ตอนที่ 443+444 ใจป้ำ

ตอนที่ 443 ใจป้ำ

นายพลเหลียงต้องการที่จะซื้อ แต่ลู่ชิงสีไม่ต้องการเงินก้อนนั้นจึงปฏิเสธท่านไป

จากนั้นเขาก็พยายามหาทางให้ได้งานศิลปะชิ้นนี้โดยใช้ความสัมพันธ์ส่วนตัวของพวกเขา แต่กลับได้รับแจ้งจากลู่ชิงสีว่าเขาจะเก็บไว้ให้กับเพื่อน เมื่อหมดหนทางแล้ว นายพลเหลียงก็เลิกตื๊อ เขาไม่คาดคิดเลยว่าผลงานศิลปะที่เขาต้องการจะปรากฏในงานประมูลวันนี้

“ทำไมคุณไม่ยกให้นายพลเหลียงไปซะ ในเมื่อเขาชอบมันมากขนาดนั้น!” เจียงเหยาไม่เข้าใจลู่ชิงสีที่ไม่ได้ต้องการเงิน ยิ่งไปกว่านั้น เขายังให้ความเคารพต่อนายพลเหลียงมากอีกด้วย หากไม่เป็นเช่นนั้น เขาคงไม่ไปเป็นแนวหน้าช่วยเหลือนายพลเหลียงเป็นการส่วนตัว

ลู่ชิงสีมองไปที่เจียงเหยาอย่างเขินอายและพูดว่า “ผมคิดว่าคุณเองก็น่าจะชอบ”

นั่นเป็นเหตุผลที่เขาใช้โชคเพียงเล็กน้อยเพื่อซื้องานศิลปะและเก็บไว้แม้แต่นายพลเหลียงที่ต้องการมากขนาดนั้น เขาก็ไม่ยอมยกให้ กระทั่งต่อมา เขามารู้ว่าเจียงเหยาไม่ได้สนใจอะไรแบบนี้ จากนั้นเขาก็ให้คนสุ่มเลือกงานศิลปะมาชิ้นหนึ่งจากทั้งหมดที่เขามี เข้าร่วมงานประมูลในครั้งนี้

สิ่งที่เจียงเหยาไม่ชอบนั้นล้วนไร้ค่าสำหรับเขา

เมื่อเห็นว่าผู้อาวุโสทั้งสองเกือบจะแทบจะทะเลาะแย่งกัน ลู่ชิงสีจึงยกป้ายในมือขึ้นเพื่อเสนอราคาของเขาออกไป ทันใดนั้นทั้งห้องโถงก็ตกตะลึงเข้าสู่ความเงียบ

ทั้งนายพลเหลียงและนายพลเฉินต่างมองไปที่ลู่ชิงสี จ้องเขาเขม็ง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น การแย่งชิงของทั้งคู่ก็หลีกเลี่ยงแล้ว

เนื่องจากการเสนอราคาของลู่ชิงสี งานศิลปะจึงถูกส่งกลับคืนสู่เจ้าของในท้ายที่สุด

“รวยโคตร ๆ” เฉินซวีเหยาอุทานออกมา

“คนบ้า สุรุ่ยสุร่ายเกินไปแล้ว!” เจียงเหยาปิดหน้าของเธอ พยายามแสร้งทำเป็นวาเธอไม่รู้จักคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ

“ถ้าพี่ลู่เป็นเมียฉันนะ เขาจะเอาอะไรจากฉันก็ได้ทั้งนั้น!” โจวเหวยฉีกลับมาเป็นปกติแล้ว เริ่มทำหน้าทะเล้นให้กับพี่ทั้งสองที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขา

“หุบปาก” เจียงเหยาโต้กลับ มีเพียงเธอเท่านั้นที่สามารถลงโทษผู้ชายของเธอได้ ไม่มีใครอื่นที่ทำได้!

“เจียงเหยาอ่า” ใบหน้าของโจวเหวยฉีเปลี่ยนเป็นเหยเก “ฉันอยู่ข้างเธอนะ! แค่นี้เธอก็ไม่พอใจกับพี่ลู่แล้วเหรอ”

“เป็นความผิดของคุณนั่นแหละ หากคุณไม่สามารถหาเงินให้ภรรยาของคุณใช้จ่ายได้” เจียงเหยาตอบ

โจวเหวยฉีกางแขนออกแล้วพูดต่อ “ฉันไม่ใช่เครื่องกดเงินเสียหน่อย จะให้ทำอย่างพี่ลู่ได้ยังไงกัน”

ลู่ชิงสีรู้สึกอยากดึงเจียงเหยาเข้ามาในอ้อมแขนและจูบเธอ เธอช่างน่ารักอะไรอย่างนี้?

“นี่นายพูดยังกับตัวเองมีภรรยาจริง ๆ อย่างนั้นแหละ?” เฉินซวีเหยาตบหลังโจวเหวยฉี

“ทำไมจะไม่มีล่ะ? คุณนายโจวก็หาเตรียมไว้ให้เขาแล้วไง จางหลานเซียงน่ะ! ซื้อ 1 แถม 1 ไปเลยฟรี ๆ ยินดีด้วยนะเหวยฉีที่ได้เป็นคุณพ่อแล้วน่ะ” เจียงเหยาหัวเราะอย่างชั่วร้าย

เฉินซวีเหยามองไปที่เจียงเหยา พร้อมกับทำไฮไฟว์กับเธอ “ดี!”

