บทที่ 154 ขอโทษที่ข้ารุนแรงกับเจ้าเกินไป
คำพูดของหนิงเทียนนั้นทำให้มู่เสวี่ยยืนนิ่งด้วยความสงสัย แววตาของนางเต็มไปด้วยความรู้สึก นางหวนคิดถึงบุรุษที่ช่วยเหลือนางในป่าพฤกษาทมิฬเมื่อสองปีก่อน และยังหวนคิดถึงอาจารย์ผู้จากไป ภาพของทั้งสองซ้อนทับอยู่ภายใต้ใบหน้าอันแย้มยิ้มอยู่ตลอดเวลาของผู้ชายตรงหน้านาง ก่อนที่ปากของนางจะเปิดขึ้นมา “คุณชายหนิงข...
