บทที่ 497 ร่วมมือกับข้านะ
ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าใด หนิงเทียนค่อยๆได้สติกลับมาอย่างช้าๆ เปลือกตาของมันยังไม่ทันได้เปิดขึ้น ความเจ็บปวดเจียนตายก็ได้ถาโถมไปทั่วร่างกายทำให้มันร้องออกมาอย่างไม่รู้ตัว “โอ้ย!!” ก่อนที่สมองจะค่อยๆเปิดการรับรู้ สติสัมปชัญญะฟื้นคืนทีละนิดและความนึกคิดสุดท้ายก่อนสิ้นสติได้แล่นขึ้น “ท่านพ่อ ท่านแม่!!!...
