ต่างโลกกับเทพบริหาร ตอนที่ 87 ไล่ตาม

ตุบ!

ตุบ!

ตุบ!

เสียงการเดินของมอนเตอร์ขนาดใหญ่เดินตามสุดยอดรถไฟของผมมาเป็นระยะๆ ส่วนทางสุดยอดรถไฟก็ใช้กำลังวิ่งหนีมันแบบเต็มที่ทำให้สามารถทิ้งระยะห่างจากมันได้เรื่อยๆ เป็นไปตามแผนแบบไม่มีปัญหาอะไร เอาตามตรงตอนนี้อีก 7 ครั้งที่เหลือมันไม่ต้องใช้แล้วละ เพราะแค่ครั้งเดียวก็สามารถล่อมันได้แล้วแบบนี้ หึหึ!

" ทหาร "

ผมหันไปพูดกับทหารที่ยืนอยู่ประจำท่อสื่อสาร จากนั้นทหารที่กำลังจ้องมองไปที่มอเตอร์ที่กำลังเดินเข้ามาก็สะดุ้งด้วความตกใจ แล้วตอบผมออกมา " ครับท่าน "

" สั่งให้เอลฟ์ไม่ต้องร่ายเวทย์โจมตีแล้ว บอกให้พวกนั้นเอาพลังที่เหลือทั้งหมดใส่เข้าไปที่บาเรียเวทย์แทน "

" ครับ "

ตอนนี้ไม่จำเป็นที่ต้องโจมตีแล้วเพราะทางมันคงไม่คิดเบนสายตาไปทางอื่นแล้วละ สู้เอาพลังที่เหลือไปป้องกันดีกว่าเพราะตอนนี้บนปากของแต่ละหัวของมันก็เริ่มจะมีเวทย์ก่อตัวขึ้นกันบ้างแล้ว อีกไม่นานก็น่าจะพร้อมยิงออกมาอีกครั้ง

...

....

.....

หลังจากที่สุดยอดรถไฟกำลังวิ่งหนีมันอยู่ มอนเตอร์มันก็หยุดอยู่กับที่เลิกไล่ตามสุดยอดรถไฟของผม แต่ทว่าที่มันหยุดไม่ใช่เพราะเลิกตามหรือว่าจะเบนหน้าหนีไปทางอื่นเพราะตอนนี้มันกำลังหยุด อล้วหัวทั้ง 4 ของมันก็กำลังอ้าปากค้างโดยมีพลังเวทย์ขนาดใหญ่อยู่ในนั้นเพื่อใช้ในการเตรียมตัวยิงออกมา... ไม่สิ! อันนั้นมันกำลังจะยิ่งออกมาแล้วไม่ได้เตรียมตัว

" ทุกคนเตรียมรับแรงกระแทก!!!! "

ผมตะโกนอย่างสุดเสียงหลังจากที่เห็นท่าทางของมันจากนั้นก็เดินเอาแขนทั้งสองข้าไปเกราะกับเก้าอี้ของทหารนายหนึ่งที่นั่งอยู่ด้านหน้าของผม เอาตามตรงตอนนี้ผมเองก็พูดไม่ได้ 100% เหมือนกันว่าจะรอดจากการโจมตีของมันในครั้งนี้เพราะขนาดโดนแค่ลูกเดียวยังบาเรียร้าว ไม่อยากคิดเลยวาถ้าโดนทั้ง 5 ลูกมันจะเป็นยังไง แต่ตอนนี้ผมก็เน้นการป้องกันเอาไว้ก่อนโดยเน้นเอาไว้ตรงท้ายขบวนทั้งหมด และคาดว่าน่าจะสามารถป้องกันการโจมตีของมันได้ ...น่าจะได้ละนะ

จากนั้นเวทย์ทั้งสี่ธาตุก็โดยปล่อยออกมาทั้งสี่หัวของมันตรงมาทางสุดยอดรถไฟที่ผมกำลังอยู่ ในตอนนี้ทหารในห้องควบคุมบางคนก็เริ่มสวดมนต์ขอพรต่อพระเจ้ากันบ้างแล้ว เพราะทุกคนเองก็ได้ยินเรื่องที่ผมคุยทั้งหมดเพราะงั้นเมื่อกี้เช่นกัน และต่างก็รู้ดีว่าต่อให้มีกำแพงบาเรียเวทย์ก็ไม่รู้ว่าจะสามารถป้องกันการโจมตีของของมันได้หรือป่าว แต่พระเจ้านะไม่มีจริงหรอก! ขนาดตาแก่นั้นผมขอมองเห็นอนาคตแต่ก็ยังไม่เคยเห็นอะไรเลย ถ้ามองเห็นอนาคต 1 วัน ได้ละก็ ผมก็คงไม่มาตกใอยู่ในสถาณการณ์แบบนี้หรอก ชิ! พระเจ้าเฮงซวย!

บูม!!!!

ขืนนน!!!!!

