การหวนคืนของจอมพลคนสุดท้าย ตอนที่ 58 ผลิตช็อกโกแลต และ สุดยอดแผนการตลาด
ตอนที่ 58 ผลิตช็อกโกแลต และ สุดยอดแผนการตลาด
“ระ หรือว่าอะ อาหารมีปัญหาหรือเปล่าครับ?!?!?!”
“ไม่”
ผมตอบพร้อมส่ายหน้าเล็กน้อย การไล่คนออกไปหมดแบบนี้คงกดดัน หัวหน้าพ่อครัว แบบหมอนี่พอสมควรเพราะงั้นการจะกลัวแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
“ข้าต้องการทำขนมหวาน และนี้อาจเป็นผลงานที่เกี่ยวกับการอยู่รอดของตระกูล!!”
“ครับ? ขนมหวานเป็นความอยู่รอดของตระกูล?”
ไม่แปลกที่ หัวหน้าพ่อครัว จะแสดงใบหน้าสงสัยและถามกลับมาแบบนี้ อยู่ๆ มาบอกว่าขนมหวานเป็นความอยู่รอดของตระกูลเป็นผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันแล้วคงถามกลับทันทีว่า ‘เจ้าบ้าไปแล้วเหรอ’ แต่ว่า ถึงจะพูดเกินจริงไปหน่อยแต่เรื่องช็อกโกแลตก็เป็นความอยู่รอดของตระกูลจริงๆ ถึงจะไม่โดนลงโทษอะไรร้ายแรงมากมายนัก แต่ก็ถือว่าพูดโกหกต่อองค์ จักรพรรดิสวรรค์ ถ้าผมไม่สามารถทำมันออกมาได้
“ถูกต้อง เพราะงั้นเจ้าต้องทำช็อกโกแลตตามสูตรของข้า และห้ามผิดพลาดเด็ดขาด”
“คือ…”
“ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังจะถามว่าช็อกโกแลตคืออะไร แต่ข้าคงพูดได้เพียงว่ามันเป็นขนมหวานสีดำชนิดหนึ่งเท่านั้น ให้อธิบายมากกว่านี้คงไม่ได้อะไร”
ผมกวาดสายตามองรอบๆ ห้องครัว ก่อนจะพูดออกไปอีกว่า
“ที่นี่มีผงโกโก้ไหม?”
ผงโกโก้ หรือเรียกให้ถูกต้อง ผลโกโก้ มันเป็นสิ่งตั้งต้นที่จะผลิตช็อกโกแลตขึ้นมาได้ ถ้าเอาน้ำตาลมาต้มแล้วเคี้ยวก็เป็นเพียงน้ำตาลเท่านั้น แต่เมื่อมีผงโกโก้มันจะกลายเป็นของที่มีค่ามากขึ้นกว่าเดิมทันที เรื่องน้ำตาลคงไม่ต้องเป็นห่วงเพราะไกอาคงไม่ได้โง่พอที่จะขายน้ำตาลออกไปหมด จนตระกูล วอเตอร์ ไม่มีใช้กันหรอก เพราะงั้นสิ่งที่ต้องถามหาเป็นสิ่งแรกตอนนี้ก็คือ ผงโกโก้!!
“ผงโกโก้… ดูเหมือนว่า ข้าเคยเห็นคนงานในครัวที่มาจากอาณาเขตทางใต้ชงดื่มอยู่นะครับ ถ้าไปขอมาก็น่าจะได้ แต่มันไม่อร่อยจนเรียกว่าขนมหวานหรอกนะครับ ข้าเคยเห็นหมอนั่นใส่น้ำตาลตอนดื่มมันก็ไม่ได้อร่อยอะไรขนาดนั้น”
เรื่องนั้นก็แน่อยู่แล้ว ผงโกโก้ ถ้าเอามาดื่มปกติมันไม่อร่อยหรอกแต่ถ้าแปรรูปแล้วมันจะต่างจากเดิมไปมาก ให้เปรียบก็คงเหมือนน้ำเปล่ากับน้ำผึ้งนั่นแหละ หึหึ!
“เรื่องนั้นข้ารู้ แล้วหมอนั่นมีอยู่เยอะไหม?”
