ตอนที่ 427+428 คุณยิ้มอะไร

ตอนที่ 427 คุณยิ้มอะไร

ลู่ชิงสีต้องยอมรับว่าการกระทำของแม่ของโจวเหวยฉีในครั้งนั้นค่อนข้างโง่เขลา แม่ของเขาคงไม่รู้ว่าเธอได้ถูกผู้ชายเอาเปรียบ ถูกหลอกด้วยความรักมาตลอดชีวิตและทำให้ลูกชายของเธอตกอยู่ในอันตราย ในขณะที่เธอกำลังจะตาย

“เก็บของเรียบร้อยแล้ว ก็ไปกันเถอะ” ลู่ชิงสีไม่สนใจผู้คนที่อยู่ชั้นล่างเลย เขารู้ว่าพวกเธอมาที่นี่เพื่ออะไร

เมื่อเห็นลู่ชิงสีหิ้วกระเป๋าเดินทาง เจียงเหยาก็วิ่งไปโดยสัญชาตญาณ “คุณเพิ่งดีขึ้น มา ให้ฉันหิ้วเอง”

ลู่ชิงสีมองไปที่เจียงเหยา “เห็นผมนอนบนเตียงแค่ครึ่งเดือน คุณทำยังกับผมเป็นอัมพาตไปซะอย่างนั้น?” ใบหน้าของเปลี่ยนสี มือข้างหนึ่งหิ้วกระเป๋าเดินทาง ส่วนอีกข้างจับมือของเจียงเหยา พากันออกจากโรงพยาบาล

โจวเหวยฉีและเฉินซวีเหยากำลังรอพวกเขาอยู่นอกโรงพยาบาล ดูจากท่าท่างแล้วพวกเขามีความสุขมาก

โจวเหวยฉีเป็นคนขับ โดยมีเฉินซวีเหยานั่งอยู่ด้านหน้าคู่กับเขา ขณะที่ลู่ชิงสีและเจียงเหยานั่งอยู่เบาะหลัง รถวิ่งออกจากโรงพยาบาลมุ่งหน้าไปยังทิศทางที่เจียงเหยาไม่รู้จัก

“เราจะไปไหนกันคะ?” เจียงเหยารู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้ดูวิวระหว่างทาง สายตาเธอจับจ้องไปยังแผงขายข้าวต้ม เธอหันไปมองโจวเหวยฉีทันที

“พี่ลู่บอกให้ไปเมืองคินน่ะ พักอยู่ที่นั่นก่อนแล้วค่อยกลับไปที่กองทัพ” โจวเหวยฉีอธิบาย “พี่ลู่เขามีวิลล่าดี ๆ อยู่ที่นั่น เมืองคินอยู่ไม่ไกลเป็นที่ ที่เงียบสงบ เหมาะกับการพักฟื้น”

“อ้อ” เจียงเหยามองไปที่ลู่ชิงสี เธอคิดว่าพวกเขากำลังจะตรงกลับกองทัพหลังจากออกจากโรงพยาบาลเสียอีก เขาไม่ได้บอกเธอว่าจะที่เมืองจินโดต่อ

เธอจ้องไปที่รองเท้าของเธอ นึกถึงใบขับขี่ที่โจวเหวยฉีส่งมาให้เธอเมื่อสองสามวันก่อน เขาไม่ได้ถามด้วยซ้ำว่าเธอหัดขับรถตั้งแต่เมื่อไหร่

แผงขายข้าวต้มอยู่ห่างออกไปเพียงสองร้อยเมตร หลังจากเลี้ยวขวาออกจากโรงพยาบาล เจียงเหยาจำร้านนี้ได้ เพราะโจวเหวยฉีออกมาซื้ออาหารจากร้านนี้ให้เธอ

วันนั้นเป็นวันที่เธอฝังเข็มให้กับย่าเหลียง

เจียงเหยาเลิกคิ้วขึ้น มันไม่ได้อยู่ไกลจากโรงพยาบาล แต่เขากลับมาพร้อมกับอาหาร ใช้เวลาเกือบชั่วโมง ซึ่งเธอฝังเข็มเสร็จพอดี

ทำไมเขาใช้เวลานานมากกว่าจะกลับมา ในเมื่อแผงลอยอยู่ห่างออกไปไม่ไกล

หรือเขาจะเห็นทุกอย่างในตอนนั้น รวมถึงการฝังเข็มที่เธอทำให้กับย่าเหลียงด้วยหรือเปล่า?

ถ้าอย่างนั้น นี่ก็อธิบายได้ว่าทำไมเขาถึงสนับสนุนเธออย่างเต็มที่ให้ผ่าตัดลู่ชิงสี

เจียงเหยายิ้ม โจวเหวยฉีจะเป็นผู้ชายไม่ได้เรื่อง เอาแน่เอานอนด้วยไม่ได้ ทั้งที่มีคุณสมบัติที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้ได้ยังไง

“ยิ้มอะไร”

ลู่ชิงสีมองไปที่เจียงเหยา

“ไม่มีอะไร ฉันแค่ดีใจ ที่คุณได้ออกจากโรงพยาบาลเสียที ว่าแต่คุณจะอยู่ในเมืองจินโดนานแค่ไหนคะ?” เจียงเหยาส่ายหน้าโดยไม่เปิดเผยความคิดของเธอ

