ต่างโลกกับเทพบริหาร ตอนที่ 42 ไม่บอกเธอ

" ท่านพี่ท่านกำลังพะ- "

" เจ้าเงียบไปก่อนไคเซอร์ ข้าจะคุยกับเจ้าทีหลังว่าทำไมถึงเดินทางมานี่ "

เมื่อไคเศอร์เอ่ยปากพูดก็โดยเวโรนิก้าขัดเอาไว้ทันที ทำให้ตอนนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเธอกำลังหมายถึงเรื่องอะไรอยู่ แต่มันก็คงเดาไม่ยากเท่าไหร่แต่อย่าไปเดาดีกว่า

" องค์หญิงท่านกำลังต้องการคำตอบแบบไหนข้าไม่เข้าใจ "

" ก็เรื่องที่ท่านออกไปช่วยเจ้าน้องบ้าของข้าไงละ ทำไมท่านไม่บอกข้าว่าท่านออกไปช่วยไคเซอร์ "

ออ! นี่กำลังโมโหเรื่องไม่เป็นเรื่องอย่างนี่อยู่นี่เอง เฮ้อ~ ซึ่งเรื่องที่ผมไม่ได้บอกเธอมันก็มีเหุผลอยู่ในเรื่องข้อความว่าไคเซอร์จะมา ผมบอกเพียงแค่ชไนน์เดอร์์เท่านั้น เพราะถ้าบอกเธอไปเธอต้องอยากออกไปกับผมแน่ เลยเลือกไม่บอกสะก็จบเรื่อง

" ถ้าข้าบอกท่านแล้วท่านจะทำยังไงต่อ "

" ก็ออกไปด้วยไง "

เวโรนิก้าตอบเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องปกติ หลังจากที่ผมถามสิ่งที่ผมรู้คำตอบอยู่แล้วออกไป

เพราะรู้ว่าเธอจะพูดแบบนี้ไงฉันถึงไม่ให้เธอไปด้วย ยัยองค์หญิงนี่ยังไม่จำกับเรื่องที่โดนโจมตีเมื่อไม่กี่เดือนก่อนเลยด้วยซ้ำ เพราะงั้นก็คงไม่อยากออกไปนอกเมืองเวลานี้หรอก

" ดีแล้วครับท่านพี่ที่ท่านไม่ได้ออกไป "

ไคเซอร์พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทางเวโรนิก้าก็เริ่มตอบกลับทันที " ทำไม... " น้ำเสียงที่ถามไคเซอร์กลับฟังแล้วไม่ค่อบสบอารมณ์เท่าไหร่นัก

" ข้ากับกองทัพทหารของข้าทั้ง 600 คนเดินทางออกมาจากเมืองหลวง แต่กลับมาถึงเมืองนี้เพียงทหารแถบไม่ถึง 20% ของทหารทั้งหมด ถ้าพวกข้าไม่ได้ท่านบารอนไปช่วยเอาไว้พวกข้าอาจจะเดินทางมาไม่ถึงเมืองนี้ก็ได้ "

" แล้วเจ้ามาทำไม... ไม่สิ! เดี๋ยวก่อนะ! กองทัพของนายมีแต่พวกทหารหัวกะทิไม่ใช่เหรอ แล้วก็ได้ชื่อว่าแข็งแกร่งที่สุดในอาณาจักรทำไมถึงได้เป็นแบบนั้นไปได้ "

"พวกข้าตอนแรกก็เดินทางมาปกติครับ โดยเสียคนไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้นหรือจะเรียกว่าสำเร็จมากในการเดินทางเวลานี้ แต่เมื่อมาเจอกับมอนเตอร์กลายพันธ์เพียงตัวเดียวทหารก็ลดเหลือเพียง 60% แถมระหว่างเดินทางก็ลดลงเรื่อยๆ ข้ารู็สึกผิดจริงๆที่พาพวกทหารมาตายแบบนี้ "

" ทหารของข้าเองก็เสียไปเหมือนกันเพราะการเดินทางเร่งรีบของข้า ข้าเข้าใจความรู้สึกของเจ้าดี "