“ข้าเองก็ไม่แน่ใจครับ แต่ท่านต้องการเท่าไหร่”
“ทั้งหมด!! แล้วบอกให้คนของตระกูลไปกว้านซื้อพวกมันในเมืองหลวงมาด้วย มีเท่าไหร่เอามาให้หมด”
“ครับ???”
หัวหน้าพ่อครัว อุทานสีหน้าแปลกใจอีกครั้ง ผงโกโก้! สำหรับชาวจักรวรรดิแล้วพวกที่รู้จักคนมีเพียงแค่สามัญชนที่อาศัยอยู่อาณาเขตทางใต้เท่านั้น เหตุผลก็ง่ายๆ นั่นเพราะพวกมันไม่มีค่าให้เอามากินยังไงละ เมืองหลวงจักรวรรดิถึงจะมีประชากรมากแต่ใบชาก็ไม่เคยขาด แถมราคาก็ไม่แพงมากเกินไปด้วยเพราะอยู่ใกล้แหล่งผลิต คนในเมืองหลวงไม่มีความจำเป็นเลยที่ต้องไปกินผงโกโก้แทนชา แต่ว่า หลังจากการกำเนิด ช็อกโกแลต บทบาทขอโกโก้ในโลกใบนี้จะเปลี่ยนไปตลอดกาล หึหึ!
“ข้าบอกให้ซื้อก็ไปซื้อเถอะ เจ้าไปขอคนรับใช้คนนั้นมาให้มากที่สุดเท่าที่มากได้ก็พอ หรือไม่ก็ขอซื้อต่อมาเลยก็ได้เพราะการเอาของคนรับใช้มาเช่นนี้มันก็ดูไม่ดี”
“….ครับ ข้าจะรีบทำตามเดี๋ยวนี้”
หัวหน้าพ่อครัว เดินออกไปทันทีหลังพูดจบ ส่วนเรื่องเอาของคนรับใช้มาโดยไม่ให้เงินมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรขนาดนั้นหรอก เพราะยังไงสะ หมอนั่นก็คงดีใจด้วยซ้ำที่ของตัวเองมีประโยชน์ต่อผมแบบนี้ หลังจากให้ของมาสถานะของคนรับใช้คนนั้นคงสูงมากขึ้นในหมู่คนรับใช้แน่ๆ นี่แหละระบบของโลกยุคกลาง เหอๆ แต่ถึงแบบนั้นการเอาของคนอื่นมาฟรีๆ มันก็ไม่ได้อยู่ดี
ไม่นานนัก หัวหน้าพ่อครัว ก็เดินกลับมาพร้อมกับกระสอบขนาดใหญ่
ขอถอนคำพูด!!!
คิดถูกแล้วละที่เสนอการซื้อให้แทนเป็นการขอ ถ้าเอาของมาขนาดนี้โดยไม่ให้เงินคนรับใช้นั่น ผมคงโดนเอาไปนินทาในแวววงสังคมแน่ว่าแกรนด์ดยุก วอเตอร์ ปล้นของจากข้ารับใช้ แต่ใครมันจะไปคิดกันละว่าคนรับใช้เพียงคนเดียวจะมีผงโกโก้เป็นกระสอบขนาดนี้ เหอๆ คงเก็บเอาไว้กินตลอดชีวิตเลยสินะ เมื่อกี้ก็เป็นห่วงว่าผงโกโก้มันจะไม่พออยู่หรอก แต่เมื่อเห็นแบบนี้คงไม่ต้องกังวลอะไรแล้ว
สำหรับเมืองหลวงจักรวรรดิแบบนี้การหาซื้อเมล็ดของมันก็ยากพอแล้ว และการหาซื้อผงโกโก้มันยากยิ่งกว่าเมล็ดอีกหลายเท่า แถมการทำให้เมล็ดของมันกลายเป็นผงโกโก้ก็ต้องใช้ขั้นตอนเป็นเวลาหลายวัน การได้ผงโกโก้มาเป็นกระสอบมาแบบนี้คงไม่ต้องเป็นห่วงอะไรอีกแล้ว มันเพียงพอต่อจำนวนที่ผมต้องการแน่นอน
“เจ้านั่นมันเก็บไว้กินชั่วชีวิตเลยหรือไง ให้ราคาไปเท่าไหร่?”