__

ตอนที่ 428 น่าทึ่ง

“อาจสักสองสามวัน” ลู่ชิงสีจับมือเจียงเหยาและวางลงที่ต้นขาของเขา

เมื่อเห็นรอยยิ้มของเจียงเหยา เขากล่าวเสริมว่า “ผมวางแผนที่จะพาคุณมาเที่ยวชมที่ต่าง ๆ ที่เราไม่เคยไปมาก่อน ทุก ๆ ช่วงบ่ายจะมีงานการกุศล ตอนกลางคืนมีงานน่าสนใจอีกมาก”

เจียงเหยาไม่ได้สนใจคำพูดหวาน ๆ ของลู่ชิงสี ในทางกลับกัน เฉินซวีเหยาได้ยินการสนทนาและหัวเราะออกมาดัง ๆ ด้วยความตื่นเต้น

“พี่ลู่ ฉันได้รับบัตรเชิญไปงานการกุศลด้วยล่ะ แต่ฉันไม่คิดจะไป เห็นว่าพี่กับเจียงเหยากำลังจะไป ฉันเลยว่าจะเข้าร่วมดีกว่า” เขาผลักโจวเหวยฉี “แล้วนายล่ะ?”

“แน่นอน ทำไมจะไม่ไปล่ะ?” โจวเหวยฉีกล่าวต่อ “ถึงแม้ฉันจะตั้งตารองานตอนกลางคืนมากกว่าก็เถอะ”

เขามองไปที่ลู่ชิงสีผ่านกระจกมองหลังและกล่าวว่า “พี่ลู่เขาเป็นคนพาที่นี่ ฉันไม่รู้ว่าเขาไปเอาข้อมูลมาจากไหน”

“กลางคืนมีอะไรงั้นเหรอคะ” เจียงเหยาถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“เมื่อเร็ว ๆ นี้ ที่สวนกล้วยไม้สีม่วง¹เพิ่งจะได้หินหยาบชุดใหม่จากเมืองเล็ก ๆ ของลิเบีย หินชุดอื่น ๆ ก่อนหน้านี้ที่ขุดจากที่นั่นก็ล้วนมีคุณภาพดีอยู่เยอะ มีคนใช้เงินถึงห้าหมื่นกับหินหยาบ ๆ ขนาดเท่ากำปั้นนั้นด้วยล่ะ เห็นว่าในนั้นมีมรกต เอาไปขายให้กับพ่อค้าเครื่องประดับได้ราคาตั้งห้าแสน!” โจวเหวยฉีเล่า

“ชักจะอยากเห็นแล้วสิ!” กรามของเจียงเหยาอ้าออก เธอตกตะลึง “ห้าหมื่นกลายเป็นห้าแสน ช่างโชคดีจริง ๆ!”

“คุณคิดว่ามันน่าทึ่งไหมล่ะ” ลู่ชิงสีลูบศีรษะของเจียงเหยา เขาชอบท่าทางที่ไร้เดียงสาของเธอและผมของเธอยังนุ่มราวกับเส้นไหมเสียด้วยสิ

“แน่นอนสิคะ!” เจียงเหยาพยักหน้า

ลู่ชิงสีหัวเราะเบา ๆ แม้ว่าการแสดงออกเขาของจะดูไม่แยแสเฉกเช่นปกติ เขาไม่เห็นด้วยกับคำชมของเจียงเหยา

“เจียงเหยา แล้วการได้เงินเจ็ดแสน จากเงินเพียงสามพันล่ะ?” เฉินซวีเหยาหันกลับไปมองที่เจียงเหยา “พี่ลู่ทำได้ล่ะ! พวกเราไม่มีอะไรนอกจากจะต้องนับถือเขา!”

โจวเหวยฉีจอดรถในขณะที่คนอื่น ๆ กำลังสนุกกับการพูดคุยกัน

หลังจากลงจากรถ เจียงเหยาถามเฉินซวีเหยาด้วยความอยากรู้อยากเห็นเบื้องหลังความสำเร็จที่น่าทึ่งนั้น

“เห็นโปรไฟล์พี่ลู่แบบนี้ แต่เขาน่ะมีความสามารถมากเลยนะ กว่าจะมีโอกาสกับการเดิมพันด้วยหิน เขาเรียนรู้ทั้งเบื้องหน้าเบื้องหลังอย่างละเอียด สิ่งที่ฉันอยากจะบอกคือเขาน่ะเป็นมืออาชีพ ตอนที่เรียนมหาวิทยาลัย เขาซื้อรถถูก ๆ รูปลักษณ์น่าเกลียดมาในราคาสามพัน ตอนที่พี่เหลียงต้องการเงินสดด่วน เขาขายมันได้เงินตั้งเจ็ดแสน เขาเอาเงินนั้นให้พี่เหลียงเริ่มต้นทำธุรกิจ” เฉินซวีเหยายังรู้สึกหนาวสั่นเมื่อพูดถึงความสำเร็จเมื่อหลายปีที่ผ่านมา

บ้านของลู่ชิงสีที่เมืองคินเป็นวิลล่าที่สวยงาม ได้รับการปรับปรุงและออกแบบอย่างประณีตด้วยเฟอร์นิเจอร์ครบชุด บ้านดูสะอาดสะอ้าน ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้คงมีใครบางคนอาศัยอยู่และได้จัดทำความสะอาดเตรียมไว้

------------------

1สวนกล้วยไม้สีม่วง ในเรื่องนี้คือชื่อสวนแห่งหนึ่งที่นำหินหยาบเข้ามาขาย โดยจะมีผู้เสี่ยงโชคเข้ามาหาซื้อ และนำไปสกัดหรือผ่าเอาอัญมณีภายใน