89-90

3/8

Ep.89

“ยินดีด้วยนะ แกทำให้ฉันโกรธได้สำเร็จแล้ว!” เว่ยฉีสูดหายใจลึก กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เขาค่อยๆเงยหน้าขึ้น ข้างในนัยน์ตาปรากฏเปลวเพลิงสีแดงเข้มเป็นจุดๆ นอกจากนี้ แรงกดดันที่ปลดปล่อยออกมาจากร่างของเว่ยฉี กำลังค่อยๆพุ่งสูงขึ้น

เห็นภาพนี้ ฉู่เซวียนเริ่มเพ่งสมาธิ จับจ้องเว่ยฉีไม่วางตา

“หวังว่ามันจะทำให้ฉันรู้สึกสนใจขึ้นมาบ้างได้นะ” ฉู่เซวียนยิ้ม

“ทุกคนถอยออกไปเดี๋ยวนี้!” เล่นซานที่อยู่ไม่ไกลออกไป เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ดวงตาเขาหรี่ลงเล็กน้อย ร้องตะโกนขึ้นมา

ได้ยินคำสั่งนี้ ทหารที่ล้อมรอบทั้งสองก็เริ่มถอยทันที ทั้งหมดล่าถอยไปจนชิดขอบสนามฝึกซ้อม

อากาศรอบตัวเว่ยฉีเริ่มหมุนวนอย่างช้าๆ ไม่กี่ลมหายใจ พายุทอร์นาโดขนาดเล็กปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเว่ยฉี

ข้างในพายุทอร์นาโด นอกจากมีเปลวเพลิงที่กำลังลุกโชนแล้ว ความร้อนแรงของมันยังสูงจนยากจะทานทนไหว

“จงดีใจซะเถอะที่ได้ตายภายใต้พายุเพลิงของฉัน!” เว่ยฉีหัวเราะคลุ้มคลั่ม เหวี่ยงมือตบไปยังเบื้องหน้า

พายุเพลิงที่มีรัศมีใหญ่กว่าสิบเมตรกวาดออกมายังทิศทางของฉู่เซวียน  ทุกหนแห่งที่พายุเพลิงม้วนผ่าน ทุกสิ่งระหว่างทางล้วนถูกแผดเผาเป็นขี้เถ้า

ห่างออกไปไม่กี่สิบเมตร ฉู่เซวียนเฝ้ามองพายุเพลิงที่ราวกับภัยพิบัติทางธรรมชาติกวาดตรงเข้ามา ไม่ขยับเขยื้อนใดๆ

“ทำไมเทพมรณะถึงยืนนิ่งแบบนั้น? ถ้าถูกพายุเพลิงนั่นโจมตีเข้า เขาต้านมันไม่ไหวแน่!”

“เกิดอะไรขึ้น? อย่าบอกนะว่าเทพมรณะเกิดกลัวขึ้นมาจนตัวแข็งไปแล้ว?”

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า อบิลิตี้ไฟของพี่เว่ยฉียังทรงพลังเหมือนเคย เจ้าเทพมรณะนั่น สุดท้ายก็เป็นแค่ฉายาไม่ได้เก่งสมชื่อ!”

เหล่าทหารที่ถอยร่นออกไปไกล พอเห็นภาพนี้ก็เกิดเสียงฮือฮา ในหมู่พวกเขา มีหลายคนที่เป็นฝ่ายสนับสนุนเว่ยฉีคอยเยาะเย้ยอยู่ตลอดเวลา

“เจ้าเด็กฉู่เซวียนนั่นมัวทำอะไรอยู่? ทำไมเขายังไม่รีบหนีหรือตอบโต้กลับ?” เล่ยซานเห็นภาพนี้ ต้องขมวดคิ้วมุ่น

อย่างไรก็ตาม หลังจากย้อนนึกไปถึงการกระทำตั้งแต่เริ่มสู้ของฉู่เซวียน และมองเข้าไปในดวงตาที่ยังคงสงบไร้ระลอกคลื่นใดๆของเขา เล่ยซานก็หยุดความคิดที่จะก้าวออกไปช่วยเหลือของเขา

“ทหารใต้บังคับบัญชาของนายกำลังจะตายแล้วนา ไม่เข้าไปช่วยหรอ?” เว่ยโฉวหัวเราะ “กระบวนท่านี้ของเว่ยฉีรุนแรงจนเกือบอยู่ในระดับเดียวกับการโจมตีของเลเวล 5 แล้ว เทพมรณะยังไงก็ไม่มีทางต้านทานได้”

