ตอนที่ 435+436 เราจะไปไหน

ตอนที่ 435 เราจะไปไหน

“ดูเหมือนว่าคุณจะรู้ความเคลื่อนไหวของโรงพยาบาลเป็นอย่างดี ทำไมคุณไม่ไปพบผู้พันหลินและดูว่าตอนนี้เขาเป็นยังไงด้วยตัวเองสักครั้งล่ะครับ” หลังจากพูดจบ ผู้อำนวยการลีจึงขอตัวออกไปด้วยท่าทางหงุดหงิด

โจวเหวยฉีหัวเราะคิกคัก “รู้สึกดีที่ได้เห็นความโชคร้ายของพวกเรา”

“อย่าเพิ่งย่ามใจไป” ลู่ชิงสีตอบ ขณะที่เห็นลิงโลดของอีกฝ่าย แล้วพูดต่อ “ถ้านายอยากจะอยู่อย่างสงบสุขล่ะก็ คิดหาข้อแก้ตัวและออกจากเมืองจินโดสักสองสามวัน”

โจวเหวยฉีเข้าใจทันที ในท้ายที่สุด ไม่ว่าเขาจะถูกเกลียดมากแค่ไหน พวกเขาก็ต้องมาหาเขาอยู่ดี

“เราจะไปที่ไหนเหรอ?” เมื่อได้ยินที่ลู่ชิงสีพูดตอนที่กำลังเข้ามา เฉินซวีเหยาก็ตื่นเต้น

โจวเหวยฉีครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะมองไปที่เจียงเหยา ริมฝีปากของเขายิ้มกว้างขึ้น “พรุ่งนี้ไม่ใช่ว่าเธอจะกลับหนานเจียงหรอกเหรอ? ฟังดูเข้าท่า เป็นที่ที่เหมาะกับการเที่ยวด้วย ฉันไปก่อนเจียงเหยาสักหนึ่งวัน อีกอย่าง ฉันสามารถดูแลเธอแทนพี่ลู่ได้”

“ขอบคุณ” เจียงเหยากลอกตาและขอบคุณเขาด้วยความประชด

เฉินซวีเหยาไม่สามารถสุดหัวเราะได้ หลังจากเห็นปฏิสัมพันธ์ของพวกเขา เขาคิดว่าน่าสนใจ เป็นตัวตนที่น่าสนใจอีกมุมหนึ่งของเจียงเหยา ที่คล้ายกับเด็กสามขวบนัก แต่แปลกใจที่เขาเห็นริมฝีปากของลู่ชิงสีขดตัวเป็นรอยยิ้มขึ้นเช่นกัน

น่าสนใจ.

ทันใดนั้นเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเขามาที่นี่เพื่อออกมาจามลู่ชิงสี เฉินซวีเหยาพูดขึ้น “พี่ลู่ มากับฉันหน่อยสิ นายพลเหลียงอยากจะแนะนำคนอื่นให้พี่ได้รู้จัก”

ลู่ชิงสีมองไปที่เจียงเหยาเมื่อเห็นเธอพยักหน้าเห็นด้วย เขาจึงลูบศีรษะเธอ “ไปกับเหวยฉี อย่าเดินเตร่ไปมาอีกเลย ไม่นาน เดี๋ยวผมกลับมา”

เมื่อพูดจบ เขาก็หันหลังเดินไปที่ที่นายพลเหลียงกำลังยืนอยู่ พร้อมกับเฉินซวีเหยา

“เจียงเหยา เราไปนั่งตรงนั้นกันเถอะ การประมูลกำลังจะเริ่มแล้ว” โจวเหวยฉีคว้าเจียงเหยาแล้วเดินออกไปทางขวา

ห้องจัดเลี้ยงถูกจัดขึ้นเพื่อให้เป็นที่ลงทะเบียนเข้างานการประมูลการกุศล ทาด้านขวาของห้องจัดเลี้ยงเป็นห้องจัดประมูล ทั้งสองห้องมีทางเดินสั้น ๆ เชื่อมหากันอยู่ รายการประมูลทั้งหมดถูกนำเข้ามาโดยแขกในงานทั้งนั้น รายได้ทั้งหมดจะนำไปบริจาคให้กับเด็กนักเรียนในเขตชนบทบนเขาของประเภท