หลังจากเกิดการปะทะก็มีเสียงระเบิดที่ดังมาดดังออกมา จากนั้นก็ตามด้วยแรงสั่นสะเทือนราวกับว่าเกิดแผ่นดินไหว 8 ริกเตอร์ขึ้น แต่ตอนนี้ยังไงมันก็สามารถยืนยันได้หนึ่งอย่างแล้วนั่นก็คือผมยังไม่ตายและรถไฟก็ไม่น่าจะถูกทำลายเพราะมันยังเคลื่อนที่อยู่ [ สำเร็จ! ] ก็อย่างจะคิดแบบนี้อยู่หรอก แต่ก็ยังรีบตัดสินไม่ได้ เพราะตัวผมและทหารในห้องควบคุมส่วนท้ายขบวนไม่เป็นอะไรก็จริง แต่ตรงส่วนอื่นยังไม่รู้ว่าเป็นไงกันบ้าง

" ทหารติดต่อยืนยันความปลอดภัยกับห้องปืนใหญ่ และห้องควบคุมส่วนหน้าสะ! "

ผมพูดกับทหารคนที่ยืนอยู่ใกล้ท่อสื่อสารที่สุด เพราะดูเหมือนว่าทหารที่ทำหน้าที่ตอนนี้จะกระเดนไปทางไหนก็ไม่รู้จากแรงสั่นสะเทือนเมื่อคู่ ให้ตายสิ! ก็บอกไปแล้วให้หาที่ยึด หรือเกราะอะไรเอาไว้เพราะมันมัวแต่สวดอ้อนวอนต่อพระเจ้าที่ไม่มีจริงไงมันถึงได้เป็นแบบนี้

ส่วนสาเหตุที่ผมให้ยืนยันแค่จุดที่บอกไปก็เป็นเพราะว่าทั้งขบวนตอนนี้มันเหลือคนอยู่แค่นั้น ที่ห้องควบคุมส่วนหน้าและห้องควบคุมปืนใหญ่หน้าและหลัง เพราะทหารส่วนมากตามโบกี้ก็ลงเดินทัพไปกับดัสหมดแล้ว และที่ห้องควบคุมส่วนท้ายก็คืือจุดที่ผมอยู่ทุกคนไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรกัน มีก็แต่คนทีประจำท่อสื่อสารมันหายหัวไปไหนก็ไม่รู้ ดีนะสอนวิธีสื่อสารเอาไว้ให้กับทหารทุกคนไม่งั้นการติดต่อสื่อสารถึงกันอาจจะยากลำบากกว่านี้ เฮ้อ~

จากนั้น

" ท่านไมล์ตอนนี้สามารถยืนยันความปลอดภัยจากห้องควบคุมรถไฟ และห้องควบคุมปืนใหญ่ได้แล้วครับ แต่ว่าที่ห้องควบคุมปืนใหญ่ท้ายขบวนยังไม่สามารถยืนยันได้เลยครับ จ้าพยามติดต่อไปก็ไม่่ได้รับการติดต่อมาครับ "

ทหารที่ผมให้ยืนยันกตอบกลับมา

" อ่า เข้าใจแล้ว! "

ตามจริงก็อยากส่งทหารออกไปตรวจสอบดูอยู่หรอกแต่ว่าตอนนี้อย่าให้เคลื่อนไหวสุ่มสี่สุ่มห้าดีกว่า เพราะถึงตอนนี้รถไฟมันจะวิ่งอยู่ก็จริงแต่ก็ไม่รู้ว่ามันมีตรงไหนเสียหายอะไรบ้าง ถ้าเคลื่อนไหวมั่วซั่วทหารที่ออกไปจะเป็นอันตรายได้ ถึงแม้ว่าจะไม่อยากคิดแต่ตอนนี้ก็ต้องคิดว่าห้องควบคุมปืนใหญ่พลังเวทย์ส่วนท้ายโดนทำลายไปแล้ว ทหารมนุษย์ 100 คน ทหารเอลฟ์ 300 คน นั่นเป็นจำนวนที่อยู่ในห้องควบคลุมปืนใหญ่พลังเวทย์ส่วนท้าย ชิ! รับรองเลยว่าพวกนายจะไม่ตายป่าวแน่นอน เรื่องทั้งหมดนี้พวกจักรวรรดิมันต้องได้รับผิดชอบกับสิ่งที่พวกมันได้ทำลงไป

ในตอนนี้พวกทหารในห้องควบคุมต่างก็ทำสีหน้าหวาดกลัวออกมาหลังจากเจอเรื่องเมื่อคู่ จากนั้นผมก็เริ่มตะโกนต่อเพื่อปลุกใจพวกทหารที่กำลังแสดงสีหน้าหวาดกลัวกันอยู่ออกไปว่า " ตั้งแต่ที่พวกนายทุกคนสมัครเข้ามาเป็นทหารต่างก็ทำใจกันแล้วไม่ใช่หรือไงว่าจะเสี่ยงชีวิตเพื่อประเทศ เพื่อคนที่พวกนายรัก ถ้าพวกเราไม่สามารถล่อให้มันไปเลี่ยนเส้นทางเดินไปทางประเทศของจักรวรรดิ ผู้คน...ไม่สิ! ครอบครัว ลูก เมีย พ่อหรือแม่ ของพวกนายทุกคนที่อยู่ในเมืองทาเลสต้องตายกันหมดแน่ เพราะงั้นทำหน้าที่ให้มันดีที่สุดสะ!!!! "

" ครับ!!!! "