ตอนที่ 16 งานพบปะเพื่อนร่วมชั้นในมหาวิทยาลัย (RE)

เมื่อวาน หลินฟาน ช่วยเธอประกอบเตียงให้เรียบร้อยแล้ว และเฉิน หลิงหลิง ก็หลับไปบนเตียงจริงๆ ในตอนนั้น หลินฟาน ก็ได้คลุมผ้าให้กับเธอ แล้วจากไปอย่างเงียบๆ

เฉิน หลิงหลิง ที่ได้เห็น หลินฟาน อีกครั้ง เธอก็ดีใจมาก และแทบจะโยนโซฟาทิ้งแล้ววิ่งเข้ามาหาเขาพร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้มหวานว่า : “พี่ชาย ช่างบังเอิญจังเลย!”

หลินฟาน ยิ้มแล้วพูดว่า : “ใช่ นี่คุณกําลังทําอะไรอยู่ คุณย้ายโซฟาด้วยตัวเองได้อย่างไร ทำไมถึงไม่เรียกคนให้มาช่วยย้ายล่ะ?”

เฉิน หลิงหลิง ถอนหายใจ แล้วพูดว่า : “โซฟาตัวนี้ฉันซื้อมาใหม่ พวกเขาบอกว่าตัวไม่ใหญ่ แค่ฉันย้ายเองก็ได้แล้ว”

หลินฟาน พูดไม่ออกเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ใจดีเกินไปหน่อยมั้ย? แล้วนี่ยังปล่อยให้คนอื่นรังแกได้.. โดยง่ายๆ แบบนี้อีก โซฟาตัวนี้เธอย้ายคนเดียวไหวได้ที่ไหน?

หลินฟาน เกิดความสงสารเล็กน้อยแล้วจึงจอดรถ แล้วพูดว่า : “มา ให้ผมช่วยคุณยกขึ้นไปเถอะ”

เฉิน หลิงหลิง มีความสุขมาก : “ขอบคุณ พี่ชาย มาก พี่ชาย คุณดีกับฉันมากเลย…”

เธอนึกไปถึงความฝันเกี่ยวกับงานแต่งงานระหว่างเธอกับ หลินฟาน ..เมื่อวาน และก็อดไม่ได้ที่จะหน้าแดง บ้าจริง.. นี่มันน่าอายมากๆ

ทํายังไงดี อยากสารภาพกับพี่เขาจัง!

แต่ก็กลัวล้มเหลว…

เธอเริ่มรู้สึกพะว้าพะวังอยู่พักหนึ่ง อีกทั้งยังกลัวที่จะสูญเสียมันไป (患得患失, เมื่อยังไม่ได้มาก็เกรงจะไม่ได้ ครั้งได้มาแล้วก็กลัวว่าจะสูญเสียมันไป)

หลินฟาน ที่เห็นเธอมีสีหน้าแปลกๆ ไปเล็กน้อยจึงถามว่า : “คุณ.. ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

“ไม่ ไม่มี คือ..ฉันไม่เป็นไร!”

เฉิน หลิงหลิง รีบพูดออกมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับแอบถอนหายใจในใจ ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ไม่มีความกล้าที่จะสารภาพ.. 　

ด้วยความช่วยเหลือของ หลินฟาน โซฟาก็ถูกย้ายกลับไปที่บ้านของ เฉิน หลิงหลิง โดยไม่ต้องใช้ความพยายามใดๆ

เฉิน หลิงหลิง พูดขอบคุณอย่างซาบซึ้งใจว่า “พี่คะ ลําบากคุณแล้ว”

หลินฟาน ยิ้ม แล้วพูดว่า : “เรื่องเล็กนิดเดียว ไม่ต้องขอบคุณอะไรหรอก งั้นผมไปก่อนนะ”

เฉิน หลิงหลิง กัดริมฝีปากของเธอ และดูลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะรวบรวมความกล้าแล้วพูดมันออกมา : “พี่คะ คือ.. ฉันจะขอให้คุณช่วยฉันอีกสักเรื่องหนึ่ง ได้มั้ย?”

หลินฟาน กล่าวว่า : “ไม่ต้องเกรงใจ คุณพูดมาเถอะ หรือคุณต้องการจะให้ผมช่วยประกอบอะไรให้คุณอีกหรือเปล่า?”

เฉิน หลิงหลิง ส่ายศีรษะ แล้วพูดว่า : “คืออย่างนี้ คืนนี้ฉันมีงานปาร์ตี้เพื่อนร่วมชั้น แบบคือคุณไปกับฉันได้ไหม ฉันไม่อยากให้พวกเขาหัวเราะเยาะ ..ฉัน?”

