ต่างโลกกับเทพบริหาร ตอนที่ 20 เรียบร้อย

" ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยพวกเราก็มาเริ่มแผนต่อไปเลย "

" แผนต่อไป? " ' ท่านไมล์คงที่จะไม่ได้คิดจะทำอะไรแปลกๆ อีกหรอกนะ เฮ้อ~ '

" เจ้าจงไปประกาศว่า ที่เมืองแห่งนี้พร้อมรับคนที่ไม่มีที่อยู่ในเดือนปีศาจโดยที่ข้าจะไม่เก็บค่ารักษาความปลอดภัยแม้แต่เหรียญเดียว และภายในเมืองยังมีงานให้ทำด้วย "

เมื่อได้โอกาศเราต้องใช้โอกาศนี้เก็บคนเอามาให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ ถ้าสามารถทำให้ผู้คนเห็นได้ว่าอยู่ที่นี้ปลอดภัย และมีงานให้ทำ ยังไงพวกชาวบ้านก็ต้องเลือกมาอยู่ที่เมืองนี้อย่างแน่นอน และเมื่อเป็นแบบนั้น เราก็จะได้แรงงานจำนวนมหาศาลเพิ่ม

" ไม่ได้ครับท่าน "

เมคัสปฏิเสธแผนที่ผมเสนออกไปเมื่อกี้ทันที แต่หมอนี้จะพูดแบบนี้ก็ไม่ได้แปลกอะไร เพราะการทำแบบนี้มันจะต้องเสี่ยงกับการขาดทุนมหาศาลมาก ทั้งที่พัก ทั้งอาหาร แถมยังมีเรื่องการค่าจัดการในเมืองอีก เมื่อมีคนเพิ่มขึ้นราคามันก็ต้องเพิ่ม

แต่นี่แหละที่เราต้องการ สิ่งนี้เรียกว่าการลงทุนแบบระยะยาว เหมือนกับประเทศมหาอำนาจบางประเทศในโลกของเราที่ไปลงทุนกับประเทศทที่ยากจน เพื่อให้ได้ผลประโยช์ที่ดีกว่า ที่ผมกำลังทำตอนนี้มันก็ไม่ได้ต่างอะไรกันมากนัก เพราะมันมีเค้าโครงไม่ต่างกัน หลังจากที่ผมลงทุนเดือนปีศาจไปเมืองคาเทสก็จะมีจำนวนประชากรเพิ่มขึ้นมากมายอย่างแน่นอน

ซึ่งนั่นก็หมายความว่าผมก็จะได้แรงงานเพิ่มขึ้นเช่นกัน เท่านี้ก็สามารถทุ่มกำลังเพื่อพัฒนา หรือสร้างกองทัพเพื่อเพิ่มอำนาจได้สบาย ไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องแรงงานน้อยเกินไป หรือทำงานไม่ได้ตามเป้าอีก

" ท่านไมล์ท่านรู้ไหมว่าการที่เอาคนเข้ามาเพิ่มมันจะทำให้อาหารที่เราสำรองเอาไว้หมดไปอย่างรวดเร็ว และเดือนปีศาจขบวนขายของ หรือพวดขบวนพ่อค้าเร่ก็ไม่เดินทางมาที่่นี้กันด้วย "

" แล้วตอนนี้มันถึงยังละ ? "

เมคัสทำสีหน้าสลดลงทันทีหลังจากที่ผมพูดไป และผมก็เริ่มพูดต่อ " ใช้เงินทั้งหมดไปซื้อข้าวสารี และพวกเนื้อตากแห้งให้มันมากที่สุดเท่าที่ทำได้ ไม่ว่าสามารถหาซื้อได้เท่าไหร่ก็ซื้อมาให้หมดจากพวกพ่อค้าเลย "

" ท่านเอาจริงเหรอครับ "

" ใช่! แล้วพวกเราก็ตอนรับพวกคนทุกที่ด้วย ไม่ว่าจะเป็นพวกทาสก็ตาม ส่วนเรื่องที่พักเจ้าก็ให้คนก่อสร้างให้มันพออยู่อาศัยได้ก่อน เรื่องค่าใช้จ่ายก็บอกไปว่าฟรี แต่พวกเรื่องอาหารต้องทำงานแรก "

" ถ้าเช่นนั้นข้าก็เข้าใจแล้ว แต่มันก็ยังมีเรื่องที่ข้ายังสงสัยอยู่ "

" เรื่องอะไร "

" งาน! ท่านจะให้งานอะไรให้พวกคนที่เข้ามาใหม่กันครับ เพราะถ้าคิดตามปกติต้องมีผู้คนนับแสนคน จากดินแดนทางเหนือของอณาจักรหลั่งไหลเข้ามาที่เมืองแห่งนี้แน่ "

อื้ม! ตอนแรกก็คิดว่าจะสงสัยเรื่องอะไรที่มันไร้สาระ หมอนี้สงสัยอะไรเป็นประโยชน์ก็ได้แหะ! นี่เองก็เป็นอีกเหตุผลที่น่าคิดเหมือนกัน เพราะแรงงานตอนนี้ภายในเมืองมีอยู่แค่ 10,000 คน รวมถึงพวกคนจากหมู่บ้านทั้งสิบที่ผลิตเกลือด้วย ที่เหลือก็เป็นเด็กที่ยังเอามาใช่แรงงานไม่ได้