อีกด้านหนึ่ง กลางสนามฝึกซ้อม

“ถ้านี่คือท่าโจมตีที่ทรงพลังที่สุดของแก งั้นแกก็แพ้แล้วล่ะ” ฉู่เซวียนมองไปทางเว่ยฉีที่อยู่ไม่ไกล เอ่ยอย่างเฉยเมย

เว่ยฉีได้ยินคำนี้ ตอนแรกเขาตะลึงไปพักหนึ่ง ก่อนระเบิดเสียงหัวเราะออกมา

“เทพมรณะ! แค่พูดใครๆก็พูดได้ รีบทิ้งคำสั่งเสียไว้ดีกว่า ก่อนที่มันจะสายเกินไป!” เว่ยฉีหัวเราะเยาะ คล้ายกับว่าภาพตรงหน้าเขา คือฉากที่เทพมรณะถูกแผดเผากลายเป็นขี้เถ้าภายใต้พายุเพลิง

เห็นภาพนี้ ฉู่เซวียนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ เจ้าเว่ยฉีคนนี้คิดไปเรียบร้อยแล้วว่าตัวเองคว้าชัยชนะได้

“ถ้าอย่างงั้น ...” ฉู่เซวียนพึมพำกับตัวเอง “... ฉันจะทำให้แกได้สำนึกเอง ว่าจริงๆแล้วตัวเองอ่อนแอแค่ไหน!”

“ว่าไงนะ?” เนื่องจากเสียงของท่าพายุเพลิงค่อนข้างดัง ทำให้เว่ยฉีได้ยินไม่ถนัดนัก เอ่ยถามย้ำออกมา

ในการรับรู้ของฉู่เซวียน พายุเพลิงนี้ แม้รุนแรงแต่เว่ยฉีใช้พลังจิตของตัวเองในการควบคุมมัน

หรือกล่าวอีกอย่างนึงก็คือ ตราบใดที่พลังจิตของเว่ยฉีหายไป เจ้าท่าที่เรียกว่าพายุเพลิงก็จะสลายตามโดยธรรมชาติ

และการโจมตีที่เกิดจากพลังจิตเช่นนี้ ฉู่เซวียนมั่นใจว่าสามารถรับมือได้ 100%!

4/8

Ep.90

“เปิดใช้งานภูมิคุ้มกันทางจิต!” ฉู่เซวียนขยับปากงึมงำ

วินาทีต่อมา คลื่นความผันผวนที่มองไม่เห็นลุกฮือออกมารอบตัวเขา กวาดเข้าครอบคลุมพายุเพลิงในพริบตาเดียว

ขณะเดียวกัน พลังจิตของเว่ยฉีที่กำลังควบคุมพายุเพลิงพลันหายวับไปทันที สีหน้าของเขากลายเป็นซีดเผือด เกือบกระอักเลือดออกมา

หลังจากพายุเพลิงหลุดจากการควบคุมของเว่ยฉี เพียงไม่กี่ลมหายใจมันก็สลายไปในอากาศ

“นี่มัน!?” ไกลออกไป เว่ยโฉวที่เฝ้ามองการต่อสู้ของทั้งสองเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

“เหอ เหอ เว่ยโฉว ดูเหมือนน้องชายนายจะทำไม่ได้นะ” เล่ยซานกล่าวด้วยรอยยิ้ม ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความเยาะเย้ย

เหล่าหลี่เองก็หันไปมองเว่ยโฉว เมื่อเห็นท่าทีลำบากใจของอีกฝ่ายเขาก็ยิ้มออกมา รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นหลายส่วน

ได้ยินบบนั้น เว่ยโฉวไม่พูดอะไรซักคำ ใบหน้าเขามืดมนลง เจตนาฆ่าสะท้อนวาบในแววตาเขา มองไปทางฉู่เซวียน

ก่อนหน้านี้เขายืนยันนักยืนยันหนาว่าเว่ยฉีจะชนะการต่อสู้ครั้งนี้ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นมันทำให้ตัวเองรู้สึกเหมือนโดนตบหน้าอย่างแรง ดังนั้นเขาเลยเอาความโกรธไปลงกับฉู่เซวียน

“เทพมรณะทำลายพายุเพลิงของเว่ยฉีได้!”

