ตอนที่ 437+438 ไม่โกรธ?

ตอนที่ 437 ไม่โกรธ?

จะว่าไปแล้ว เด็กสาวในวันนี้ดูแปลกไปเล็กน้อย แม้จะถูกดูถูกแต่เธอไม่ตอบสนองใด ๆ

ก่อนหน้านี้โจวเหวยฉียังมีปฏิกิริยาหรือแสดงความไม่พอใจออกมาบ้าง แทนที่จะนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างเฉยเมย จึงทำให้นางโจวโกรธมาก

ผู้หญิงพวกนั้นไม่ได้โง่ พวกเธอจะรู้ว่านั่นคือการดูดูหมิ่นและโจวเหวยฉีก็เพียงเห็นพวกเธอเป็นเพียงของเล่น ตามที่โจวหนิงพูด โจวเหวยฉีไม่สามารถทำตามความคาดหวังของหญิงสาวได้ แต่จะทำอย่างไร? ในเมื่อเพื่อนของเขาหนุนหลังเขาอยู่ พวกเธอไม่สามารถรุกรานโจวเหวยฉีได้ ในทำนองเดียวกัน พวกเธอยังไม่กล้าที่จะเป็นปฏิปักษ์กับนางโจวและโจวหนิงเพราะหวั่นเกรงต่ออำนาจของตระกูลโจว

แต่ผู้หญิงคนนี้ยังจะกล้านั่งอยู่เงียบ ๆ พวกเขายังเห็นการดูถูกและความเหนือกว่าในแววตาของหญิงสาวเสียด้วย

โจวเหวยฉีนั่งนิ่งถือบัตรที่นั่งอยู่ในมือ ในทางกลับกัน โจวหนิงไม่พอใจ ในฐานะเจ้าหญิงของตระกูลโจว เธอไม่สามารถแย่งอะไรจากเจ้าหมาพันทางโจวเหวยฉีมาเป็นของเธอได้ ทำให้โกรธเคืองและอับอายต่อหน้าเฉินเฟยไป่ เธอผลักเจียงเหยาขณะที่พยายามจะแย่งบัตรที่นั่งจากพวกเขา

เจียงเหยาที่ถูกผลักออกจากที่นั่งของเธอ ตัดสินใจยืนขึ้นข้าง ๆ เพื่อดูละครที่เปิดฉากขึ้น

ด้วยความประหลาดใจในความเฉยเมยของเธอ เฉินเฟยไป่อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น “คุณไม่โกรธเลยเหรอ?”

“ฉันควรโกรธเหรอคะ?” เจียงเหยาเลิกคิ้วถาม หลังจากครุ่นคิดและเธอก็หัวเราะพร้อมกับพยักหน้า “บางทีฉันควรโกรธ”

ภายใต้การแสดงออกที่ประหลาดใจของเฉินเฟยไป่ เธอคว้าโจวหนิงและผลักหญิงสาวไปทางนางโจว ก่อนที่ทุกคนจะทันได้ตอบโต้ เธอหันกลับไปเรียกเจ้าหน้าที่ที่อยู่ตรงทางเข้า

ขณะที่หญิงสาวกำลังจะเปิดปากพูด เธอถูกใครคนหนึ่งจับตัว พร้อมกับเสียงดังแหลมของนางโจวดังขึ้น “ออกไป!”

ลู่ชิงสีเข้ามาปกป้องเจียงเหยาด้วยมือข้างหนึ่ง แยกเธอออกจากนางโจวและโจวหนิง อีกมือหนึ่งของเขาค้างอยู่กลางอากาศ เขาหันความสนใจไปที่โจวหนิงซึ่งกำลังหวาดกลัวอย่างมาก

เจียงเหยามองไปที่ลู่ชิงสีตบขาและโบกมือบอกเขาว่าเธอไม่เป็นไร

จากนั้นเธอก็เรียกเจ้าหน้าที่ ชี้ไปทางนางโจวและโจวหนิง กล่าวว่า “สองคนนี้คะ พยายามสร้างปัญหาขึ้น รบกวนพาพวกเขาออกไปด้วยค่ะ”

พนักงานมองไปทางลู่ชิงสีและคิดกับตัวเองว่า ‘ไม่สามารถเสี่ยงชีวิตของตัวเอง ไปรุกรานยมทูตลู่ได้’

โดยไม่ได้มองไปที่ผู้ก่อปัญหาเลย พนักงานได้เรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยให้พาหญิงสาวทั้งสองคนออกไป พร้อมกับกล่าวขอโทษลู่ชิงสี ที่ทำท่าทางเคร่งขรึมราวกับยมทูต “เราต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ที่เกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นครับ”

โจวหนิงและนางโจวตะโกนคำหยาบคายออกมา ขณะที่พวกเขาถูกลากออกไป คำด่าทอของพวกเธอที่พ่นออกมาทำให้หลายคนที่อยู่รอบ ๆ ได้ยินและรู้สึกไม่สบายใจ

พวกเขาบ้าไปแล้วหรือเปล่า? มาทำเรื่องน่าอับอายในที่สาธารณะ ถึงขั้นด่าทอ สาปแช่งอย่างน่ารังเกียจให้คนทั้งห้องโถงได้ยิน มันจำเป็นต้องทำแบบนั้นด้วยหรือไง?

