ต่างโลกกับเทพบริหาร ตอนที่ 41 โกรธ

หลังจากที่สามารถคุยกับไคเซอร์รู้เรื่องพวกผมก็รีบเดินทางกลับไปที่เมืองทาเลสกันทันที โดยมีทหารของผมคุมกันเอาไว้รอบขบวนของไคเซอร์จนพวกมอนเตอร์ไม่สามารถเข้ามากันได้ ระหว่างที่เดินทางอยู่ก็มีเสียง [ ปัง ] ที่เป็นเสียงดังของปืนพวกทหารรอบตัวของผมที่คุ้มกันอยู่ดังขึ้นมาตลอดเวลาระหว่างเดินทาง

บางครั้งก็มีเสียง [ ตูม!!! ] ที่เป็นเสียงการยิงของปืนใหญ่ดังขึ้นมาเป็นระยะ เพราะปืนใหญ่ทั้งสองกระบอกตอนนี้อยู่ด้านหน้าของขบวนคอยต้องยิงเปิดทางให้ตลอดเวลา และดูเหมือนว่าพวกมอนเตอร์เองมันก็มีสมองเหมือนกัน เพราะหลังจากที่เห็นอนุภาพการทำลายของปืนใหญ่พวกมันก็วิ่งหนีกันทันที

ด้วยพลังทำลายมหาศาลของปืนใหญ่ทั้งสองกระบอกเป็นตัวที่เปิดทาง และพวกทหารใช้ปืนยิงพวกมอนเตอร์ที่วิ่งเข้ามาทำให้การเดินทางของขบวนไม่มีอะไรติดขัด หรือเกิดปัญหาอะไร

" ท่านบารอนท่านพี่ของข้าเป็นเช่นไรบ้าง? "

ระหว่างที่กำลังเดินทางกันอยู่ไคเซอร์ที่ขี่ม้าเสมอกับผมก็ถามถึงเวโรนิก้าด้วยน้ำเสียงที่ได้ฟังก็รู้ได้ทันที ว่าหมอนี่เป็นห่วงพี่ตัวเองมากขนาดไหน ซึ่งเหตุผลที่เดินทางมาก็คงไม่พ้นเรื่องนี้แน่

" องค์หญิงปลอดภัยดีครับ ดูเหมือนว่าตอนนี้เธอกำลังสอนหนังสือให้กับเด็กที่โรงเรียนอยู่ "

" สอนหนังสือ? โรงเรียน? ท่านพี่ของข้าคนนั้นนะเหรอ!!?! "

พี่ของนายมันมีอยู่เยอะหรือไงที่อยู่นั้น เฮ้อ~ แต่เมื่อเห็นท่าทางที่แสดงออกมาของไคเซอร์แบบนี้ผมก็พอเข้าใจอยู่หรอก ว่าทำไมถึงได้ตกใจ เพราะตอนแรกที่ผมได้ยินเรื่องนี้กับทางเมคัสผมก็ตกใจเหมือนกัน [ องค์หญิงเอาแต่ใจ ] ไปสอนหนังสือเด็กแบบนั้นแถมยังเป็นเพียงเด็กสามัญชนอีก

" ใช่ครับ! เหมือนว่าพวกเด็กๆ จะชอบเธอมากด้วย "

" ทะ... ท่านบังคับให้เธอทำแบบนั้นเหรอ " ' คนอย่างท่านพี่ไม่มีทางแบบนั้นแน่ ขนาดท่านพ่อให้ไปโรงเรียนยังไม่อยากไปเลย แล้วจะไปเอาความรู้จากไหนไปสอนพวกเด็กกัน! '

ไคเซอร์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตรเท่าไหร่ และตอนนี้เหมือนหมอนี่กำลังเข้าใจผิดอะไรบางอย่างอยู่ มือซ้ายเองตอนแรกก็จับสายเพื่อคลุมม้าอยู่ก็เอาไปตรงดาบที่คาดเอว จริงดิ! นี่คิดจะฆ่าฉันตอนนี้เพราะว่าไปบังคับให้พี่นายสอนหนังสือเนี่ยนะ เจ้านี่ตอนแรกคิดว่าเป็นองค์ชายที่คุยรู้เรื่องแล้วสะอีกแล้วก็คิดว่าจะคิดหน้าคิดหลังเป็น เฮ้อ~ มีองค์หญิงแบบนั้นกับองค์ชายแบบนี้ ชักเป็นห่วงอาณาจักรขั้นมาแล้วสิ!