“แถมจากที่เห็นเหมือนเขายังไม่ได้เอาจริงเลย ดูเหมือนว่าข่าวลือจะเป็นเรื่องจริง ...”

เกิดเสียงเอะอะสนทนาขึ้นในกลุ่มพวกทหาร ส่วนใหญ่มองมายังฉู่เซวียนด้วยสายตาชื่นชม

“เมื่อกี้แกทำบ้าอะไรลงไป!” เว่ยฉีร้องโวยวาย ดวงตาที่มองฉู่เซวียนเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

พายุเพลิงถูกเทพมรณะทำลายลง มันทำให้เขาแทบกลายเป็นบ้า!

“ก็ไม่ได้ทำอะไรมาก แค่สลายพลังจิตของแกที่ซ่อนอยู่ในพายุเพลิงแค่นั้นเอง” ฉู่เซวียนกล่าวอย่างเฉยเมยราวกับว่านี่ไม่ใช่เรื่องควรค่าแก่การพูดถึง

“เป็นไปได้ยังไงกัน!” ได้ยินแบบนั้น ดวงตาของเว่ยฉีเบิกกว้างขึ้นทันที

พลังจิตของเขาได้รับการปกป้องจากพายุกรรโชกและเปลวเพลิงโหมกระหน่ำของท่าพายุเพลิง แล้วอีกฝ่ายสามารถหาเจอได้อย่างไร? ไหนจะทำลายมันลงได้อย่างง่ายดายอีก

“แกมันปีศาจ!” เมื่อย้อนนึกถึงตอนนี้ เว่ยฉีมองไปทาง ฉู่เซวียนด้วยดวงตาที่หวาดกลัว

“ขอบคุณสำหรับคำชม” ฉู่เซวียนพยักหน้า เต็มใจรับคำชมนี้ด้วยรอยยิ้ม

อย่างไรก็ตาม ก็อย่างที่บอกไป ว่าเวลานี้เว่ยฉีทั้งหวาดกลัวและโกรธจนแทบบ้า และคนประเภทนี้มักทำในสิ่งที่คาดไม่ถึง

หลังจากสีหน้าแปรเปลี่ยนไปหลายครั้ง ในที่สุดบนใบหน้าของเว่ยฉีก็ปรากฏรอยยิ้มสยดสยอง

ต่อมา เขาหยิบปืนพกที่มีรูปทรงไซไฟดูแปลกตาขึ้นจากข้างเอว

“ต่อให้แกเป็นเทพมรณะแล้วไง สุดท้ายก็ต้องตายด้วยน้ำมือฉัน!” ดวงตาของเว่ยฉีทอประกายมืดมน เล็งปากกระบอกปืนไปทางฉู่เซวียน แล้วเหนี่ยวไกทันที ยิงลำแสงพรั่งพราวทะลวงออกมา

ในชั่วพริบตาเดียว มันได้พุ่งมาถึงหน้าอกของฉู่เซวียนแล้ว!

ฉู่เซวียนเห็นภาพนี้ สีหน้าเขาเย็นชาทันใด นั่นเพราะเขาสัมผัสได้ถึงอันตรายจากลำแสงนี้จริงๆ

ด้วยเวลากระชั้นชิด ทำให้สายเกินกว่าจะชักเงาโลหิตขึ้นมากัน  ฉู่เซวียนจำเป็นต้องเรียกใบมีดกระดูกที่ดูน่าหวาดกลัวออกมาจากแขนทั้งสองข้างแทน ยกมันขึ้นกันตรงหน้าอก

ใบมีดกระดูกถูกจัดวางในท่วงท่าป้องกัน คมของมันทอประกายเย็นเยียบคล้ายกับว่ามันมิอาจทำลายได้

วินาทีถัดมา ลำแสงพุ่งเข้าปะทะใบมีดกระดูกโดยตรง เกิดเสียง ซี่ ซี่ ของวัตถุดิที่โดนระเหยกลายเป็นไอ ใบมีดกระดูกสีขาวถูกเปลี่ยนเป็นสีดำในพริบตา ก่อนค่อยๆหดเล็กลง

วินาทีถัดมา ใบมีดกระดูกก็ถูกทำลายลง ทว่าลำแสงยังคงพุ่งตรงต่อไปอย่างไม่ลดละ จี้ลงบนหน้าอกฉู่เซวียน