การหวนคืนของจอมพลคนสุดท้าย ตอนที่ 88 การปะทะกับตัวแทนทั้งสองตระกูล

ตอนที่ 88 การปะทะกับตัวแทนทั้งสองตระกูล

“อะไรกันนี่มันหมายความว่ายังไง!!! ไปเรียนแกรนด์ดยุก วอเตอร์ มาพบข้าเดี๋ยวนี้!!!”

หลังจากเดินทางออกมาจากคฤหาสน์กับอลิสได้ไม่นาน พวกเราสองคนก็ได้ยินเสียงตะโกนออกมาจากด้านนอกรถม้าด้วยอารมณ์โมโหแบบสุดๆ ผมกับอลิสที่กำลังนั่งอยู่ในรถม้าก็มองหน้ากันด้วยความสงสัย

ที่แห่งนี้น่าจะเป็นด้านหน้า โรงประมูลวอเลีย ที่ตระกูล วอเตอร์ เป็นผู้ดูแลอยู่แท้ๆ มันแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีใครกล้ามาก่อปัญหาเช่นนี้ แต่ว่า แทบเป็นไปไม่ได้ก็ใช่ว่าไม่มี หึหึ! …ดูเหมือนว่า ซาอุส เดอุส จะทำหน้าที่ตัวเองได้ดีอีกแล้วสินะ รายชื่อที่ผมให้ไกอาส่งให้ไป หมอนั่นคงเอาไปใช้งานเรียบร้อยแล้ว

คิดได้ ผมก็ผลักประตูรถม้าออกพร้อมกับพูดออกไป

“มีอะไร! ข้าอยู่นี่แล้ว!!”

กลุ่มคนด้านหน้าทางเข้า โรงประมูลวอเลีย พากันหันมองมาทางผมทันที แล้วผมก็เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงได้มีคนกล้ามาก่อปัญหากับตระกูล วอเตอร์ เช่นนี้ หึหึ! ตัวแทนตระกูล เจสเปอร์ ชายร่างใหญ่ที่ผมเห็นในการฟ้องร้องเมื่อไม่นานมานี่ หมอนั่นก็ยังอยู่ในชุดเกราะหนักเหมือนกับวันนั้น แต่ว่า แววตาที่มองมาทางผมตอนนี้เต็มไปด้วยความไม่พอใจแบบสุดๆ

ไม่ใช่เพียงเท่านั้น แต่ด้านหลังมันยังมีตัวแทนตระกูล ลาเชีย ที่ยืนสังเกตการณ์ด้านหลัง และเหล่าขุนนางอีกหลายตระกูลยืนจับกลุ่มกันอยู่ เพียงแค่มองก็รู้แล้วว่าขุนนางเหล่านั้นต้องเป็นพวกที่ปฏิเสธการมางานวันเกิดอายุครบ 16 ปี ของอลิสแน่ๆ และพวกมันก็ไม่โดนผมสั่งไม่ให้เข้าโรงประมูล เลยรวมตัวและพากันมาพร้อมกับตัวแทนแกรนด์ดยุกทั้งสองเช่นนี้

ช็อกโกแลต!

ดาบเหล็กสวรรค์!

เพียงได้ข่าวว่าของสองสิ่งนี้จะโดนเอามาลงประมูลพวกมันคงไม่คิดจะอยู่เฉยๆ กันหรอก เรื่องช็อกโกแลตยังพอว่า แต่ว่า เมื่อคิดถึงเรื่องอาวุธที่สามารถทำลายดาบทั้งสามได้ในการฟันลงไปเพียงครั้งเดียว ตระกูล เจสเปอร์ และ ตระกูล ลาเชีย ก็คงยอมไม่ได้ที่จะไม่เข้าร่วมการประมูลแบบนี้ ส่วนพวกตระกูลอื่นๆ ที่มากับพวกมันก็เช่นกัน พวกมันคงยอมปล่อยโอกาสแบบนี้ไปไม่ได้กันหรอก

“ท่านแกรนด์ดยุก ที่ประกาศออกมาแบบนี้มันหมายความว่ายังไง นี่ท่านต้องการจะประกาศสงครามกับตระกูล เจอสเปอร์ ตระกูล ลาเชีย และตระกูลขุนนางจำนวนมากของจักรวรรดิหรือไง!!!”