“ข้าให้ไป 1 เหรียญทอง ครับ ตอนแรกเจ้านั่นบอกว่าไม่เอาเพราะยังไงก็เอามาให้ท่าน แต่ข้าก็ให้ไปจนได้ ผงโกโก้นี่หมอนั่นก็บอกว่าครอบครัวที่อาณาเขตทางใต้ของจักรวรรดิส่งมาให้ครับ ถ้าท่านต้องการอีกก็สามารถบอกได้ทันที เพราะหมอนั่นบอกว่าท่านจะได้ในราคาพิเศษ”
“อ่า ฝากบอกขอบคุณด้วยแล้วกัน ตอนนี้พวกเรามาเริ่มกันเลยดีกว่า”
“ครับ”
หลังจากจัดเตรียมวัตถุดิบทั้งหมดเรียบร้อย การเริ่มทำช็อกโกแลตของผมและหัวหน้าพ่อครัวก็เริ่มขึ้น
ขั้นตอนแรกผมให้หัวหน้าพ่อครัวเอามันมาบดอีกครั้งเพราะช็อกโกแลตมันต้องไม่มีเศษให้เหลือ หลังจากนั้นก็เอามันมาละลายน้ำในหมอไฟที่น้ำกำลังเดือด โดยใช้หมออีกใบวางไว้ใบหมอที่มีน้ำเดือดเพื่อป้องกันไม่ให้ช็อกโกแลตไหม้
หลังจากใส่ผงโกโก้ลงไปในน้ำได้สักพัก ผมก็พูดออกไปอีก
“เอาเลย! น้ำตาล!”
“ครับ”
หัวหน้าพ่อครัว ทำตามคำสั่งทันทีหลังสั่งไป ทันใดนั้นน้ำสีดำของโกโก้ก็เริ่มข้นขึ้นเล็กน้อย มันเริ่มเป็นช็อกโกแลตขึ้นมานิดหน่อยแล้ว ตามจริงน้ำตาลที่ต้องเอามาใช้ในการทำช็อกโกแลตมันต้องเป็นน้ำตาลมะพร้าว ส่วนเหตุผลก็เพราะน้ำตาลมะพร้าวมันให้กลิ่นหอมและหวานกว่าน้ำตาลปกติ แต่ว่า นี่มันโลกยุคกลางผมคงเลือกอะไรแบบนั้นไม่ได้หรอก น้ำตาล! แค่มีน้ำตาลให้ใช้แบบนี้มันก็ดีขนาดไหนแล้ว เหอๆ ถ้าต้องผลิตน้ำตาลเองผมคงไม่มีความคิดทำช็อกโกแลตหรอก
หัวหน้าพ่อครัว กวนมันได้ไม่นานกลิ่นหอมก็เริ่มออกมาแล้ว ตามจริงก็หนักใจเรื่องกลิ่นอยู่เหมือนกันว่าต้องใส่อะไรอีกไหม แต่ตอนนี้กลิ่นก็เริ่มออกมาหน่อยๆ แล้ว คงไม่จำเป็นต้องเพิ่มกลิ่นอะไรให้มันยุ่งยาก และนี่เป็นเพียงของตัวอย่างเท่านั้น คงไม่ต้องทำอะไรมากมาย
หลังได้กลิ่นผมก็หยิบช้อนข้างๆ แล้วแตะช็อกโกแลตในหม้อขึ้นมา
งับ!
อืม! ถึงจะเป็นครั้งแรกก็อร่อยเลย สมแล้วที่เป็นหัวหน้าพ่อครัวตระกูล วอเตอร์ รสชาติของมันเทียบกับที่ผมเคยกินแน่นอน แต่ว่า สำหรับโลกนี้ที่ยังไม่มีช็อกโกแลตแล้ว ถือว่ามันอร่อยมากๆ
“รสชาติใช้ได้แล้ว ต่อไปก็ใส่เมล็ดอัลมอนด์ลงไปได้เลย”
“ครับท่าน”
หัวหน้าพ่อครัว ทำตามคำสั่งทันทีด้วยท่าทางตื่นเต้น สำหรับพ่อครัวแล้วการได้เห็นอาหารน่าอร่อยคงเป็นเรื่องที่สุดยอดมากๆ จากท่าทางหนักใจเมื่อครู่ของ หัวหน้าพ่อครัว ตอนนี้กลายเป็นใบหน้าอยากรู้อยากเห็นไปแล้ว หึหึ! การใส่เมล็ดอัลมอนด์เข้าไปแบบนี้ก็จะช่วยเพิ่มความอร่อยให้กับมันพอสมควร ได้เอาความรู้เรื่องอาหารในโลกมาใช้จนได้ นี่เป็นอาหารอย่างแรกเลยที่ผมเอาความรู้ในโลกเก่ามาใช้ในโลกนี้
…..
