ตอนที่ 3
จุงฮยอนวูไม่ใช่คนประเภทที่ชอบเรียนหนักสือ
เหตุผลเดียวที่เขาผู้ที่รู้สึกรำคาญเพียงแค่ได้ยินการวิเคราะห์ การคำนวณ และสถิตินั้นคุ้นเคยกับมันเป็นเพราะเขากลายเป็นนักเบสบอลมืออาชีพของเกาหลี
“ความเร็วสูงสุดของลูกบอลคือ 135 กม./ชม. นายไม่ใช่คนประเภทโยนบอลมากกว่า 100 ลูกและจากสิ่งที่ฉันเห็น ร่างกายของนายอาจเสียหายหากนายออกแรงมากเกินไป พรสวรรค์เพียงอย่างเดียวที่นายมรก็คือการควบคุมบอล หากนายต้องการอยู่รอดในโลกมืออาชีพ นายต้องใช้สมองให้มากขึ้น”
เขาเรียนรู้วิธีเอาตัวรอดในโลกมืออาชีพจากโค้ชที่เขาพบเมื่อเดบิวต์และเรียนรู้ที่จะสนุกกับการเล่นตัวเลขตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา
เขาวิเคราะห์มากขึ้นและเริ่มการต่อสู้ด้วยความน่าจะเป็นหลังจากเปลี่ยนการกระทำทั้งหมดเป็นตัวเลข
แน่นอนว่าผลลัพธ์ไม่ใช่ดีทั้งหมด แต่การเล่นกับตัวเลขนั้นก็ไม่เลวเช่นกัน
‘ถ้าไหล่ฉันไม่หลุดละก็’
ก่อนที่เขาจะสามารถเล่นกับตัวเลขได้อย่างเหมาะสม ไหล่ของเขาก็เริ่มผิดปกติ
‘ที่สำคัญ ทำไมจู่ๆ ฉันถึงคิดเรื่องแบบนั้น อ่า มีรถบรรทุกพุ่งมาหาฉัน นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนตายใช่มั้ย? ไม่สิ แต่ความน่าจะเป็นที่คนจะเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์จากการถูกรถไร้คนขับชนคือเท่าไหร่เหรอ?’
ข้อเท็จจริงที่ว่าเขากำลังคิดถึงความน่าจะเป็นในขณะที่อยู่ในสถานการณ์อันสิ้นหวังซึ่งมีรถบรรทุกพุ่งเข้ามาหาเขาด้วยความเร็วสูงหลังจากเสียหลักบนท้องถนนแบบนั้น
‘ยุ่งเหยิงไปหมด’
ยิ่งไปกว่านั้น เขาสามารถจำข้อเท็จจริงได้ว่าจำนวนเฉลี่ยของผู้คนที่เสียชีวิตจากการขับรถด้วยตัวเองใยหนึ่งปีนั้นน้อยกว่าจำนวนคนที่ถูกล็อตเตอร์รี่รางวัลที่หนึ่ง
‘ให้ฉันถูกล็อตเตอร์รี่แทนเถอะ’
เอี๊ยดดดดดด!
รถบรรทุกพุ่งชนจุงฮยอนวูและอุบัติเหตุของเขาก็สิ้นสุดลงในขณะนั้น
เกิดการระเบิดครั้งใหญ่ขึ้น
หลังจากนั้น บริเวณโดยรอบก็ถูกปกคลุมไปด้วยฝุ่นหนาทึบ
ราวกับว่าเวลาและมิติหยุดนิ่ง
“หืม”
จุงฮยอนวูเยาะเย้ยด้วยการหายใจสั้นๆ
“อ่าา ฉันรอดแล้วเหรอ?”
พร้อมกับคำพูดเหล่านั้น เมื่อจุงฮยอนวูหันไปมองด้านข้าง เขาก็เห็นว่ารถบรรทุกขนาดใหญ่วิ่งผ่านเขาไปและขนกับตู้โทรศัพท์
ถ้ารถบรรทุกไม่หมุนพวงมาลัยให้มากกว่านี้อีกนิดหนึ่ง ฉากคงจะน่าสยดสยองกว่านี้มาก
หลังจากรอดพ้นจากความตายอย่างหวุดหวิด ในที่สุดจุงฮยอนวูก็ระบายความรู้สึกของเขาออกมา
“บัดซ*!”
มันเป็นการสบถที่ไม่หยาบไป แต่ก็มีเหตุผลมาก
จะไม่แปลกเหรอที่จะพูดเรื่องดีในเมื่อเขาเกือบจะตายอย่างไร้เหตุผล?
“บัดซ*! อ๊าคค อ๊าคค!”
เขาไม่ได้หยุดสบถในตอนที่คำพูดรัวออกจากปากของเขาราวกับระเบิด ในขณะที่จิตใจของเขากำลังพยายามสงบสติอารมณ์
“อ๊าคคค บัดซ*เอ้ย!”
เขาลืมสายฝนที่ตกลงมาและเช็ดเหงื่อบนหัวของเขาหลังจากถอดหมวกออกมา
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ!”
จากนั้นเสียงหัวเราะก็มาพร้อมกับรอยยิ้มอันบ้าคลั่ง
จุงฮยอนวูทรุดตัวลงกับพื้นโดยไม่รู้ตัว
หลังจากทำแบบนั้น เขาก็มีเวลาคิดและไม่นานก็จำบทสนทนาที่เขาพูดกับลีฮยอกจูได้
บทสนทนาเกี่ยวกับนิยายแนวเกมแฟนตาซีที่ตัวละครหลักย้อนเวลาหลังจากถูกรถบรรทุกชน
“ว้าวว ฉันเกือบได้ย้อนเวลา”
ในขณะที่เขาจำบทสนทนาในตอนนั้นได้ เสียงหัวเคราะที่คิดว่ามันไร้สาระก็ดังออกมา
รอยยิ้มค่อยๆ ปรากฎขึ้นบนใบหน้าของจุงฮยอนวู
‘อ่าา ฉันสงสัยว่าฉันจะได้รับเงินชดเชยจากเรื่องนี้มั้ย? ฉันสงสัยว่ามันจะมากแค่ไหนกัน?’
มันเป็นรอยยิ้มแห่งความสุขที่คิดว่าเขาจะได้รับค่าชดเชยสำหรับอุบัติเหตุในครั้งนี้
‘ฉันคิดว่ามันจะมากกว่าที่ฉันคาดไว้นะ… ’
เมื่อเขาเต็มไปด้วยความคิดดังกล่าว จุงฮยอนวูก็ทรุดตัวลงกับพื้น
สาเหตุก็คือไฟฟ้าช็อต
Fanpage : ผีเสื้อกลางคืน