ตำแหน่งงานตอนนี้ก็เรียกได้ว่าล้นแล้วถ้าพวกที่ผลิตเกลือเข้ามาทำงานในเมือง มันก็เหลืองเพียงโรงผลิตน้ำตาลให้ทำเท่านั้น แต่ว่าเรื่องนี้ผมก็ได้คิดเอาไว้แล้วเช่นกัน

" งานไม่ต้องห่วง ข้าเตรียมงานเพราะปลูกเอาไว้ให้กับพวกนั้นแล้ว "

" เพราะปลูก? ท่านกำลังพููดเรื่องอะไรอยู่ครับ สภาพอากาศแบบเดือนปีศาจมันจะไปทำแบบนั้นได้ยังไง "

มันก็ถูกอย่างที่เมคัสพูดมา เดือนปีศาจนั้นเต็มไปด้วยอากาศที่หนาวเย็นพืชหลายชนิดไม่สามารถโตขึ้นมาได้ในสภาพอากาศแบบนั้นได้ แต่ที่โลกของเราเองมันก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน เพราะงั้นทางออกในเรื่องนี้ก็คือ เรือนกระจก!

แต่ถ้าให้อธิบายไปตอนนี้เมคัสก็คงไม่เข้าใจอยู่ดี ทางที่เร็วที่สุดมีแต่เพียงทำให้ดูเท่านั้นว่ามันเป็นยังไง

" เรื่องนั้นเจ้าไม่ต้องห่วง ข้าได้สั่งการผลิตไปกับมาร์คแล้ว เดี๋ยวอีกไม่กี่วันมันก็น่าจะสามารถใช้งานได้ เดี๋ยวเจ้าก็รู้เองว่าข้าจะทำได้ยังไง "

" ครับ "

" งั้นก็อีกเรื่องแล้วกัน เจ้าสั่งการให้ก่อสร้างโรงเรียนสำหรับคนธรรมดาด้วย ให้เด็กที่อายุ 5 - 15 ปี สามารถเข้าเรียนได้ฟรี "

' ให้สร้างโรงเรียนให้กับคนธรรมดามันก็แปลกพอตัวแล้ว แต่นี้ยังบอกว่าเข้าเรียนฟรีอีก เฮ้อ~ ถ้าพูดอะไรไปก็จะโดนว่าอีกแน่ อย่าดีกว่า ' เมคัสถอดใจที่จะพูดโต้ตอบ แล้วก็พูดต่อ " งั้นก็ได้ครับ! "

ทำไมรอบนี้เข้าใจง่ายจัง แต่มันก็ดีแล้วจะได้ไม่ต้องอธิบายอะไรให้มัามากความ เพราะโรงเรียนที่เรากำลังจะสร้างมันก็เป็นการลงทุนระยะยาวเหมือนกัน

ตอนนี้ปัญหาเรื่องแรงงานในการผลิตก็สามารถแก้ไขได้แล้ว แต่ปัญหาต่อมันมันก็คือ ความรู้! ถ้าคิดตามอัตราส่วนของประชากรตอนนี้ คนที่สามารถอ่านหนังสือออกมีประมาณ 30% แต่คนที่สามารถเขียนได้กลับมีเพียง 10% ของทั้งหมดเท่านั้น

แบบนี้มันแย่แบบสุดๆ ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป ต่อให้เมืองพัฒนาขนาดไหน ถ้าคุณภาพประชากรไม่เพิ่มไปด้วยมันก็ไม่มีประโยชน์

" ถ้าเช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะครับ "

" เดี๋ยวก่อน "

" ครับ " ' นี่ยังไม่หมดอีกเหรอ วันนี้มันก็หลายเรื่องแล้วนะ '

" อณาเขตที่ปลูกต้นโกโก้ เจ้าไปเจราจาข้อซื้อต่ออณาเขตนั่นด้วย "

ตามข้อมูลที่ผมได้มาก็ได้รู้มาว่าที่โลกนี้เองก็มีต้นโกโก้เหมือนกัน แถมมันยังเป็นผลไม้ที่ผู้คนปล่อยทิ้งเอาไว้ ไม่มีใครเอามาทำอะไรกินอีก แต่พวกนี้ไม่รู้สะแล้วว่ามันสามารถเอามาทำเป็นของที่อร่อยขนาดไหนถ้ามีน้ำตาลผสมเข้าไป หึหึ!

" ก็ได้ครับ แต่ท่านอยากได้พื้นที่ขนาดไหน "

" เอาเท่าที่สามารถซื้อได้! "

" เฮ้อ~ " เมคัสถอนหายใจออกมาแบบเหนื่อยใจ พร้อมกับท่าทางสายหัวไปมาแบบช้าๆ แล้วก็เริ่มพูดต่อ " ท่านคงจะเอาพวกมันไปทำอะไรกัน อย่างมากมันก็เป็นแค่อาหารสัตวเท่านั้น อย่าบอกนะว่าท่านกำลังจะเลี้ยงสัตว์อีก "

นี่แหละที่เป็นความคิดปกติของผู้คนบนโลกนี้ เดี๋ยวได้รู้เลย ว่าโกโก้มันสามารถเป็นอะไรที่ได้มากกว่าอาหารสัตว์อีกเยอะ

" ไปซื้อมันเอาไว้ก็พอ "

" ครับ ! "