แต่ยังไงตอนนี้ก็ต้องทำให้หมอนี่เข้าใจสะใหม่ก่อน!

" กลับกันเลยละ "

ผมเริ่มพูดโดยสายหน้าไปมาช้าๆ

" กลับกัน? ท่านช่วยอธิบายเพิ่มได้ไหม "

" ในตอนแรกข้ากับคนของข้าก็เห็นว่ามันไม่เหมาะสมที่จะให้องค์หญิงไปสอนหนังสือพวกเด็กสามัญชนธรรมดาแบบนั้น แต่ก็โดนสวนกลับมาว่า [ ท่านจะให้ข้าทำตัวไร้ประโยชน์ไปวันๆ หรือไง? ] เจอคำนี้มาพวกข้าก็เลยไม่รู้จะพูดอะไร จนสุดท้ายเธอก็ทำหน้าที่นั้นจนได้ "

'อื้ม! คำพูดอะไรแบบนั้นมันก็เหมาะกับท่านพี่อยู่หรอก ถ้าเป็นตัวเราเจอแบบบารอนคนนี้ก็ไม่รู้จะสวนอะไรกลับไปเหมือนกัน แต่ก็ยังสรุปแน่นอนไม่ได้ว่าเขาพูดเป็นเรื่องจริง ' ไคเซอร์คิดในใจหลังจากที่ได้ยินไมล์อธิบายกับตน

หลังจากที่เหมือนจะเข้าใจแล้วเพราะเอามือออกจากดาบ ไคเซอร์ก็ได้เริ่มถามออกมาต่อด้วยน้ำเสียงสงสัยผสมกับความแปลกใจว่า " ข้าพอเข้าใจท่านแล้วท่านบารอน แต่ว่าที่ท่านพูดเมื่อกี้ [ สามัญชน? ] ท่านกำลังจะบอกว่าทีี่เมืองแห่งนั้นมีโรงเรียนของพวกสามัญชนด้วยเหรอ "

ถามคล้ายกับเวโรนิก้ามาก! สมแล้วที่เป็นพี่น้องตัวป่วน เหอะๆ ระหว่างที่ผมกำลังจะตอบไคเซอร์กลับไปก็มองเห็นเมืองพอดีแล้วก็พบกับเวโรนิก้าที่กำลังยืนกอดอก และมีชไนน์เดอร์ยืนอยู่ด้านหลังของเธออยู่ เพียงแค่มองจากระยะไกลแบบนี้ก็รับรู้ได้ทันทีว่าเธอกำลังรู้สึกไม่พอใจ แต่รอบนี้แสดงออกมาอย่างชัดเจน .ใบหน้าแดง ปลายเท้ากระดิกไปมา มือที่กอดอกก็กำแขนแต่ละข้างเอาไว้แน่ ดวงตาทั้งสองจ้องมองมาทางนี้

ซึ่งก็ไม่รู็ว่ากำลังมองผมหรือไคเซอร์ แต่ขอให้มองไคเซอร์เถอะ เพราะผมขี้เกียจเถียงกับเธอแล้วตอนนี้ ต้องเดินทางออกไปนอกเมืองทำให้ร่างกายเจอกับความหนาวเย๋นตอนนี้ต้องการเข้าที่นอนที่มีผ้าห่มแสนสบายทับตัวแล้ว ไม่อยากเสียเวลา

และเมื่อถึงจุดที่เวโรนิก้ายืนอยู่

" ท่านบารอนท่านทำแบบนี้หมายความว่ายังไง ท่านต้องการอะไรกันแน่ "

ทันทีที่ก้าวขาลงม้าเวโรนิก้าก็พูดด้วยน้ำเสียงโมโหออกมา ผมกับไคเซอร์ก็มองหน้ากันด้วยความสงสัย และมองไปทางชไนน์เดอร์ที่ด้านหลังของเธอ แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบอะไรเพราะชไนน์เดอร์ก็ส่ายหน้าไปมาเหมือนกัน นี่เราไปทำอะไรไว้หว่า~ ?!?!