เป็นที่รู้กันไปทั่วว่าโจวเหวยฉี เป็นลูกชายนอกสมรสของตระกูลโจว แต่พวกเขาไม่รู้เขาได้รับการปฏิบัติอย่างเลวร้ายเพียงใด กระทั่งวันนี้

__

ตอนที่ 438 เคารพตนเอง

ไม่น่าแปลกใจเลยที่คนในสังคมชั้นสูงมักถูกพบว่าพัวพันกับเรื่องอื้อฉาวและเรื่องคล้ายคลึงกันอยู่ตลอดเวลา การมีลูกนอกสมรสไม่ใช่ปัญหาเฉพาะตระกูลโจว แต่สำหรับคำพูดที่ว่า ‘เอาซักผ้าปูที่นอนสกปรก ๆ ในที่สาธารณะ’ ตระกูลโจวในตอนนี้ถูกลากมาให้เสียชื่อจากตัวนางโจว และการกระทำของโจวหนิงเสียเอง

คู่แม่และลูกสาวไม่รู้หรือไงว่า ลู่ชิงสีอยู่ที่นี่ด้วย?

เห็นได้ชัดว่าผู้หญิงในอ้อมกอดของลู่ชิงสีมีความสำคัญต่อเขามากแค่ไหน ไม่มีใครเคยได้ยินเกี่ยวกับผู้หญิงที่สนิทสนมกับลู่ชิงสี แม้แต่เฉินเฟยถังก็ไม่สามารถทำได้ แม้จะเป็นอย่างนั้นนางโจวกับโจวหนิงกลับหน้าหนาพอที่จะปฏิบัติไม่ดีกับผู้หญิงคนนั้นเหมือนที่ทำกับโจวเหวยฉีด้วย

ตระกูลโจวหลุดพ้นจากความโดดเด่นมาหลายปีก่อน การไปกระตุ้นลู่ชิงสีถึงว่าเป็นเรื่องไร้สติ เขามีทุกวิถีทางที่จะบดขยี้พวกเขาได้ทุกเมื่อ หากพวกเขาสร้างปัญหาขึ้นเพียงนิดเดียว

“เกิดอะไรขึ้น?” นายพลเหลียงถาม เขามาพร้อมกับนายพลเฉิน เมื่อเห็นว่าเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้น

“พวกคุณ ๆ เขาผิดใจกับเรื่องแย่งที่นั่งของนายน้อยโจว จึงเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นครับ” พนักงานอธิบายอย่างตรงประเด็น

นายพลเฉินรู้ทันทีว่าโจวหนิงคงเป็นหนึ่งในความวุ่นวายนั้น เมื่อเขาเห็นเฉินเฟยไป่ หลานชายของเขาที่นั่งอยู่ตรงนี้ เขามองไปที่บัตรที่โจวหนิงถือและหัวเราะออกมา

“อยากได้ที่นั่งที่ดีที่สุดโดยไม่คิดจะเข้าร่วมการประมูลนี่นะ การหยิบจับเอาของที่ไม่ใช่ของตัวเองน่ะมันไม่ดีนะ” นายพลเฉินแนะนำอย่างจริงจังก่อนจะหันไปทางเฉินเฟยไป่และต่อว่า “ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลย! ไปนั่งกับน้องของแกนู้น จะมาเล่นตลกกับเด็กดื้ออะไรอยู่ตรงนี้?”

“ผมไม่เกี่ยวอะไรกับเธอสักหน่อย!” เฉินเฟยไป่ปฏิเสธคำกล่าวอ้างของปู่ของเขาอย่างจริงจัง “เจ้าหลานชายคนนี้ เหลือเกินจริง ๆ”

แล้วเขาก็เดินจากไปอย่างขุ่นเคือง

ทุกคนที่ได้ยินต่างก็รู้ว่านายพลเฉินพูดถึงใคร เด็กดื้อที่เขาพูดถึงก็คือโจวหนิงที่กำลังร้องไห้อยู่นั่นเอง

ลู่ชิงสีเข้าร่วมภารกิจการกู้ภัยในช่วงวันชาติและมีส่วนสำคัญในการพานายพลเหลียงและนายพลเฉินกลับมาได้อย่างปลอดภัย พวกเขาจึงปฏิบัติต่อลู่ชิงสีเป็นอย่างดี อีกทั้งลู่ชิงสียังได้รับการยกย่องในระดับสูงกว่าเดิมด้วย

สุดท้ายนายตู้และนางตู้ก็มาถึง แต่ก็ต้องพบกับความวุ่นวายของนางโจวและโจวหนิง พวกเขากล่าวขอโทษและพยายามหาข้อแก้ตัวที่จะให้กับนางโจวและโจวหนิง

ตู้ซือหัวมองไปที่โจวเหวยฉีด้วยท่าทางที่ชั่วรายที่สุด หลังจากผละสายตาออกจากนางโจวและต่อว่า “โจวเหวยฉี พวกเธอเป็นแม่กับน้องสาวของนายนะ!”

“พวกเขานั่นแหละเป็นอะไรกัน? ผมต้องเล่นบทโง่ ๆ ไปกับพวกเขาด้วยเหรอ? พวกเขากำลังร้องขอที่นั่งของพี่ลู่นะ ผมควรให้พวกเขาโดยไม่ได้ขอพี่ลู่ก่อนเหรอ? ผมไม่กล้าให้หรอก”

เขาย้ายไปที่นั่งหมายเลขเจ็ด ที่เป็นที่นั่งข้างเฉินซวีเหยา เพราะคิดว่าลู่ชิงสีคงไม่ต้องการให้ใครมานั่งคั่นระหว่างเขากับภรรยาของเขา อีกทั้งเฉินซวีเหยามาคนเดียวไม่มีเพื่อนนั่งด้วย

‘เยี่ยมเลย’ โจวเหวยฉีคิด ‘ฉันจะย้ายไปนั่งข้างซวีเหยา’