หลินฟาน กล่าวว่า : “ใครจะหัวเราะเยาะคุณในงานปาร์ตี้เพื่อนร่วมชั้น?”

เฉิน หลิงหลิง กล่าวว่า : “ส่วนใหญ่จะเป็น..ซุน เสี่ยวน่า ฐานะทางบ้านของเธอดีกว่าฉัน เธอดูถูกฉันตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว ยิ่งตอนนี้เธอหาแฟนได้แล้วก็ยิ่งเหิมเกริมมากขึ้น หัวเราะเยาะฉันที่ไม่มีแฟน และบอกฉันว่าฉันไม่มีทางหาแฟนได้”

เมื่อพูดถึง ซุน เสี่ยวน่า เฉิน หลิงหลิง ก็รู้สึกโกรธ และน้อยใจเล็กน้อย แววตาของเธอแดงอยู่พักหนึ่ง เพราะ ซุน เสี่ยวน่า รังแกคนมากเกินไปจริงๆ

หลินฟาน ยิ้มแล้วพูดว่า : “ดังนั้น คุณจึงอยากให้ผมแกล้งปลอมเป็นแฟนของคุณ และคอยสนับสนุนคุณ?”

เฉิน หลิงหลิง หน้าแดง พร้อมกับพูดออกมาเบาๆ ว่า : “พี่โอเคมั้ย ขอร้องล่ะค่ะ?”

หลินฟาน ก็ไม่รู้ตัวเองว่าทําไมถึงได้ใจอ่อนกับ เฉิน หลิงหลิง ได้ง่ายเป็นพิเศษ : “โอเค แล้วคืนนี้กี่โมง ผมจะได้มารับคุณ”

เฉิน หลิงหลิง กระโดดอย่างมีความสุข : “คืนนี้ทุ่มหนึ่ง ฉันจะมารอคุณอยู่ที่หน้าประตูชุมชน ขอบคุณมากคะ พี่ชาย พี่เป็นคนดีจังเลย!!”

เธอที่ไม่เคยอยากไปงานปาร์ตี้ กลายเป็นมีความรู้สึกที่คาดหวังอย่างมาก

หลินฟาน พึมพําในใจว่า.. นี่ถือเป็นการเก็บเกี่ยวบัตรคนดีหรือเปล่านะ?

หลังจากอําลา เฉิน หลิงหลิง แล้ว หลินฟาน ก็ออกจากชุมชนลี่จิง และออกไปวิ่งส่งอาหารต่อ

หลังจากผ่านช่วงวันที่ยุ่งวุ่นวายไป และมาถึงตอนเย็น หลินฟาน ได้รับโทรศัพท์จาก หลิน ซานซาน ว่าเธอใกล้จะถึงสนามบินหยุนเฉิงแล้ว

หลินฟาน จึงกลับไปบ้านเอารถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าไปเก็บ เขาเองก็ขี้เกียจเปลี่ยนเสื้อผ้า จึงขับรถ Bugatti รีบไปที่สนามบินหยุนเฉิง

สนามบินหยุนเฉิง..

หลินฟาน นำรถเข้าไปจอดในลานจอดรถ แล้วลงจากรถ เดินเข้าไปในสนามบิน พร้อมที่จะไปรับ หลิน ซานซาน

ขณะกำลังเดินเข้าไปตามทาง

“หลินฟาน!”

ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงคนเรียกเขา ..มาจากข้างๆ

หลินฟาน หันไปมอง และเห็นชายคนหนึ่งสวมเสื้อเชิ้ตชีฟอง และไว้ผมทรงโมฮอก โดยนั่งพิงรถจี๊ปคันหนึ่งอยู่…

มันมี.. ความรู้สึกที่คุ้นเคยอยู่

แต่เขากลับนึกไม่ออกว่าเป็นใคร?

ผู้ชายไว้ทรงโมฮอก กลับหัวเราะเสียงดังขึ้นมา แล้วพูดว่า : “หลินฟาน เป็นนายจริงๆ ด้วย! ฉัน เฉียนเฟิง ไง!”

เฉียนเฟิง!

หลินฟาน จำขึ้นได้ทันที เฉียนเฟิง เพื่อนร่วมชั้นในมหาวิทยาลัยของเขา!

