ตอนที่ 19 พิธีปลุก

??? POV II 1/2

.

.

.

หญิงชรายักษ์น้ำแข็งที่ดูอ่อนโยนชื่อดรากุนเริ่มพิธีปลุกข้างฉัน เมื่อเธอตรวจร่างกายของฉันด้วยใบหน้าที่มีรอยเหี่ยวดวงตาของเธอปิดสนิท และดูเหมือนว่าเธอจะเลียริมฝีปากที่แห้งอยู่เสมอ

“อืม อืม เจ้าช่างเป็นเด็กสาวที่น่ารักยิ่งนัก?” เธอพูดขณะที่เธอลูบหัวฉันและยิ้มให้ฉัน

ฉันรู้สึกประหม่าเล็กน้อย นี่เป็นเวลาที่ในที่สุดก็ตัดสินใจที่จะรู้ว่าความสามารถและคุณสมบัติแบบไหนที่เราสามารถใช้ได้

พ่อแม่ของฉันกำลังเฝ้าดูฉันจากด้านข้าง ฉันมองพวกเขาตามสัญชาตญาณขณะที่พวกเขายิ้มและยกนิ้วโป้งให้ฉัน… ฉันรักพวกเขา

เนื่องจากเสียงเชียร์ของพวกเขา ฉันจึงต่อสู้กับความประหม่าอย่างรวดเร็ว ทำให้ร่างกายของฉันแข็งทื่อราวกับต้นไม้

หญิงชราเริ่มร่ายเวทมนตร์แปลก ๆ อย่างรวดเร็วในขณะที่กระแสสีฟ้าเริ่มไหลออกจากมือของนางเข้าสู่ร่างกายของฉัน

นี่คือ… สิ่งมหัศจรรย์ของโลกนี้ มานา

จากสิ่งที่ฉันได้รู้มา มานาคือพลัง เมื่ออิเมียร์ตาย มานาทั้งหมดของเขาปกคลุมโลกแห่งอิกดราซิล และสิ่งมีชีวิตในโลกนี้ก็สามารถใช้มานาได้

ก่อนหน้านั้น มานาเป็นเพียงพลังที่เทพและไททันใช้ได้

ต้องขอบคุณการเสียสละของบรรพบุรุษของเราที่ทำให้เราสามารถใช้พลังดังกล่าวได้…

มานาเริ่มไหลผ่านร่างกายของฉันราวกับแม่น้ำในฤดูหนาว ทว่า ฉันไม่ได้รู้สึกแย่ ฉันกลับรู้สึกสบายตัว เกือบจะผ่อนคลาย

ทันใดนั้น มีบางอย่างที่อยู่ตรงกลางหน้าอกของฉันเริ่มสว่างขึ้น แสงก็เริ่มส่องแสงออกมาจากผิวของฉัน เพื่อแสดงให้ทุกคนเห็น

หญิงชราคอยใส่มานาใส่ฉัน

ฉันรู้สึก… แปลก

นี่คือ… แกนมานาของฉัน

ในที่สุดฉันก็ปลุกมันแล้ว ฉันสามารถใช้เวทมนตร์ได้แล้ว!

หญิงชราหยุดกะทันหัน เธอพยักหน้ายืนยันและลูบฉันอีกครั้ง

“โอ้… สาวน้อย เจ้ามีความสามารถจริงๆ… พรสวรรค์ระดับA… เป็นเวลาหลายสิบปีแล้วที่ไม่มีแกนมานาระดับ A … อนาคตที่สดใสรอเจ้าอยู่”

ความสามารถ… ระดับ A?

จริงหรอ?

ฉันเนี่ยหรอ?!

ฉันมีความสุขมาก…

ไม่อยากจะเชื่อ!

ฉัน… มีความสามารถด้านเวทมนตร์จริงๆ หรอ?

แกนมานามีความสามารถหลากหลาย... ขึ้นอยู่กับความสามารถของแต่ละบุคล ความสามารถทำให้แต่ละคนฝึกฝนได้อย่างรวดเร็วหรือช้ากว่า และใช้เวทมนตร์ได้เก่งกว่าคนอื่นๆ

พรสวรรค์ระดับ A เป็นพรสวรรค์ระดับสูงสุดที่เป็นไปได้… ตอนนี้ฉันมีพรสวรรค์ระดับA!

ว้าว…

หญิงชราเริ่มบอกข่าวดีกับทุกคนอย่างรวดเร็ว ขณะที่ผู้คนส่งเสียงเชียร์ พ่อกับแม่ก็วิ่งมาหาฉัน กอดฉันแน่น

“เราภูมิใจในตัวลูกมาก เบนลาดาน!” พ่อของฉันพูดและกอดฉัน

“แม่รู้อยู่แล้วว่ากระต่ายน้อยของเรามีความสามารถ!” แม่พูดพร้อมหอมแก้มฉัน

ฉันอยู่ระหว่างกล้ามเนื้ออันอบอุ่นของพ่อกับผมนุ่มๆ ของแม่ มีความสุขจัง

ฉันอยากอยู่กับพวกเขาตลอดไป...

