ต่างโลกกับเทพบริหาร ตอนที่ 4 ชัวิตใหม่ [4]

3 วันต่อมา

ณ ห้องประชุมประจำคฤหาสน์

ภายในห้องเป็นห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ ส่วนของจุดกลางห้องขนาดใหญ่แห่งนี้ ก็มีโต๊ะสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ตั้งเอาไว้อยู่ โดยเป็นโต๊ะที่มีหัวหน้าหมู่บ้านทั้งสิบหมู่บ้านนั่งขนาบหันหน้าเข้าหากันโดยมีผมกำลังนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ พร้อมกับเมคัสที่กำลังยืนอยู่ด้านหลังของผม ภายในมือก็กำลังถือถุงผ้าสีน้ำตาลที่มีน้ำตาลกกัดจากอ้อย ที่ผมทำเอาไว้อยู่ในมือของเขาอยู่

" ก่อนอื่นข้าขอบกล่าวตอนรับพวกเจ้าทั้งหมดก่อน ทั้งหัวหน้าหมู่บ้านที่อยู่ใกล้ และหัวหน้าหมู่บ้านที่อยู่ไกล ที่มาประชุมตามคพเรียกของข้าในครั้งนี้- "

ก่อนอื่นก็ต้องชักจูกันก่อน ห้องนี้ไม่ได้เปิดใช่มานานหลายปีแล้ว ซึ่งมันก็หมายความว่าบารอนบ้านี่มันไม่เคยเรียกรวมตัวหัวหน้าหมู่บ้านเลย

เฮ้อ~

ต้องค่อยเป็นค่อยไป

" และที่เรียกมาในวันนี้ข้าก้อยากให้พวกเจ้าได้เห็นผลผลิตใหม่ ที่ข้าสามารถผลิตออกมาได้ "

ทันทีที่พูดจบ ผมก็หันไปกลับไปหาเมคัสที่กำลังยืนอยู่ด้านหลัง และพยักหน้าขึ้นลงเพื่อเป็นสัญญาณให้เมคัสเอาถุงน้ำตาลที่อยู่ในมือไปให้พวกหัวหน้าหมู่บ้านทั้ง 10 คน

ตอนนี้หัวหน้าหมู่บ้านทุกคนต่างก็พากันมองไปที่ผงสีขาวด้านหน้าด้วยความประหลาดใจ เพราะตอนนี้เมคัสก็ได้เอาน้ำตาลเทในมือพวกหัวหน้าหมู่บ้านทั้ง 10 คน แล้ว

" เอาละงั้นข้าจะเริ่มพูดเป้าหมายที่เรียกพวกเจ้าทั้งหมดมาที่นี่ก็แล้วกัน ของที่อยู่ในมือของพวกเจ้าทุกคนในตอนนี้มันมีชื่อเรียกว่าน้ำตาล ซึ่งมันถูกทำขึ้นมาโดยสกัดมาจากอ้อย ส่วนรสชาติของมันก็ลองชิมดูได้เลย "

หลังจากที่ผมพูดออกไป พวกหัวหน้าหมู่บ้านก็ยังสีหน้า กล้าๆ กล้วๆ กันอยู่ ยังไม่มีใครกล้ากินมันเข้าไป แต่มันก็น่าจะเป็นแบบนี้แหละ ใครมันจกล้าไปกินอะไรมั่วซั่ว และของที่อยู่ในมือตอนนี้ก็เป็นของที่พวกนนี้ยังไม่เคยเห็นด้วย ปฏิกิริยาแบบนี้จึงเป็นเรื่องปกติ

แล้ว

" กินเข้าไปได้เลย ข้ารับประกันว่ามันไม่ใช่ยาพิษอย่างแน่นอน "

ผมก็พูดอีกครั้งเพื่อเพิ่มความมั่นใจให้กับพวกที่อยู่ด้านหน้า จนเริ่มมีคนกินเข้าไปแบบเอาแตะเข้าที่ลิ้นเล็กน้อย

" -นะ... รสชาติแบบนี้มันอะไรกัน "

" -นี้มันรสชาติของความหวานจริงด้วย แต่ไม่ใช้หวานแบบน้ำอ้อย ไม่สิ! มันหวานกว่าด้วยซ้ำ! "

มันก็ต้องหวานกว่าสิ!

" -ท่านบารอนนี้มันคือรสชาติอะไรครับ ทำไมมันถึงได้หวานแบบน้ำอ้อยแต่มันกลับเป็นผงแบบนี้??? "

" มันเรียหว่าน้ำตาล และพวกมันถูกสร้างขึ้นมาจากอ้อย ไม่ใช่เพียงแค่หวานกว่าเท่านั้น แต่มันยังามารถเก็บเอาไว้ได้นานหลายปีอีกด้วย "

" -ละ...หลายปี?! "

" ถูกต้อง! แล้วมันยังสามารถเอาไปทำเป็นของหวาน หรือเอาไปผมกับอาหารได้ด้วย "

" -แบบนี้สุดยอดมากครับท่าน ถ้าอาหารสามารถเติมรสหวานเข้าไปได้ข้าไม่อยากคิดเลยว่มันจะสุดยอดขนาดไหน "

ใช่แล้ว!