เฉียนเฟิง เองก็ดูเปลี่ยนไปมากจริงๆ ตอนเรียนมหาวิทยาลัยเขาเป็นคนเงียบขรึม และแทบจะไม่รู้สึกถึงการมีอยู่ของตัวตนของเขา มาตอนนี้ เขา.. เองดูเหมือนจะไปได้ด้วยดี

“ที่แท้เป็น เฉียนเฟิง เอง” หลินฟาน พูดด้วยรอยยิ้ม เมื่อได้เห็นเพื่อนร่วมชั้นเก่า เขาเองก็มีความสุขมาก

เฉียนเฟิง มองไปที่ หลินฟาน แล้วพูดอย่างไม่แน่ใจเล็กน้อยว่า : “หลินฟาน นี่คือนายกําลัง... ส่งอาหารเดลิเวอรี่อยู่งั้นเหรอ?”

หลินฟาน ยิ้ม แล้วพูดว่า : “ฉันมารับคนนะ แต่ตอนนี้จะว่าไปฉันก็ทํางานเป็นคนส่งอาหารอยู่จริงๆ”

เฉียนเฟิง ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แถมเขาก็ยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่า หลินฟาน ทำงานเป็นคนส่งอาหารจริงๆ!

ทันใดนั้น แววตาของ เฉียนเฟิง ก็ดูเปลี่ยนไปเล็กน้อย

เมื่อก่อนเขาเคยอิจฉา หลินฟาน และยิ่งพอเมื่อเขาคิดว่า หลินฟาน ที่หล่อเหลากว่าเขา เก่งกว่าเขา แน่นอนว่าเขาต้องได้งานที่ดี และมีอนาคตที่สดใสกว่ามาก เวลานั้นเขาเองก็รู้สึกว่าตัวเองด้อยกว่ามาก!

แต่.. เขาไม่คิดเลยจริงๆ!

ว่า ..ต้นหญ้างามอย่าง หลินฟาน ต้องมาส่งอาหาร!

และเขา เฉียนเฟิง ก็ทําตัวเป็นคนนิสัยเหมือนสุนัข… (1)

ความรู้สึกที่เหนือกว่า!

แน่นอนหัวใจของ เฉียนเฟิง ก็เต็มไปด้วยความสุขที่สามารถเอาชนะ หลินฟาน ได้ ..ทันที

อย่างไรก็ตาม เฉียนเฟิง ที่ได้คลุกคลีกับสังคมมากว่าสองปีแล้ว แน่นอนว่า ‘ความฉลาดทางอารมณ์’ ของเขาก็มีความซับซ้อนขึ้นเช่นกัน เขายิ้มทันที แล้วพูดว่า : “ทำงานเป็นคนส่งอาหารก็ดีนะ มีอิสระดี ฉันได้ยินมาว่าเงินเดือนของพวกนายก็ค่อนข้างสูง ใช่ไหม?”

หลินฟาน กล่าวว่า : “ก็พอได้อยู่”

เฉียนเฟิง ตบที่ต้นขาของเขา แล้วกล่าวว่า : “นั่นสินะ นายจะมาทำงานหนักเหมือนฉันได้ยังไง ทำเหนื่อยแทบตายในทุกๆ วัน เงินเดือนกลับได้แค่ 30,000 หยวนเท่านั้น”

เมื่อพูดไป เฉียนเฟิง ก็เหลือบสายตามองไปที่ หลินฟาน

แม้ว่าเขาจะกําลังบ่นอยู่ แต่จริงๆ แล้วเขากําลังแกล้งคุยโวอยู่ต่างหาก

และเขาก็คิดว่า หลินฟาน จะต้องตกใจกับเงินเดือนที่สูงของเขา แต่กลับกันเลย.. หลินฟาน ดูค่อนข้างสงบ และเขาก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ

เฉียนเฟิง ไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ : “ใช่แล้ว ฉันยังไม่ได้บอกนายเลยว่าฉันทํางานที่ไหน จิงตง กรุ๊ป หลินฟาน นายคงเคยได้ยินมาใช่ไหม?”