“แล้วคุณสมบัติเวทมนตร์ของนางคืออะไร?” ผู้เฒ่าคนหนึ่งที่อยู่ด้านข้างหญิงชราถาม

“มาดูกัน” ดรากุนพูดขณะที่แม่และพ่อปล่อยฉัน และบอกให้ฉันเดินเข้าไปหาหญิงชรา

“มาดูกัน… สาวน้อย ได้โปรดชี้นิ้วของเจ้าไปที่ท่อนไม้นั้น” หญิงชรากล่าว

ฉันทำตามที่เธอบอก แล้วชี้นิ้วชี้ไปที่มัน

“ดี เอาล่ะ… ค่อยๆ… ปลดปล่อยสิ่งที่อยู่ภายในส่วนลึกของจิตวิญญาณของเจ้า แกนมานาของเจ้า สาวน้อย… ด้วยความสามารถของเจ้า มันน่าจะเป็นเรื่องง่ายสำหรับเจ้าที่จะแสดงความงามของมานาสู่โลกภายนอก… รวบรวมมันไว้ในใจของเจ้า และแสดงความสง่างามของมันให้โลกเห็น เหมือนกับดอกไม้ที่เบ่งบานในฤดูใบไม้ผลิ…” หญิงชราพูด และฉันทำตามที่เธอบอก

เหมือนดอกไม้ที่เบ่งบานในฤดูใบไม้ผลิ

สิ่งที่อยู่...ลึกในตัวฉัน

ฉันต้อง…เอามันออกมา…

ฉันเริ่มใส่ความตั้งใจลงในจิตวิญญาณของตัวเอง เข้าสู่แกนมานาของฉัน

ฉันเริ่มใช้มานาได้ แม้ว่าฉันจะไม่เคยเรียนรู้มาก่อน แต่ดูเหมือนว่าด้วยความสามารถของฉัน ฉันทำได้ไม่ต้องแม้แต่ฝึกฝน

จู่ๆ ก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง!

มี... บางอย่างในตัวฉัน

นี่เป็นคุณสมบัติเวทมนตร์หรือเปล่า?

ฉัน…สัมผัสได้

ถ้าฉันตั้งใจให้มากกว่านี้และสัมผัสให้ลึกขึ้น

มาเถอะ…

ภายในความมืดมิด ฉันเห็นก้อนอะไรบางอย่าง

นี้มัน?

มันดูสงบดู

ฉันเริ่มใส่มานาลงไปอย่างรวดเร็ว

มาเลย ออกมา และแสดงตัวเองให้โลกเห็นเดี๋ยวนี้!

และแล้ว…

มันเริ่มที่จะเคลื่อนไหว

มัน…

เอ๊ะ?

คืออะไร…

นี่คืออะไร?

ก้อนเนื้อเริ่มเคลื่อนไหว…เหมือนสไลม์

มันเริ่มเคลื่อนไปทุกหนทุกแห่ง ขยายตัวเหมือนเส้นเลือดดำที่ไม่น่ามอง

ไม่มีตา แต่ฉันรู้สึกเหมือนมันมองเข้ามาในจิตวิญญาณของฉัน

อะ อะไร?

นี่คือ…?

มัน... ตามฉันมาถึงชีวิตที่สองของฉัน!

ไม่…

ไม่ใช่…

ไม่… ได้โปรด… อย่าออกมา…!

ไม่!

"ไม่! ฉันไม่ต้องการ!

ฉันรีบพยายามระงับไม่ให้มันออกมา ขณะที่ฉันกรีดร้องและล้มลงไปบนหิมะ ความอ่อนล้าก็เข้ามาครอบงำร่างกายของฉัน ฉันใช้มานาทั้งหมดโดยที่ไม่รู้ตัว

“เอ๊ะ เกิดอะไรขึ้น?” ผู้เฒ่าถาม ขณะที่หญิงชราจับตัวฉันและเริ่มครุ่นคิด

“… ผู้หญิงคนนี้…” นางพึมพำ ขณะที่ฉันได้ยินแม่และพ่อวิ่งเข้ามาหาฉัน

"เบนลาดาน!!!" พ่อของตะโกน ฉันได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาเข้ามาใกล้

"ลูกสาวของข้า!" แม่ของฉันร้องไห้และเข้ามาใกล้ฉันช้าๆ

แต่ก่อนที่ฉันจะได้ยินพวกเขาเข้าใกล้ ฉันก็หมดสติไปเสียก่อน…

-----

ภายในเผ่ายักษ์น้ำแข็ง ผู้เฒ่าเริ่มพูดคุยกันถึงสิ่งที่เกิดกับเบนลาดาว ยักษ์เด็กสาวที่มีความสามารถ

ผู้เฒ่ายักษ์น้ำแข็งผิวสีฟ้าล้อมรอบกองไฟเล็กๆ ขณะพูดคุยกันถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

ยักษ์น้ำแข็งตนหนึ่งพูดขึ้นมา

“ดรากุน… พูดมา ท่านเห็นอะไร?”

ดรากุน หญิงชราที่ทำพิธีปลุกพลังยังคงนิ่งเงียบขณะที่กำหมัดแน่น

“ภายในจิตวิญญาณของเด็กสาวคนนั้น… ข้าเห็นความมืด… ความมืดมิด…” นางกล่าว

"ความมืดงั้นหรือ นางคือธาตุมืดใช่หรือไม่ หายาก แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร" ผู้เฒ่าอีกคนกล่าว

“ไม่… นั่นไม่ใช่… นางไม่ใช่ธาตุมืด… ความมืดนี้… มันเหมือนกับขุมนรก… เมื่อข้าเหลือบมอง… มันก็เหลือบมองข้า…” หญิงชราพูด ขณะที่มือของนางเริ่มสั่น

“นี่หมายความว่ายังไง? ข้าไม่เข้าใจ” ผู้เฒ่าอีกคนกล่าว

“นาง… ภายในของนางมี… ความมืด… ไม่สิ มีบางอย่าง ที่มีชีวิต… เด็กสาวนั้นอ่อนแอและไม่แข็งแกร่งพอที่จะต่อสู้กับมัน… นางสามารถปราบปรามมันได้ แต่… เมื่อใดก็ตาม… ที่มันออกมา…เราอาจจะไปปลุกบางอย่าง ที่เราไม่ควรไปยุ่ง…”