เวโรนิก้าพามพูดปลอบใจไคเซอร์แบบที่คนเป็นพี่สมควรทำ พูดตามตรงเห็นเธอพูดออกมาได้ดีแบบนี้ที่ปลอบใจน้องตัวเองก็ตกใจเหมือนกัน เพราะปกติเธอไม่น่าจะพูดแบบนี้ได้

" แต่ว่านะครับท่านพี่ อาวุธของท่านบารอนที่เป็นลูกเหล็กบินได้สามารถฆ่ามันได้เพียงการโจมตีไม่กี่ครั้งเท่านั้น "

ไคเซอร์ชี้ไปทางปืนใหญ่ทั้งสองกระบอกขณะพูดมา ส่วนทางเวโรนิก้าก็มองมาทางผมด้วยใบหน้าแบบมีนัยแล้วก็พูดออกมาว่า " ท่านบารอนท่านมีอาวุธใหม่อีกแล้วสินะ ข้าอยากได้แบบการสะ... ไม่สิ! อยากศึกษามันจังเลย "

การสร้าง! เมื่องกี้เธอพูดว่าการสร้างชัดๆ ยังจะมีหน้ามาแถว่าอยากศึกษาอีก ยัยนี่น่ากลัวขึ้นมาเรื่อยๆ แล้วนะ

" ท่านไมล์ดีจริงๆ ที่ท่านปลอดภัยกลับมา "

ระหว่างที่คุยกับเวโรนิก้าอยู่เมคัสก็เดินเข้ามาพูดกับผม แต่มันก็แน่ละไปกับทหารสองร้อยคนที่มีปืนกับระเบิด แถมยังจะมีปืนใหญ่อีกเรียกว่ากองทัพขนาดนี้สามารถยึดเมืองขนาดกลางของโลกนี้ได้แบบสบายๆ มันก็ต้องปลอดภัยอยู่แล้วสิ

" มันแน่นอนอยู่แล้ว ว่าแต่เรื่องปืนใหญ่ที่ให้เอาไปประจำการแต่ละเขตของกำแพงเรียบร้อยดีไหม? "

ผมเริ่มถามกลับทันที

" เรียบร้อยดีครับ ตอนนีี้เอาปืนใหญ่ส่วนมากที่ผลิตได้ไปอยู่กำแพงทางเหนือของเมืองแล้ว แต่ว่า... "

" มีเรื่องอะไรอีก? "

ท่าทางการพูดของเมคัสแบบนี้รู้สึกว่าเป็นทีไรมันจะเป็นปัญหาทุกครั้ง และการพูดแบบนี้มันก็ไม่ได้ต่างออกไปแน่

" ระหว่างที่ท่านไม่อยู่มีผู้อพยบกลุ่มใหม่เดินทางเข้ามา 2 กลุ่ม ครับ!

อพยบ? แล้วจะมาบอกเราทำไม

สำหรับเมืองทาเลสที่ผมปกครองตอนนี้ยังคงรับผู้คนที่อพยบอย่างต่อเนื้อง เพราะเดือนปีศาจมาถึงแล้วทำให้ช่วงนี้ไม่ค่อยมีคนเดินทางเข้ามา เมคัสอาจจะยังตัดสินใจไม่ได้เลยมาถามผมแบบนี้

แต่ว่าผมก็บอกเอาไว้แน่นอนไปแล้วว่าไม่ว่าจะมีคนเดินทางมาที่เมืองเท่าไหร่ก็รับเอาไว้หมด เพราะของดำรงชีวิตอย่าง อาหาร! น้ำ! ฝืน! มันมีเพียงพออยู่แล้ว และปัญหาก็คือทำไมเมคัสถึงมาถามด้วยท่าทางหนักใจแบบนี้???

" ก็รับพวกนั้นเอาไว้สิข้าเคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้ามีคนเดินทางเข้ามาก็ให้รับทั้งหมด "

" ปัญหามันอยู่ตรงนั้นแหละครับ! "

" ปัญหา? มันเป็นปัญหาอะไรอธิบายมาให้เข้าใจ "