หลินฟาน ยิ้มแล้วพูดว่า : “แน่นอนว่าฉันเคยได้ยิน อืม.. เป็นบริษัทที่แข็งแกร่งมาก”

เฉียนเฟิง กําลังแกล้งบังคับ หลินฟาน ที่ไหนจะมองไม่ออก.. เขาเองได้พยายามให้ความร่วมมืออย่างดีที่สุดกับการแสดงของ ‘เพื่อนร่วมชั้น’ คนนี้

เฉียนเฟิง รู้สึกมีความสุขในใจ แต่กลับแสดงสีหน้าไม่พอใจ โดยพูดว่า : “ให้ตาย.. มันก็จริงอย่างนายพูด บริษัทของเราแข็งแกร่งมากจริงๆ อีกทั้งบริษัทของเรายังถูกจัดอันดับอยู่ใน 400 - 500 อันดับแรกของจีนเพียงเท่านั้น แต่เราก็ไม่สามารถติด 100 อันดับแรกได้ บอสของเราก็มีชื่อเสียงโด่งดังในเรื่องบ้างาน แถมยังให้ลูกน้องอย่างเราๆ ทำงานตลอด 24 ชั่วโมง และดูวันนี้เขากลับมาจากต่างประเทศ ฉันเองต้องมารับเขา แถมยังต้องขับรถส่วนตัวของฉันเองอีก”

เขาจงใจทุบรถจี๊ป และพยายามดึงความสนใจของ หลินฟาน ไปที่รถของตัวเขาเอง

หลินฟาน ยังคงให้ความร่วมมือต่อไป เขายิ้มหัวเราะ แล้วพูดไปว่า : “รถนาย.. ไม่เลวเลยนะ”

เฉียนเฟิง ถอนหายใจอย่างหนัก : “มีอะไรดีล่ะ มันก็แค่รถพังๆ คันหนึ่ง ราคามันอยู่แค่ 3 แสนเอง และอีกอย่างมันก็เป็นแค่พาหนะเท่านั้น ใช่ไหมล่ะ อ้า.. จริงสิ หลินฟาน นายซื้อรถหรือยัง?”

หลินฟาน กล่าวว่า : “ก็ถือว่า ..ซื้อแล้วมั้ง”

Bugatti มูลค่า 70 ล้านหยวน เป็นรถหรูที่ราคาแพงที่สุดในโลก แต่ระบบเป็นคนส่งมอบให้เป็นรางวัลแก่เขา ดังนั้นเขาจึงพูดได้แค่ ‘ถือว่าซื้อ’ เท่านั้น

เฉียนเฟิง กลับคิดว่าเขาอายเกินกว่าที่จะพูด เลยยิ้ม แล้วพูดว่า : “เฮ้ออ.. ดูสิ่งที่ฉันถามไปสิ นายส่งอาหารเดลิเวอรี่ แน่นอนว่าต้องซื้อรถยนต์ไฟฟ้า ไม่ก็รถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าคันหนึ่ง เอาจริงๆ รถไฟฟ้าก็ดี ฉันก็อยากซื้ออยู่หนึ่งถึงสองคันเหมือนกัน การเดินทางเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อมดี ถ้าไม่ใช่เพราะต้องใช้ในการทํางาน รถจี๊ปคันนี้ฉันก็คงโยนให้แม่ฉันใช้แล้ว”

หลินฟาน เพียงยิ้ม และไม่พูดอะไรออกไป

เฉียนเฟิง กล่าวว่า : “จริงสิ หลินฟาน เพื่อนร่วมชั้นของเราจะรวมตัวกันในคืนพรุ่งนี้ นายรู้หรือยัง?”

หลินฟาน ร้องโอ้ ออกมา เขาเองก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย : “ไม่รู้.. ฉันแทบไม่รู้เลยด้วยซ้ำ?”

เฉียนเฟิง ยิ้ม แล้วพูดว่า : “นั่นน่าจะเป็นหัวหน้าห้องยังไม่ได้แจ้งให้นายทราบใช่ไหม ได้อย่างไรกันนายเป็นถึงต้นหญ้างาม แล้วนี่นายจะไปด้วยใช่ไหม?”

หลินฟาน กําลังจะพูด แต่ในเวลานี้โทรศัพท์ของ เฉียนเฟิง ก็ดังขึ้น..

เฉียนเฟิง มองไปมารอบๆ แล้วพูดอย่างรวดเร็วว่า : “เป็นบอสของฉันโทรมา เขาลงจากเครื่องบินแล้ว หลินฟาน แค่นี้ก่อนละกัน แล้วเดียวเราค่อยคุยกันในปาร์ตี้คืนพรุ่งนี้”

(1)[ตัวเป็นคนนิสัยเหมือนสุนัข(人模狗样)] - เขาเป็นมนุษย์แต่ประพฤติตัวเหมือนสุนัข ส่วนใหญ่จะใช้ในการเยาะเย้ย เป็นการกล่าวถึง คนที่ไม่มีมารยาท แสดงพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม