การหวนคืนของจอมพลคนสุดท้าย ตอนที่ 96 อาวุธกล่องสุดท้าย

ตอนที่ 96 อาวุธกล่องสุดท้าย

“เช่นนั้นข้าต้องขอโทษด้วยที่เข้าใจผิดไปแบบนั้น แต่ว่า!! ตอนแรกข้าก็คิดว่าตระกูล ลาเชีย ไม่มีปัญญาในการเสนอราคาสู้กับตระกูลอื่นๆ หรือพวกพ่อค้าจากประเทศอื่นๆ ซะอีก ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ตระกูล ลาเชีย คงได้ทำให้จักรวรรดิที่ยิ่งใหญ่แห่งนี้ขายขี้หน้าเป็นแน่”

“นั่น…”

ตัวแทนตระกูล ลาเชีย สีหน้าซีดลงไปทันทีหลังจากผมแดกดันมันไปแบบนั้น คำพูดที่ผมบอกออกไปเมื่อกี้มันไม่ใช่คำขอโทษหรอก แต่ว่า มันเป็นคำด่าต่างหาก! หลังพูดแบบนั้นออกไปได้ไม่นาน เสียงหัวเราะของผู้เข้าประมูลคนอื่นๆ ก็ดังขึ้นมาค่อยๆ ถ้าผมเป็นมันตอนนี้คงเดินออกจากห้องเพื่อรักษาหน้าตัวเองเอาไว้แล้วละ หึหึ! ด้วยคำพูดของผมเมื่อกี้ทำให้หลายคนมองตระกูล ลาเชีย เปลี่ยนไปแน่นอน และถ้ามันยังยืนยันใช้ตำแหน่งแกรนด์ดยุกมาขู่ไม่ให้คนอื่นเสนอราคาอยู่อีก ก็เท่ากับว่า เรื่องที่ผมพูดออกไปเมื่อครู่มันเป็นเรื่องจริง

“ถ้าข้าเข้าใจผิดเจ้าก็นั่งลงได้แล้ว งานประมูลวอเลียไม่ใช่อาณาเขตตระกูล ลาเชีย อย่ามาทำตัวไร้มารยาทในโรงประมูลของข้าเช่นนี้”

“…ครับ”

ตัวแทนตระกูล ลาเชีย นั่งลงไปทันทีหลังผมพูดอีกครั้ง จากนั้นผมก็หันไปหา ซาอุส

“เริ่มต่อได้เลย ถ้าใครลุกขึ้นมาอีกครั้งก็ไล่ออกไปเลยรอบนี้!!”

“ครับ!”

หลังจากจัดการเจ้าลูกเสือตระกูล ลาเชีย เรียบร้อย การประมูลก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง และ รักนิรันดร์ ก็โดยขายออกไปในราคา 3.3 ล้านเหรียญทอง คนที่ซื้อไปเป็นพ่อค้าจากอาณาจักร ตามจริงเจ้านั่นเป็นพ่อค้าอาณาจักรผมก็ไม่อยากให้ไปหรอกเพราะสัญญาหยุดต่อสู้ระหว่าง จักรวรรดิ และ อาณาจักร มันจะโดนทำลายตอนไหนก็ไม่รู้ แล้วยังเป็นช่วงที่จักรวรรดิอ่อนแอทางด้านอาหารในคลังมากๆ แล้วด้วย ถ้าเกิดสงครามขึ้นมาจักรวรรดิต้องตกสู่ความโกลาหลแน่

อีกอย่าง ถ้าสงครามเกิดขึ้นมาจริงๆ ประเทศรอบจักรวรรดิทั้งหลาย พวกมันเหล่านั้นคงพร้อมเข้าร่วมสงครามกันแน่นอน เวลานี้จักรวรรดิอ่อนแอลงอย่างมาก เมื่อเทียบกับช่วงเวลาที่โดนเรียกว่าแข็งแกร่งที่สุดในทวีปในสมัยก่อน การขายให้อาวุธศัตรูก็เปรียบเหมือนการฆ่าตัวตาย ทว่า ผมไม่สามารถทำแบบนั้นได้ เพราะที่นี่เป็นโรงประมูลใครให้ราคาเยอะคนนั้นก็ได้ไป

“ถ้างั้นข้าจะขอเปิดอาวุธจากแร่เหล็กสวรรค์ ชิ้นที่สามเลยแล้วกัน”

