั้งสองมองดูปลาหมึกด้วยความอยากรู้อยากเห็น โดยตอนนี้หนวดของมันถูกตัดออกไปหมดแล้วเหลือเพียงหัวเท่านั้น
ผู้เฒ่าจางก็ส่งเสียงร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นว่า
"ในที่สุดสิ่งที่ผมเรียนรู้มาจากหนังสือก็ประสบความสำเร็จแล้ว"
"ใช่."
หลินฟ่านก็มีความสุขกับผู้เฒ่าจางในขณะที่เขากัดหนวดปลาหมึกหอมๆไปด้วย
ทั้งสองมีความสุขมาก
แต่ในไม่ช้าพวกเขาก็กลับมาหนักใจอีกครั้ง
"มันยังมีชีวิตอยู่ เราไม่สามารถกินมันได้"
"ใช่."
“แต่เลือดของมันยังคงไหลไม่หยุด มันน่าจะแห้งตายในไม่ช้า”
"ใช่."
หลินฟ่านและผู้เฒ่าจางมองหน้ากันด้วยรอยยิ้ม พวกเขารู้สึกว่านี่เป็นวิธีการที่ชาญฉลาดจริงๆ
จากนั้นทั้งสองก็นั่งอยู่ที่นั่นเพื่อเฝ้ารอปลาหมึกแห้งตายอย่างเงียบๆ
ปลาหมึกยักษ์ที่เหลือเพียงหัวส่งเสียงคำรามอยู่ในใจ
"พ่อ!"
"ช่วยหนูด้วย!"
