ตอนที่ 22 ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว

ฉันเดินผ่านหิมะอย่างรวดเร็ว แม้ว่าท้องของฉันจะเริ่มส่งเสียงดังลั่นแล้วก็ตาม

ฉันกินหิมะและเสียงก็เงียบลง

ใช่ เคล็ดลับดีๆ คือการกินหิมะเพื่อบรรเทาความหิว แม้ว่าหลังจากวิวัฒนาการแล้ว มันก็ยังได้ผลอย่างดีเยี่ยมอยู่

เมื่อฉันเดินไปรอบๆ ฉันเริ่มคิดว่าฉันควรทำยังไงกับชีวิตนี้ดี

ไม่มีอะไรอื่นนอกจากเอาตัวรอด!

ฉันควรมองหาความเจริญบางอย่างจริงๆ บางที

แต่ฉันจะสามารถเข้าไปได้ไหม?

ฉันหมายถึง ฉันเคยเป็นมนุษย์มาก่อน และถึงแม้จะเป็นมังกร ฉันก็มีสติปัญญาและความคิด ฉันก็สงสัยว่าฉันจะต้องอยู่อย่างสันโดษไปตลอดชีวิตที่เหลือหรือเปล่า

…มันคงจะน่าสลดใจจริงๆ

ชีวิตมีความสุขเมื่อมีคนที่คุณรักอยู่รอบตัว

เสาหลักทางอารมณ์เป็นสิ่งจำเป็นสำหรับสุขภาพจิตของฉัน ซึ่งค่อยๆ จางหายไปในทุกๆ วัน...

แต่ถ้าฉันเจอความเจริญ คน หรือสัตว์ประหลาดพูดได้... ฉันจะทำยังไง?

ถ้าพวกเขาดีกับฉัน ฉันก็จะดีกับพวกเขานั่นก็พอใช่ไหม? ฉันไม่ชอบก้าวร้าวมากเกินไปโดยไม่มีเหตุผล

แต่ถ้าพวกเขาพยายามโจมตีฉันเพราะฉันเป็นสัตว์ประหลาด… เอ่อ ฉันอาจจะจัดการสองสามตัวแล้วหนีไป บางที

ขึ้นอยู่กับว่าพวกเขาก้าวร้าวแค่ไหน

หรือถ้าพวกเขาแค่กลัวและไม่โจมตีฉัน ฉันอาจจะหนีไปโดยไม่ทำอะไรกับพวกเขา

ฉันหมายความว่าถ้าฉันจะก้าวร้าวกับพวกเขา ฉันจะต้องดูเจตนาก่อน!

ฉันต้องการเหตุผลบางอย่างสำหรับสิ่งที่ฉันทำ เพื่อที่ฉันจะไม่กลายเป็นแค่คนชั่วร้ายที่ฆ่าคนอื่นโดยไม่มีเหตุผล

และเพราะว่าฉันมีความรู้สึก และนี่คือชีวิตจริง ไม่ใช่วิดีโอเกม ฉันต้องการเหตุผลมาสนับสนุนความรู้สึกและความมีสติของตัวเอง เพื่อศรัทธาและความภาคภูมิใจในตัวเองด้วย

การจู่โจมทุกอย่างตรงหน้าไม่ได้ดีเช่นกัน เว้นแต่ว่ามันจะเป็นรางวัลที่อร่อยหรือเป็นเหยื่อที่ดี และฉันก็หิวมากด้วย

ฉันไม่ได้บอกว่าฉันเป็นคนขี้ขลาดหรืออะไรทำนองนั้น การไม่บ้าคลั่งและวิกลจริตไม่ได้หมายความว่าฉันเป็นคนขี้ขลาด ฉันแค่… ฉันถือว่าตัวเองเป็นคน เข้าใจไหม?

การเป็นสัตว์ประหลาดทำให้ฉันใช้ชีวิตเหมือนสัตว์ประหลาด แต่แล้วจิตใจของฉันล่ะ? ฉันกำลังคิดและรู้สึกอารมณ์ดังนั้นฉันจึงเป็นมนุษย์

ฉันไม่สามารถละเลยสิ่งสำคัญของตัวฉันเองได้ เพราะฉันไม่ต้องการกลายเป็นสัตว์ประหลาดที่ไม่สนใจอะไร

เหตุผลที่ฉันมีชีวิตอยู่ได้นานนั้นเป็นเพราะสติปัญญาของฉันเหนือกว่าสัตว์ประหลาดตัวอื่น (และกลโกงของฉัน)

การสูญเสียจุดแข็งของฉันไปคงจะแย่มาก

โดยเฉพาะในโลกใหม่ที่เต็มไปด้วยสิ่งมหัศจรรย์และอันตรายมากมาย

ฉันอยากสำรวจโลกนี้จริงๆ เพื่อค้นหาว่าฉันอยู่ที่ไหน

ฉันต้องการทราบประวัติ ต้นกำเนิดของมัน เกิดอะไรขึ้นกับสัตว์ประหลาดที่นี่ ทำไมถึงมีเวทมนตร์ ความเจริญรูปแบบไหนที่มีอยู่ และอื่นๆ

ฉันต้องการค้นหาว่าฉันควรทำอะไร และจุดประสงค์ของฉันคืออะไรนอกเหนือจากการเอาตัวรอด

ในฐานะบุคคล ฉันต้องคิดเกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้

ฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันเป็นมังกร แต่ด้วยความรู้สึก จิตสำนัก และความคิดของฉัน ฉันมองตัวเองเป็นคนๆ หนึ่ง แต่คนข้างนอกจะไม่มองแบบเดียวกับฉัน

และจะเกิดปัญหาใหญ่ แล้วยังไงฉันควรทำร้ายผู้คนหรือไง?