ซาอุส หันไปให้สัญญาณกับพนักงานทันทีหลังพูดจบ จากนั้นพนักงานชายสองคนก็ขึ้นมาบนเวทีแล้วเริ่มแกะกล่องไม้ขนาดใหญ่ออกทีละนิด รูปลักษณ์ของอาวุธชิ้นสุดท้ายในกล่องก็ค่อยๆ ปรากฏออกมาให้เห็นทีละน้อย ขณะเดียวกัน ทุกคนในห้องโถงการประมูลต่างก็จ้องมองไปที่มันด้วยสายตาไม่กะพริบ

หลังจากโดนแกะได้ประมาณครึ่งกล่อง ก็มีเสียงดังขึ้น

“นั่นมันทำจากเหล็กจริงๆ งั้นเหรอ ข้าไม่เคยเห็นชุดเกราะที่สวยงามขนาดนั้นมาก่อนเลย…”

“น่าตกใจจริงๆ ไม่คิดเลยว่าจะมีแร่ที่สวยงามราวกับทองคำเช่นนี้ แถมนั่นยังเป็นแร่ที่สร้างสุดยอดดาบออกมาได้ เรื่องการป้องกันก็คงไม่ต้องกล่าวถึง…”

“เกราะแบบนั้น ต่อให้ใช้เงินหลายล้านในการซื้อข้าก็ไม่เสียดาย…”

การตอบรับจากผู้เข้าร่วมประมูลต่างเต็มไปด้วยสีหน้าแปลกใจและอยากได้ในเวลาเดียวกัน แต่ว่า ที่อยากได้ที่สุดเหมือนจะเป็นมัน ตัวแทนแกรนด์ดยุก เจสเปอร์ มันจ้องมองเกราะจากแร่เหล็กสวรรค์บนเวทีด้วยแววตาเหมือนเด็กกำลังอยากได้ของเล่น ตั้งแต่ที่เข้างานประมูลมามันก็ยังไม่ได้ประมูลอะไรเลยสักชิ้น ซึ่งก็แน่นอนอยู่แล้วว่ามันกำลังรอสินค้าชิ้นนี้อยู่

ชิ้นแรกราคา 3 ล้านเหรียญทอง

ชิ้นสองราคา 3.3 ล้านเหรียญทอง

ช่างน่าสนุกจริงๆ ที่จะได้ลุ้นว่าเกราะที่ใช้แร่เหล็กสวรรค์ในการสร้างมากกว่าดาบทั้งสองหลายสิบเท่า  ราคาของมันจะวิ่งขึ้นไปถึงขนาดไหน หึหึ!

“นี่เป็นเกราะขนาดใหญ่ที่โดนสร้างมาจากแร่เหล็กสวรรค์แบบ 100% ชุดเกราะนี้ไม่มีชื่อแบบสินค้าสองชิ้นแรก ทว่า เพียงไม่มีชื่อทุกท่านคงไม่มีปัญหา เพราะสิ่งนี้ใช้แร่เหล็กสวรรค์ในการสร้างมากกว่าดาบที่ขายออกไปในตอนแรกหลายเท่านัก แล้วก็แน่นอน แร่เหล็กสวรรค์เป็นสุดยอดแร่อย่างแท้จริง เรื่องเกราะที่โดนสร้างจากมันข้าคงไม่ต้องอธิบายถึงความทนทาน”

ระหว่างกำลังอธิบาย ซาอุส ก็แสยะยิ้มเล็กน้อย

“…ราคาเริ่มต้น 1 ล้านเหรียญทอง!!”

“1.5 !!”

“2 !!”

“3 !!”

ราคาโดนเสนอแบบก้าวกระโดดอย่างรวดเร็ว แต่!! ราคาของมันยังไม่มีทีท่าจะหยุดลงเลยแม้แต่น้อย  ด้วยการขายดาบไปในราคามหาศาลเมื่อครู่ การปรากฏตัวของมันทำให้ทุกคนใช้ราคาของดาบทั้งสองเป็นบรรทัดฐานในการซื้อ 1 ล้านเหรียญทอง! ราคาเปิดเพียงแค่นั้นมันน้อยเกินไปด้วยซ้ำ หึหึ! ถึงเงินล้านเหรียญทองพวกตระกูลที่ฟ้องร้องผมยังต้องขายที่เพื่อชดใช้ก็เถอะ ทว่า พวกพ่อค้าและขุนนางจากประเทศอื่นๆ ไม่ได้จนกันแบบพวกมันหรอก ซาอุส คงไม่ได้เชิญพวกขุนนางหรือพวกพ่อค้าจนๆ มาในงานประมูลครั้งนี้แน่นอน

เพราะแบบนั้น เงินจำนวนหลักล้านไม่ใช่ปัญหากับคนเหล่านี้เลยแม้แต่น้อย…

“5.4 !!”