“หึหึ! ตัวแทน!! ตระกูล เจสเปอร์ ข้าคิดว่าเจ้าต้องระหว่างคำพูดของตัวเองเอาไว้บ้างก็ดี เจ้าคิดว่าที่เมืองหลวงแห่งนี้เป็นอาณาเขตของตระกูล เจสเปอร์ หรือไง”

ผมเน้นคำว่า ‘ตัวแทน’ ออกไป เพื่อให้หมอนั่นมันรู้ตำแหน่งของตัวเอง ตำแหน่งแกรนด์ดยุกกับตัวแทนแกรนด์ดยุกมันไม่มีอะไรต่างกันมากก็จริง แต่ว่า ตัวแทนก็ยังนับว่าเป็นเพียงตัวแทนเท่านั้น ไม่ใช่แกรนด์ดยุกตัวจริง เพราะแบบนั้น การที่มันมาตะโกนใส่หน้าผมเช่นนี้ก็ถือว่าเป็นความผิดเหมือนกัน

หลังพูดไปแบบนั้น ตัวแทนตระกูล เจสเปอร์ ก็เหมือนจะได้สติอะไรขึ้นมาได้ มันก้มหน้าลงเล็กน้อย

“ขออภัยในการเสียมารยาทของข้าด้วย ท่านแกรนด์ดยุก”

“อ่า เจ้าเองก็เป็นสายเลือดชั้นสูงของจักรวรรดิเช่นกัน เพราะงั้นเวลาทำอะไรก็ให้คิดก่อนสักหน่อย ถ้าเจ้าไปทำมารยาทแบบนี้กับองค์หญิงหรือองค์หญิง เรื่องมันคงไม่จบง่ายๆ แบบข้าเช่นนี้ ถ้าทางตระกูล เจสเปอร์ เอาเจ้าขึ้นเป็นผู้นำตระกูลจริงๆ ข้าว่าตระกูลต้องตกอยู่ในอันตรายเป็นแน่”

ตัวแทนตระกูล เจสเปอร์ กัดฟันแน่น แต่มันก็ไม่แสดงท่าทางต่อต้านออกมามากไปกว่านั้น ที่ผมพูดไปเมื่อครู่มันไม่ใช้การเตือนหรอก แต่มันเป็นการด่าถึงตระกูล เจสเปอร์ ต่างหาก หึหึ!  แล้วยิ่งผมด่ามันต่อหน้าขุนนางจำนวนมากที่ยอมร่วมมือกับมันคว่ำบาตรผมอีก มันคงเสียหน้าไม่ใช่น้อยๆ ทว่า การเถียงหรือทำอะไรตอนนี้ก็ไม่เป็นผลดีเหมือนกัน เพราะคำพูดของผมเมื่อกี้ก็เป็นการย้ำเตือนถึงสถานะของมันไปแล้ว

“ขะ ข้าจะระวังเอาไว้ครับ”

“ข้าเองก็เช่นกัน!!”

ตัวแทนตระกูล ลาเชีย ก้าวออกมาด้านหน้าพร้อมก้มหน้าเล็กน้อยเพื่อเป็นการขอโทษทันที หลังจากตัวแทนตระกูล  เจสเปอร์ พูดจบ การที่มันออกมาแบบนี้คงประเมินสถานการณ์เรียบร้อยแล้วแน่ๆ ว่าตอนนี้ตัวแทนตระกูล เจสเปอร์ ควบคุมไม่ได้แน่นอน หึหึ! พวกชอบชักใยคนอื่นแล้วมองด้านหลังแบบนี้ผมละชอบพวกมันจริงๆ เวลาจัดการพวกมันได้จะรู้สึกสะใจเป็นพิเศษเลยละ

“ข้าในฐานะตัวแทนแกรนด์ดยุก ลาเชีย รู้สึกเสียใจอย่างยิ่งที่ไม่สามารถห้ามเรื่องที่เกิดขึ้นได้ แต่ว่านะครับท่านแกรนด์ดยุก ท่านก็ไม่คิดหรือไงว่าท่านเองก็ทำเกินไปเช่นกัน”

“ใช่แล้วท่านแกรนด์ดยุก การมาห้ามพวกเราเข้าแบบนี้มันเกินไป!!!”

“ตระกูลข้าไม่เคยทำเรื่องอะไรให้ท่านเลย ท่านทำแบบนี้มันไม่ถูกต้อง!!!”

“ใช่ๆ หากท่านไม่ให้เหตุผลกับพวกเรา พวกเราจะไปแจ้งกรมบริหารให้มาให้ความเป็นธรรม!!!”

พอตัวแทนตระกูล ลาเชีย พูดจบ เสียงเหล่าขุนนางด้านหลังของมันก็ดังขึ้นมาต่อแบบเตรียมแผนเอาไว้ ในเวลานี้ ผู้คนตามทางเดินเริ่มสนใจพวกเราที่กำลังมีปากเสียงกันอยู่มากขึ้นแล้ว การทำให้เป็นที่สนใจแบบนี้คงเป็นแผนของพวกมันตั้งแต่แรกนั่นแหละ หึหึ! รู้แบบนั้นผมก็มองไปหาทหารที่ยืนเฝ้าประตูอยู่

“คำสั่งไม่ให้เข้าเป็นคำสั่งของใคร”

“ระ เรื่องนั้น”

ทหารคนนั้นตอบออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ท่าทางแบบนั้นหมอนี่คงกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่แน่ๆ ที่ผมถามออกไปแบบนั้นไม่ได้จะต่อว่าทหารหรอก แต่ว่า

“เจ้าทำงานได้ดีมาก หลังจากนี้ข้าจะให้รางวัลกับเจ้าเป็นพิเศษ!!”

“ครับ?!?!?!?”

การที่ทหารปกติกล้าหยุดขุนนางอย่างแกรนด์ดยุกเพื่อทำตามคำสั่งเช่นนี้มันหาไม่ได้ง่ายๆ ถึงจะเป็นคำสั่งของผมก็เถอะ แต่หาคนกล้าทำแบบนี้มันก็หาไม่ได้ง่ายๆ อยู่ดี เพราะงั้น พวกที่ทำหน้าที่ตัวเองได้ดีก็ต้องได้รับรางวัลเป็นการตอบแทน นั่นคือหลักการที่ผมใช้จ้างให้คนทำงานให้

หลังพูดจบ ผมก็มองไปทางเหล่าขุนนางด้านหลังของตัวแทน แกรนด์ดยุก ทั้งสอง แล้วพูดต่ออีกว่า

“พวกเจ้าคิดว่าตัวเองมีค่าพอที่จะคุยกับข้าเมื่อไหร่กัน พวกเจ้าลืมไปแล้วหรือไงว่ามดที่พยามเข้ามาในการต่อสู้ของช้างและสิงโต จุดจบของพวกมันจะเป็นยังไง …แล้วถ้าอยากไปฟ้องก็ไปฟ้องได้กับทาง กรมบริหาร ข้าเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าครั้งนี้พวกนั้นจะกล้ามาเจอหน้าข้ากันไหม หึ!”

ใบหน้าขุนนางเหล่านั้นซีดลงทันที พวกมันคงเข้าใจนั่นแหละว่าผมต้องการจะสื่ออะไรออกไป มด! คำนี้ก็เปรียบเหมือนกับพวกมันที่มีอำนาจอันน้อยนิดแต่คิดจะมายั่วโมโหผม และช่วงท้ายที่ย้ำไปก็เพื่อให้พวกมันกลับไปมองทั้ง 88 ตระกูล ที่โดนผมฟ้องร้องกลับไปจนโดนยึดอาณาเขตในราคาต่ำกว่าตลาด 50% พูดเพียงเท่านั้นพวกมันคงเข้าใจสถานะของตัวเองดี