การประมูลยังไม่ได้เริ่มต้นเป็นอย่างทางการ แต่ที่นั่งถูกจับจองเต็มไปด้วยผู้คน โจวเหวยฉีลากเจียงเหยาไปด้วย พร้อมกับเอาหมายเลขที่นั่งของเขาออกมาค้นหา เจียงเหยามองเห็นตัวเลขในมือของเขา ‘หมายเลขหก’ เธอคิดว่า ‘เป็นตัวเลขนำโชค’

เจียงเหยาไม่เคยมาร่วมงานแบบนี้มาก่อน นี่คือครั้งแรกของเธอ ก่อนเกิดใหม่ตอนที่ยังอาศัยอยู่บนภูเขา เธอช่วยจัดการเรื่องเงินบริจาคที่โรงเรียนตามที่ได้รับมอบหมาย ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เธอมีความสุขที่สุดในฐานะครูในโรงเรียน

การบริจาคเสื้อผ้ากันหนาวหมายความว่าเด็ก ๆ จะได้รับการปกป้องจากความหนาวเย็น การบริจาคเครื่องเขียนใหม่ให้นักเรียน ทำให้เด็ก ๆ ไม่ต้องฝึกเขียนโดยใช้กิ่งไม้เขียนลงบนดิน

การบริจาคเงินจำนวนมากยังหมายความว่าห้องพยาบาลของโรงเรียนไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มียาเหลือในสต็อก

“ผู้คนต่างก็รู้ดีว่าของส่วนใหญ่ที่นำไม่จะไม่ถูกประมูลไปเสียทุกชิ้น จะมีแค่บางรายการเท่านั้น” โจวเหวยฉีนั่งลงแล้วยื่นขวดน้ำให้กับเจียงเหยา “แต่ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าของที่พี่ลู่นำมาจะเป็นหนึ่งในข้อยกเว้น งานเขียนพู่กันของเขาได้รับความสนใจอย่างมากและค่อนข้างเป็นที่นิยมในกลุ่มคนที่มาที่นี่ มากเสียกว่าเครื่องประดับอีกนะ”

เจียงเหยายิ้มให้กับโจวเหวยฉีอย่างชื่นชม เธอเหลือบมองไปรอบ ๆ อย่างไร้จุดหมายและจ้องไปที่เฉินเฟยไป่และโจวหนิง

บางทีเฉินเฟยไป่อาจจะโกธเคืองอะไรสักอย่างโจวหนิง เฉินเฟยไป่ผลักเธอและร้องออกมา “บัดซบ หลบไป!”

__

ตอนที่ 436 แย่งที่นั่ง

โดยไม่คำนึงถึงดวงตาที่เปี่ยมล้นไปด้วยน้ำตาของโจวหนิง เฉินเฟยไป่ทดึงหน้าบึ้งตึง เมื่อเขาได้รับหมายเลขที่นั่งจากเจ้าหน้าที่ประมูล

บังเอ็ยที่นั่งของเฉินเฟยไป่อยู่ด้านหน้าเจียงเหยา เจ้าตัวแปลกใจอยู่เล็กน้อยที่เห็นพวกเขาอยู่ที่นั่น เขามองมาที่เจียงเหยาและโจวเหวยฉีอย่างเงียบ ๆ และนั่งกระแทกลงยังเก้าอี้ของตัวเองอย่างแรง

โจวเหวยฉีพยายามอย่างดีที่สุด แต่ไม่สามารถกลั้นหัวเราะออกมาได้ ระหว่างที่หัวเราะไปด้วยก็กระซิบบอกเจียงเหยา “โจวหนิงแอบชอบเฉินเฟยไป่มานานแล้วล่ะ แต่อีกฝ่ายไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย ตลกสิ้นดี!”