มันจะสุดยอดมากกว่าตอนนี้มากหลายเท่า ตามจริงก็อยากจะถามไปเหมือนกัน ว่าพวกนายอยู่ได้ยังไงกินอาหารรสชาติจืดชืดแบบนั้น ทั้งรสเค็ม รสหวานก็แทบไม่มีมาให้สัมผัส

แล้ว

" เพื่อเป็นการทดสอบข้าได้เอาน้ำตาลใส่ขนมปังเตรียมเอาไว้ให้พวกเจ้ากันแล้ว "

ผมก็พูดต่อโดยต่อมองไปที่เมคัสที่ยืนอยู่อีกครั้ง แล้วทางเมคัสก็หันตะโกนไปทางประตูทางเข้าของห้องว่า " เอาเข้ามาได้ "

หลังจากนั้นประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับพวกสาวใช้เดินถือจานขนาดใหญ่ 2 จาน ที่ใส่ขนมปังก้อนใหญ่จานละ 5 ชิ้น เข้ามา หลังจากที่พวกเธอเอามันมาว่าเอาไว้บนโต๊ะด้านหน้าของพวกหัวหน้าหมู่บ้าน ผมก็เริ่มพูดต่อ

" ขนมปังด้านหน้าเป็นขนมปังที่ปรุงน้ำตาลเข้าไปเวลาทำมันขึ้นมา พวกเจ้าลองชิมมันดูได้เลย "

พวกหัวหน้าหมู่บ้านก็พากันหยิบขนมปังที่วางอยู่ด้านหน้าของตนเองไปคนละชิ้นทันที แล้วรอบนี้ก็กัดกินแบบเอร็ดอร่อยภายในเวลาไม่กี่วินาที ขนมปังพวกนั้นก็หมดอย่างรวดเร็ว

" -สุดยอด ไม่เคยกินนมปังที่อร่อยขนาดนี้มาก่อนเลย "

" -ข้าไม่คิดเลยว่าชาตินี้จะได้กินของอร่อยแบบนี้ ท่านทำขึ้นมาได้ยังไง ท่านบารอน อย่าบอกนะว่าแค่เอาน้ำตาลใส่เข้าไปก็ได้ขนมปังรสชาติอร่อยขนาดนี้ "

" ใช่แล้ว! ข้าเอาน้ำตาลผสมลงไปในแป้งก่อนที่จะเอาพวกมันไปอบ และเรื่องนี้เองก็เป็นสาเหตุที่ข้าเรียกพวกเจ้าให้มารวมกันในวันนี้ด้วย "

ทันทีทีผมพูดออกไปหน้าตาของทุกคนที่กำลังยิ้มดีใจที่ได้กินขนมปังกันอยู่ ก็พากันหันมามองทางผม ด้วยแววตาที่รอฟังคำที่ผมกำลังจะพูดแบบใจจดใจจ่อ

" ข้าจะรับซื้ออ้อยโดยให้ราคาเป็น 2 เท่า จากราคาที่พวกพ่อค้ารับซื้อตามท้องตลาดทั่วไป และเพื่อเป็นของขวัญอีกอย่าง ข้าจะให้น้ำตาลกับพวกเจ้าคนละ 10 กิโลกรัม เอาไปให้พวกขาวบ้านได้ชิมกัน "

เริ่มเข้าแผนแล้ว

" แต่ว่าห้ามขายอย่างเด็ดขาด และถ้าใคร หรือพ่อค้าคนไหนถ้าว่าพวกเจ้าเอาน้ำตาลพวกนี้มาจากไหน ก็ใก้บอกไปว่าเอามาจากเมือง ทาเลส แห่งนี เข้าใจตรงกันใช่ไหม? "

" ครับ !!!! "

พวกหัวหน้าหมู่บ้านทั้งสิบตอบออกมาพร้อมกัน

เท่านี้ก็เรียบร้อยไป 1 อย่าง หึหึ!

เมื่อสามารถตกลงกันได้ผมก็เอาน้ำตาลให้พวกหหัวหน้าหมู่บ้านไปคนละ 10 กิโลกรัม และพวกนั้นก็เดินทางกลับหมู่บ้านของตัวเองทันที

จากนั้นผมที่กำลังนั่งอยู่ก็หันไปพูดกับมาคัสว่า " มาคัส ให้คนเอาน้ำตาลพวกนี้ไปขายในมือง โดยกำหนดราคาเอาไว้ที่ 1 กิโลกรัม/ 1 เหรียญทอง แล้วก็ไปเตรียมแรงงานเอาไว้ผลิตน้ำตาลสัก 500 คน โดยไปจ้างคนในเมืองที่กำลังว่างงานอยู่ "

" ทะ... ท่านไมล์ ท่านคิดจะขายพวกมันในราคาเพียง 1 เหรียญทอง เองงั้นเหรอ มันสามารถขายได้ 5 - 10 เหรียญทอง/กิโลกรัม ได้แบบไม่มีปัญหาเลยนะครับ แล้วอีกอย่างเราต้องใช้แรงงานเยอะถึงขั้น 500 คน เลยเหรอ??? "

ตาแก่นี่มันจะสงสัยอะไรนักหนา

ขี้เกียจอธิบายจัง!

เฮ้อ~

" เจ้าแค่ทำตามที่บอกก็พอ เรื่องทั้งหมดมันอยู่ในหัวข้าหมดแล้ว เอาไว้ถ้ามีเวลาเมื่อไหร่ข้าจะอธิบายให้ฟัง "

" ครับ "

นี่! มันต้องแบบนี้ตอบแค่ [ ครับ ] คำเดียวมันก็จบ ไม่ต้องสงสัยอะไรมากมาย เยี่ยม!

" จริงสิ! "

ผมพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนคิดอะไรออก

" ครับ? "

" เอาน้ำตาลไปขายแค่ 100 กิโลกรัมก็พอ "

" รับทราบครับ! "