ในทางกลับกันโจวเหวยฉีไม่อยู่ในสภาพที่ดีหลังจากถูกเยาะเย้ยทั้งซ้ายและขวา เขาคิดเสมอว่าซวีเหยาเป็นคู่หูของเขา!

ลู่ชิงสีมองทั้งเฉินซวีเหยาและโจวเหวยฉี ก่อนจะออกจากห้องประมูลไปพร้อมกับเจียงเหยาอย่างเงียบ ๆ

__

ตอนที่ 444 คิดอย่างรอบคอบ

นายพลเหลียงและนายพลเฉินรีบตามออกมา เมื่อเห็นทั้งสี่คนเดินออกจากห้องโถง

“ชิงสี นี่มันเรื่องอะไรกัน?” นายพลเหลียงโกรธจัด

“ผมไม่อยากให้ผู้อาวุโสทั้งสองคนต้องต่อสู้แย่งชิงกัน การเอามันคืนมาที่ผมนั่นก็สมเหตุสมผลแล้วนี่ครับ” ลู่ชิงสีอธิบายอย่างไม่เป็นทางการ “ถ้าชอบก็เอาไปไว้ที่บ้านสิครับ ถ้าเลิกชอบแล้วค่อยคืนให้ผม”

“งั้นฉันขอก่อนก็แล้วกัน! ให้ใครก็ได้ส่งมาให้ที่บ้านตระกูลเหลียงที!” นายพลเหลียงตอบสนองอย่างรวดเร็ว

นายพลเฉินรู้สึกหงุดหงิด “ทำไมต้องเป็นนาย”

“นั่นก็เพราะชิงสีเป็นเพื่อนกับเยวื่อจือ! ถ้าเยวื่อจือเรียกฉันว่าปู่ ชิงสีก็ต้องเรียกแบบนั้นด้วยเหมือนกัน!” นายพลเหลียงพอใจกับตัวเองมาก

นายพลเฉินไม่มีอะไรจะตอบโต้ เขามองไปที่ภรรยาของลู่ชิงสีและถอนหายใจ หลานเขยในอุดมคติของเขา ตอนนี้มีภรรยาเป็นคนอื่นไปเสียแล้ว

“หรือเอาอย่างนี้ก็ได้ครับ ตัดมันออกเป็นสองชิ้น เอาไปคนละครึ่ง ผมไม่ว่าอะไรหรอกครับ” การแสดงออกของลู่ชิงสีไม่เปลี่ยนแปลงเมื่อเขาพูด

เขาได้รับการตอบกลับเป็นการกลอกตามอง

“ใจกว้างเสียจริงนะ ขอบใจมาก!” นายพลเฉินดุลู่ชิงสี “เก็บงานชิ้นนี้ไว้ให้ดีล่ะ ในอนาคตต้องมีมูลค่าเพิ่มขึ้นอย่างมากแน่”

“ไม่เอาน่า! ก็แวะมาชื่นชมด้วยกันสิ คืนนี้มาทานอาหารเย็นด้วยกัน” นายพลเหลียงพูดอย่างร่าเริงกับนายพลเฉิน พร้อมกับเชิญลู่ชิงสี “คืนนี้มาที่บ้านตระกูลเหลียงสิ ฉันกับนายพลเฉินจะออกไปก่อน ถ้ายุ่งก็ค่อยตามกันมาทีหลัง”

“ผมจะไปตอนนี้เลยครับ ผมว่างมาก” เฉินซวีเหยาล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงและถามว่า “เจียงเหยา พี่ลู่ พี่พวกจะไปไหม? เหวยฉีล่ะ?”

“เจียงเหยาอยากจะเปลี่ยนชุด เราจะตามไปทีหลัง” ลู่ชิงสีกล่าว เขาหันไปหาโจวเหวยฉีที่กำลังคุยโทรศัพท์และวางสายอย่างไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด “ตระกูลโจวขอให้นายกลับบ้านเหรอ?”

โจวเหวยฉีพยักหน้า ถูขมับของเขา “ฉันต้องกลับแล้ว” เป็นพ่อของเขาที่โทรมา และตำหนิเขาสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อตอนบ่ายวันนี้

“เหวยฉี” ลู่ชิงสีเรียกโจวเหวยฉีที่กำลังจะเดินออกไป เขาเดินไปหาและกดมือลงบนไหล่ของโจวเหวยฉี “คิดให้ดีนะ อย่าคิดว่านายเป็นหนี้ใคร คนที่ต้องแบกรับผิดมากที่สุด ก็คือคนที่เอาแต่พูดว่าตัวเองต้องชดใช้ให้กับคนอื่น”

ไม่มีการตอบกลับใด ๆ จากโจวเหวยฉี ลู่ชิงสีผลักเขาเบา ๆ “ลองนึกถึงโอกาสที่เจียงเหยามอบให้นาย โอกาสที่นายจะกลับออกมาใช้ชีวิตและทำสิ่งที่ตัวเองต้องการได้อย่างสมบูรณ์”

“ขอบคุณครับพี่ลู่ แล้วเจอกันครับ” โจวเหวยฉีตอบด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง เขาถอนหายใจยาวและเดินจากไป