“5.8 !!”

…..

“10 ล้าน !!”

หลังจากการเสนอราคามาเป็นเวลานานพอสมควร เสียงเสนอราคาที่มากกว่าปกติถึงสองเท่าก็ดังขึ้นมา ทุกสายตาต่างหันไปมองตามเสียงที่ดังขึ้นเมื่อครู่ แล้วก็แน่นอนมันก็คือ ตัวแทนแกรนด์ดยุก เจสเปอร์  …แบบที่ผมคิดเอาไว้จริงๆ คนชอบชุดเกราะเช่น ยังไงมันก็ต้องทุ่มสุดตัวเพื่อเกราะเหล็กสวรรค์นั่นแน่

ตามจริงการเสนอราคาขึ้นมาแบบนี้คงมีคนเสนอกดทับมาทันที เพราะการทำแบบนี้มันเสียมารยาท แต่!! 10 ล้านเหรียญทอง เงินจำนวนขนาดนั้นมันไม่ใช่จำนวนเงินที่เอามาล้อเล่นด้วยได้ ถึงจะมีคนอยากได้ขนาดไหนแต่การจ่ายเงินมากกว่า 10 ล้านเหรียญทอง มันก็คงเป็นราคาที่บ้าเกินไป

จำนวนเงิน 10 ล้านเหรียญทอง สามารถนำเอาไปซื้อชุดเกราะระดับสูงได้ถึง 1 ล้านชุด ถ้าไม่ใช่คนมีเงินหรือรักชีวิตในการที่ออกไปทำสงครามจริงๆ คงไม่มีคนเสนอราคาสู้ออกมาต่ออีกแล้ว

“ถะ ถ้างั้นสิบล้านครั้งที่หนึ่ง!!”

ซาอุส เริ่มนับเวลาถอยหลัง ระหว่างกำลังนับก็กวาดสายตามองห้อง Vip ด้านบนไปด้วย หมอนั่นคงกำลังหวังให้คนเสนอราคาสู้อยู่นั่นแหละ แต่เงินระดับนั้นถ้าไม่รวยจริงๆ บวกกับอยากได้จริงๆ มันไม่มีคนเสนอหรอก มิหนำซ้ำ ถ้าเสนอออกไปตอนนี้ก็ได้กลายเป็นศัตรูกับตระกูล เจสเปอร์ แบบไม่ต้องสงสัย

ตระกูล เจสเปอร์ ต่างจากตระกูล ลาเชีย อยู่มากพอสมควร พวกนั้นได้ชื่อว่าเป็นตระกูลที่แข็งแกร่งรองเพียงราชวงศ์ของจักรวรรดิเท่านั้น แต่นั่นมันผิด ความจริงคือพวกมันมีกำลังทหารที่แข็งแกร่งกว่าองค์ จักรพรรดิสวรรค์ ไปนานแล้ว แต่ที่ยังไม่ก่อกบฏก็เพราะพวกมันไม่มีเหตุผลต้องทำแบบนั้น เพราะเรื่องนั้นการเป็นศัตรูกับตระกูล เจสเปอร์ จึงไม่ใช่เลือกดีนักกับขุนนางและพ่อค้าปกติ …ยกเว้นผม เพราะผมไม่ได้กลัวกำลังทหารของพวกมันอยู่แล้ว หึหึ!

“10 ล้านครั้งที่สอง!!”

“10 ล้านครั้งที่สาม… จบการประมูล!! ชุดเกราะถูกขายให้ตัวแทนแกรนด์ดยุก เจสเปอร์ ในราคา 10 ล้านเหรียญทองครับ!!”

หลังจากนับถึงสามครั้งการประมูลก็สิ้นสุดลงจนได้ แต่เรื่องคนซื้อมันตัดสินไปตั้งแต่ที่เจ้านั่นเสนอราคาออกมา 10 ล้านเหรียญทอง แล้วนั่นแหละ เหอๆ เท่ากับว่า ในการประมูลครั้งนี้ผมทำรายได้ไปเกือบ 20 ล้านเหรียญทอง เลยทีเดียว …จำนวนเงินขนาดนั้นการสร้างกองทัพนับล้านคนคงไม่ใช่ปัญหาอะไรอีกต่อไป เท่านี้ก็คงไม่ต้องห่วงเรื่องเงินและทำตามแผนที่วางเอาไว้ได้สักทะ-

ติ้ง!