เพราะที่นั่งของเฉินเฟยไป่ ทำให้โจวหนิงสังเกตเห็นโจวเหวยฉี เธอรีบเดินมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับนางโจว โดยถือบัตรตัวเลขที่นั่งในมือ พวกเขาเดินตรงมายังโจวเหวยฉีและเจียงเหยา พร้อมกับกระแทกบัตรตัวเลขต่อหน้าทั้งคู่ที่กำลังงงกับการกระทำนั้น “เราของเปลี่ยนที่นั่ง นายย้ายไปนั่งหมายเลขสิบเอ็ด”

โจวเหวยฉีตอบสนองอย่างรวดเร็วและคว้าหมายเลข 6 ไว้แน่น เขาเลิกคิ้วและมองไปที่โจวหนิงอย่างเงียบ ๆ

“โจวเหวยฉี! ไม่ได้ยินคำของของหนิงหรอกเหรอ? หนูหนวกหรือยังไง?” นางโจวมองดูเจียงเหยาอย่างขุ่นเคืองและพูดอย่างเหยียดหยาม “โอ้ คิดว่าเรามาที่ทำไมอย่างนั้นเหรอ? หืม? ผู้หญิงคนนี้? สวยไม่เท่าคนที่เคยพามาครั้งก่อนนะ”

“นี่คุณ!” โจวเหวยฉีไม่ได้รู้สึกอะไร หากพวกเขาจะทำร้ายเขา แต่จะปล่อยให้เจียงเหยาถูกดูหมิ่นไม่ได้ เขาโกรธกระทั่งลุกขึ้นยืนเพื่อสู้กลับ แต่ถูกเจียงเหยาจับไว้ทันที พร้อมกับส่ายหน้าห้าม

คุณนายโจวพร้อมกับคุณและคุณนายตู้กำลังยุ่งอยู่กับการพูดคุยกับผู้อำนวยการลีอยู่ในตอนนั้น จึงไม่สังเกตเห็นวาลู่ชิงสีกอดเจียงเหยา

เมื่อได้ยินความโกลาหลที่อยู่ข้างหลัง เฉินเฟยไป่จึงหันกลับมามองนางโจวและโจวหนิงด้วยความประหลาดใจ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไป ริมฝีปากของเขาขดเป็นรอยยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ และนั่งอยู่ที่นั่นราวกับกำลังการดูละครฉากหนึ่ง

“โจวเหวยฉี คนจนอย่างนายมาทำอะไรในงานประมูล? เอาอะไรมาประมูลล่ะ รถใหม่คันนั้น? หรือตัวนายเอง?” โจวหนิงสังเกตเห็นการจ้องมองของเฉินเฟยไป่และคิดว่าตัวเองดึงดูดความสนใจจากเขา ดังนั้นเธอจึงไม่อาจที่แสดงออกแบบนั้นต่อหน้าเฉินเฟยไป่

สำหรับโจวหนิงการพ่ายแพ้ให้กับโจวเหวยฉี และไม่ได้ที่นั่งที่เธอต้องการถือเป็นเรื่องอับอาย

“นายนี่เก่งในการหลอกล่อผู้หญิงนะ ถ้าไม่อย่างนั้นเธอคงไม่มาคบกับคนอย่างนาย” โจวหนิงมองดูผู้หญิงในชุดขาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ โจวเหวยฉีอย่างดูถูก

เธอรู้สึกอิจฉาเมื่อเห็นใบหน้าของเจียงเหยา โจวเหวยหน้าตาเหมือนแม่ของเธอ หน้าตาเรียบ ๆ และธรรมดา และมักจะดูถูกผู้หญิงสวย ๆ เธอยิ่งอารมณ์เสียมากขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวนั่งนิ่งเงียบ สีหน้าไม่เปลี่ยนสี

เธอเป็นใบ้? ทำไมเธอไม่พูดอะไรกลับ

“โจวเหวยฉี พ่อของนายบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าถ้าสร้างปัญหาจะยึดรถคืน แล้วนี่เมื่อไหร่จะย้ายสักที หะ?” นางโจวไม่ให้เกียรติผู้หญิงที่คบหากับผู้ชายเพียงเพราะความรวยของเขา สำหรับเธอ ผู้หญิงคนนี้ก็คงไม่ต่างจากผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่โจวเหวยฉีเข้าไปพัวพันด้วย คงหวังอยากรวยทางรัดอย่างไร้ยางอายน่ะสิไม่ว่า