ฉันจะทำถ้าพวกเขาโจมตีฉัน

และฉันจะไม่ทำถ้าพวกเขาไม่โจมตีฉัน

ง่ายๆ แค่นั้น การหาแต่ปัญหาโดยไร้เหตุผลนั้นโง่เขลา ฉันอาจถูกไล่ฆ่าและถูกฆ่าตาย

การเป็น "ปีศาจ" ไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ และฉันก็ไม่ใช่คนที่ "ดี" เช่นกัน ฉันก็แค่... เป็นคนธรรมดา แม้ว่าฉันถูกโยนเข้ามาอยู่ในร่างกายนี้และได้รับทักษะสุดโกงนี่ ฉันก็ยังเป็นผู้ชาย "เย็นชา"ธรรมดาคนนึง"

ฉันจะไม่เปลี่ยนบุคลิกและกลายเป็นคนขี้หงุดหงุดเพียงเพราะฉันมีร่างกายของสัตว์ประหลาด…

ฉันต้องมองหาสิ่งที่ต้องการปกป้องก่อน

ทุกคนมักแสวงหาสิ่งที่พวกเขาต้องการปกป้อง

นอกจากชีวิตเราเอง เราจะสู้ไปเพื่ออะไร?

พ่อหรือแม่ทะเลาะกันทุกวันเพื่อเลี้ยงลูก

ตำรวจทำงานหนักทุกวันเพื่อปกป้องประชาชนและกฎหมาย

นักดับเพลิงลุยเข้าไปในกองไฟเพื่อปกป้องผู้คนจาก…ก็ไฟ

และอื่นๆ

ฉันรู้ว่าตัวอย่างนี้ดูเด็กน้อย แต่นี่คือสิ่งที่ฉันคิด ดังนั้นฉันจะต้องหามันให้เจอ

ดังนั้น? ฉันต้องการหาคนที่อยู่เคียงข้างฉัน

ฉันไม่ได้เป็นคนบ้าๆ บอ ๆ  และฉันคิดว่าไม่มีใครสามารถเป็นคนแบบนี้ได้ อย่างแรกเลยใครก็ตามที่มีสติปัญญาจะถือกำเนิดขึ้นและถูกโชคชะตากำหนดไว้เพื่อพบปะผู้คนและมีปฏิสัมพันธ์กับพวกเขา

ฉันไม่รู้หรอกว่าบรรยากาศแบบไหนจะทำให้คนคิดว่าตัวเองอยู่คนเดียวได้ตลอดกาล มันดูน่าเบื่อไปหมด

ใช่ ฉันรู้ว่าในโลกนี้มีคนที่คุณไม่ควรไว้ใจ แต่ก็มีคนดีมากกว่าคนเลว คนที่ซื่อสัตย์และน่ารักที่คุณไว้ใจได้เสมอ

ฟังดูโลกสวยใช่ไหม ที่คิดว่าทุกสิ่งมีด้านที่เสมอ?

จะพูดอย่างงั้นก็ได้ แต่มันผิดตรงไหนละ?

ฉันต้องอยู่ในโลกที่มืดมนที่ทุกคนเกลียดฉันโดยไม่มีเหตุผลหรือยังไง? แน่นอนว่าไม่ นั่นน่ากลัวเกินไป

ทำไมฉันถึงต้องอยู่อย่างคนเหงาๆด้วย?

เรื่องปัญญาอ่อน "ผู้เล่นเดี่ยวสุดโกง" ทั้งหมดทำให้ฉันรู้สึกกังวล นี่ไม่ใช่แค่เกม นี่คือชีวิตจริง อย่างที่มันเป็น ฉันรับรู้ได้ถึงความรู้สึกต่างๆ รู้สึกเจ็บปวด หายใจ กิน และรู้สึกหิว

ฉันไม่ได้เล่นเกมอยู่อย่างแน่นอน แม้ว่าจะมีระบบอยู่เคียงข้าง

ฉันจะไม่มีวันกลายเป็นคนแบบนั้น ถึงแม้ว่าฉันจะพยายามอย่างเต็มที่แล้วก็ตาม

และถ้าฉันต้องการค้นหาว่าฉันอยู่ที่ไหนและแม้แต่โลกนี้คืออะไร ฉันจะต้องโต้ตอบกับสิ่งมีชีวิตที่ชาญฉลาดในที่สุด

การสำรวจโลกและการเติบโตที่แข็งแกร่งขึ้นเป็นเป้าหมายที่ดี ควบคู่ไปกับเอาชีวิตรอด แต่ระหว่างทาง ฉันยังต้องการสร้างสายสัมพันธ์

ฉันรู้… มันยาก

แต่ฉันเชื่อว่าฉันจะทำได้จริงๆ ฉันต้องการเห็นด้านสว่างของสิ่งต่างๆ มากยิ่งขึ้น เมื่อฉันเจาะลึกลงไปในด้านมืดของชีวิตในโลกใหม่ใบนี้

แต่สำหรับตอนนี้ฉันต้องจดจ่ออยู่กับปัจจุบัน

ฉันสะบัดความคิดเพ้อเจ้อออกไป ฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าของบางสิ่ง

ฉันซ่อนตัวอย่างรวดเร็วภายใต้ต้นสนหนาทึบ และเหลือบมองสิ่งมีชีวิตที่เดินเตร่ไปมา…

มันคือหมาป่าสามตัวกำลังดมกลิ่นอยู่รอบๆ หิมะ… พวกมันทั้งหมดเป็นขั้นเริ่มต้น

นี่เป็นโอกาสของฉัน