[ ภารกิจเสร็จสิ้น : การขายนิยายทั่วทวีป ]

[ ตอนนี้ท่านได้ขายนิยายออกไปทั้งหมด 10 ล้านเล่ม ตามจำนวนสูงสุดที่ระบบได้กำหนดเอาไว้ ระบบจะทำการโอนแต้ม 1,000  แต้ม ให้กับท่านในทันที ]

[ แต้มถูกโอนเข้าเรียบร้อย ท่านได้รับ 1,000 แต้ม รวมแต้มทั้งหมด 1,113 แต้ม ]

อยู่ๆ ระบบก็เด้งข้อความจำนวนมากขึ้นมาด้านหน้าของผมทันที ถ้าพูดถึงเรื่องขายนิยายแล้ว คงเป็นภารกิจเมื่อหลายเดือนก่อนที่ผมได้รับตอนคุยกับ ฮาฟเตอร์ นั่นแน่ ตอนแรกก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมระบบไม่ส่งแต้มให้สักที เพราะ ฮาฟเตอร์ ก็ส่งเงินจำนวนมากจากการขายนิยายมาให้ผมทุกเดือน แต่ในเมื่อเป็นแบบนี้ก็ไม่ต้องสงสัยมันแล้ว

[ ร้านค้า ]

หลังจากที่ได้รับแต้มมาผมก็เข้าร้านค้าทันที เพราะตอนนี้ผมมีอะไรอยากจะตรวจสอบนิดหน่อย

เฮ้อ~ ขนาดมีแต้มหลังพันยังไม่เปิดให้เข้าแลกอีกเหรอเนี่ย…

สิ่งที่ผมต้องการตรวจสอบคือโซนโอสถ หลังจากจัดการกลุ่มโจรไนน์เดมอนได้ผมก็สามารถปลดล็อกในส่วนของ [ อาวุธ ] ไปได้แล้ว แต่ว่า ในส่วนของ [ โอสถ ] ยังไม่สามารถเข้าดูได้เพราะระบบยังไม่ปลดล็อค และผมก็คิดว่าถ้าได้แต้มจากการขายนิยายจะสามารถเข้าดูได้แน่ๆ แต่มันก็ไม่เป็นแบบที่คิดเอาไว้

ล็อค!

ในส่วนของ [ โอสถ ] ยังล็อคอยู่เลย แต่เรื่องโอสถปล่อยมันไปก่อนก็ได้เพราะตอนนี้ผมมีสิ่งที่ต้องแลกในส่วนของโซนอาวุธอยู่แล้ว หน้าไม้! ถ้าได้วิธีสร้างมันมาละก็ การสร้างหน่วยโจมตีระยะไกลที่แข็งแกร่งที่สุดในทวีปมันก็คงไม่ใช่เรื่องยากอีกต่อไป หึหึ!

แปะ!

ผมรีบกดแลกหน้าไม้ตามที่ตัวเองต้องการทันที

[ ท่านได้ใช้แล้ว 500 แต้ม ]

[ แต้มคงเหลือ 613 แต้ม ]

วูบ…..

หลังจากการกดเลือกของรางวัลไปในหัวของผมก็เหมือนกับมีอะไรที่ร้อนมากวิ่งเข้ามา ให้อธิบายคงเหมือนกับเวลาเล่นเครื่องเล่นที่น่ากลัวๆ แต่ความรู้สึกมันน่ากลัวกว่านั้นหลายเท่า ทว่า เมื่อเป็นแบบนั้นได้ไม่นานความรู้เรื่องการผลิตหน้าไม้ก็เข้ามาในหัวของผมทั้งหมด ..สุดยอด!! ถึงจะคิดเอาไว้แล้วก็เถอะว่าระบบนี้มันสุดยอด แต่การรู้ทุกรายละเอียดในการสร้างแบบนี้มันก็เกินไปจริงๆ

ความรู้ในการสร้างที่ผมมีตอนนี้ มันไม่ใช่เพียงเล็กน้อยจนสามารถสร้างมันขึ้นมาได้เท่านั้น แต่ว่า มันลงลึกไปถึงยันรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ พูดง่ายๆ ถ้าหน้าไม้พังตรงไหนผมก็สามารถซ่อมมันได้แน่นอน ความรู้ขนาดนี้ มันแทบไม่ต่างจากช่างฝีมือที่ผ่านการสร้างมันมาเป็นสิบๆ ปี หึหึ! ในเมื่อได้วิธีการสร้างหน้าไม้เร็วกว่าที่คิดเช่นนี้ ก็คงต้องเริ่มแผนการสร้าง กองพลหน้าไม้! ให้เร็วขึ้นด้วยเช่นกัน!!