ไม่กี่นาทีต่อมา
“เรียบร้อย เพียงเท่านี้ก็รอให้แข็งแล้วจับหอไปส่งราชวงศ์ได้เลย”
ตอนนี้ช็อกโกแลตสำเร็จแล้ว แม่พิมพ์ผมก็ใช้แม่พิมพ์ของขนมหวานอะไรสักอย่างมาพิมพ์ เท่านี้ก็รอให้มันแข็งตัวแล้วจับหอไปส่งให้องค์ จักรพรรดิสวรรค์ และ เหล่าราชวงศ์คนอื่นๆ ส่วนเรื่องทำแข็งตัวก็ไม่ต้องเป็นห่วง เพราะ หัวหน้าพ่อครัว บอกมาว่าสามารถทำให้ความร้อนหรือความเย็นของอาหารลดลดได้ ได้ยินแบบนั้นผมก็ไม่ถามอะไรแล้วปล่อยไป
และที่ผมเลือกให้คนในราชวงศ์ด้วยนอกจากองค์ จักรพรรดิสวรรค์ ก็ไม่ใช่เพราะเป็นมารยาทเท่านั้น เพียงแต่ว่ามันเป็นการลงทุนทางธุรกิจต่างหาก การให้องค์ชายมันไม่เท่าไหร่แต่สิ่งที่ผมต้องการจริงๆ ก็คือการโฆษณาจากเหล่าองค์หญิงต่างหาก
ในแวววงสังคม พวกที่เดินทางเข้าร่วมงานเลี้ยงบ่อยๆ แน่นอนมันไม่ใช่พวกผู้ชาย แต่เป็นผู้หญิงตระกูลต่างๆ กันต่างหาก และเมื่อพวกเธอรู้ว่าช็อกโกแลตมันถูกผลิตมาจากตระกูล วอเตอร์ คงมีเลดี้จากหลายตระกูลมาขอซื้อมันเพราะรสชาติของมันแน่ๆ อีกอย่าง การทำการตลาดกับผู้หญิงแบบนี้มันก็เหมือนกับการทำกับผู้ชายไปในตัวเช่นกัน
ผู้ชายต้องซื้อของไปให้ผู้หญิงที่ตัวเองตามจีบ แล้วถ้าผู้หญิงคนนั้นต้องการช็อกโกแลตขึ้นมา มันก็แน่นอนอยู่แล้วว่าขุนนางคนนั้นต้องเอาเงินมาซื้อมันจากผม เพื่อไปให้ผู้หญิงที่ตัวเองชอบ หึหึ! กุญแจสำคัญในการโฆษณาครั้งนี้ก็คือ เหล่าองค์หญิง! หวังว่าพวกเธอะทำหน้าที่ตัวเองได้ดี…
“หัวหน้าพ่อครัว!!”
“ครับ?”
“คิดว่าคงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าทำไม ข้าถึงได้ทำมันกับเจ้าเพียงสองคนเช่นนี้”
หัวหน้าพ่อครัว ทำหน้าจริงจังทันทีพร้อมกับพยักหน้าขึ้นลง
“แน่นอนครับ เรื่องสูตรการผลิตข้าจะไม่ให้ใครรู้แน่นอน”
“ดี! ถ้างั้นก็ทำเหมือนเดิมอีกประมาณ 10 ครั้ง หรือถ้าเจ้าขยันก็ทำให้ผงโกโก้หมดกระสอบไปเลย เรื่องรายได้ข้าก็จะแบ่งให้เจ้าด้วยเช่นกัน”
“ครับ!! ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง!!”
เรียบร้อย! บอกไปแบบนี้หัวหน้าพ่อครัวคงไม่เปิดเผยสูตรแล้ว ถ้างั้นที่ต่อไปที่ผมต้องไปก็คือ สมาคมนักปรุงโอสถ …หวังว่า แจนด์ลาส แห่งสมาคมนักปรุงโอสถ คงจะไม่ทำให้ข้าผิดหวัง หึหึ!