หึ! ทีนี้ละเงียบเร็วจริงๆ… ในที่แห่งนี้คนที่สามารถคุยกับผมได้ก็มีเพียงแค่ตระกูล เจสเปอร์ และ ลาเชีย เท่านั้น เพราะงั้นผมเลยจัดการพวกนี้ไปก่อน จะได้ไม่เข้ามาก่อกวนในการจัดการพวกมันทั้งสอง

ส่วนเรื่องของ กรมบริหาร ตอนนี้ผมก็ไม่ต้องเป็นกังวล ถึงเรื่องแบบนี้จะเหมือนกับว่าผมทำผิดกฎหมายในเรื่องการขายก็จริง แต่ว่า ห้ามตระกูลเข้าร้าน! กฎข้อนี่มันมีอยู่จริงๆ ในจักรวรรดิแห่งนี้ ผมสามารถเอาข้อนี้มาใช้แล้วจัดการกับพวกมันได้ง่ายๆ อีกอย่าง กรมบริหาร ถ้าพวกนั้นยังมีสมองอยู่ ก็คงไม่กล้าเข้ามาหาเรื่องผมกันหรอก เหอๆ

“เมื่อกี้เจ้าบอกว่าข้าทำเกินไปใช่ไหม ตัวแทนตระกูล ลาเชีย”

“ครับ…”

“ถ้างั้นข้าก็ขอถามหน่อยแล้วกันว่าทำไมตระกูล ลาเชีย และตระกูล เจสเปอร์ ถึงไม่มางานวันเกิดน้องสาวของข้า การไม่มางานวันเกิดปกติข้าไม่คิดอะไรหรอก แต่นี่มันเป็นวันเกิดอายุครบ 16 ปี ซึ่งจะถือว่าเป็นช่วงเข้าสู้วัยผู้ใหญ่ของขุนนาง แต่พวกเจ้าก็ไม่ให้ความสนใจ… ไม่สิ! คงต้องพูดว่าตระกูลของพวกเจ้าไม่เห็นตระกูล วอเตอร์ ของข้า อยู่ในสายตากันเลยถึงจะถูก!!”

“นั่น….”

ผมหันไปทางตัวแทนแกรนด์ดยุก เจสเปอร์ ต่อทันที

“ทางเจ้าเองก็คิดแบบนั้นไม่ใช่หรือไง ตัวแทนตระกูล เจสเปอร์”

“คือเรื่องนั้น…”

พวกมันทั้งสองคนอยู่ในอาการอ้ำอึ้งไม่มีใครตอบอะไรออกมา  ก็อย่างที่เคยบอกไปสองคนนี้ถึงอนาคตจะกลายเป็นผู้นำตระกูล เจสเปอร์ และตระกูล ลาเชีย ที่เป็นเสือตัวใหญ่ที่เต็มไปด้วยเคี้ยวเล็บ แต่ตอนนี้พวกมันทั้งสองก็ยังเป็นเพียงลูกเสืออยู่เท่านั้น การจัดการพวกมันทั้งสองในเวลานี้ มันก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรเลย หึหึ!

ส่วนเรื่องที่ผมพูดไปมันก็หาคำแก้ตัวออกมายากจริงๆ ถ้าตัวแทนตระกูลไม่ว่างจริงๆ ก็สามารถส่งอัศวินหรือพ่อบ้านในตระกูลมาแทนตัวเองได้อยู่แล้ว ทว่า พวกมันทั้งสองกลับไม่ตอบรับอะไรกันเลยด้วยซ้ำ การทำบะ-

“ท่านแกรนด์ดยุกคงกำลังเข้าใจตระกูลทั้งสองผิด!!”

ระหว่างที่ผมกำลังกดดันพวกลูกเสือทั้งอยู่นั้น ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของผม ซึ่ง! เสียงที่ดังขึ้นมาเมื่อกี้มันก็เป็นเสียงของ อัครเสนาบดี ไอรอน!